Ik sta hier een beetje achter precies...
Donderdag was de controle wel goed en was er zeker 1 follikel groot genoeg. 'S avonds mocht ik dan de pregnylspuit zetten en dan was het wachten tot vandaag om te zien of er nog embryo's over waren na de ontdooiing.
Ze zijn alle 6 moeten ontdooid worden en er waren er tweetjes goed geevolueerd om terug te plaatsen.
Horen dat ze alle 6 ontdooid zijn had even een help-gevoel, maar als ik er verstandig over nadenk dan is het zo beter.
Ik zou er serieus tegenop zien om terug aan een nieuwe poging te moeten beginnen, ook als deze poging niet zou lukken. Nu hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. En als deze poging wel lukt dan hoeven we ook niet na te denken over wat er mee mag gebeuren als ze niet meer gebruikt worden.
Maar nu er zitten 2 embiekes terug in mijn buik en we gaan proberen om alles positief in te zien en dan zien we wel wat er gebeurt... We blijven ook wel realistisch en beseffen dat dit de laatste keer is en we mogelijks maar met twee verder moeten met enkel ons engeltje op onze schouders...
Tot mijn grote spijt waren de follikels gisteren weer niet groot genoeg, dus moeten we blijven verder spuiten zetten. Die cryopogingen zijn toch stressvoller tijdens de stimulatieperiode. Bij een verse mag je volop doorgaan en meer hormonen zetten zodat het vooruit gaat, maar bij de cryo's mogen het er niet teveel zijn en geven ze niet veel hormonen, maar bij mij is dat echt geen pretje, dan gaat het vaak traag ofwel dreigt het zelfs stil te vallen, dus daar ben ik nu wel weer bang voor. Hopelijk is het bij volgende controle op donderdag beter want anders ga ik ne keer kwaad worden bij de dokter denk ik. Want als je me ergens niet van kan van beschuldigen is dat ik de dokters niet verwittigd he... Maar alle ja, afwachten he
Eentje groeit wel, maar was nog maar 13,5mm dus nog te klein. Daarom moet ik vandaag en de komende 2 dagen nog telkens 1amp menopur bij spuiten.
Die van vandaag is gezet, ik ben het nog niet verleerd.
Hopelijk kan ik morgen een beetje uitslapen, want ik heb serieuze wallen onder mijn ogen. Ik slaap niet gerust als ik weet dat ik vroeger dan normaal moet opstaan, dus ik heb vannacht weer te dikwijls op de wekker gekeken
Hopelijk morgen wat langer rust... En maandag weer van da want dan moet ik terug op controle...
Vanmorgen was de eerste controle, tja wat zal ik zeggen, echt heel goed resultaat was er niet, naar mijn mening. Eentje iets groter maar vooral veel kleintjes. De dokter besliste om af te wachten tot vrijdag om te zien wat de clomid nog verder doet. Ik hoop dat hij gelijk krijgt, maar ja dat zien we vrijdag wel. Ik was echt wel teleurgesteld omdat ik geen extra hormonen krijg en bang ben dat alles weer stil valt, maar ik ga het van me proberen afzetten en gewoon ni meer aan denken tot vrijdag. En dan zie ik wel weer... Het is wel behoorlijk frustrerend in ieder geval!
Pfff...het id niet de moment maar we hebben het vlaggen, een verkoudheid is komen opzetten. Hopelijk ben ik er op tijd vanaf en hoef ik me straks geen zorgen te maken dat ik de embiekes uitnies ))
Ondertussen houden we de papieren zakdoekjes maar bij de hand.
Vandaag zijn we dag 5 dus zijn we gestart met de clomid.
Ik ben behoorlijk zenuwachtig. Ik heb de dagen al wel verschillende keren geteld, bang dat ik het verkeerd doe....maar ik doe dit al meer dan 10j dus waarom moet ik nu zo twijfelen??? Waarschijnlijk omdat ik weet dat het einde van de pogingen er aan komt en ja, als het nu ni lukt, dan is't voor nooit meer in mijn geval.
Soms heb ik er nog wel spijt van dat ik al die jaren terug akkoord ben gegaan met het wegnemen van mijn beide eileiders. Maar ja, op dat moment zie je wel in dat, als je er al voor de 2de buitenbaarmoederlijke zwangerschap zit en je toch al gedoemd bent voor IVF, dat je zo'n levensgevaarlijke situatie beter nog eens kunt vermijden. Maar toch, nu denk ik wel eens "had ik die ene kant maar laten zitten, wie weet had die nog voor een wonder kunnen zorgen". Maar ja dat weet je dan ook weer niet he. Er zijn heel wat mensen die na heel het circus te hebben door gesparteld zonder resultaat toch nog op de natuurlijke weg een kindje krijgen, maar er zijn er natuurlijk net zoveel die dat geluk nooit krijgen, dus...
Proberen niet te denken aan wat had kunnen zijn, want je zal het nooit weten of het effectief zo zou geweest zijn. (amaai wat een zin)
Ik moest niet wachten tot maandag voor mijn regels doorkwamen, ze waren er zondag al, dus daar al vast geen stress door
zondag dag 1, dat wil zeggen dat we morgen (donderdag) moeten starten met de clomid elke dag 2 tabletjes en dan op controle op dag 10.
Volgende week dinsdag (2/10) de eerste controle, dat wordt al best spannend!
Ik ga sowieso vragen om me te blijven stimuleren na de clomid, want alles heeft nogal de neiging om stil te vallen, alle toch vaak, dus dat wil ik vermijden. Het mag allemaal goed vooruit gaan van mij, want anders krijg ik er stress van en dat moeten we vermijden.
Mijn collega's zijn deze keer allemaal op de hoogte. Ik hoef me dus niet sterker te houden dan dat ik ben, dat zal me ook deugd doen. Onze agenda zit ook goed vol genoeg met leuke activiteiten dus die zullen de stress van de wachtweken hopelijk ook wel verzachten.
Maar ja, zover zijn we nog niet...eerst stimuleren, dan moeten ons prutskes de ontdooiing nog goed doorkomen, nog een weg af te leggen voor we in die wachtweken zitten! Allemaal duimen he!
Ik had al mijn familiale issues nog geen echte plaats kunnen geven en waarschijnlijk iets teveel last van de winterblues. Pas die donkere dagen gehad en mijn batterijen, en die van mijn ventje, waren bijlange niet goed opgeladen. Neem daarbij dat de stimulatie van de cyclus ook niet geweldig liep en voor extra stress zorgde. Dus leek het ons toen beter om die poging op te geven. De cryo's zijn voor ons als goud met diamanten steentjes, dus heel veel waard!
Maar tijden veranderen, doen wonden helen en de lente en zomer deden onze batterijen terug opladen. Dus tijd voor een nieuwe poging, want we willen ook niet oneindig lang meer trekken. Eens moet een hoofdstuk eindigen.
We zijn daar ook allebei klaar voor, maar we blijven dat verlangen hebben, dus een beebke is meer dan welkom.
En voila, waarschijnlijk is het morgen zover.
'k Ben aan't wachten op mijn regels en dan weten we weer dat het dag 1 is. Het brengt al wel een beetje stress met zich mee, ik probeer dat te vermijden maar het is onvermijdelijk.
In ieder geval heb ik vooraf nog mijn best gedaan om wat kilo's kwijt te geraken en er zijn er toch al officieel 5 weg, hopelijk heeft dat een gunstig effect.
Gisteren heb ik mijn maandstonden gekregen en dat was dan ineens de start van onze misschien, waarschijnlijk, laatste poging om een zus of broer voor ons Lara* te krijgen.
6 cryo's (ingevroren embryo's van onze laatste IVF-poging) hopelijk gaan er daar nog een tweetal embieke de ontdooiing van overleven en gaan ze een dikke 8 maanden in mijn buik blijven zitten. We kunnen alleen maar hopen, onze gedachten enkel maar vullen met positieve dingen en geloven in het beste!
Deze keer gaat de titel niet over een poging om zwanger te worden maar een poging om mijn relatie met mijn moeder terug op rails te krijgen, maar die is dus ook mislukt. beetje uitleg bij dit alles : ons eerste dochtertje hebben we na 14 maanden moeten afgeven. Maar mijn ventje en ik willen niet dat met haar overlijden ook alles stopt. Wij hebben het nodig om elk jaar haar verjaardag te "vieren", te herdenken. wij hebben zolang moeten wachten om haar te krijgen en zij heeft heel hard moeten vechten om die 14 maanden bij ons te zijn, dus we willen niet zomaar dat da vergeten wordt. En op haar verjaardag (of in het weekend voor of achter) willen we graag de familie bij ons. Gewoon om te laten zien dat we nog aan haar denken en iets speciaals voor haar te doen. Het doet ons ook super veel deugd dat mijn schoonzus (zus van mijn ventje) haar drie kinderen verteld over ons meisje. Als de kindjes iets vragen over haar of ineens roept de kleinste haar naam omdat hij een foto van haar ziet...wel dat is hartverwarmend. Het feit dat ik dat allemaal niet krijg van mijn dichtste familie doet me pijn. Heel erg veel pijn. De wereld hoeft niet rond mij te draaien, zeker niet, maar minstens één keer per jaar, dan wil ik nog even alle aandacht voor mijn dochtertje. En als dat niet kan, dan vind ik dat ik voor hen ook geen moeite meer moet doen. Ik heb vandaag nog eens geprobeerd om dat uit te leggen, maar mijn moeder begrijpt het echt niet. Het enige dat we te horen krijgen is hoe erg het wel voor haar is geweest, alles wat er met ons dochtertje is gebeurd. en hoe erg het wel niet is om berichten van ons te krijgen waarin we uiten hoe erg wij het vinden dat ze weer niet op ons dochtertjes haar verjaardag bij ons was. Maar begrijpen dat die berichtjes uit puur verdriet zijn om haar afwezigheid, dat lukt haar niet. Dus in plaats van het uit te praten is ze kwaad vertrokken en daarmee zijn al mijn pogingen tot verzoening afgelopen. Ik kan geen energie meer steken in een relatie waar maar eenzijdig energie in wordt gestoken. Dus hier stopt het. Heel erg jammer dat hierdoor de relatie met mijn broer ook al verzuurd is, maar dat was initieel zeker mijn bedoeling niet. Maar ook daar ben ik van mening dat de energie niet uit eenrichting moet komen maar uit beide. Ik heb dit gesprek nu laten doorgaan omdat we volgende maand hoogstwaarschijnlijk een cryopoging gaan ondernemen en ik wil mijn energie daarin steken om de kans om zwanger te worden zo te vergroten. Ik wil enkel positieve vibes op me laten afkomen en het negatieve even uit mijn leven bannen. Ik heb nog steeds veel aan mijn ventje die absoluut begrijpt hoe ik me voel, nog een nonkel en tante die (jammer genoeg) ook weten hoe het voelt om een kinderwens te hebben maar hem niet verwezelijkt zien, dus die begrijpen ons ook heel goed. Een begrijpende schoonfamilie, en daarbij ook nog enkele fantastische vrienden en vriendinnen waar ik altijd bij terecht kan! Wat meer heeft een mens nodig he! Nu toch even enkele dagen om dit weer een plaats te geven en hopelijk lacht het geluk ons in maart wel toe voor een nieuwe generatie!
Vanmorgen dan eindelijk mijn regels gekregen, dus nu is het officieel en definitief mislukt!
Ook al weet je dat het mislukt is, als je HCG maar 6 is, zolang dat bloed er niet is hoop je stiekem nog op een mirakel. Ook al weet je dat dat absurd is!
Ik heb me alleen nog niet kunnen overgeven aan mijn verdriet. Tranen zitten hoog en klaar om te rollen, heel af en toe ontsnapt er eens eentje, maar ik blijf er maar tegen vechten. Liever wil ik ergens in mijn eentje zitten huilen... Maar alle vanaf vandaag terug aan de pil en ergens volgend jaar gaan we dan die cryo's nog eens proberen, waarna het definitief gedaan is...
Onze poging is mislukt! We hebben nog wel onze cryo's die we ergens volgend jaar gaan proberen, maar de kans is groot dat we hier met 2 en ons engeltje in de hemel zullen blijven!
Eerst hadden we gedacht om direct de cryo's te proberen, maar we hebben het er samen over gehad en gaan dat toch niet doen.
Even terug alles een plaatsje geven!
We zitten momenteel te wachten tot het onze beurt is in het labo en dat gaat hier niet echt vooruit! of ligt dat aan mijn ongeduld?
De dokter is ook al op de hoogte dat er ergens vandaag een fax bij hem kan verwachten dus daar krijgen we straks een telefoontje van. Hopelijk een positief!!!
Afwachten! Hatelijk woord ondertussen.
Maar ik ga hier vragen om hoe laat ze ongeveer het resultaat hebben en dan kom ik al terug naar hier, samen met mijn ventje hopelijk krijgen we samen eenzelfde goed nieuws als toen we samen om het resultaat van Lara's poging kregen.
Vandaag opgestaan en weer direct gaan voelen, maar niets!
Maar we geven de hoop nog niet op want eigenlijk ben ik nu aan't vergelijken met de moment toen ik laatste keer een miskraam had. Toen was ik bij de controle ook een paar dagen dat bollig gevoel kwijt en daardoor wist ik dat het misging. Maar dat was natuurlijk wel op 11 weken zwangerschap! Als ik nu zwanger zou zijn ben ik nog maar 4 weken en da's natuurlijk wel 7 weken verschil met toen. Op 7 weken kan een baarmoeder goe groeien natuurlijk!
Ik weet niet meer hoe het op die 4 weken voelde en dat is frustrerend!
Gisteren ben ik dan toch gecrasht opt werk maar heb gezegd dat het door het nieuws van mijn stoeme nicht kwam, wat gedeeltelijk ook zo was.
Nog één nachtje en morgen is het D-day! HELP!
vanmorgen werd ik wakker, draaide me op mijn rug en voelde aan mijn buik... en alles was plat en zacht! ik kreeg meteen een klop van de hamer en dacht: "shit dit is niet goed!" als er iets is waar ik al 2 weken naar op zoek ben dan is het een strakke buik, 'smorgen zo'n klein bultje te voelen, maar vandaag niets! ik weet ook wel dat het telkens mijn blaas is die ik voel en nog niet mijn baarmoeder, maar om die laatste moet groeien, duwt die ook wat tegen mijn blaas en voel ik dat. Vanmorgen dus ni meer. eind vorige week had ik dat ook, maar met de pregnyl zaterdag is dat teruggekomen, maar ja, dat zijn wel NEPhormonen, en nu zijn die waarschijnlijk terug uitgewerkt! er was dus vanmorgen niet veel nodig om over te lopen , ik heb me redelijk lang goed kunnen houden, maar nu is het zover
mijn ventje heeft er nog hoop in ze, die zegt ook dat een vrouw die 'normaal' zwanger wordt ook ni zo snel iets voelt en hij heeft hoogstwaarschijnlijk wel gelijk. Ik hoop het ook, voor ons allebei dat hij gelijk heeft en ik zaterdag toch zwanger blijk, maar mijn schrik is enorm toegenomen. Waarschijnlijk ook stress van heel het gedoe zeker nu de D-day dichterbij komt. Zo bang dat het niet gelukt is... een mens zou voor minder zot worden he. ik moet me nu terug een beetje oppeppen want als iemand me vandaag vraagt hoe het is, dan komen allicht die traantjes weer boven en ik wil niet op mijn werk! Er zijn ni zoveel collega's die het weten en ik zou zo graag eens iemand verrassen met goed nieuws! er is nog ietsiepietsie hoop, maar moed blijven houden wordt moeilijk!
Vandaag was het een pak rustiger in de buik. Nog wel wat lichtere strakke pijn en af en toe die menstruatiepijn, maar we weten dat we daar ni veel staat kunnen op maken! Dus afwachten, nog 3x slapen... Maar wat de dag vervelender maakt is het nieuws dat mijn nicht van 18 zwanger is van haar tweede kind! En dat nog niet eens van dezelfde vader he! Ondertussen zijn er al een drietal vriendjes gepasseerd, dus van een langdurige stabiele relatie met deze jongen kan je ni spreken! Hoe kan die nu zo lomp zijn om weer zwanger te geraken?! Ze heeft haar school ni fatsoenlijk afgemaakt, geen job... De wereld is om zeep! Zoveel mensen met stabiele relaties en een gezonde financiele toestand die graag een kind willen en waar het niet lukt. Maar sociale gevallen (in spe) kweken als konijnen, de mensheid gaat er echt op achteruit!
Nog 'maar' 4 keer slapen, maar da's echt wel veel als je op zo'n belangrijk nieuws zit te wachten!
Heb vandaag weer last van pijn in mijn buik, enerzijds precies stretchpijn en anderzijds af en toe menstruatiepijn. Dat laatste hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn, want ik had het ook toen ik zwanger werd van Lara* en als ik het opzoek op internet dan vind ik vrouwen genoeg die hevige menstruatiepijn hadden toen ze toch zwanger bleken. Dus elk gevoel kan nog steeds positief uitdraaien, maar het zet je meteen ook terug met 2 voeten op de grond. Ik durf niet te positief denken om een grote teleurstelling te voorkomen. Maar ja...we moeten ook blijven hopen zolang we niet zeker zijn. Het is dus met momenten om echt zot van te worden. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn ventje. Voor hem is het ook niet simpel om te wachten.
Drukke dag gisteren, sinterklaas was langs geweest voor onze neefjes en nichtje, dus daarom ni meer tot hier geraakt.
Gisteren weer bloed laten nemen en al vrij snel kreeg ik telefoon dat ik de pregnyl mocht zetten. We zijn ni meer om de resultaten gereden, misschien ga ik van de week wel eens langs om ze op te halen, maar ja wist toch al dat ik pregnyl mocht zetten... Mocht of moest?? Da weet ik dus niet zo goed. Uiteindelijk geven ze iedereen een voorschrift voor pregnyl mee, maar wat de juiste criteria is weet ik niet. Krijgt iedereen standaard de pregnyl als hun bloedwaarden onder een bepaalde waarde is(want bij teveel kan je overstimulatie krijgen) of krijg je enkele pregnyl als je waarden te weinig zijn en het er niet goed uit ziet? Geen idee, dus weer een vraag meer. Verder weet ik ni goed welke kant het op gaat. Buiten dat ik verschrikkelijk moe ben en vaak bij de televisie in slaap val (laatste keer was toen ik zwanger was van Lara*) is er niets wat er mij echt op wijst dat het gelukt zou zijn. Moe zijn kan ook komen van de stress die er bij komt zien. Maar nu al zwangerschapstekenen hebben is natuurlijk al heel erg vroeg, dus zoals altijd moeten we gewoon geduld hebben en wachten op de zwangerschapstest, nog 6 keer slapen... Pfff....
Voorlopig moet ik geen pregnylspuitje zetten. Dus denk dat we dan wel kunnen stellen dat mijn hormonen goed zitten, voorlopig toch. Zaterdag moet ik terug een bloedname laten doen en weer even afwachten hoe het dan zit.
Ondertussen worden de zenuwen toch meer gespannen. Ik ga op zoek naar symptomen of naar het gebrek aan want soms lijken ze er wel en soms weer niet. Ik duik oudere bloedresultaten op en probeer daar dan mijn eigen conclusies uit te trekken. Maar ja, wat ken ik er van? Niks he, ik zou niet weten wat een echte normale waarde kan zijn, dus het is eigenlijk beter om niet zelf voor dokter te spelen. Maar een mens zoekt naar bevestiging he. Om de zenuwen wat te bedaren maar tegelijk kan je meer vragen krijgen.
Laat het maar gauw 26nov zijn! Met liefst een zeer duidelijke uitslag!!!
, ik heb me redelijk lang goed kunnen houden, maar nu is het zover 
