Deze keer gaat de titel niet over een poging om zwanger te worden maar een poging om mijn relatie met mijn moeder terug op rails te krijgen, maar die is dus ook mislukt. beetje uitleg bij dit alles : ons eerste dochtertje hebben we na 14 maanden moeten afgeven. Maar mijn ventje en ik willen niet dat met haar overlijden ook alles stopt. Wij hebben het nodig om elk jaar haar verjaardag te "vieren", te herdenken. wij hebben zolang moeten wachten om haar te krijgen en zij heeft heel hard moeten vechten om die 14 maanden bij ons te zijn, dus we willen niet zomaar dat da vergeten wordt. En op haar verjaardag (of in het weekend voor of achter) willen we graag de familie bij ons. Gewoon om te laten zien dat we nog aan haar denken en iets speciaals voor haar te doen. Het doet ons ook super veel deugd dat mijn schoonzus (zus van mijn ventje) haar drie kinderen verteld over ons meisje. Als de kindjes iets vragen over haar of ineens roept de kleinste haar naam omdat hij een foto van haar ziet...wel dat is hartverwarmend. Het feit dat ik dat allemaal niet krijg van mijn dichtste familie doet me pijn. Heel erg veel pijn. De wereld hoeft niet rond mij te draaien, zeker niet, maar minstens één keer per jaar, dan wil ik nog even alle aandacht voor mijn dochtertje. En als dat niet kan, dan vind ik dat ik voor hen ook geen moeite meer moet doen. Ik heb vandaag nog eens geprobeerd om dat uit te leggen, maar mijn moeder begrijpt het echt niet. Het enige dat we te horen krijgen is hoe erg het wel voor haar is geweest, alles wat er met ons dochtertje is gebeurd. en hoe erg het wel niet is om berichten van ons te krijgen waarin we uiten hoe erg wij het vinden dat ze weer niet op ons dochtertjes haar verjaardag bij ons was. Maar begrijpen dat die berichtjes uit puur verdriet zijn om haar afwezigheid, dat lukt haar niet. Dus in plaats van het uit te praten is ze kwaad vertrokken en daarmee zijn al mijn pogingen tot verzoening afgelopen. Ik kan geen energie meer steken in een relatie waar maar eenzijdig energie in wordt gestoken. Dus hier stopt het. Heel erg jammer dat hierdoor de relatie met mijn broer ook al verzuurd is, maar dat was initieel zeker mijn bedoeling niet. Maar ook daar ben ik van mening dat de energie niet uit eenrichting moet komen maar uit beide. Ik heb dit gesprek nu laten doorgaan omdat we volgende maand hoogstwaarschijnlijk een cryopoging gaan ondernemen en ik wil mijn energie daarin steken om de kans om zwanger te worden zo te vergroten. Ik wil enkel positieve vibes op me laten afkomen en het negatieve even uit mijn leven bannen. Ik heb nog steeds veel aan mijn ventje die absoluut begrijpt hoe ik me voel, nog een nonkel en tante die (jammer genoeg) ook weten hoe het voelt om een kinderwens te hebben maar hem niet verwezelijkt zien, dus die begrijpen ons ook heel goed. Een begrijpende schoonfamilie, en daarbij ook nog enkele fantastische vrienden en vriendinnen waar ik altijd bij terecht kan! Wat meer heeft een mens nodig he! Nu toch even enkele dagen om dit weer een plaats te geven en hopelijk lacht het geluk ons in maart wel toe voor een nieuwe generatie!
