Ik had al mijn familiale issues nog geen echte plaats kunnen geven en waarschijnlijk iets teveel last van de winterblues. Pas die donkere dagen gehad en mijn batterijen, en die van mijn ventje, waren bijlange niet goed opgeladen. Neem daarbij dat de stimulatie van de cyclus ook niet geweldig liep en voor extra stress zorgde. Dus leek het ons toen beter om die poging op te geven. De cryo's zijn voor ons als goud met diamanten steentjes, dus heel veel waard!
Maar tijden veranderen, doen wonden helen en de lente en zomer deden onze batterijen terug opladen. Dus tijd voor een nieuwe poging, want we willen ook niet oneindig lang meer trekken. Eens moet een hoofdstuk eindigen.
We zijn daar ook allebei klaar voor, maar we blijven dat verlangen hebben, dus een beebke is meer dan welkom.
En voila, waarschijnlijk is het morgen zover.
'k Ben aan't wachten op mijn regels en dan weten we weer dat het dag 1 is. Het brengt al wel een beetje stress met zich mee, ik probeer dat te vermijden maar het is onvermijdelijk.
In ieder geval heb ik vooraf nog mijn best gedaan om wat kilo's kwijt te geraken en er zijn er toch al officieel 5 weg, hopelijk heeft dat een gunstig effect.
Gisteren heb ik mijn maandstonden gekregen en dat was dan ineens de start van onze misschien, waarschijnlijk, laatste poging om een zus of broer voor ons Lara* te krijgen.
6 cryo's (ingevroren embryo's van onze laatste IVF-poging) hopelijk gaan er daar nog een tweetal embieke de ontdooiing van overleven en gaan ze een dikke 8 maanden in mijn buik blijven zitten. We kunnen alleen maar hopen, onze gedachten enkel maar vullen met positieve dingen en geloven in het beste!
Deze keer gaat de titel niet over een poging om zwanger te worden maar een poging om mijn relatie met mijn moeder terug op rails te krijgen, maar die is dus ook mislukt. beetje uitleg bij dit alles : ons eerste dochtertje hebben we na 14 maanden moeten afgeven. Maar mijn ventje en ik willen niet dat met haar overlijden ook alles stopt. Wij hebben het nodig om elk jaar haar verjaardag te "vieren", te herdenken. wij hebben zolang moeten wachten om haar te krijgen en zij heeft heel hard moeten vechten om die 14 maanden bij ons te zijn, dus we willen niet zomaar dat da vergeten wordt. En op haar verjaardag (of in het weekend voor of achter) willen we graag de familie bij ons. Gewoon om te laten zien dat we nog aan haar denken en iets speciaals voor haar te doen. Het doet ons ook super veel deugd dat mijn schoonzus (zus van mijn ventje) haar drie kinderen verteld over ons meisje. Als de kindjes iets vragen over haar of ineens roept de kleinste haar naam omdat hij een foto van haar ziet...wel dat is hartverwarmend. Het feit dat ik dat allemaal niet krijg van mijn dichtste familie doet me pijn. Heel erg veel pijn. De wereld hoeft niet rond mij te draaien, zeker niet, maar minstens één keer per jaar, dan wil ik nog even alle aandacht voor mijn dochtertje. En als dat niet kan, dan vind ik dat ik voor hen ook geen moeite meer moet doen. Ik heb vandaag nog eens geprobeerd om dat uit te leggen, maar mijn moeder begrijpt het echt niet. Het enige dat we te horen krijgen is hoe erg het wel voor haar is geweest, alles wat er met ons dochtertje is gebeurd. en hoe erg het wel niet is om berichten van ons te krijgen waarin we uiten hoe erg wij het vinden dat ze weer niet op ons dochtertjes haar verjaardag bij ons was. Maar begrijpen dat die berichtjes uit puur verdriet zijn om haar afwezigheid, dat lukt haar niet. Dus in plaats van het uit te praten is ze kwaad vertrokken en daarmee zijn al mijn pogingen tot verzoening afgelopen. Ik kan geen energie meer steken in een relatie waar maar eenzijdig energie in wordt gestoken. Dus hier stopt het. Heel erg jammer dat hierdoor de relatie met mijn broer ook al verzuurd is, maar dat was initieel zeker mijn bedoeling niet. Maar ook daar ben ik van mening dat de energie niet uit eenrichting moet komen maar uit beide. Ik heb dit gesprek nu laten doorgaan omdat we volgende maand hoogstwaarschijnlijk een cryopoging gaan ondernemen en ik wil mijn energie daarin steken om de kans om zwanger te worden zo te vergroten. Ik wil enkel positieve vibes op me laten afkomen en het negatieve even uit mijn leven bannen. Ik heb nog steeds veel aan mijn ventje die absoluut begrijpt hoe ik me voel, nog een nonkel en tante die (jammer genoeg) ook weten hoe het voelt om een kinderwens te hebben maar hem niet verwezelijkt zien, dus die begrijpen ons ook heel goed. Een begrijpende schoonfamilie, en daarbij ook nog enkele fantastische vrienden en vriendinnen waar ik altijd bij terecht kan! Wat meer heeft een mens nodig he! Nu toch even enkele dagen om dit weer een plaats te geven en hopelijk lacht het geluk ons in maart wel toe voor een nieuwe generatie!
Vanmorgen dan eindelijk mijn regels gekregen, dus nu is het officieel en definitief mislukt!
Ook al weet je dat het mislukt is, als je HCG maar 6 is, zolang dat bloed er niet is hoop je stiekem nog op een mirakel. Ook al weet je dat dat absurd is!
Ik heb me alleen nog niet kunnen overgeven aan mijn verdriet. Tranen zitten hoog en klaar om te rollen, heel af en toe ontsnapt er eens eentje, maar ik blijf er maar tegen vechten. Liever wil ik ergens in mijn eentje zitten huilen... Maar alle vanaf vandaag terug aan de pil en ergens volgend jaar gaan we dan die cryo's nog eens proberen, waarna het definitief gedaan is...
Onze poging is mislukt! We hebben nog wel onze cryo's die we ergens volgend jaar gaan proberen, maar de kans is groot dat we hier met 2 en ons engeltje in de hemel zullen blijven!
Eerst hadden we gedacht om direct de cryo's te proberen, maar we hebben het er samen over gehad en gaan dat toch niet doen.
Even terug alles een plaatsje geven!
We zitten momenteel te wachten tot het onze beurt is in het labo en dat gaat hier niet echt vooruit! of ligt dat aan mijn ongeduld?
De dokter is ook al op de hoogte dat er ergens vandaag een fax bij hem kan verwachten dus daar krijgen we straks een telefoontje van. Hopelijk een positief!!!
Afwachten! Hatelijk woord ondertussen.
Maar ik ga hier vragen om hoe laat ze ongeveer het resultaat hebben en dan kom ik al terug naar hier, samen met mijn ventje hopelijk krijgen we samen eenzelfde goed nieuws als toen we samen om het resultaat van Lara's poging kregen.
Vandaag opgestaan en weer direct gaan voelen, maar niets!
Maar we geven de hoop nog niet op want eigenlijk ben ik nu aan't vergelijken met de moment toen ik laatste keer een miskraam had. Toen was ik bij de controle ook een paar dagen dat bollig gevoel kwijt en daardoor wist ik dat het misging. Maar dat was natuurlijk wel op 11 weken zwangerschap! Als ik nu zwanger zou zijn ben ik nog maar 4 weken en da's natuurlijk wel 7 weken verschil met toen. Op 7 weken kan een baarmoeder goe groeien natuurlijk!
Ik weet niet meer hoe het op die 4 weken voelde en dat is frustrerend!
Gisteren ben ik dan toch gecrasht opt werk maar heb gezegd dat het door het nieuws van mijn stoeme nicht kwam, wat gedeeltelijk ook zo was.
Nog één nachtje en morgen is het D-day! HELP!
vanmorgen werd ik wakker, draaide me op mijn rug en voelde aan mijn buik... en alles was plat en zacht! ik kreeg meteen een klop van de hamer en dacht: "shit dit is niet goed!" als er iets is waar ik al 2 weken naar op zoek ben dan is het een strakke buik, 'smorgen zo'n klein bultje te voelen, maar vandaag niets! ik weet ook wel dat het telkens mijn blaas is die ik voel en nog niet mijn baarmoeder, maar om die laatste moet groeien, duwt die ook wat tegen mijn blaas en voel ik dat. Vanmorgen dus ni meer. eind vorige week had ik dat ook, maar met de pregnyl zaterdag is dat teruggekomen, maar ja, dat zijn wel NEPhormonen, en nu zijn die waarschijnlijk terug uitgewerkt! er was dus vanmorgen niet veel nodig om over te lopen , ik heb me redelijk lang goed kunnen houden, maar nu is het zover
mijn ventje heeft er nog hoop in ze, die zegt ook dat een vrouw die 'normaal' zwanger wordt ook ni zo snel iets voelt en hij heeft hoogstwaarschijnlijk wel gelijk. Ik hoop het ook, voor ons allebei dat hij gelijk heeft en ik zaterdag toch zwanger blijk, maar mijn schrik is enorm toegenomen. Waarschijnlijk ook stress van heel het gedoe zeker nu de D-day dichterbij komt. Zo bang dat het niet gelukt is... een mens zou voor minder zot worden he. ik moet me nu terug een beetje oppeppen want als iemand me vandaag vraagt hoe het is, dan komen allicht die traantjes weer boven en ik wil niet op mijn werk! Er zijn ni zoveel collega's die het weten en ik zou zo graag eens iemand verrassen met goed nieuws! er is nog ietsiepietsie hoop, maar moed blijven houden wordt moeilijk!
Vandaag was het een pak rustiger in de buik. Nog wel wat lichtere strakke pijn en af en toe die menstruatiepijn, maar we weten dat we daar ni veel staat kunnen op maken! Dus afwachten, nog 3x slapen... Maar wat de dag vervelender maakt is het nieuws dat mijn nicht van 18 zwanger is van haar tweede kind! En dat nog niet eens van dezelfde vader he! Ondertussen zijn er al een drietal vriendjes gepasseerd, dus van een langdurige stabiele relatie met deze jongen kan je ni spreken! Hoe kan die nu zo lomp zijn om weer zwanger te geraken?! Ze heeft haar school ni fatsoenlijk afgemaakt, geen job... De wereld is om zeep! Zoveel mensen met stabiele relaties en een gezonde financiele toestand die graag een kind willen en waar het niet lukt. Maar sociale gevallen (in spe) kweken als konijnen, de mensheid gaat er echt op achteruit!
Nog 'maar' 4 keer slapen, maar da's echt wel veel als je op zo'n belangrijk nieuws zit te wachten!
Heb vandaag weer last van pijn in mijn buik, enerzijds precies stretchpijn en anderzijds af en toe menstruatiepijn. Dat laatste hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn, want ik had het ook toen ik zwanger werd van Lara* en als ik het opzoek op internet dan vind ik vrouwen genoeg die hevige menstruatiepijn hadden toen ze toch zwanger bleken. Dus elk gevoel kan nog steeds positief uitdraaien, maar het zet je meteen ook terug met 2 voeten op de grond. Ik durf niet te positief denken om een grote teleurstelling te voorkomen. Maar ja...we moeten ook blijven hopen zolang we niet zeker zijn. Het is dus met momenten om echt zot van te worden. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn ventje. Voor hem is het ook niet simpel om te wachten.
Drukke dag gisteren, sinterklaas was langs geweest voor onze neefjes en nichtje, dus daarom ni meer tot hier geraakt.
Gisteren weer bloed laten nemen en al vrij snel kreeg ik telefoon dat ik de pregnyl mocht zetten. We zijn ni meer om de resultaten gereden, misschien ga ik van de week wel eens langs om ze op te halen, maar ja wist toch al dat ik pregnyl mocht zetten... Mocht of moest?? Da weet ik dus niet zo goed. Uiteindelijk geven ze iedereen een voorschrift voor pregnyl mee, maar wat de juiste criteria is weet ik niet. Krijgt iedereen standaard de pregnyl als hun bloedwaarden onder een bepaalde waarde is(want bij teveel kan je overstimulatie krijgen) of krijg je enkele pregnyl als je waarden te weinig zijn en het er niet goed uit ziet? Geen idee, dus weer een vraag meer. Verder weet ik ni goed welke kant het op gaat. Buiten dat ik verschrikkelijk moe ben en vaak bij de televisie in slaap val (laatste keer was toen ik zwanger was van Lara*) is er niets wat er mij echt op wijst dat het gelukt zou zijn. Moe zijn kan ook komen van de stress die er bij komt zien. Maar nu al zwangerschapstekenen hebben is natuurlijk al heel erg vroeg, dus zoals altijd moeten we gewoon geduld hebben en wachten op de zwangerschapstest, nog 6 keer slapen... Pfff....
Voorlopig moet ik geen pregnylspuitje zetten. Dus denk dat we dan wel kunnen stellen dat mijn hormonen goed zitten, voorlopig toch. Zaterdag moet ik terug een bloedname laten doen en weer even afwachten hoe het dan zit.
Ondertussen worden de zenuwen toch meer gespannen. Ik ga op zoek naar symptomen of naar het gebrek aan want soms lijken ze er wel en soms weer niet. Ik duik oudere bloedresultaten op en probeer daar dan mijn eigen conclusies uit te trekken. Maar ja, wat ken ik er van? Niks he, ik zou niet weten wat een echte normale waarde kan zijn, dus het is eigenlijk beter om niet zelf voor dokter te spelen. Maar een mens zoekt naar bevestiging he. Om de zenuwen wat te bedaren maar tegelijk kan je meer vragen krijgen.
Laat het maar gauw 26nov zijn! Met liefst een zeer duidelijke uitslag!!!
Ik ben niet ongeduldig hoor...
Het gaat voorlopig nog wel met de zenuwen, maar stilletjes aan komt D-day dichter en dat voel ik. We weten maar al te goed wat we graag en veel gaan doen als we het geluk niet meer krijgen om een tweede kindje op de wereld te zetten, dus in een zwart gat gaan we zeker niet vallen.
Maar uiteraard doen we deze poging omdat we heel graag een kindje bij willen. Niets is meer welkom in ons gezien dan dat. Dus liefst van al zien we deze poging slagen. Het zou leuk zijn als ons kindje ook met de neefjes en nichtjes kan spelen op een familiefeestje, Lara* zal daartussen altijd gemist worden, maar dat kunnen wij ook trots naar de ravotters kijken. Al zien we de neefjes en nichtjes ook heel erg graag!!!
Ook al weet ik maar al te goed dat een nieuwe zwangerschap terug veel zorgen kan meebrengen, ik zal blij zijn als we op 26/11 een positieve test hebben!
Vanmorgen gebeld maar de pregnyl is voorlopig nog niet nodig! Mijn eigen hormonen werken voorlopig nog volgens schema.
Ik moet woensdag terug een bloedname laten doen. Hopelijk zit alles dan nog goed.
Mijn buik voelt nog lekker gespannen aan. als ik een tijdje gezeten heb en dan rechtsta dan doet het zelfs een beetje zeer. Af en toe wel een beetje buikpijn, maar dat is ni direct slecht. Tenslotte had ik dat ook toen ik zwanger werd van ons Lara*. We hebben haar al gevraagd of ze het beschermengeltje van Ukkie & Pukkie wil worden en er een beetje mee voor wilt zorgen dat ze lang genoeg in mama's buik blijven zitten.
In ieder geval nog 12 dagen te gaan voor we de uitslag weten.
Er zitten 2 goekes terug en er waren nog 6 embiekes om in te vriezen.
We zijn nu eigenlijk zwanger en hopen dat we dat op 26 november nog altijd zijn en dat er minstens eentje zich goed ingenesteld heeft voor een 8-tal maanden. Maar ja da's afwachten zoals altijd. Intussentijd moet ik af en toe nog wel eens bloed laten nemen om te zien of ik pregnyl moet bijspuiten. Het eerste bloedonderzoek was gepland voor morgen, maar dat mocht vandaag al in het ziekenhuis gebeuren en dan moet ik morgenvroeg naar de praktijk bellen om te zien of het nodig is.
Nu is het vooral belangrijk om niet te veel stress te hebben en genoeg rust te voorzien.
Mijn buik is nog altijd gespannen maar dat heb ik nu liever. Vorige keer dat ik zwanger was, bleef dat ook en de moment dat het niet meer was kreeg ik een miskraam. Dus da wil ik nu ni meer. Laat die buik maar 9 maand gespannen staan!
Zo net hebben ze gebeld dat de terugplaatsing morgen in de voormiddag zal doorgaan. Ze hebben nu gezien dat er 14 embryo's aant delen zijn, een paar lopen zelfs voor op schema en daarom hebben ze gekozen voor dag 3. Cryo's zitten er precies ook nog wel in. Dus voorlopig ziet het er nog heel goed uit. Morgen om 11u zijn we virtueel zwanger, hopelijk voor nog 8,5maand!
We hebben net te horen gekregen dat er van de 17 eicellen 13 bevrucht zijn. Omdat 13 er toch best veel zijn wordt er nog tot morgen gewacht om te beslissen wanneer de terugplaatsing zal doorgaan. Zondag of dinsdag. Dus daarvoor nog even geduld. Hopelijk doen ze het allemaal heel goed en gaan we een van die twee dagen 2 embiekes kunnen laten terugzetten en gaan er nog enkelen kunnen ingevroren worden. Weten dat er nog wat reserves zijn kan alleen maar goed zijn om minder stress te hebben tijdens het wachten.
Vandaag was het de punctie en het was een goeie oogst. Maar liefst 17 eicellen! Dus we mogen content zijn en mijn schrik dat ze allemaal weg zouden zijn tegen de punctie bleek ongegrond. Gelukkig maar!
Nu nog afwachten of ze allemaal rijp genoeg zijn en dan morgenmiddag horen we of er bevruchtingen zijn. Waarschijnlijk weten we dan ook of er een terugplaatsing is en wanneer die zal doorgaan. Zondag of dinsdag. Spannend weer!
Goh, amaai, om 6u opstaan op zondag als ge er pas tegen 1u vannacht in lag.
Maar ja, dat moeten we er bij nemen.
Ze zijn nog allemaal aant groeien maar nog niet groot genoeg. Ene kamt was er eentje van 16.8 andere kant 14.8, dus nog een paar dagen bij spuiten en dinsdag terug op controle.
Als alles volgens plan verloopt zou het donderdag punctie zijn. Ik hoop het want alles geraakt goed gevuld daar beneden.
Nu net thuis, gauw een spuit zetten en terug een dutje doen, want ik ben moe.
Dat waren de woorden van de gyn toen hij gekeken had hoe de follikels evolueren. Ik zag zelf ook redelijk wat follikels zitten, dus als ze allemaal goed blijven groeien en een eicel bevatten dan gaat het een mooie oogst worden.
Ze waren natuurlijk nog niet groot genoeg, dus vandaag nog 3amp menopur bijspuiten, morgen en zaterdag nog 2amp en ook cetrotide. Da laatste is om te voorkomen dat mijn eigen hormonen voor een eisprong gaan zorgen want da willen we niet.
Zondag moeten we terug op controle en dan is er meer zicht op wanneer de PU zal zijn.
Mijn gevoel heeft me dus niet in de steek gelaten. Er zijn wel degelijk groeikrachten aan het werk daar beneden.
Blijven werken zou ik zeggen!
of ligt dat aan mijn ongeduld? 
, ik heb me redelijk lang goed kunnen houden, maar nu is het zover 
