27-10-2011 om 09:19 geschreven door Arie  

We zijn er, in ‘Abel Tasman National Park’. Over de rit van vandaag kunnen we kort zijn: vertrokken om 8u in de regen onder een grijze hemel en onderweg geen enkel stop gemaakt omdat er eigenlijk niets te zien was, ook al niet vanwege de mist. Dan kunnen we beter wat vertellen over ons diner van gisteravond. Ongeveer het beste wat we in N-Zeeland al voorgeschoteld kregen: verse groene asperges als voorgerecht, een lamsbout met echte puree en broccoli als hoofdschotel en dan nog een toetje, een rabarbertaartje voor mij en kaas voor Arie. Het ontbijt vanmorgen was ook prima verzorgd en dat maakt ons regenachtig begin toch een beetje goed. Ondertussen weten we ook dat de gele stekelige struiken die we overal zien geïmporteerd werden in het verleden om gebruikt te worden als afsluiting rondom de weiden. Zoals zoveel dingen liep dit ook uit de  hand, want de vogels verspreidden de zaden ervan en nu is het een echte plaag geworden voor de veeboeren en kunnen ze de zaak niet meer de baas!

Het begin van onze rit vandaag is nogal bergachtig en deze keer ontmoeten we verscheidene camions op de weg, oa met houttransporten,  die allen om ter hardst rijden. Naargelang we verder noordwaarts gaan wordt de vallei breder, de lucht minder grijs en stopt het zelfs even met regenen als we aan de kust in ‘Motueka’ aankomen. Onderweg in ‘Tapawera’ zien we voor de eerste keer enkele hop-velden, we vermoeden voor de plaatselijke bierindustrie. De pils is hier trouwens lekker. We komen ruim op tijd aan in  ‘Marahau’ waar onze watertaxi wacht en dat is een hele ervaring geworden! We waren de enige passagiers en hebben ongeveer 1u10 gevaren tot ‘Awaroa Bay’. De zee was nogal (?) woelig en de schokken die we met de boot kregen kwamen af en toe erg hard aan; een bokkend paard is er niets bij en ik heb nooit paard gereden! Volgens Arie zou dit  niets voor Lutgarde geweest zijn, maar we zijn heel toegekomen op ons logement en dat mag er weer zijn. Zeker nadat we ons tot een upgrade laten verleiden maar dat kan er af na de gemiste helivlucht. Om  aan de wal te geraken moesten we kousen en schoenen uittrekken en enkele meter door het water waden. We worden afgehaald met een soort golfkarretje en dat is weer eens wat anders; onze valiezen moeten we deze keer niet zelf dragen.

We zijn slechts met 4 gasten in het hotel en hier werken ze met 14 man personeel, we zullen dus ‘gesoigneerd’ worden (hopen we).

We zijn wel verwittigd voor de ‘sand-flys’ die hier talrijk aanwezig zijn en die bijten stiekem! (Arie weet er al alles van)

Morgen zijn we hier ook nog een dag maar daarvoor we hebben nog geen programma gemaakt; dat zal van de weergoden afhangen!    Edwig.

26-10-2011 om 06:00 geschreven door Arie  

26-10-2011 om 06:00 geschreven door Arie  

Vannacht heeft het op bepaalde momenten gestortregend, enfin zoals wij zeggen: ‘drash national’. Ontbijten doen we vandaag niet op de kamer maar wel in het dorpje en we zijn er de eerste klanten. We volgen terug ‘Scenic State Highway 6’ en het regenwoud; maar links en rechts zien we alleen wat groene kleuren met daarboven grijs en dat is het. Af en toe spotten we terug wat schapen en deze keer ook verschillende zwarte.

De riviertjes zijn behoorlijk gezwollen en onstuimig door de nachtelijke regenval. We rijden door plaatsjes met namen zoals ‘Hari Hari’ (tiens?), ‘Lake Ianthe’ en iets verder ‘Pukekura’. We bezoeken ook een klein museum: ‘Bushmans Museum’. Eerst is er een DVD over het uitzetten van herten, om ze een tijd daarna af te schieten en later nog, ze terug te  vangen omdat ze teveel schade aan de natuur toebrachten. Ze worden nu alleen nog gekweekt door farmers en in afgesloten weiden voor hun vlees en de horens. Dan zien we  levende ‘possums’ en nog wat gereedschap allerhande. De naam museum is nogal overtrokken.

Bij ‘Hokitika’ bereiken we terug de kust en laten het woud achter ons maar de regen blijft ons volgen. Hier bezoeken we enkele ‘jade-shops’ maar voor meer shopping is het te nat.

We gaan ook nog even langs in ‘Shantytown’, een nagemaakt oud gouddelvers stadje met allerlei huizen: postgebouw, station, hotel, school, jail, bank, hospitaal, pompiers en ga zo maar door. We doen ook een ritje met een oude stoomtrein maar het geheel geeft toch een ‘fake’ indruk.

Onze laatste stop wordt ‘Punakaiki’ waar we de ‘pancake en blowhole’ rotsen bezoeken, deze keer zonder regen. Een mooie wandelweg door een prachtige natuur leidt ons eerst naar de ‘pancakes’. Dit zijn rotsen in platte schijven op mekaar gestapeld en in de ‘blowholes’ spoelt de zee schuimend en wild onderdoor.

We logeren vandaag in een grote, prachtige B&B met als gastheer een Z-Afrikaan en de gastvrouw is een Schotse. Eten gaan we hier ook en we krijgen dagverse producten voorgesteld van eigen teelt. Het klinkt vooraf al lekker!

Een massage door de gastheer behoort ook tot de mogelijkheden.

Morgen staat er terug een redelijk lange rit voor de boeg die we tegen 13u30 tot een goed einde moeten brengen want dan wacht onze watertaxi in ‘Abel Tasman National Park’.   Edwig.

PS de N-Zeelanders zijn WK rugby geworden afgelopen zondag!!!!

25-10-2011 om 10:09 geschreven door Arie  

25-10-2011 om 10:04 geschreven door Arie  

De weergoden zijn ons  vandaag niet gunstig gezind en mijn weerbericht klopte deze keer echt niet: lage bewolking en motregen om de dag in te zetten. Klein detail: vanmorgen hebben we ons ontbijt zelf moeten maken. De ingrediënten werden ons wel bezorgd maar brood roosteren en koffie zetten hebben we eigenhandig gedaan en daarna ook nog alles terug netjes afgewassen!

Eerst lijkt de lucht nog wat op te klaren maar dat is niet het geval en onze heli-hike wordt ‘gecancelled’, zelfs de waterkans (wat zit er een betekenis in dat woord!) om met een latere vlucht mee te kunnen wordt ons niet gegund.

We besluiten om ’s voormiddags dan maar iets verder te gaan kijken bij de ‘Franz-Josef Glacier’ en ook deze zit in de lage wolken. Maar zie, als we na de wandeling door de vlakke bedding aan de gletsjer komen, laat de zon zich er even op zien en een hoekje blauwe lucht verschijnt voor korte tijd. Als we omkeren is ons ‘moment de gloire’ alweer voorbij en is alles terug egaal grijs. We denken er nog even aan om een wandeling te maken rond ‘Lake Matheson’ maar door de regen komt daar ook niets van in huis. Dus terug naar ons motel en dit ligt vlak bij een kerkje met bijhorend kerkhof. Een mooi voorbeeld van de typische gebedsplaatsen die we hier al zagen.

Het wordt dus een beetje een gedwongen rustdag en met morgen een lange rit door de bergen voor de boeg is dat misschien nog niet zo slecht.

O ja, gisteren werden we hier in een plaatselijk café in het Nederlands aangesproken door de dienster! Bleek dat om een Zwitserse jongedame te gaan die gedurende een achttal jaar in Gent leefde (gelokt door de liefde) en nu pas in N-Zeeland aan de slag was.    Edwig.

24-10-2011 om 05:02 geschreven door Arie  

24-10-2011 om 04:46 geschreven door Arie  

’s Morgens hebben we ondertussen een vaste routine: opstaan om 7u en om de beurt gaan we als eerste douchen. Ons ontbijt volgt rond 7u45 en daarna inpakken en afrekenen. Meestal kunnen we dan een stuk voor 9u vertrekken. Rijden doen we ook om de beurt en vandaag is het niet anders en we hebben de zon weer als gezelschap.

Onze route vandaag is 270km lang. Ze is ook gemakkelijk: na 14km geeft de GPS aan dat we highway 6 pas na 255km moeten verlaten. Verloren rijden wordt dan erg moeilijk.

Er is weeral niet veel verkeer, uitzonderlijk zien we een moto of een eenzame fietser en af en toe een bus of een tegenligger. Politie hebben we onderweg nog niet gezien behalve gisteren op de feestweide in de stad, één van elk geslacht, hij met cowboy-hoed en zij met kepie.

De zon staat laag als we vertrekken en ze schijnt ons recht in het gezicht gedurende de eerste km. Onze weg voert langs ‘Lake Hawea’ aan de rechtse kant en daarna terug langs ‘Lake Wanaka’ aan onze linkse zijde. Alle meren zijn hier naast behoorlijk groot ook erg diep: vanaf 150m tot  meer dan 400. Het water is overal even helder en er zit zeker vis in maar die hebben we nog niet kunnen spotten. We moeten ook een hoop bruggen en brugjes over en de meeste hebben maar één rijstrook. Je moet dus rekening houden met de voorrang maar dat levert geen problemen op; er staan telkens verkeerstekens en de N-Zeelanders respecteren die ook. Er staan ook altijd gele plaatjes: ‘Jim’s Creek’, ‘Black Creek’, ‘Pita Creek’ enzovoort. Zowat iedereen heeft er zijn naam mogen aan geven denk ik.

We rijden deze keer uitsluitend door bossen, meer een soort regenwoud, met naast allerlei bomen ook volop varens; dit is het natste gedeelte van het zuidereiland. We zien ook bijna geen schapen of ander vee vandaag. Op sommige plaatsen zijn de valleien erg breed en gevuld met stenen in allerlei maten en soorten; misschien waren dit wel oude beddingen van gletsjers?

Onderweg moeten we over de ‘Haast Pass’, maar schrik niet te erg, hij is amper 564m hoog en we zijn er over voor we het goed beseffen.

In Haast tanken we nog maar eens voor alle veiligheid en dit wordt de duurste tankbeurt van de reis: 2,37$ ipv de gewone 2,10$/li!

Voor de rest is hier buiten het Visitors Centre en een lange brug over de Haast rivier niets speciaals te zien, behalve dat we terug aan de Tasman Zee uitgekomen zijn en tussen de bergen hangen rondom wollige wolken  die er tegenaan zitten te duwen.

Mooie uitzichtpunten zijn er ook overal en één ervan is ‘Knight’s Point’ vlak bij ‘Lake Moeraki’ en wat verder ‘Ship Creek’ waar we eerst zandduinen terugvinden en daarna een keienstrand met een hoop aangespoeld hout in allerlei vormen en modellen.

Ondertussen is het weer meer betrokken en hangen er aan onze rechtse kant overal wolken die de bergtoppen verbergen terwijl links, onze zeezijde, de lucht nog steeds blauw ziet.

Rond de middag zitten er al bijna 200km op en gaan we zalm proeven in de ‘Salmon Farm’. De zalm dartelt er rond in een aantal bassins en we hebben enkele exemplaren van meer dan 1m lang gezien! Als attractie mag je ze ook voederen maar wij geven onze centen liever uit aan de consumptie ervan.   Edwig.

Iets later komen we in ‘Bruce Bay’ en hier wordt ‘Labour Day’ gevierd met een houthakkerswedstrijd, vooral een mannen-business, de enkele vrouw die meedoet niet te na gesproken. Dit levert ons weeral enkele leuke plaatjes en filmpjes op. Dan snel door naar het dorpje ‘Fox Glacier’ waar we kort na 14u aankomen, ons snel installeren om dan nog een wandeling te gaan maken naar de voet van de gletsjer.

De weersverwachting voor morgenvoormiddag  is onduidelijk en of onze heli-hike op de gletsjer gaat lukken zullen we dan pas weten.

Arie heeft ondertussen ook leuk nieuws gekregen uit Mexico maar dat is alleen voor de familie bestemd!

23-10-2011 om 08:10 geschreven door Arie  

23-10-2011 om 08:07 geschreven door Arie  

Het is nu 14u45 en we zitten op het terras van ons appartement met een glaasje Sauvignon wijn en zicht op het meer, badend in de volle zon en met het feestende stadje in de verte. Ja, deze keer zitten we in een echt appartement met grote eet- en zitruimte inclusief TV,  rondom met ramen en uitzicht op het meer, een ruime slaapkamer ook met TV en een badkamer. Het beste wat we tot nu toe hadden; als we uit de zithoek buitenstappen ligt het de waterrand slechts een twintigtal meter verder!

Vanmorgen leek ons weerbericht deze keer niet te kloppen: er was zon voorspeld en de hemel zat dicht met laaghangende wolken alom. Een verder bezoek aan Queenstown laten we dan maar voor wat het is – het stadje doet ons denken aan kustplaatsen bij ons, genre Nieuwpoort of zo -  en we gaan op weg. Misschien nog dit, gisteravond hebben we zeer lekkere lokale vis gegeten en ook voor de eerste keer oesters geproefd. Het heeft ons in ieder geval uitstekend gesmaakt.

Onze eerste halte vandaag is ‘Arthur’s Point’. Een betonnen brug overspant hier een onstuimige rivier waarop men met een ‘jet-boat’ wilde tochten kan maken. Daar hebben wij niet echt ‘goesting’ voor en trouwens, het is veel te fris op dit moment. De volgende stop is het gouddelversstadje ‘Arrowtown’. Er zijn nogal wat oude cowboy-achtige gebouwen met allemaal winkeltjes erin maar het geheel doet erg kitscherig aan. Wel spijtig dat er overal wagens geparkeerd staan.

Er is wel een klein openluchtmuseum gewijd aan de Chinese gouddelvers die hier rond 1870 toekwamen. Ze leefden in erg erbarmelijke omstandigheden en waren hier niet echt welkom; er is niets nieuws in de wereld! De laatste die er woonde was een winkelier-bankier en die stierf in 1925. Zijn woning zag er echt wel een stuk groter en beter uit dan die van de rest.

Via de ‘Alpine Scenic Route’ rijden we door de wolken de bergen over (de ‘Southern Scenic Route’ stopte gisteren in Queenstown). Via een echte bergpas deze keer en één maal aan de andere kant is de zon terug van de partij! Ons weerbericht klopt toch!

De vallei is erg smal en de flanken zijn begroeid met graspollen en deze keer zien we geen schapen. Die verschijnen wel weer op het appèl als de vallei breder wordt en ook besneeuwde bergtoppen zijn dan weer van de partij. We stoppen ook nog eens in ‘Cardrona’ dat buiten vakantiehuisjes maar enkel huizen telt en ook een oud hotel. Voor de deur staat een antieke Chrysler en binnen is de gouddelvers-tijd blijven stilstaan inclusief honkytonk piano en een kop van een everzwijn boven de open haard. Gelukkig is de koffie uit een recente machine en van uitstekende kwaliteit. Ze hebben hier een hele ruime keuze en we kiezen steevast voor een ‘long black’: een redelijk grote tas met lekkere espresso.

Weldra bereiken we ‘Lake Wanaka’ en dat levert weeral een prachtig plaatje op. De natuur is hier echt op zijn best, echt niet te doen, zeker onder een stralende zon en er is geen wolkje meer aan de lucht maar de temperatuur is nog aan de frisse kant.

Er is een feestje aan de gang op de gemeenteweide en we gaan er een sandwich met ‘Whitebait’ proeven. Dit zijn kleine visjes, opgediend in een omelet en die dan tussen twee boterhammen gelegd worden. Lekker, maar van de visjes zelf hebben we niet veel geproefd. Er zijn ook enkele country muzikanten het beste van zichzelf aan het geven en de kinderen houden een vuilnisbakkenrace. Een aantal anderen amuseren zich met hun skate-board op de plaatselijke piste en laten diverse kunstjes zien. Voor de rest standjes, zoals bij ons, met prullaria allerhande, eten en natuurlijk drank en je kan er ook diverse wijnen proeven. Leuk, hebben we dan ook weeral eens meegemaakt in N-Zeeland.

Voor de rest maken we er een luie namiddag van, morgen wacht ons een lange rit naar de Fox Glacier.   Edwig.

22-10-2011 om 09:06 geschreven door Arie  

22-10-2011 om 09:04 geschreven door Arie  

22-10-2011 om 09:01 geschreven door Arie  

Deze morgen mochten we geen tijd verliezen; ons schip de ‘TSS Earnslaw’ vertrekt om 12u stipt en we moeten bijna 180km rijden. Reeds om 8u20 zijn we op weg en het gaat goed: de wegen zijn recht en breed genoeg om er een vlot tempo op na te houden. We maken onderweg maar één stop aan ‘The Wilderness Lookout' en dat levert wat nieuwe kleuren op. De grond ziet hier licht grijsgeel van kleur en bestaat uit een soort mos. De struiken die er verder groeien zijn meer geelgroen en dat geeft een mooie combinatie. Zover we kunnen kijken zien we ditzelfde landschap.

Onderweg komen we deze keer meer verkeer tegen: vooral bussen, de ene na de andere, allen op weg naar Te Anau en de Milford Sound.

We zijn ondertussen de kaap van de 1.500km voorbij, in afstand is onze reis half en in dagen ook zowat. Het is tot nu allemaal vlot verlopen, de wegen zijn goed en vooral rustig; alleen is er regelmatig geen GSM ontvangst in de uitgestrekte gebieden zonder bewoning. Gisteren duurde het zelfs tot meer dan halfweg, toen we terugreden van Milford Sound naar Te Anau, eer de GPS tekenen van leven vertoonde! De bergen en de bomen beletten klaarblijkelijk een voldoende ontvangst. Voor de rest hebben we daar nog geen probleem mee gehad en hij heeft zijn werk feilloos gedaan.

Het eerste dorpje dat we doorrijden is ‘Mossburn’ en dit is weeral maar een voorschoot groot. Wel hebben we hier de eerste windmolens gezien in N-Zeeland: een twintigtal op de bergrug aan onze rechterkant. Eergisteren zijn we ook voor de eerste keer onder een hoogspanningslijn doorgereden. Ik weet niet of er hier nog meer zijn.

We rijden nog maar eens door een wisselend landschap: eerst een brede vallei met weeral schapen, nog schapen en nog meer schapen; af en toe ook wat runderen en soms enkele herten. Als we ‘Kingston’ naderen wordt de vallei nauwer en al vlug zien we ‘Lake Wakatipu’ blinken. De weg wordt smaller en heuvelachtig en ons tempo zakt, maar omdat we onderweg weinig uitzichtpunten aandeden komen we net voor elven aan in ‘Queenstown’. We kunnen de auto laten staan aan ons hotel en de boot wacht. De ‘TSS Earnslaw’ is een stoomschip uit het begin van de 20^ste eeuw dat origineel gediend heeft om het vervoer te verzorgen voor de veeboeren die rond het meer leefden. Nu is het gerestaureerd en vaart het uitsluitend met toeristen van Queenstown naar de overkant van het meer; hier ligt ‘Walter Peek Station’. Tijdens de tocht kan je een kijkje nemen in het binnenste van het schip: de stokers kolen zien laden met de schop en de stoommachine zien werken van dicht bij. Het tochtje duurt 1,5u en in de ‘Saloon’ worden we vergast op pianomuziek met leuke meezingers zoals ‘my darling Clementine’, ‘Lilly Marleen’, ‘Edelweiss’ en nog vele andere; ambiance verzekerd.

Omdat we toch nog ruim de tijd hebben maken we nog een wandeling in ‘Queenstown Gardens’ en hier staan weeral heel hoge, mooie bomen; veel bloemen en je vindt er ook diverse sportterreinen. We zien hier ook voor het eerst een frisbee-golf. Vergelijkbaar met golf maar in plaats van met een stok en een balletje gooit men met de frisbee naar een soort korf en dat in het om ter minst aantal beurten.

Onze accommodatie van vandaag is weeral top, zoals ze al allemaal waren. Fabienne van Aussie-tours heeft haar best gedaan, en by-the-way dames, met onze was en strijk is alles goed verlopen.

21-10-2011 om 07:26 geschreven door Arie  

21-10-2011 om 07:24 geschreven door Arie  

Het is laat geworden vandaag. We waren vanmorgen nochtans vroeg: al om 8u30 op weg. Eerst 120km naar ‘Milford Sound’, dan onze geplande boottocht en tot slot 120km terug naar ‘Te Anau’. Het was al etenstijd toen we terug waren.

Nu over onze dag. De rit is deze morgen gestart langsheen ‘Lake Te Anau’ met weeral prachtige uitzichten. Ondanks de gemengde weersvoorspelling – op TV gaven ze regen, de website op mijn pc bewolkt tot zonnig – konden we weeralmet de zon vertrekken. De vergezichten veranderden stilaan van vlakke weiden naar heuvelachtig gebied en daarna verschenen de bossen. We hebben weeral verscheidene uitzichtpunten aangedaan en het eerste was ‘McKay Creek’ met zicht op de ‘Eglinton Valley’. Mooi, mooi, mooi. Het volgende was ‘Lake Mirror’ en de bedoeling was een weerspiegeling te zien in het water van de  omliggende besneeuwde bergtoppen. Wat een teleurstelling; de moeite niet waard; maar toen we even later stopten aan ‘Lake Gunn’ vonden we hier wel de ‘mirror’ terug. Spectaculair, ze hadden de namen van de meren beter kunnen verwisselen.

Je vindt hier langs de weg ook overal kampplaatsen waar je terecht kan met de tent of de motorhome. Er is ook overal een toilet te vinden genre ToyToy en soms ook een bbq. Het valt ons ook op hoe proper het hier allemaal is; geen afval langs de weg en de kampplaatsen worden netjes achter gelaten. Misschien is dat in volle seizoen een beetje moeilijker maar de Nieuw-Zeelanders zijn erg begaan met hun milieu.

Er is ook weinig verkeer op de weg, het grote toerisme zal pas na de rugbykampioenschappen op gang komen en buiten enkele bussen en hier en daar een tegenligger, rijden we hier bijna alleen rond.

Onderweg wordt onze wagen op één van de parkings aangeslagen door een ‘Kea’ (een soort papegaai met een erg scherpe snavel). Hij begint rustig te pikken aan het rubber rondom onze deur en het smaakt hem precies. In de handen klappen of met de deuren slaan helpt ook al niet en meneer doet ijverig voort tot we terug vertrekken! We zijn daartegen bijna 10cm rubber kwijt! Het heeft natuurlijk wel prachtige plaatjes opgeleverd maar of onze verhuurder daarmee tevreden gaat zijn is een andere vraag.

Het ommetje via een 8km lange gravel-road naar ‘Gunn’s Camp & Museum’ leverde ons vooral zandvliegen op. Buiten wat speciale huisjes die door trekkers gebruikt worden was er in het museum niet echt veel te zien. We waren er dan ook vlug weer weg richting ‘Homer Tunnel’ en deze keer via een echte bergpas. De weg loopt hoe langer hoe meer in een smal dal en we zien bergen met sneeuwtoppen alom. Aan de tunnel zelf is bijna 20 jaar gebouwd vanaf 1935, hij is ongeveer 1.250m lang en bijna niet verlicht = oppassen geblazen! Aan de andere kant kregen we wel opnieuw een spectaculair zicht voorgeschoteld en een steile afdaling tot ‘Milford Sound’ waar onze boot wacht. ‘Milford Sound’ is een lange inham in het ‘Fiordland’ die het dorpje met dezelfde naam verbindt met de ‘Tasman Sea’ en het ziet er ook uit als een fjord uit Noorwegen: steile wanden alom, overal watervalletjes en rondom besneeuwde bergtoppen. Het valt ons wel op dat er hier weinig vogels zitten. Het feit dat er ondertussen wolken verschenen zijn en de hemel er nogal grijs uitziet kan de pret niet drukken. Het waait ook fameus op sommige plaatsen en we blijven niet lang op het voordek zitten. Maar niet getreurd, foto’s maken en filmpjes schieten gaat ook vanaf het achterdek. We varen rond met een behoorlijk groot schip waarop welgeteld 63 passagiers zitten! Onderweg spotten we ook nog enkele dolfijnen en op de terugweg een troep zeehonden op een rots. Voor de rest kunnen we kort zijn: de uitzichten zijn grandioos en we geraken er niet op uitgekeken, te veel om met woorden te kunnen beschrijven, de foto’s zullen wel spreken. Als we de Tasmanzee bereiken keren we gelukkig om en beleven we hetzelfde maar dan in omgekeerde richting en dat kunnen we van onze terugtocht ook zo zeggen! Onze doos met superlatieven is een beetje uitgeput.    Edwig.

20-10-2011 om 10:37 geschreven door Arie  

20-10-2011 om 10:36 geschreven door Arie  

Onze route van vandaag is 200km lang en we hebben van elke km ervan genoten. Het ene ‘wow’ moment volgde op het andere. De zon is terug van de partij en dat maakt alles nog zoveel mooier.

Voor alle zekerheid tanken we nog in Invercargill en dan gaan we op weg. We volgen al de hele tijd de ‘Southern Scenic Route’ die loopt vanaf Dunedin tot Queenstown en ze is uitstekend bewegwijzerd.

In het begin is het nog frisjes en allemaal vlak terwijl we nog even de kust volgen. Het meest zuidelijke punt zijn we gisteren al voorbij gereden: ‘Curio Bay’ maar dat hebben we niet kunnen bezoeken wegens de broedtijd en het weer was ook navenant natuurlijk. De wegen zelf zijn nog altijd uitstekend en over het verkeer mogen we ook niet klagen: als we om de 5km een tegenligger zien is het veel!

De golven zijn hier een stuk groter en er zijn ook surfers op het water in ‘Colac Bay’, onze eerste stopplaats. Het vlakke land maakt nu stilaan plaats voor heuvels met bossen en in de verte zien we langzaam aan bergen met witte toppen opduiken. Af en toe zien we boeren met de quad rondrijden op hun grasvelden, dat doen ze hier allemaal nadat ze eerst paarden en dan cross-motoren gebruikten.

Onze laatste stop aan de kust maken we eerder toevallig als we een wegwijzer zien naar ‘Cosy Nook’. Het is een paar km van onze route verwijderd en we moeten een gravel road volgen om er te geraken. Het uitzicht loont echter de moeite: grote golven en de kust is bezaaid met grote en kleinere rotsen. Er ligt een oude boot, redelijk onderkomen, en de huisjes die er staan lijken meer op een vuilnisbelt dan wat anders maar zijn toch bewoond: aan één ervan is iemand bezig met het herstellen van de leuning van de trap naar de voordeur.

Vanaf nu rijden we pal Noord in plaats van naar het Zuiden zoals de voorbije dagen en de weg loopt op en af met overal bossen rondom. Houttransporten kruisen onze weg en het uitzicht lijkt een beetje op het Zwarte Woud alleen is hier alles veel weidser. Het volgende dorpje dat we doorkruisen is ‘Tuatapere’ en dit is gekend als de ‘Sausage Capital of New-Zealand’! We zijn er niet gestopt om de worsten te proeven, we zullen dus maar aannemen dat ze lekker zijn. Iets verder bereiken we ‘Clifden Suspension Bridge’, een echt monument want deze hangbrug werd gebouwd vanaf 1898. Nu ziet ze er vervallen uit en je mag er niet meer op wegens te gevaarlijk. Ook zijn ze druk op zoek naar geld voor de restauratie ervan. Waar hebben we dat nog gehoord?

Ondertussen worden we langs alle kanten omringd door bergtoppen bedekt met sneeuw en deze blinken hagelwit in de zon. Woorden schieten te kort om deze prachtige natuur te beschrijven. Elke dag weer kijken we verwonderd en bewonderend rond naar het steeds wisselende landschap. De  folders over N-Zeeland hebben nog geen moment gelogen.

Vooraleer we ‘Lake Manapouri’ bereiken maken nog een kleine uitstap naar ‘Rakati Wetlands’, een natuurgebied dat pas onlangs terug gerestaureerd werd en het zicht op het kleine ven en het omliggende moerassige gebied is weeral om van te snoepen.

In Manapouri eten we snel wat in één van de twee restaurants die ze rijk zijn en we genieten er terwijl van het panorama over het meer en de omgevende bergen.

Dan scheiden er ons nog 20km van ons einddoel: ‘Te Anau’ met een belangrijke opdracht voor ons: zelf onze was doen! Gaat dat wel goed komen?

Speciaal naschrift voor Yvette! De N-Zeelanders eten ongeveer hetzelfde als wij. Wel vooral schapen- en lamsvlees, ook veel vis die lijkt op degene die wij kennen, runds- en varkensvlees.We hebben ook al lekkere pizza's gegeten: dun deeg en veel erop.
Frites hebben ze ook maar die van ons zijn lekkerder. Ziezo, op je wenken bediend.

19-10-2011 om 08:40 geschreven door Arie  

19-10-2011 om 08:32 geschreven door Arie  

Over de dag van vandaag kunnen we kort zijn: regen en wind, REGEN en WIND, REGEN en WIND. Vannacht heeft het al de ganse nacht geregend en dat is de ganse dag zo gebleven.

Onze gastvrouw bezorgde ons deze morgen een rondrit met haar wagen (tevens vuilbak dachten we) doorheen hun farm en die was behoorlijk groot en ze kweken naast schapen ook herten.

Voor de rest hebben we niet veel gezien. Aan ‘Waikaka Point’ lag er een behoorlijk uit de kluiten gewassen zeeleeuw op het strand maar we waaiden er bijna weg! De Catlins zijn ook erg dun bevolkt: in het dorpje Niagara wonen netgeteld 16 inwoners en in de grote omgeving - en dat is echt groot – 160 gezinnen. GSM-ontvangst is er vrijwel nergens en het dorpje Fortune, dat wel op de kaart is aangegeven, is maar een voorschoot groot en telde ongeveer 5 huizen!

’s Middags zijn we al in Bluff op het 'Lookout Point' en daar eten we een hapje. We hebben van achter het trillende vensterglas een prachtig uitzicht op de zee en de zegswijze ‘een rots in de branding’ krijgt hier betekenis.
Omdat het weer toch rotslecht is bezoeken we het lokale Maritiem Museum en zien een diversiteit van dingen over boten, allerlei uitrusting ervoor, info over walvisvaarders en over de Nieuw-Zeelandse Marine.

Nog 30km scheiden ons van onze eindbestemming en daarmee zit deze dag er op. Gelukkig voorspelt het weerbericht voor morgen terug zonnig weer, we leven op hoop.

18-10-2011 om 06:24 geschreven door Arie  

18-10-2011 om 06:05 geschreven door Arie