21-10-2011 om 07:24 geschreven door Arie  

Het is laat geworden vandaag. We waren vanmorgen nochtans vroeg: al om 8u30 op weg. Eerst 120km naar ‘Milford Sound’, dan onze geplande boottocht en tot slot 120km terug naar ‘Te Anau’. Het was al etenstijd toen we terug waren.

Nu over onze dag. De rit is deze morgen gestart langsheen ‘Lake Te Anau’ met weeral prachtige uitzichten. Ondanks de gemengde weersvoorspelling – op TV gaven ze regen, de website op mijn pc bewolkt tot zonnig – konden we weeralmet de zon vertrekken. De vergezichten veranderden stilaan van vlakke weiden naar heuvelachtig gebied en daarna verschenen de bossen. We hebben weeral verscheidene uitzichtpunten aangedaan en het eerste was ‘McKay Creek’ met zicht op de ‘Eglinton Valley’. Mooi, mooi, mooi. Het volgende was ‘Lake Mirror’ en de bedoeling was een weerspiegeling te zien in het water van de  omliggende besneeuwde bergtoppen. Wat een teleurstelling; de moeite niet waard; maar toen we even later stopten aan ‘Lake Gunn’ vonden we hier wel de ‘mirror’ terug. Spectaculair, ze hadden de namen van de meren beter kunnen verwisselen.

Je vindt hier langs de weg ook overal kampplaatsen waar je terecht kan met de tent of de motorhome. Er is ook overal een toilet te vinden genre ToyToy en soms ook een bbq. Het valt ons ook op hoe proper het hier allemaal is; geen afval langs de weg en de kampplaatsen worden netjes achter gelaten. Misschien is dat in volle seizoen een beetje moeilijker maar de Nieuw-Zeelanders zijn erg begaan met hun milieu.

Er is ook weinig verkeer op de weg, het grote toerisme zal pas na de rugbykampioenschappen op gang komen en buiten enkele bussen en hier en daar een tegenligger, rijden we hier bijna alleen rond.

Onderweg wordt onze wagen op één van de parkings aangeslagen door een ‘Kea’ (een soort papegaai met een erg scherpe snavel). Hij begint rustig te pikken aan het rubber rondom onze deur en het smaakt hem precies. In de handen klappen of met de deuren slaan helpt ook al niet en meneer doet ijverig voort tot we terug vertrekken! We zijn daartegen bijna 10cm rubber kwijt! Het heeft natuurlijk wel prachtige plaatjes opgeleverd maar of onze verhuurder daarmee tevreden gaat zijn is een andere vraag.

Het ommetje via een 8km lange gravel-road naar ‘Gunn’s Camp & Museum’ leverde ons vooral zandvliegen op. Buiten wat speciale huisjes die door trekkers gebruikt worden was er in het museum niet echt veel te zien. We waren er dan ook vlug weer weg richting ‘Homer Tunnel’ en deze keer via een echte bergpas. De weg loopt hoe langer hoe meer in een smal dal en we zien bergen met sneeuwtoppen alom. Aan de tunnel zelf is bijna 20 jaar gebouwd vanaf 1935, hij is ongeveer 1.250m lang en bijna niet verlicht = oppassen geblazen! Aan de andere kant kregen we wel opnieuw een spectaculair zicht voorgeschoteld en een steile afdaling tot ‘Milford Sound’ waar onze boot wacht. ‘Milford Sound’ is een lange inham in het ‘Fiordland’ die het dorpje met dezelfde naam verbindt met de ‘Tasman Sea’ en het ziet er ook uit als een fjord uit Noorwegen: steile wanden alom, overal watervalletjes en rondom besneeuwde bergtoppen. Het valt ons wel op dat er hier weinig vogels zitten. Het feit dat er ondertussen wolken verschenen zijn en de hemel er nogal grijs uitziet kan de pret niet drukken. Het waait ook fameus op sommige plaatsen en we blijven niet lang op het voordek zitten. Maar niet getreurd, foto’s maken en filmpjes schieten gaat ook vanaf het achterdek. We varen rond met een behoorlijk groot schip waarop welgeteld 63 passagiers zitten! Onderweg spotten we ook nog enkele dolfijnen en op de terugweg een troep zeehonden op een rots. Voor de rest kunnen we kort zijn: de uitzichten zijn grandioos en we geraken er niet op uitgekeken, te veel om met woorden te kunnen beschrijven, de foto’s zullen wel spreken. Als we de Tasmanzee bereiken keren we gelukkig om en beleven we hetzelfde maar dan in omgekeerde richting en dat kunnen we van onze terugtocht ook zo zeggen! Onze doos met superlatieven is een beetje uitgeput.    Edwig.

20-10-2011 om 10:37 geschreven door Arie  

20-10-2011 om 10:36 geschreven door Arie  

Onze route van vandaag is 200km lang en we hebben van elke km ervan genoten. Het ene ‘wow’ moment volgde op het andere. De zon is terug van de partij en dat maakt alles nog zoveel mooier.

Voor alle zekerheid tanken we nog in Invercargill en dan gaan we op weg. We volgen al de hele tijd de ‘Southern Scenic Route’ die loopt vanaf Dunedin tot Queenstown en ze is uitstekend bewegwijzerd.

In het begin is het nog frisjes en allemaal vlak terwijl we nog even de kust volgen. Het meest zuidelijke punt zijn we gisteren al voorbij gereden: ‘Curio Bay’ maar dat hebben we niet kunnen bezoeken wegens de broedtijd en het weer was ook navenant natuurlijk. De wegen zelf zijn nog altijd uitstekend en over het verkeer mogen we ook niet klagen: als we om de 5km een tegenligger zien is het veel!

De golven zijn hier een stuk groter en er zijn ook surfers op het water in ‘Colac Bay’, onze eerste stopplaats. Het vlakke land maakt nu stilaan plaats voor heuvels met bossen en in de verte zien we langzaam aan bergen met witte toppen opduiken. Af en toe zien we boeren met de quad rondrijden op hun grasvelden, dat doen ze hier allemaal nadat ze eerst paarden en dan cross-motoren gebruikten.

Onze laatste stop aan de kust maken we eerder toevallig als we een wegwijzer zien naar ‘Cosy Nook’. Het is een paar km van onze route verwijderd en we moeten een gravel road volgen om er te geraken. Het uitzicht loont echter de moeite: grote golven en de kust is bezaaid met grote en kleinere rotsen. Er ligt een oude boot, redelijk onderkomen, en de huisjes die er staan lijken meer op een vuilnisbelt dan wat anders maar zijn toch bewoond: aan één ervan is iemand bezig met het herstellen van de leuning van de trap naar de voordeur.

Vanaf nu rijden we pal Noord in plaats van naar het Zuiden zoals de voorbije dagen en de weg loopt op en af met overal bossen rondom. Houttransporten kruisen onze weg en het uitzicht lijkt een beetje op het Zwarte Woud alleen is hier alles veel weidser. Het volgende dorpje dat we doorkruisen is ‘Tuatapere’ en dit is gekend als de ‘Sausage Capital of New-Zealand’! We zijn er niet gestopt om de worsten te proeven, we zullen dus maar aannemen dat ze lekker zijn. Iets verder bereiken we ‘Clifden Suspension Bridge’, een echt monument want deze hangbrug werd gebouwd vanaf 1898. Nu ziet ze er vervallen uit en je mag er niet meer op wegens te gevaarlijk. Ook zijn ze druk op zoek naar geld voor de restauratie ervan. Waar hebben we dat nog gehoord?

Ondertussen worden we langs alle kanten omringd door bergtoppen bedekt met sneeuw en deze blinken hagelwit in de zon. Woorden schieten te kort om deze prachtige natuur te beschrijven. Elke dag weer kijken we verwonderd en bewonderend rond naar het steeds wisselende landschap. De  folders over N-Zeeland hebben nog geen moment gelogen.

Vooraleer we ‘Lake Manapouri’ bereiken maken nog een kleine uitstap naar ‘Rakati Wetlands’, een natuurgebied dat pas onlangs terug gerestaureerd werd en het zicht op het kleine ven en het omliggende moerassige gebied is weeral om van te snoepen.

In Manapouri eten we snel wat in één van de twee restaurants die ze rijk zijn en we genieten er terwijl van het panorama over het meer en de omgevende bergen.

Dan scheiden er ons nog 20km van ons einddoel: ‘Te Anau’ met een belangrijke opdracht voor ons: zelf onze was doen! Gaat dat wel goed komen?

Speciaal naschrift voor Yvette! De N-Zeelanders eten ongeveer hetzelfde als wij. Wel vooral schapen- en lamsvlees, ook veel vis die lijkt op degene die wij kennen, runds- en varkensvlees.We hebben ook al lekkere pizza's gegeten: dun deeg en veel erop.
Frites hebben ze ook maar die van ons zijn lekkerder. Ziezo, op je wenken bediend.

19-10-2011 om 08:40 geschreven door Arie  

19-10-2011 om 08:32 geschreven door Arie  

Over de dag van vandaag kunnen we kort zijn: regen en wind, REGEN en WIND, REGEN en WIND. Vannacht heeft het al de ganse nacht geregend en dat is de ganse dag zo gebleven.

Onze gastvrouw bezorgde ons deze morgen een rondrit met haar wagen (tevens vuilbak dachten we) doorheen hun farm en die was behoorlijk groot en ze kweken naast schapen ook herten.

Voor de rest hebben we niet veel gezien. Aan ‘Waikaka Point’ lag er een behoorlijk uit de kluiten gewassen zeeleeuw op het strand maar we waaiden er bijna weg! De Catlins zijn ook erg dun bevolkt: in het dorpje Niagara wonen netgeteld 16 inwoners en in de grote omgeving - en dat is echt groot – 160 gezinnen. GSM-ontvangst is er vrijwel nergens en het dorpje Fortune, dat wel op de kaart is aangegeven, is maar een voorschoot groot en telde ongeveer 5 huizen!

’s Middags zijn we al in Bluff op het 'Lookout Point' en daar eten we een hapje. We hebben van achter het trillende vensterglas een prachtig uitzicht op de zee en de zegswijze ‘een rots in de branding’ krijgt hier betekenis.
Omdat het weer toch rotslecht is bezoeken we het lokale Maritiem Museum en zien een diversiteit van dingen over boten, allerlei uitrusting ervoor, info over walvisvaarders en over de Nieuw-Zeelandse Marine.

Nog 30km scheiden ons van onze eindbestemming en daarmee zit deze dag er op. Gelukkig voorspelt het weerbericht voor morgen terug zonnig weer, we leven op hoop.

18-10-2011 om 06:24 geschreven door Arie  

18-10-2011 om 06:05 geschreven door Arie  

17-10-2011 om 09:49 geschreven door Arie  

17-10-2011 om 09:42 geschreven door Arie  

Vandaag bezoeken we een schiereiland: ‘Otago Peninsula’. Maar eerst moet ik me verontschuldigen bij de Kiwi’s! Ik heb het symbool op de vlag van hun rugbyteam heel oneerbieding een pluim genoemd, terwijl dit eigenlijk een varen is (de ‘Silver fern, ponga’) en dit is tevens het nationale embleem van de N-Zeelanders, mea maxima culpa hiervoor.

De weg waarlangs we naar de vuurtoren rijden noemt ‘Portobello Road’ en loopt de ganse tijd langs de kust. Vermits het een stralende, zonnige zondag is genieten we met volle teugen van de ongelooflijke uitzichten die we voor de wielen geschoven krijgen. De ene baai volgt de andere op en de kleurige horizonten in geel van de bloemen, groen van het gras en het  blauw van de hemel; doen ons van de ene in de andere superlatief voor het woordje ‘mooi’ vallen. Wat verder loopt de weg omhoog via ‘Harrington Point Road’ naar de vuurtoren. Hier zouden albatrossen te spotten zijn. Maar ook deze keer hebben we geen geluk: de beesten moeten gerust gelaten worden omdat de paartijd aanbreekt. ’t Zal dus  voor een andere keer zijn. Er schijnt ook nog ergens een antiek kanon te staan, in goede staat zelfs na twee wereldoorlogen waarin het nooit afgeschoten geweest is, maar daar zijn we niet echt in geïnteresseerd.

We gaan het dan nog wat hogerop zoeken via een gravel road en komen aan bij een cafétje waar men ook een soort safari organiseert: ‘Nature Wonders’. Hier zouden we pinguins, zeehonden en vogels kunnen spotten! We vertrekken onder leiding van een natuurgids met een speciaal 8x8 voertuig. Heel spectaculair steil omhoog, dan weer omlaag en al snel zien we vogels in de uithollingen van de kliffen en ook zeehonden met jongen die in het water spelen of lekker liggen te zonnen. Deze laatste kan je tot op een meter voorzichtig naderen en dit levert uiteraard hele mooie plaatjes op. Pinguins zien is een andere zaak! Er zouden ergens vrouwtjes of mannetjes (ze bewaken om de beurt hun eieren om zo de ander te laten eten) moeten liggen maar het enige wat we te zien krijgen met de verrekijker zijn speldekoppen grote beestjes, maar of dat pinguins zijn?

Niet getreurd, we trekken verder en op de terugweg volgen we de bergrug ‘Highcliff Road’. We maken nog een ommetje naar de 319m hoge ‘Sandymount’ berg. Om op de top te geraken moeten we – te voet -  nog een flinke klim maken maar het uitzicht is ook hier weer fenomenaal en maakt de inspanning meer dan goed.

N-Zeeland is één kasteel rijk en dat staat een beetje verder: ‘Larnach Castle’. We bezoeken alleen de tuinen en die zijn om van te watertanden en prima onderhouden. Een echte pracht voor het oog! Het kasteel is ook een beetje speciaal; Tudor-achtig en de kasteelheer die het bouwde rond 1870 was naast bankdirecteur ook  politicus. Hij versleet er zelf twee vrouwen, maar van de derde heeft hij zelfmoord gepleegd vertelt de geschiedenis.

Tijdens de terugrit krijgen we nog enkele schilderachtige vergezichten voorgeschoteld van Dunedin en we brengen ook nog een kort bezoek aan de botanische tuin. Hier ook weer prachtige bloemen uit alle streken van de wereld en enorm hoge bomen. En dat alles mooi onderhouden en overgoten met de ondergaande zon; de N-Zeelanders profiteren er nog volop van en zonnen er op los. Morgen trekken we verder naar de Catlins, een natuurgebied, en we gaan er logeren bij schapenboeren.    Edwig

16-10-2011 om 10:12 geschreven door Arie  

16-10-2011 om 10:08 geschreven door Arie  

Gisteravond nog een pint (Arie wijn en ik Guinness) gedronken in een Ierse kroeg die ‘Fat Sally’s’ noemde; maar de dames die er bedienden pasten niet in dat profiel.

Vanmorgen was het overtrokken en toen we buitenkwamen merkten we pas hoe fris het was. Niet getreurd, er staat een bezoek aan de botanische tuin van Oamaru op het programma. Er zijn zeer veel prachtige bloemen die om ter mooist bloeien en ons bezoek is zeker de moeite waard – zie dus weeral de foto’s. Filmpjes nu al laten zien is onbegonnen werk wegens te veel montage arbeid, dat zal dus voor later zijn.

We vertrekken langs de kust en we krijgen, naast het zicht op de min of meer wilde zee, al snel een groen golvend landschap voorgeschoteld - deze keer ook met bomen. Aan de rechtse kant hebben we uitzicht op de bergen en die vertonen een lappendeken van groene, gele en bruine kleuren. Brem is alom aanwezig en dat geeft een frisse gele tint langs de weg.

Meestal mogen we 100km/u rijden, wij beperken ons gewoonlijk tot 80km/u en in de dorpen wordt de snelheid verlaagd tot 70km/u. Het is pas in de steden dat de beperking 50 wordt. Wat een verschil met België en tel daar bij op dat de wegen breed genoeg zijn en in goede staat; een put hier of daar niet te na gesproken. Overal zien we ook zwarte vlaggen met een pluim erop en de tekst ‘All  Blacks’. Voor de leken, dit is geen protestbeweging maar de nationale rugbyploeg van N-Zeeland! Als ze morgen zouden verliezen van de Australiërs zal het zeker niet aan de supporters gelegen hebben.

Iets voor de middag bezoeken we de ‘Mouraki Boulders’: grote ronde stenen die op het strand liggen. Niemand heeft er echt een uitleg voor hoe ze er gekomen zijn. Er zit wel al een beetje sleet op: barsten alom en soms al voor de helft verweerd. We vragen ons af hoe lang ze nog te zien zullen zijn. Ondertussen regent het en we worden een eerste keer echt nat, kwestie van wat te oefenen voor de komende dagen want er wordt nog regen voorspeld. We haasten ons dan maar naar ‘Fleurs Place’, een bekend authentiek restaurant met een grote viskeuze vers uit de zee. Fleur ziet er wel een beetje vervallen uit, was ooit op bezoek in Europa en ook in België, maar de keuken is inderdaad uitstekend; de mosselen groot en de schelpen met een groene rand! Vandaar de naam ‘green lips mussels’. Arie krijgt een schotel met plaatselijke vis en die mag er ook zijn. Het interieur is warm en volledig in hout, wat je niet zou verwachten als je de ‘blikken’ buitenkant ziet.

We rijden dan verder naar ‘Shag Point’ en alhoewel er geen pinguins zijn, vinden we toch een achttal zeehonden op en tussen de rotsen. Er waait een venijnig koude wind en we haasten ons verder naar onze eindbestemming van vandaag: Dunedin.

Ons hotel ziet er weeral prima uit en we maken nog een kleine stadswandeling langs de ‘Octagone’ = het centrum van de stad en naar het meer dan een eeuw oude treinstation. We ontmoeten hier ook een stel Franse rugby supporters, een familie met kleine kindjes en allen volledig in de juiste kleuren uitgedost – Frankrijk speelt vanavond tegen Wales.

Hiermee houden we het voor bekeken en we vluchten in de pub van ons hotel. Naast goede N-Zeelandse wijn – voor Arie - hebben ze er ook Guinness – voor mij!   Edwig

15-10-2011 om 09:35 geschreven door Arie  

15-10-2011 om 09:29 geschreven door Arie  

Vandaag zijn we toegekomen in Bokrijk. Alleen heet het hier niet Bokrijk maar wel Oamaru en is het stadje niet dood maar springlevend! We wanen ons terug in de Victoriaanse tijd. Niet alleen de gebouwen maar ook de inhoud en de mensen stammen uit die periode. Het enige wat we missen zijn cowboy’s en paarden. Ook ons hotel blijkt meer dan 100 jaar oud maar gelukkig hebben ze er ondertussen wel wat aan gewerkt zodat we over de gebruikelijke faciliteiten kunnen beschikken zoals een bad en toilet op de kamer.

Maar eerst over de dag zelf. Vanmorgen regende het en de wolken hingen zo laag dat er van de bergen niets meer te zien was. Gelukkig regende het niet zo hard en we konden vlot doorrijden tot aan het kruispunt waar we gisteren ook al waren. Vanaf nu worden we aan onze linkerkant vergezeld door ‘Hunters Hills’; een bergrug die vanaf hier tot vlak voor de kust loopt.

Na een tijdje verandert het landschap weer eens van uitzicht: er verschijnt meer en meer groen waarin tal van bomen in mooie rijen opgesteld staan. We zien dennen, populieren, eucaliptussen, eiken enzovoort. Ik vermoed dat ze als windbrekers dienst doen. Hier en daar staan er ook bijenkorven en ondanks de regen staan er toch tal van sproeiers hun water af te geven aan de akkers en het grasland. Hier zijn meer koeien dan schapen en deze laatste hebben nog dikwijls hun wintervacht.

De wegen zijn hier goed berijdbaar met weinig putten erin en meer dan breed genoeg. Tanken proberen we ook en de eerste keer is een verrassing: na voor 6$ getankt te hebben slaat de pomp af. Blijkt achteraf dat we eerst aan de pomp moeten ingeven voor hoeveel $ we willen tanken, dan gaan betalen aan de automaat en vervolgens volgooien. We zullen de handleiding wel niet goed gelezen hebben zeker? Bij de volgende pomp lukt het beter en onze RAV4 kan er weer tegen.

Onderweg staat er ineens een afslag aangegeven naar ‘Clay cliffs’ en we besluiten een kijkje te gaan nemen. Hier krijgen we onze eerste gravel road voorgeschoteld en dat valt ook best mee. Naar de cliffs zelf moeten we een stukje wandelen en we zien allerlei vreemde figuren uitgesleten in de kalkrotsen, volgens Arie enigszins vergelijkbaar met Roussilion (in Frankrijk). Het weer verandert ondertussen ook: hoe dichter we de kust naderen, hoe meer gaten er verschijnen in de wolken, hoe meer de blauwe hemel verschijnt en de zon is weldra ook terug van de partij.

In Duntroon maken we ook nog een uitstapje  naar de rotstekeningen die de Maori’s er maakten, zeg maar de toenmalige graffiti. Veel blijft er niet van over en ze zijn hier en daar ook beschadigd, zoals zo dikwijls gebeurt, maar allez we hebben ze gezien en dat is het belangrijkste. Nu nog gaan kijken naar de Pinguins en onze dag zit erop.

Achteraf bekeken is het verhaal van de pinguins het vertellen niet waard; we hebben ze zelfs niet gezien, want toen we er kwamen bleek dat we helemaal niet mochten fotograferen of filmen en dan was voor ons de leut eraf.

We hebben ook een vaste avondroutine ontwikkeld: Arie bewerkt zijn foto’s en ik begin te schrijven, zo hebben we alle twee onze taak en krijgen jullie een mooie blog gepresenteerd.
Tot morgen in Dunedin, daar zijn ook pinguins! Edwig

14-10-2011 om 10:33 geschreven door Arie  

14-10-2011 om 10:25 geschreven door Arie  

Vroeg gaan slapen gisteravond (kort na 9u!) want we waren moe. Het had ook nog geregend en dat leverde een uitzonderlijk mooie regenboog op boven het kapelletje van ‘de goede herder’. Vanmorgen werden we dan weer vroeg wakker gemaakt door een stralende zon over Lake Tekapo en een helblauwe hemel zonder één wolkje. Wie zegde daar ook weer dat het in N-Zeeland altijd regent?

Na een stevig ontbijt nemen we afscheid van onze gastheren en we gaan terug op weg. Het landschap ziet er helemaal anders uit dan gisteren: weids, soms groen en dan weeral dor en witte bergtoppen in de verte. Als we ‘Lake Pukaki’ zien liggen duikt ook ‘Mount Cook’ op in al zijn pracht; onze bestemming van vandaag. Aan het Visitors Center van Lake Pukaki komen we weeral een bus Japanners tegen met hun gebruikelijk taktiek: snel uitstappen, fotootje schieten, in ganzenpas terug de bus op en wegwezen. Het zullen niet de laatste zijn die we tegenkomen!  Aan onze linkerkant krullen de wolken op over de bergkammen maar dat ligt niet in onze reisrichting en daar maken we ons dan ook geen zorgen over. Er zijn hier zelfs enkele dennenbomen aangeplant om het landschap wat op te frissen waarschijnlijk. Als we ‘Aoraki Mount Cook’ bereiken is het nog iets voor twaalven en we krijgen een kamer op de zesde verdieping met een fantastisch uitzicht op de bergen, een echt juweeltje. Er is hier ook een klein museum voor de plaatselijke held: Sir Anthony Hillary die als eerste de Mount Everest beklom. Er beginnen ondertussen wat wolken rondom de top van Mount Cook te verschijnen en we vrezen een regenbui te krijgen. Om 2u hebben we afspraak om onze eerste vooraf geplande uitstap te maken naar de ‘Tasman’ gletsjer. Als het zo verder gaat valt deze misschien letterlijk in het water maar geen probleem, de tocht gaat door. We vertrekken eerst met de bus (gemonteerd op een camion chassis) om dan na een wandeling van een half uurtje het meer te bereiken waar ons startpunt is van de boottocht. Aan deze kant van de bergen is de zon terug van de partij en de uitzichten zijn weeral fantastisch! De bedding van de rivier is in de loop der jaren opgehoogd met 600m puin van de bergen en in plaats van een V-profiel zien we vandaag een U-profiel. Ook de gletsjer is verscheidene km korter geworden in de loop van de voorbije 50 jaar. De temperatuur van de aarde zal hier ook wel iets mee te maken hebben zeker? Dan de boottocht, eerst een veiligheidsinstructie en we krijgen allemaal een reddingsvest omgegord. De trip zelf is onvergetelijk en onze gids-bootchauffeur zorgt voor de nodige deskundige uitleg met de nodige kwinkslagen ertussen. Woorden schieten te kort om alles te beschrijven maar de foto’s van Arie zullen zeker voor zichzelf spreken. Daarmee is deze dag voorbij en we zullen hem in onze annalen bijschrijven en zeker nooit vergeten!

Nieuw Zeeland heeft tot nu een grote indruk op ons gemaakt. De natuur is zeer divers, met een uitzonderlijke schoonheid en zijn weidsheid doet ons meermaals verstomd staan: dit is zo on-Europees.

Een prachtig land en we zijn zeer benieuwd naar het vervolg! Morgen rijden we verder naar Oamaru; pinguïns zoeken. Edwig

13-10-2011 om 07:29 geschreven door Arie  

13-10-2011 om 07:24 geschreven door Arie  

De wekker liep deze morgen af om 4u en dat was verdomde vroeg!

Dat de wereld klein is bleek ook nog een keer: de taxichauffeur die ons naar de luchthaven bracht was een Nederlander van origine en sprak nog steeds behoorlijk Nederlands. Ook op het vliegtuig kwamen we nog Nederlanders en zelfs een Belgische tegen die in Christchurch woonde maar op familiebezoek geweest was in de Kempen! Ze vertelden ook dat er opnieuw een minder erge aardbeving geweest is in Christchurch. Bij onze aankomst in N-Zeeland lachte de zon ons tegemoet en de formaliteiten met douane en immigratie liepen bijzonder vlot. Iedereen is even vriendelijk. De wagen afhalen was ook geen probleem en rond 1u30 waren we onderweg met een Toyota RAV4, quasi nieuw, goudgeel van kleur en ‘automatic’.

Ik neem de eerste km – links van de weg! – voor mijn rekening en het gaat snel. De wegen zijn breder dan verwacht en er is weinig verkeer. Eerst zien we vooral koeien maar dan verschijnen de schapen toch op het toneel en het zijn er inderdaad veel! Wel al geschoren en vele kleine lammetjes lopen er ook rond. Geloof het of niet maar de temperatuur loopt op tot 23°. De eerste mooie vergezichten dienen zich ook aan en ons avontuur is nu echt begonnen. Dat het lente is zien we aan het frisse groen van de bomen, in de verte zien we heuvels met besneeuwde hellingen maar het is een beetje mistig. Rond 5u komen we aan op onze bestemming: ‘Lake Tekapo’. Het is ondertussen wat betrokken, er waait een stevige wind en de eerste regendruppels krijgen we ook. Aan het meer, met ongelooflijk blauw water, staat een gedenkteken voor een beroemde collie en er is ook een klein kapelletje. Na ons foto’s en film moment zoeken we ons logement op en dat valt bijzonder mee; we krijgen zelfs een gratis upgrade van de bazin: een kamer met zicht op het meer. In de tuin staan prachtige beelden, een echte tentoonstelling met een knipoog naar het huwelijk! Edwig

12-10-2011 om 10:14 geschreven door Arie  

12-10-2011 om 09:45 geschreven door Arie  

Na een rustige nacht is ’s morgens de zon weer van de partij.  Vandaag maken we een trip met de veerboot  naar Manly, een kustplaatsje aan de Tasmaanse Zee. De veerboot doet er goed 20min over en vanop het water krijgen we weer een aantal fantastische zichten: eerst op het Opera House en de Harbour Bridge; daarna op de skyline van Sydney en tot slot de Tasmaanse Zee. Na de aankomst in Manly steken we door naar de andere kant van de landtong en komen aan het strand van Manly Bay en de zee. De blauwe hemel zorgt voor een echt ‘wow’ gevoel en we vangen onze wandeling aan langsheen het strand richting ‘North Head’. De wandelweg wordt druk gefrequenteerd door wandelaars zoals wij maar er zijn ook tal van joggers en moeders met kinderen. Zelfs de kunst wordt onderweg niet vergeten: hier en daar zijn langs de kant afbeeldingen te zien van allerlei pluimage. De weg stijgt flink en we krijgen regelmatig fantastische vergezichten op de zee en het strand voorgeschoteld. De wandeling leidt ons verder door de zeer mooie natuur en iets verder verrassen we op de weg nog een soort salamander van bijna een halve meter lang en hij blijft rustig zitten zodat Arie makkelijk een foto kan maken. Op North Head was tijdens de tweede wereldoorlog een militair kamp van de artillerie gevestigd uitgerust met luchtafweergeschut om de Japanse vliegtuigen te bekampen. De kazerne is nu verlaten en wordt niet meer door de militairen gebruikt, maar er zijn nog wel gebouwen en een visitors center waar we heel vriendelijk te woord gestaan worden door een iets oudere en heel enthousiaste man. Het vervolg van onze wandeling leidt ons verder langs paadjes die met metalen roosters uitgerust zijn, vergelijkbaar met de plankjes in de Hoge Venen, onder bomen en struiken door die net een tunnel vormen en langs prachtige bloemen die hier volop beginnen te bloeien: het is lente in Australië. We vinden ook nog enkele restanten van kanonemplacementen maar meer dan wat beton en enkele geroeste schroeven vinden we niet terug. Op North Head zelf krijgen we een uitstekend zicht op Sydney wat op 11km afstand ligt.  En er zijn ook weeral Japanse toeristen; waar kom je die niet tegen? De terugweg wordt zwaar want we hebben aardig wat km onder de zolen. Tijd om te stoppen, wat te eten, met de ferry terug naar de haven en naar het hotel om dit verslag te maken. Morgen wordt het vroeg opstaan: ons vliegtuig vertrekt al om 7u15 en we moeten 2u tevoren daar zijn! Edwig.

11-10-2011 om 08:19 geschreven door Arie