Eindelijk eens terug een georganiseerde rit. Lance, Basso, Ullrich en Volderke verschenen aan de start. Vorig jaar heeft deze rit Lance 200 gekost . Lance was dus gewaarschuwd en verscheen wakker aan de start . 'Er zijn geen bergen te doen', riep Basso Ullrich toe maar na enkele kilometers moest Ullrich zich al reppen op Hill 62 !!! Geen bergen, maar toch heuvels , Basso had niet gelogen. Lance (back from away) en Volderke volgden gezwind. Ullrich voelde zich goed (in de aanvang) en dreef het tempo in de landwegels geleidelijk naar omhoog. Na een kleine 10 km werd de Lance geconfronteerd met zadelbreuk, en dit hoogstwaarschijnlijk door het goede onderhoud ...of zou het dan toch liggen aan het materiaal ? Het is toch al de tweede keer dat Lance zijn zadel het begeeft. Basso, Volderke en Ullrich trokken verder. Af en toe stak een Chrono-rijder hen voorbij... Ullrich en co lieten zich niet verleiden en hielden de benen in. Volderke hield zich angstvallig koest... was hij een nieuwe slag aan het voorbereiden Basso en Ullrich verloren hem niet uit het oog want ze weten als hij toeslaat dat het mokerslagen zijn Basso voelde zich zoals het hele seizoen al beresterk en nam vele malen de kop, samen reden ze goed rond en het gemiddelde kon na afloop niet slecht zijn. Op de weg naar het motoparcours onderhield Basso een stevig tempo en chrono-rijders moesten er zelf aan geloven. Ullrich voelde zijn zadel alsmaar zakken en voelde zijn benen daardoor ook beter of slechter. Toen hij een weg moest oversteken, besloot hij eerst zijn zadel weer op positie te brengen en zo de achtervolging in te zetten. Volderke bleef den Basso volgen. Na de bevoorrading reden ze langs een lange spoorwegbedding, Basso nestelde zich in het spoor van een onbekende totdat er een chrono-rijder hem voorbijpasseerde. Dit was voor Basso het sein om de onbekende te verlaten en de andere op te zoeken. Ullrich en Volderke waren gedoemd Basso te volgen wat ze wel graag deden. Op het einde van de bedding gaf Ullrich er nog eens een snokje aan, maar na de bedding stond er beklimming op het menu. Langzaamaan kropen de kilometers in Ullrich zijn benen , op de beklimming kon hij nog het spoor van Basso volgen, Volderke hield zich nog altijd koest, misschien iets te koest want een super Volderke etaleert normaal zijn klasse op zo'n beklimmingen. Ullrich prees zich wel gelukkig daardoor , want anders moest hij al een gat toerijden. Op de laatste beklimming ontketende Basso, hij ging op zoek naar Chrono-rijders en raasde er voorbij, Ullrich ging bijna mee tot aan de top, maar krampen dwongen hem kalmaan te doen. Volderke haalde zo Ullrich in en samen reden naar een wachtende Basso. Na een 52km en een gemiddelde van 25 km/u kwamen ze in Zillebeke aan. Volgende week zal het waarschijnlijk Snellegem worden.
. Lance was dus gewaarschuwd en verscheen wakker aan de start
. 'Er zijn geen bergen te doen', riep Basso Ullrich toe maar na enkele kilometers moest Ullrich zich al reppen op Hill 62 !!! Geen bergen, maar toch heuvels , Basso had niet gelogen. Lance (back from away) en Volderke volgden gezwind. Ullrich voelde zich goed (in de aanvang) en dreef het tempo in de landwegels geleidelijk naar omhoog. Na een kleine 10 km werd de Lance geconfronteerd met zadelbreuk, en dit hoogstwaarschijnlijk door het goede onderhoud ...of zou het dan toch liggen aan het materiaal ? Het is toch al de tweede keer dat Lance zijn zadel het begeeft. Basso, Volderke en Ullrich trokken verder. Af en toe stak een Chrono-rijder hen voorbij... Ullrich en co lieten zich niet verleiden en hielden de benen in. Volderke hield zich angstvallig koest... was hij een nieuwe slag aan het voorbereiden 
Basso en Ullrich verloren hem niet uit het oog want ze weten als hij toeslaat dat het mokerslagen zijn 
