Mediageil is zon woord dat we het laatste decennium iets te vaak in de mond nemen. In plaats van de nieuwsfeiten zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven, wat toch nog steeds het hoofddoel zou moeten zijn van mediakanalen, wordt er soms nogal een loopje genomen met de waarheid. Er zijn om die reden zelfs magazines en shows die het levenslicht zagen. Uiteraard is het medialandschap enorm veranderd en geëvolueerd in vergelijking met pakweg 20 jaar geleden. De ene na de andere opfrissing van elke katern en het bijvoegen van weekendmagazines zijn nodig voor de dagbladen om niet kopje onder te gaan. Weekbladen creëren zelf (deels) verzonnen verhalen en bazuinen speculaties rond, alsof het een lieve lust is. Voetballer X heeft een contract getekend bij club Y volgens sommigen, maar de week nadien schrijven ze zonder gêne dat ie toch naar club Z gaat. En sommige (reality)programmas tasten echt wel de grenzen van het aannemelijke af. Ieder verhaal heeft 2 kanten. Het is soms zoeken met een vergrootglas naar die beide kanten. Sensatie en bloot verkopen, wie ligt er dan wakker van de waarheid. Fotografen en paparazzi liggen niet voor niets uren te wachten op de meest gekke plaatsen om toch maar het ultieme shot te kunnen kieken en vervolgens geheel eigenwijs te interpreteren. Vaak worden we beïnvloed door welke gespierde taal we lezen en horen in de krant of op tv. En wat te denken van alle mensen die klakkeloos kapsels, kleren en juwelen overnemen van de pretty people uit de showbizz? Om over hun gedrag nog maar te zwijgen. Alles wat we lezen, horen en zien via de diverse mediakanalen, zouden we met een serieuze korrel zout moeten nemen. Mensen storen zich aan het feit dat deze of gene informatiedrager als minderwaardig wordt beschouwd door anderen. Maar het is soms niet slecht eens verder te denken dan wat ze ons inlepelen. Want het is slechts een dunne lijn tussen informeren en beleren en niet iedereen kan steeds even goed met die lijn omspringen. Dan wordt het wel gevaarlijk voor een instituut dat zich de vierde macht mag noemen
Van jongsaf worden we er vaak onwetend toe aangespoord om naar de kerk te gaan. We worden er dan met verhalen (of beter parabels) rond de oren geslagen van alles wat goed en eerbaar is. Van blinden die weer kunnen zien, over barmhartige Samaritanen, tot zelfs lopen over water! Leuk om naar te luisteren als kleine rakker, maar echt kritisch heb ik daar toen alvast niet bij stil gestaan Laat me meteen duidelijk zijn: ik doe hier geen afbreuk aan s mens geloof. Maar met het wassen van de jaren ben ik me toch vaak eens gaan afvragen, of dat allemaal wel kon. Heeft er ooit iemand bestaan die water kon veranderen in wijn? Was het God zijn bedoeling om tijdens de schepping meteen ook al het kwaad, lijden en pijn te creëren? En wat is er nu echt gebeurd toen Mozes met de stenen tafels van de berg kwam gewandeld? Het verbaast me wel dat ik nog opvallend veel verhalen en termen uit de Bijbel onthouden heb. Maar of ze echt gebeurd zijn nee dat denk ik niet. Het noemt geloof voor iets uiteraard en als er mensen zijn die menen dat al die mirakels ooit wel gebeurd zijn, dan prijs ik me gelukkig in hun plaats. Wat gebeurt er met alle vergane zielen? Er moet toch ergens wel eens plaatsgebrek komen in de hemel als je alle doden van in de prehistorie tot nu samen zet En zeggen dat het hiernamaals oneindig is, lijkt mij de gemakkelijkheidsoplossing. Waar telen ze al die rijstpap in de hemel? In graanwolken ? En wat met de verschillende profeten en heiligen in de verschillende godsdiensten? Is nu Allah of God de Vader de baas daarboven? Tuurlijk is de gedachte mooi om in het vooruitzicht van je dood, weer verenigd te worden met al je dierbaren die reeds zijn heen gegaan. En als we daarvoor zo braaf en tiengebodenerwijs willen leven, zoveel te beter. Maar meer dan een hulpmiddel voor een betere en gewentensvollere samenleving zie ik er niet in. Daarvoor zijn er teveel vragen en te weinig antwoorden Maar daar zal het Vaticaan ook wel een verklaring voor hebben zeker?
