't Is natuurlijk nog langer geleden. Eind augustus in de zeventiger jaren gehuwd en een Gasthof met volpension vastgelegd in Oostenrijk. Na een nachtje uitslapen met onze Kever naar Oostenrijk vertrokken met z'n tweetjes: ons Bertha en ik. Ergens had ik gehoopt dat ons Bertha met de kaart in de hand vlekkeloos zou gidsen naar onze bestemming. Niets was minder waar. Telkens ik een beslissing moest nemen van een of andere wegsplitsing te nemen zat ze lieftallig te ronken naast mij. Zodoende moest ik regelmatig eens aan de kant om te zien hoeveel km we weer uit de richt zaten. Maar geen nood, om half elf 's avonds stonden we aan de deur van ons Gasthof. Het vakantieseizoen bleek hier al duidelijk afgelopen te zijn. Er was hier geen leven te bespeuren. Na een vijftal keren aan de bel gehangen te hebben, flitste er een lichtje aan en werd de deur geopend door een dame op leeftijd. "Was suchen Sie bitte?" Ja, wij hebben hier gereserveerd voor een weekje. Sloffend zocht zij haar agenda en toen kwam het: "Ach ja, die Belgiërs, das hab ich vergessen. Kommen Sie erein und nehmen Sie platz hier". Een beetje geduld moesten we nog hebben, want zij woonde daar samen met haar zoon en schoondochter en hun kleinkinderen. 't Was eigenlijk haar zoon die de uitbating deed en toen op dat ogenblik nog niet thuis was. Zeker was ook hij ons vergeten, want in de gastezimmer die voor ons eigenlijk voorzien moest zijn, lag de kleindochter te slapen. Dus eerst de kleindochter uit bed gezet en het beddegoed weggehaald. Nog een kwartiertje geduld want grossmutti moest eerst de verse lakens nog strijken. Uiteindelijk rond kwart na elf konden we de zimmer betrekken. Na een rustige nacht konden wij de volgende dagen van de Oostenrijkse gastvrijheid genieten. Het weder zat echter niet mee, regen, regen en nog eens regen.... Wanneer ik de 2de dag 's morgens bij het ontbijt vroeg hoe het weer zou zijn: was het antwoord van grossmutti: 'Heute wird es schönes Wetter sein". Uiteindelijk had ze maar gelijk tot halftien voormiddag, dan regende het opnieuw. 's Avonds heb ik haar dan gezegd dat als het morgen nog zou regenen wij zouden vertrekken naar huis en dat ze de aftrekening maar moest maken. De volgende morgen was het weer van dat, maar ze zei dat ze rekening niet kon maken want dat haar zoon op het werk zat in Innsbruck en wir hatten jedoch bestellt! Jamaar zei ik "ge had ons wel vergeten; enfin, als je de rekening niet kan maken dan stuur ze maar op per post, om 10 uur zijn we hier weg. Toen kon ze toch binnen de kortste keren de rekening maken. Nog ein Danke en Auf Wiedersehen en weg waren we richting Wallis in Zwitserland. En niet te geloven: de rest van de week in Wallis hadden we prachtig zonnig weer.!
't Is of het gisteren was; onze eerste skivakantie bij frau Kirschbaum. Nu wel ongeveer 26 jaar geleden. 't Was op een Goede vrijdag in de late middag dat we met onze kroost vertrokken naar Oostenrijk. Voor ons vertrek voor alle zekerheid nog snel even gebeld met frau Kirschbaum. 'Alles klar' verzekerde ze ons. Rond 11 uur 's avonds arriveerden we op onze bestemming. Even gebeld aan de voordeur... na enkele ogenblikken liet frau Kirschbaum ons binnen in haar Gastehof. "Aber leider, die Feriënwohnung ist nog nicht frei. Das sind immer dieselbe Leute dahin und die wollen bleiben bis Östersonntag." Er zijn hier zimmers genoeg, neem er gewoon enkele tot zondagavond. En koken enz... "Kein problem, sie nehmen meine Küche" en zitten doe je in de Gastestube. Wij hadden het ons wel even anders voorgesteld na een vermoeiende reis. Maar na een verkwikkende nacht, waren we 's morgens al onze zorgen vergeten. Frau Kirschbaum had zonder meerprijs het ontbijt voor ons klaar staan en om 10 uur stonden wij al aan de almbahn met onze ski's. 's Avonds was het dan wel een beetje moeilijk om samen met haar in haar kleine keuken onze draai te vinden. Zij paste zich aan ons aan en wij aan haar. Na onze skidag op zondag rond half vijf mochten we in het appartement. Dit overtrof dan weer ruim onze verwachtingen. Ruimte en confort, ons verlof kon niet meer kapot. En voor die prijs; die na 26 jaar nauwelijks verhoogd is.!
Wat kan dat heerlijk zijn zo'n weekje op de latten in Tirol! Al 26 jaar gaan wij hiervoor ieder jaar weer met onze kinderen naar het Zugspitzgebiet in Tirol in Oostenrijk. Wij huren er een appartementje in het Lischenhof. Lischenhof is een gastehaus met 15 kamers met ontbijt en 2 appartementen, dat gerund wordt door een vrouw van 80 jaar(dit jaar) Via de plaatselijke verkehrsburo's zocht ik 26 jaar geleden naar een betaalbaar appartementje om met onze kinderen te gaan skiën. Verscheidene tientallen aanbiedingen ontvingen we per post, het ene al wat duurder dan het andere. Tot ik op een zekere zondagavond om kwart na tien een telefoontje kreeg van frau Kirschbaum. Zij was er stellig van overtuigd dat zij voor ons het geschikt appartement voor handen had aan de helft van de tot dantoe goedkoopste prijs in ons bezit. Na eventjes overleg met ons Bertha besloten we dan maar om het te riskeren. Een bed en verwarming zou er allicht zijn. Groot was onze verbazing bij aankomst. Beters hadden we wellicht elders niet gevonden. Een heel ruim appartement op het gelijkvloers met alle confort. Zelfs een klein tuintje was er bij. Op nauwelijks 1 km van de Almbahn die ons naar het skigebied brengt. Na al die jaren bij frau Kirschbaum, in volgende afleveringen een terugblik op onze belevenissen met Sofie Kirschbaum.
