Beste mensen, Op 1 februari doen we ALLE LICHTEN UIT van 19u55 tot 20.00u ! Laat ons alle lichten doven, zodat de (politieke) besluitvormers beseffen dat er iets mis is.
DRINGEND:
Actie stop de klimaatsverandering Neem op 1 februari 2007 deel aan de grootste mobilisatie van de burgers...
L'Alliance pour la Planète (groepering van milieuverenigingen), doet een oproep tot al de burgers; "gun de planeet 5 minuten rust". Iedereen wordt verzocht alle lichten te doven op 1 februari as, van 19u55 tot 20.00u. Het gaat er niet om enkel die dag gedurende 5 minuten energie te besparen, maar wel om de aandacht van de burgers, de media en tevens de politieke besluitvormers te vestigen op de energieverspilling en op de noodzaak om dringend iets te ondernemen !
Gedurende die 5 minuutjes zal de planeet kunnen uitrusten: dat duurt echt niet lang, het kost niets, en geeft jezelf ook RUST. En het zal de politici en kandidaten voor de parlementaire verkiezingen van juni 2007 duidelijk maken dat de klimaatverandering een onderwerp uitmaakt dat weegt in het politieke debat.
En waarom op 1 februari 2007? Omdat die dag in Parijs het nieuwe rapport van de klimatologische experten van de Verenigde Naties uitkomt. En dat gebeurt ook bij onze buren - wij kunnen dus onmogelijk deze kans laten voorbijgaan en moeten bijgevolg de schijnwerpers richten op de dringende aard van 's werelds klimatologische situatie. Als we allen deelnemen zal deze actie werkelijk een mediatieke én politieke invloed hebben, en dit enkele maanden vóór de verkiezingen van juni 2007 !
Laat dit bericht zoveel mogelijk circuleren, stuur het zoveel mogelijk door, ook naar lokale politici! Vermeld het in Newsletters, op je Internet site, spreek er over (ook al vind je't onderwerp afgezaagd of te trendy...) en vooral DOE IETS.
1 FEBRUARI 2007 "LICHT UIT" VAN 19.55 TOT 20.00 uur
Welkom Montenegro als 193ste soevereine staat in de wereld. Deze nieuwe staat is kleiner dan Vlaanderen en telt ongeveer 678.000 inwoners. Waar wacht Vlaanderen nog op om eveneens een soevereine staat te worden?
Vorige week donderdag was het weer zover. Onze landelijke gemeente werd alweer opgeschrikt door de ontdekking van een hennepplantage op de zolder van een gewoon rijhuis. Een hele container werd gevuld met de installatie en plantjes. Eén geluk nog, en een lelijke streep door de rekening van de telers, de plantjes waren nog te jong en ze hadden nog niet kunnen oogsten. Zoals in 99,9 % van de gevallen waren het hier ook weer onze noorderburen die het pand huurden!
Als ouder van opgroeiende kinderen laat het ons zeker niet onberoerd deze laffe daad. Maar zou het een klein beetje een troost kunnen zijn voor de familie van Joe dat al één mededader gepakt is en vermoedelijk de andere dader ook opgepakt zal worden? Het verlies van een kind is ook niet vervangbaar door geld. Men heeft het voortdurend over de verantwoordelijkheid (van wie?), dat deze misdaad kon gebeuren. Toch voel ik mezelf, iedere keer als zoiets gebeurt, toch ook een beetje ongemakkelijk. Zijn we met z'n allen niet verantwoordelijk voor de opvoeding van DE jeugd? Normen vervagen nog steeds. Alles moet kunnen. Individualisme viert hoogtij. Hopelijk was de stille mars het begin van een langzame ommekeer naar een vreedzame wereld waarin ieder een beetje méér aandacht heeft voor de ander, wie de andere ook is.!
Vorig weekend was het weer zover! Méér dan 200 deelnemers voor de jaarlijkse garageverkoop bij partikulieren aan huis. Reeds vanaf de zaterdagmorgen ruim vóór 8 uur verschenen opkopers met auto en aanhangwagen vooral met geel/zwarte nummerplaat in het Arendonkse straatbeeld, om als eerste de schatten te vinden. (waarvoor onze noorderburen al niet goed zijn!) Ge kont het ook zo gek niet bedenken of het lag wel ergens te koop in een of andere garage of voortuintje. Wat opmerkelijk was; dat wat je dacht zeker niet meer te kunnen verkopen was meestal eerst weg. Dus ons Bertha haren euro is nu gevallen. Als je ze nodig hebt zit ze steevast in de kelder of op zolder haar schatten al te verzamelen voor de volgende garageverkoop!
Vele jaren ben ik aktief geweest bij de jeugdvakanties. Zo gingen wij eens op kamp met 13-jarige jongens in een klein dorpje in de vlaamse ardennen. Naar jaarlijkse gewoonte hadden wij ons kamp goed voorbereid en hadden we ook een groots dorpsspel in mekaar gestoken. 't Was nog in den tijd voor het concilie, toen de nonnen nog rondliepen als pinguins. Wij hadden van thuis uit nonnenkleren meegenomen om 2 monitoren te verkleden. Ergens in het spel was het de bedoeling dat de jongens een opdracht hadden met de 2 verklede nonnen die ze via allerhande aanwijzigingen moesten zoeken in het dorp. Wat wij echter niet wisten was dat er in dat dorp toch wel een echt nonnenklooster was. Trof het toeval toch wel zeker dat tijdens ons spel dus ook 2 echte nonnen op de wandel waren. Ik zie het nog voor mijn ogen gebeuren. Wij op stap met een groep jongens, zien in de verte 2 nonnen. Om ter snelst stormden ze naar de nonnen, pakten ze bij hun rokken en rukten deze omhoog. Maar wat bleek? Het waren de echte nonnen. Wat nu? We maakten ons zo rap mogelijk uit de voeten. Diezelfde avond nog met het schaamrood tot achter onze oren belden we met enkele monitoren aan bij het klooster met een bloemetje om ons te verontschuldigen voor het voorval. Strafste van al was dat ze zegden dat ze het nog plezant vonden ook...
Kort na ons avontuur in Parijs geraakte mijn vriend Julleke een arm kwijt bij een werkongeval. Na een juridische lijdensweg was het dan zo dat hij uiteindelijk bijna 10 jaar later een grote som geld opstreek van de verzekering. Julleke hield wel van avontuur en hij ging op safari in, ik weet niet meer welk afrikaans land. Een tijdje later liep ik hem tegen het lijf en vroeg hem hoe het geweest was. Daar heb ik wat beleefd zei hij. Op zekere dag was hij moederziel de jungle in getrokken. Opeens komt aan z'n linkerkant een leeuw, aan z'n rechterkant een leeuw....'en toen' zei ik. Die kwamen dichter en dichter... 'en toen, wat heb je toen gedaan?' zei ik. Awel ik pakte de leeuw aan mijn linkerkant bij zijn nek en ook die aan de rechterkant bij zijn nek... 'en toen?' vroeg ik. Toen sloeg ik ze met hun koppen tegen elkaar en 't was gebeurd, knock-out! 'Jamaar' zei ik, 'je had toch maar één arm?' Ja, zei Julleke, op zo'n moment dan weet je niet wat je doet.!
Een 20-tal jaren geleden moet het geweest zijn. Samen met mijn vriend Julleke maakten we een uitstapje naar Parijs met de trein. 's Morgens al rond 6 u vertrokken we in Antwerpen-centraal. Even na tienen arriveerden we in het station van de lichtstad. We zijn amper uitgestapt of Julleke zei: ik wil eerst hier wel eventjes naar 't toilet. Ok, geen probleem zei ik, dan ga ik en passant ook maar even. Ge kent da wel hé, die franse hangtoiletten. Ik was al eventjes klaar en Julleke die bleef maar weg. Dus ging ik terug naar de toiletten en klopte ik op zijn deur. "Kom maar binnen" zei Julleke. Nu zat mijn vriend toch zeker op zijn knieën voor dat gat en wel met zijn arm in dat gat. Ik zei: "awel wat doet gij daar?". "Ja, sorry" zei Julleke "mijn gebit is hier toch ingevallen zeker". " en hoe komt het dan dat heel uwe smoel vol stront hangt" replikeerde ik. "Ja maar, ik heb er hier al drie gepast". Heb maar zo'n vriend!!!!!
Ik vertelde in een vorige aflevering dat Lischehof een gastehaus is met een 15-tal kamers met ontbijt. Nu heeft frau Kirschbaum ook 2 zonen, waarvan één een hotel-restaurant heeft in Hamburg en de andere Kurt) een automekanieker is. Kurt is een handige Harry en heeft een 10-tal jaren geleden het Gasthof aan één zijde uitgebreid met een klein appartementje op het gelijkvloers, een groot appartement eveneens op het gelijkvloers en nog een appartement op de 1ste verdieping. Het appartement op de eerste verdieping bewoont hijzelf met zijn vrouw en 2 kinderen. De andere 2 worden dus verhuurd als vakantiewoning. Het is dus de grote woning op het gelijkvloers die wij al vele jaren huren voor onze skivakantie. Meestal leg ik de volgende vakantie al vast bij haar op de laatste dag van de vakantie dat we bij haar zijn, dus altijd een heel jaar vooraf. Een vijftal jaren geleden was het weer zover dat we de volgende dag zouden vertrekken. Als naar gewoonte belde ik haar weer om te vragen of we midden in de nacht konden aankomen, want we konden niet zo vroeg vertrekken. "Kein problem ich lasse die Tür offen. Aber Sie können nicht die Wohnung unter haben, sie müssen oben die Wohnung nehmen" Een paar jaar voordien had ze ook al kleine verbouwingen gedaan en een paar gastenkamers samengenomen, een zitplaatsje bijgemaakt en een kleine keuken daarbij, zodat ze alle vragen kon voldoen en als nodig dus meer appartementen kon verhuren. Voor ons geen probleem. In de vroege avond rond 6 uur vertrokken we. Na een zorggeloze rit, ja de weg kende ik uit mijn duimpje, stonden we rond halftwee 's nachts aan de deur van het Lischenhof. Ge kent dat met die pubers van kinderen, die stormden de trap op naar binnen en naar boven, om ter eerst de beste kamer inpalmen. Al snel werden zij en wij ook, flink ontnuchterd. Onze kinderen stormden enkele kamers binnen en vielen over de skibotten enz... want wat bleek nu? Al de bedden waren al bezet en frau Kirschbaum lag steevast te dromen over harde euro's die ze weeral zou binnenrijven. Wat nu? Even kijken beneden of het kleine appartementje bezet was. Gelukkig was daar niemand en was de deur ook open. Van de nood een deugd gemaakt en met z'n allen (7) in de enige slaapkamer geslapen. Om 7 u van de volgende morgen hoorden we de bakker al arriveren voor frau Sofie. Ik vlug mijn bed uit en naar Sofie. In haar keuken was het al druk. Vanaf 's morgens vroeg komen zowel de bakker als sommige buren al genieten van haar gastvrijheid en dus koffiekletsen. Ik probeerde heel discreet aan de weet te komen bij Sofie wat er mis gelopen was. Maar ongelooflijk, voor haar was er niets misgelopen. Wat was er nu gebeurd? In de voorgaande zomer had haar zoon weer wat verbouwingen gedaan en bewoonde hij nu het grote appartement op het gelijkvloers en had zij eigenlijk bedoeld dat wij het vroeger appartement van haar zoon op het eerste moesten nemen. Dus al bij al was enkel de start in mineur en moest dat appartement zeker niet onderdoen voor dat wat we vroeger altijd hadden op het gelijkvloers.......
't Is natuurlijk nog langer geleden. Eind augustus in de zeventiger jaren gehuwd en een Gasthof met volpension vastgelegd in Oostenrijk. Na een nachtje uitslapen met onze Kever naar Oostenrijk vertrokken met z'n tweetjes: ons Bertha en ik. Ergens had ik gehoopt dat ons Bertha met de kaart in de hand vlekkeloos zou gidsen naar onze bestemming. Niets was minder waar. Telkens ik een beslissing moest nemen van een of andere wegsplitsing te nemen zat ze lieftallig te ronken naast mij. Zodoende moest ik regelmatig eens aan de kant om te zien hoeveel km we weer uit de richt zaten. Maar geen nood, om half elf 's avonds stonden we aan de deur van ons Gasthof. Het vakantieseizoen bleek hier al duidelijk afgelopen te zijn. Er was hier geen leven te bespeuren. Na een vijftal keren aan de bel gehangen te hebben, flitste er een lichtje aan en werd de deur geopend door een dame op leeftijd. "Was suchen Sie bitte?" Ja, wij hebben hier gereserveerd voor een weekje. Sloffend zocht zij haar agenda en toen kwam het: "Ach ja, die Belgiërs, das hab ich vergessen. Kommen Sie erein und nehmen Sie platz hier". Een beetje geduld moesten we nog hebben, want zij woonde daar samen met haar zoon en schoondochter en hun kleinkinderen. 't Was eigenlijk haar zoon die de uitbating deed en toen op dat ogenblik nog niet thuis was. Zeker was ook hij ons vergeten, want in de gastezimmer die voor ons eigenlijk voorzien moest zijn, lag de kleindochter te slapen. Dus eerst de kleindochter uit bed gezet en het beddegoed weggehaald. Nog een kwartiertje geduld want grossmutti moest eerst de verse lakens nog strijken. Uiteindelijk rond kwart na elf konden we de zimmer betrekken. Na een rustige nacht konden wij de volgende dagen van de Oostenrijkse gastvrijheid genieten. Het weder zat echter niet mee, regen, regen en nog eens regen.... Wanneer ik de 2de dag 's morgens bij het ontbijt vroeg hoe het weer zou zijn: was het antwoord van grossmutti: 'Heute wird es schönes Wetter sein". Uiteindelijk had ze maar gelijk tot halftien voormiddag, dan regende het opnieuw. 's Avonds heb ik haar dan gezegd dat als het morgen nog zou regenen wij zouden vertrekken naar huis en dat ze de aftrekening maar moest maken. De volgende morgen was het weer van dat, maar ze zei dat ze rekening niet kon maken want dat haar zoon op het werk zat in Innsbruck en wir hatten jedoch bestellt! Jamaar zei ik "ge had ons wel vergeten; enfin, als je de rekening niet kan maken dan stuur ze maar op per post, om 10 uur zijn we hier weg. Toen kon ze toch binnen de kortste keren de rekening maken. Nog ein Danke en Auf Wiedersehen en weg waren we richting Wallis in Zwitserland. En niet te geloven: de rest van de week in Wallis hadden we prachtig zonnig weer.!
't Is of het gisteren was; onze eerste skivakantie bij frau Kirschbaum. Nu wel ongeveer 26 jaar geleden. 't Was op een Goede vrijdag in de late middag dat we met onze kroost vertrokken naar Oostenrijk. Voor ons vertrek voor alle zekerheid nog snel even gebeld met frau Kirschbaum. 'Alles klar' verzekerde ze ons. Rond 11 uur 's avonds arriveerden we op onze bestemming. Even gebeld aan de voordeur... na enkele ogenblikken liet frau Kirschbaum ons binnen in haar Gastehof. "Aber leider, die Feriënwohnung ist nog nicht frei. Das sind immer dieselbe Leute dahin und die wollen bleiben bis Östersonntag." Er zijn hier zimmers genoeg, neem er gewoon enkele tot zondagavond. En koken enz... "Kein problem, sie nehmen meine Küche" en zitten doe je in de Gastestube. Wij hadden het ons wel even anders voorgesteld na een vermoeiende reis. Maar na een verkwikkende nacht, waren we 's morgens al onze zorgen vergeten. Frau Kirschbaum had zonder meerprijs het ontbijt voor ons klaar staan en om 10 uur stonden wij al aan de almbahn met onze ski's. 's Avonds was het dan wel een beetje moeilijk om samen met haar in haar kleine keuken onze draai te vinden. Zij paste zich aan ons aan en wij aan haar. Na onze skidag op zondag rond half vijf mochten we in het appartement. Dit overtrof dan weer ruim onze verwachtingen. Ruimte en confort, ons verlof kon niet meer kapot. En voor die prijs; die na 26 jaar nauwelijks verhoogd is.!
Wat kan dat heerlijk zijn zo'n weekje op de latten in Tirol! Al 26 jaar gaan wij hiervoor ieder jaar weer met onze kinderen naar het Zugspitzgebiet in Tirol in Oostenrijk. Wij huren er een appartementje in het Lischenhof. Lischenhof is een gastehaus met 15 kamers met ontbijt en 2 appartementen, dat gerund wordt door een vrouw van 80 jaar(dit jaar) Via de plaatselijke verkehrsburo's zocht ik 26 jaar geleden naar een betaalbaar appartementje om met onze kinderen te gaan skiën. Verscheidene tientallen aanbiedingen ontvingen we per post, het ene al wat duurder dan het andere. Tot ik op een zekere zondagavond om kwart na tien een telefoontje kreeg van frau Kirschbaum. Zij was er stellig van overtuigd dat zij voor ons het geschikt appartement voor handen had aan de helft van de tot dantoe goedkoopste prijs in ons bezit. Na eventjes overleg met ons Bertha besloten we dan maar om het te riskeren. Een bed en verwarming zou er allicht zijn. Groot was onze verbazing bij aankomst. Beters hadden we wellicht elders niet gevonden. Een heel ruim appartement op het gelijkvloers met alle confort. Zelfs een klein tuintje was er bij. Op nauwelijks 1 km van de Almbahn die ons naar het skigebied brengt. Na al die jaren bij frau Kirschbaum, in volgende afleveringen een terugblik op onze belevenissen met Sofie Kirschbaum.
Toen onze kinderen nog klein waren gingen wij vaak naar Wallis in Zwitserland. Via het plaatselijk verkehrsburo een goedkope chalet gevonden die betaalbaar was, met een stel kinderen, in een klein dorpje met een 10-tal huizen waar de weg stopte met een grote parking. De ideale omgeving met kleine kinderen. Op een keertje maakten we eens een stadswandeling in Brig. Ge kent da wel hé, ge passeert een grote kledingwinkel en de vrouwen worden er binnengezogen. Met die kleine kinderen offerde ik me op om buiten te blijven wachten terwijl ons Bertha binnen ging. Voor de winkel waren zo wat van die trapjes en andere architecturale bouwsels waar onze kinderen op konden klimmen en er weer afspringen. Terwijl onze kindjes zich zo amuseerden kwamen er twee dames op leeftijd aan gewandeld. Ze bleven staan kijken op het spel van onze kinderen. Dan zegt een van de dames tot mijn zoontje en mijn dochtertje: wie heist du? Koen en Marijke antwoorden ze. Na nog enige tijd toegekeken te hebben zeiden ze stillekens tot elkaar: 'da zijn precies vlomse noamen'. En zo zie je maar dat de wereld soms klein en leuk kan zijn.!
Vandaag nog rap alles geoogst wat niet mag bevriezen, want er wordt vorst voorspeld.
Reeds enkele jaren plant ik paprikas gewoon buiten in mijn moestuin. Het is nu het tweede jaar dat ik zelfs ook het zaad zelf win en met succes. Als je een pakje zaad koopt van sommige gewassen zoals paprikas, komkommers, cavallons .. dan tref je meestal maar enkele zaadjes. Meestal begin ik half januari al met het zaaien van tomaten, paprikas en éénjarige bloemen in mijn keuken. Vanaf einde maart kan ik de plantjes dan inpotten en in mijn serre zetten. Dit jaar heb ik nog enkele tientallen plantjes voortverkocht aan een prikje. Omdat ik er al enkele jaren zoveel heb probeer ik dus ook buiten paprikas te kweken. Ik bezit een serre van ongeveer 50 m2. Tomaten pluk ik daar vandaag nog altijd vers. De winter zit op de loer, dus in het weekend gaat alles eraf. Ik heb daar nog zeker een 3-tal emmers rode, groene en gele paprikas. Ook nog wat groene tomaten. Die bewaar ik in kartonnen dozen op een donkere plaats. Deze worden daar langzaam rood. Wellicht kan ik met Kerstmis de laatste eigen tomaten eten.
Dus ook in mijn serre was het dit jaar weer een succesjaar.
Ook het nieuws gezien of gelezen of gehoord? Waar zijn we toch mee bezig?
Ik ben als natuurliefhebber en verdediger van het milieu akkoord dat we onze vogels moeten beschermen. Het zal weer zijn daar in Nederland zoals het gewoonlijk gaat. Iedereen wilt dat de ander er iets aan doet. Gsm-masten niet in MIJN onmiddellijke omgeving, maar ik moet zelf wel kunnen bellen met gsm. De straten moeten er groener uit zien met bomen, maar liefst geen boom voor MIJN deur. Voorbeelden zijn er legio
Wanneer maakt men eens wat heisa over de 100.000den Pakistanen die bedreigd zijn in hun bestaan omwille van de aardbeving van enkele tijd geleden?
Wanneer plant en dier verheven worden boven de mens, dan zijn we toch verkeerd bezig.
