't Is natuurlijk nog langer geleden. Eind augustus in de zeventiger jaren gehuwd en een Gasthof met volpension vastgelegd in Oostenrijk. Na een nachtje uitslapen met onze Kever naar Oostenrijk vertrokken met z'n tweetjes: ons Bertha en ik. Ergens had ik gehoopt dat ons Bertha met de kaart in de hand vlekkeloos zou gidsen naar onze bestemming. Niets was minder waar. Telkens ik een beslissing moest nemen van een of andere wegsplitsing te nemen zat ze lieftallig te ronken naast mij. Zodoende moest ik regelmatig eens aan de kant om te zien hoeveel km we weer uit de richt zaten. Maar geen nood, om half elf 's avonds stonden we aan de deur van ons Gasthof. Het vakantieseizoen bleek hier al duidelijk afgelopen te zijn. Er was hier geen leven te bespeuren. Na een vijftal keren aan de bel gehangen te hebben, flitste er een lichtje aan en werd de deur geopend door een dame op leeftijd. "Was suchen Sie bitte?" Ja, wij hebben hier gereserveerd voor een weekje. Sloffend zocht zij haar agenda en toen kwam het: "Ach ja, die Belgiërs, das hab ich vergessen. Kommen Sie erein und nehmen Sie platz hier". Een beetje geduld moesten we nog hebben, want zij woonde daar samen met haar zoon en schoondochter en hun kleinkinderen. 't Was eigenlijk haar zoon die de uitbating deed en toen op dat ogenblik nog niet thuis was. Zeker was ook hij ons vergeten, want in de gastezimmer die voor ons eigenlijk voorzien moest zijn, lag de kleindochter te slapen. Dus eerst de kleindochter uit bed gezet en het beddegoed weggehaald. Nog een kwartiertje geduld want grossmutti moest eerst de verse lakens nog strijken. Uiteindelijk rond kwart na elf konden we de zimmer betrekken. Na een rustige nacht konden wij de volgende dagen van de Oostenrijkse gastvrijheid genieten. Het weder zat echter niet mee, regen, regen en nog eens regen.... Wanneer ik de 2de dag 's morgens bij het ontbijt vroeg hoe het weer zou zijn: was het antwoord van grossmutti: 'Heute wird es schönes Wetter sein". Uiteindelijk had ze maar gelijk tot halftien voormiddag, dan regende het opnieuw. 's Avonds heb ik haar dan gezegd dat als het morgen nog zou regenen wij zouden vertrekken naar huis en dat ze de aftrekening maar moest maken. De volgende morgen was het weer van dat, maar ze zei dat ze rekening niet kon maken want dat haar zoon op het werk zat in Innsbruck en wir hatten jedoch bestellt! Jamaar zei ik "ge had ons wel vergeten; enfin, als je de rekening niet kan maken dan stuur ze maar op per post, om 10 uur zijn we hier weg. Toen kon ze toch binnen de kortste keren de rekening maken. Nog ein Danke en Auf Wiedersehen en weg waren we richting Wallis in Zwitserland. En niet te geloven: de rest van de week in Wallis hadden we prachtig zonnig weer.!
't Is of het gisteren was; onze eerste skivakantie bij frau Kirschbaum. Nu wel ongeveer 26 jaar geleden. 't Was op een Goede vrijdag in de late middag dat we met onze kroost vertrokken naar Oostenrijk. Voor ons vertrek voor alle zekerheid nog snel even gebeld met frau Kirschbaum. 'Alles klar' verzekerde ze ons. Rond 11 uur 's avonds arriveerden we op onze bestemming. Even gebeld aan de voordeur... na enkele ogenblikken liet frau Kirschbaum ons binnen in haar Gastehof. "Aber leider, die Feriënwohnung ist nog nicht frei. Das sind immer dieselbe Leute dahin und die wollen bleiben bis Östersonntag." Er zijn hier zimmers genoeg, neem er gewoon enkele tot zondagavond. En koken enz... "Kein problem, sie nehmen meine Küche" en zitten doe je in de Gastestube. Wij hadden het ons wel even anders voorgesteld na een vermoeiende reis. Maar na een verkwikkende nacht, waren we 's morgens al onze zorgen vergeten. Frau Kirschbaum had zonder meerprijs het ontbijt voor ons klaar staan en om 10 uur stonden wij al aan de almbahn met onze ski's. 's Avonds was het dan wel een beetje moeilijk om samen met haar in haar kleine keuken onze draai te vinden. Zij paste zich aan ons aan en wij aan haar. Na onze skidag op zondag rond half vijf mochten we in het appartement. Dit overtrof dan weer ruim onze verwachtingen. Ruimte en confort, ons verlof kon niet meer kapot. En voor die prijs; die na 26 jaar nauwelijks verhoogd is.!
Wat kan dat heerlijk zijn zo'n weekje op de latten in Tirol! Al 26 jaar gaan wij hiervoor ieder jaar weer met onze kinderen naar het Zugspitzgebiet in Tirol in Oostenrijk. Wij huren er een appartementje in het Lischenhof. Lischenhof is een gastehaus met 15 kamers met ontbijt en 2 appartementen, dat gerund wordt door een vrouw van 80 jaar(dit jaar) Via de plaatselijke verkehrsburo's zocht ik 26 jaar geleden naar een betaalbaar appartementje om met onze kinderen te gaan skiën. Verscheidene tientallen aanbiedingen ontvingen we per post, het ene al wat duurder dan het andere. Tot ik op een zekere zondagavond om kwart na tien een telefoontje kreeg van frau Kirschbaum. Zij was er stellig van overtuigd dat zij voor ons het geschikt appartement voor handen had aan de helft van de tot dantoe goedkoopste prijs in ons bezit. Na eventjes overleg met ons Bertha besloten we dan maar om het te riskeren. Een bed en verwarming zou er allicht zijn. Groot was onze verbazing bij aankomst. Beters hadden we wellicht elders niet gevonden. Een heel ruim appartement op het gelijkvloers met alle confort. Zelfs een klein tuintje was er bij. Op nauwelijks 1 km van de Almbahn die ons naar het skigebied brengt. Na al die jaren bij frau Kirschbaum, in volgende afleveringen een terugblik op onze belevenissen met Sofie Kirschbaum.
Toen onze kinderen nog klein waren gingen wij vaak naar Wallis in Zwitserland. Via het plaatselijk verkehrsburo een goedkope chalet gevonden die betaalbaar was, met een stel kinderen, in een klein dorpje met een 10-tal huizen waar de weg stopte met een grote parking. De ideale omgeving met kleine kinderen. Op een keertje maakten we eens een stadswandeling in Brig. Ge kent da wel hé, ge passeert een grote kledingwinkel en de vrouwen worden er binnengezogen. Met die kleine kinderen offerde ik me op om buiten te blijven wachten terwijl ons Bertha binnen ging. Voor de winkel waren zo wat van die trapjes en andere architecturale bouwsels waar onze kinderen op konden klimmen en er weer afspringen. Terwijl onze kindjes zich zo amuseerden kwamen er twee dames op leeftijd aan gewandeld. Ze bleven staan kijken op het spel van onze kinderen. Dan zegt een van de dames tot mijn zoontje en mijn dochtertje: wie heist du? Koen en Marijke antwoorden ze. Na nog enige tijd toegekeken te hebben zeiden ze stillekens tot elkaar: 'da zijn precies vlomse noamen'. En zo zie je maar dat de wereld soms klein en leuk kan zijn.!
Vandaag nog rap alles geoogst wat niet mag bevriezen, want er wordt vorst voorspeld.
Reeds enkele jaren plant ik paprikas gewoon buiten in mijn moestuin. Het is nu het tweede jaar dat ik zelfs ook het zaad zelf win en met succes. Als je een pakje zaad koopt van sommige gewassen zoals paprikas, komkommers, cavallons .. dan tref je meestal maar enkele zaadjes. Meestal begin ik half januari al met het zaaien van tomaten, paprikas en éénjarige bloemen in mijn keuken. Vanaf einde maart kan ik de plantjes dan inpotten en in mijn serre zetten. Dit jaar heb ik nog enkele tientallen plantjes voortverkocht aan een prikje. Omdat ik er al enkele jaren zoveel heb probeer ik dus ook buiten paprikas te kweken. Ik bezit een serre van ongeveer 50 m2. Tomaten pluk ik daar vandaag nog altijd vers. De winter zit op de loer, dus in het weekend gaat alles eraf. Ik heb daar nog zeker een 3-tal emmers rode, groene en gele paprikas. Ook nog wat groene tomaten. Die bewaar ik in kartonnen dozen op een donkere plaats. Deze worden daar langzaam rood. Wellicht kan ik met Kerstmis de laatste eigen tomaten eten.
Dus ook in mijn serre was het dit jaar weer een succesjaar.
Ook het nieuws gezien of gelezen of gehoord? Waar zijn we toch mee bezig?
Ik ben als natuurliefhebber en verdediger van het milieu akkoord dat we onze vogels moeten beschermen. Het zal weer zijn daar in Nederland zoals het gewoonlijk gaat. Iedereen wilt dat de ander er iets aan doet. Gsm-masten niet in MIJN onmiddellijke omgeving, maar ik moet zelf wel kunnen bellen met gsm. De straten moeten er groener uit zien met bomen, maar liefst geen boom voor MIJN deur. Voorbeelden zijn er legio
Wanneer maakt men eens wat heisa over de 100.000den Pakistanen die bedreigd zijn in hun bestaan omwille van de aardbeving van enkele tijd geleden?
Wanneer plant en dier verheven worden boven de mens, dan zijn we toch verkeerd bezig.
Verkeerde Tijd, Verkeerde Plaats
Elke dag worden wij via de media herinnerd aan het feit dat sommige mensen hun thuisland ontvluchten. Maar ,wat weten wij van hen? Wat is hun verhaal?
Bart Demyttenaere, Nick Hannes en Dieter Tielemans lichten een tipje van de sluier op. De Schrijver en de twee fotograven brengen op de tentoonstelling Verkeerde Tijd, Verkeerde Plaats in de St.- Jozefskerk in Arendonk, fotos en verhalen samen. Bezoekers kunnen op verschillende manieren kennismaken met hedendaagse vluchtelingen in een wisselende reeks van ontmoetingen via beeld en tekst.
U wordt vriendelijk uitgenodigd op de opening van de tentoonstelling op zondag 20 november vanaf 16 uur in de St;- Jozefskerk, Arendonk Voorheide. De openingslezeing door Bart Demyttenaere is voorzien rond 16.30 u. Nadien volgt een rondleiding in het opvangcentrum (Grens 77) voor de geïntresseerden. Het geheel wordt afgesloten met een receptie.
De tentoonstelling is doorlopend te bezichtigen voor groepen van 20/11 tot 5/12/05, telkens op afspraak. Na het bezoek volgt een rondleiding in het opvangcentrum. Een groepsbezoek kan ten allen tijde worden aangevraagd via : carolien.peeters@ocarendonk.be of tel. 014/405254.
Iedereen van harte welkom!!!
Veel armen in Afrika, Azië en Latijns-Amerika zitten echt niet met hun vingers te draaien. Ook al leven ze in een sloppenwijk en zijn hun kinderen ondervoed. Ze willen werken en ze hebben goede ideeën over hoe ze meer kunnen verdienen.
Het ontbreekt hen echter aan een startkapitaaltje om hun dromen te realiseren.
Een kleine lening kan hun leven radicaal verbeteren. Daarom steunt 11.11.11 lokale kredietgroepen. Die zorgen voor het basiskapitaal én geven de aanvragers ook lessen in bedrijfsbeheer en boekhouden. Vooral vrouwen zijn hierbij succesvol. Ze zijn nauwgezet en werken keihard om hun kinderen een betere toekomst te bieden. Een eerste krediet loopt meestal van 70 tot 100 euro.
Kleine leningen zijn ook een wapen tegen regelrechte uitbuiting. Weet u dat sommige visverkoopsters in India 20% per dag betalen aan hun financiers? Begrijpt u dat zij nooit iets kunnen sparen? En dat ze nooit op eigen kracht uit die cirkel van armoede en uitbuiting kunnen geraken?
U kan die uitweg bieden.
- Aan mensen als de visverkoopster Shanti Wadagama en haar kinderen in India.
- Aan Macedonia Gonzales in Peru die graag een plantenkwekerij wil beginnen
- Aan Amina Mtoni in Tanzania die kippen wil kweken
- en vele anderen
Daarom wees mild voor de honderden vrijwilligers die dit weekend weer de straat op gaan. Chapeau voor al deze mensen die zich weer belangloos inzetten voor de medemens in nood!
SERVAS :
gastvrijheid en
verdraagzaamheid
Graag wil ik iedereen laten weten dat er nog vele gastvrije mensen zijn, ook in Vlaanderen. Als gastgezin bij Servas heb ik dan ook enkel leuke ervaringen:
--------------------------------------------------------------------------------
SERVAS is Esperanto voor "dienen, wij dienen"
Na de tweede wereldoorlog zochten veel mensen naar een middel om dichter bij elkaar te komen en zo bij te dragen tot de wereldvrede. Gewetensbezwaarden, quakers, studenten op internationale werkkampen en anderen openden hun huis om elkaar beter te leren kennen in hun dagelijkse omgeving, om welwillendheid, verdraagzaamheid en vrede aan te moedigen. Servas heeft niet de bedoeling een goedkope touroperator te zijn.
Openheid voor internationale contacten staat voorop.
Er zijn 16.000 "open deuren" in 80 landen. Meest verspreid in Europa, Japan, India, Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, USA, Mexico. Van elk land bestaan lijsten met persoonlijke gegevens, zoals leeftijd, interessen, beroep, talenkennis, hoe er te geraken...
U wenst te reizen
Reizigers die in deze geest wensen te reizen, nemen contact op met de secretaris, of dichterbij de persoon waarvan je het adres verderop vindt.
Na een persoonlijk gesprek wordt een introductiebrief opgesteld.
In de taal van het te bezoeken land of een andere gangbare taal, meestal engels, stel je jezelf voor, wat je zoal uitspookt en waarom je op reis gaat.
Daarop komt een SERVAS-jaarzegel. Voor deze zegel wordt een bijdrage gevraagd; voor de lijst 2,5 tot 5 euro, volgens het volume. In principe worden de lijsten, vooral grote, niet gegeven maar ontleend zodat ze hergebruikt kunnen worden.
SERVAS ontvangt geen enkele financiële hulp. Het werk wordt vrijwillig gedaan. Verder wordt er geen geld uitgewisseld tussen reiziger en gastheer.
Tenminste telefoneer je een of meerdere dagen vooraf.
Maar dan vind je misschien niemand thuis, ofwel zijn de mensen er niet op voorbereid, is er belet. Dring dan niet aan. Reken er niet altijd op een gastfamilie te vinden; voorzie dus geld genoeg.
Neem ook lakens mee of een slaapzak; SERVAS gastfamilies zijn geen hotels. Toon meteen uw introductiebrief. Vraag misschien naar de gebruiken in het huis; wat van u verwacht wordt. Ongeschreven, ongesproken conventies zijn zowel voor de gast als de gastheer moeilijk en geven wrijvingen langs beide kanten. Vandaar de regel dat men niet langer dan twee dagen blijft (tenzij de gastheer het uitdrukkelijk vraagt) om moeilijkheden te voorkomen, en erger, dat de gastheer zich laat schrappen.
Bedenk dat SERVAS geen toeristische organisatie is met "nuttige" adressen.
De reiziger moet er iets van zichzelf in leggen, trachten een helpende hand uit te steken.
Zeker in Oost-Europa en minder ontwikkelde landen moeten we trachten iets te geven, eerder dan te nemen . Voor ons lijkt ginds alles spotgoedkoop, maar voor hen is het onbetaalbaar.
Als je gebruik maakt van de telefoon, betaal hem dan.
Tracht tekens op te vangen van uw gastgezin. Ze zullen allicht te beleefd zijn om te vragen op te houden met praten en naar bed te gaan. Uw vrije tijd is wel onbeperkt als je op reis bent, maar denk eraan hoe kostbaar hij is voor de meeste mensen. Schrijf een bedankje als je vertrekt of als je weer thuis bent.
Het is prettig een welkome gast te zijn.
--------------------------------------------------------------------------------
Wenst u gastheer te zijn...
--------------------------------------------------------------------------------
Gastheren geven de reizigers onderdak voor een of twee dagen, zonder daarom hun levensgewoonten te wijzigen. Dat mag ook met een uitklapbaar bed in een hoekje van de woonkamer. Zelfs zonder overnachtingsmogelijkheid is de reiziger al blij rond een kop koffie te kunnen praten met de mensen van hier (day-host).
Overigens worden we in België niet onder de voet gelopen: in grote steden mag men zich verwachten aan enkele reizigers per jaar, op het platteland dikwijls geen. Gedurende de dag trekt de reiziger er op uit om de omgeving te verkennen, waarbij het gastgezin goede wenken kan geven. Van de gast zullen we veel leren over zijn land zonder er zelf naartoe te kunnen reizen.
meer info: www.servas.be
Gisteren organiseerden de scouts Carpe Diem van Arendonk Fata Morgana, naar het voorbeeld van Fata Morgana van TV Eén.
Evenzo moesten er 5 opdrachten uitgevoerd worden, waaronder 200 mensen samenbrengen in park Deroissart voor samenzang van hun themalied met de hoopvolle titel: Verdraai de wereld Ze slaagden erin bijna 500 mensen bijeen te krijgen. Ook werd er van alle hapjes en drankjes aangeboden. De andere opdrachten slaagden ook allemaal. De opbrengst van dit alles gaat naar Artsen zonder grenzen
Is dit dan toch een lichtpuntje in onze steeds meer verzurende maatschappij?
Onze generatie heeft nog de onbezorgde tijd gekend van een ongeschonden leefomgeving. Waar is de tijd gebleven dat we in de zomer konden zwemmen in de beek in onze achtertuin en dat we nog zuiver konden genieten van de natuur overal rondom ons. Mede daarom beschouw ik het ook als onze plicht het goede voorbeeld te geven aan de hedendaagse generatie om hieraan iets te doen. Veel kleintjes maken een groot zegt het spreekwoord. Hierna wat ikzelf daaraan probeer te doen:
Voor boodschappen in mijn eigen gemeente gebruik ik altijd de fiets. Wij proberen GEEN afval te kopen. Koop indien mogelijk geen verpakte eetwaren. Dranken kopen we uitsluitend in statiegeld flessen. Wat resulteert in slechts één zak met restafval om de 6 weken voor 6 personen. Ik neem steeds een boodschappentas mee en gebruik fietstassen. Wij proberen in ons gezin ook heel zuinig te zijn met water. We gebruiken voor alles regenwater behalve in de keuken. We proberen ook altijd af te spreken voor grotere verplaatsingen van ons of onze kinderen, samen met andere ouders te rijden. Enkele jaren geleden hebben we een zonneboiler geïnstalleerd voor ons warm sanitair water.
Ik zou hier voorstellen om nog meer tips te verzamelen en door te geven aan elkaar om zo de leefwereld te vrijwaren voor onze kleinkinderen.
Geef me tips via mijn gastenboek, ik zal ze regelmatig publiceren.
Verloochening van onze
Vlaamse Cultuur
Laat ons nog redden wat er te redden valt. Met lede ogen zien wij, hoe hier in ons eigen Vlaanderen alles verengelst wordt. Zelfs de universiteiten en hogescholen hebben hun titels van diplomas verengelst. Ook de openbare omroepen geven bijna 100 % aandacht aan engelstalige producties. Aan vlaamse volksmuziek of vlaamse artiesten wordt nauwelijks aandacht besteed. Ik ben stik jaloers op de duitstalige landen waar zelfs avondvullende programmas op radio en TV kunnen in hun eigen taal.
Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer En als je straks anders wilt, kun je niet meer Mens durf te leven Vraag niet elke dag van je korte bestaan: Hoe hebben m'n pa en m'n grootpa gedaan? Hoe doet er m'n neef en hoe doet er m'n vrind? En wie weet, hoe of dat nou m'n buurman weer vindt? En - wat heeft 'Het Fatsoen' voorgeschreven? Mens, durf te leven!
De mensen bepalen de kleur van je das De vorm van je hoed, en de snit van je jas En - van je leven Ze wijzen de paadjes, waarlangs je mag gaan En roepen 'o foei!' als je even blijft staan Ze kiezen je toekomst en kiezen je werk Ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk En wat j'aan de armen moet geven Mens, is dat leven?
De mensen - ze schrijven je leefregels voor Ze geven je raad en ze roepen in koor: Zo moet je leven! Met die mag je omgaan, maar die is te min Met die moet je trouwen - al heb je geen zin En daar moet je wonen, dat eist je fatsoen En je wordt genegeerd als je 't anders zou doen Alsof je iets ergs had misdreven Mens, is dat leven?
Het leven is heerlijk, het leven is mooi Maar - vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi Mens, durf te leven
Je kop in de hoogte, je neus in de wind En lap aan je laars hoe een ander het vindt Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst Maar wees op je vierkante meter een Vorst!
Wat je zoekt, kan geen ander je geven Mens, durf te leven!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
