Hier ben ik weer; de 8-tenige en weliswaar slunsige
jongeman, Danny. Geen enkel idee eigenlijk waarom mijn ouders mij Danny
noemden, want Danny, het is zoiets als Johnny en nen Johnny dat is wel het
allerlaatste wat ik probeerde te zijn. Het zou immers totaal geen indruk maken
op Robin, nee ik blijf wel gewoon mijn eigenlijke zelf. Dat is misschien de
oplossing om een kans te maken bij haar. Op haar, zij de enige persoon die mij
ertoe dwingt de innerlijke rust terug te vinden, telkens opnieuw, elke keer als
ik haar zie. Ja, jullie lezen het goed en ik verbaas mezelf er ook wel mee maar
ik vrees dat ik jullie in vertrouwen begin te nemen. Inderdaad, ik zei wel
degelijk vrees. Ik loop gewoon beangstigend veel kans dat er iemand in mijn
naaste omgeving, als ik die dan al heb, me in deze blog herkent. Dat zou kunnen
betekenen dat dit het einde is waar Robin en ik 1 zijn, het einde van onze
onderdrukte liefde die voor een aangename spanning zorgt tussen ons beiden. Oké
hier overschrijdt ik een grens, ik zou de vorige 7 lijnen kunnen wegvagen maar
ik, tegendraads als ik ben, ben dan ook van mening dat ik in deze blog niets
mag schrappen. Dit zou moeten dienen als mijn enige uitlaatklep sinds ik onze
Flach niet meer heb om mijn gevoelens mee te communiceren. Ik beschouw jullie
nu wel als de beste vriend die ik niet heb, die persoon die je meer doet
nadenken en twijfelen over je eigen leven en die me misschien als het dan
eventueel nog kan, zou kunnen zeggen dat ik ervoor moet gaan, die me ervan
overtuigd dat ik haar niet uit mijn handen kan laten glippen nu ik ze nog dicht
bij me heb. Want wat het volgende jaar me brengen zal, ik geef het u op papier,
ik kan het niet voorspellen. Maar ook de vriend die me met beide voeten weer op
de grond brengt en zegt dat ik onze jarenlange vriendschap ook niet kan
verpesten door wat puberale gevoelens. Ach kom ik geef mijn ziel nu toch al
open en bloot , de enige reden dat ik nog steeds niets heb ondernomen bij mijn
lekkere vrouw is uit onzekerheid en angst want wie weet dat wanneer ik mezelf
volledig prijs geef mijn teen dat ook wel eens zou kunnen doen Dit was de
balans die ik opmaakte nadat de meneer die ons het laatste lesuur gaf een
vrijwel sexistische opmerking maakte over Robin, Mijn Robin en dat een steek
door mijn hart was. Het was iets over de outfit en of ze nog ergens heen moest
en secretaressendag en de rest dat ik het helemaal niet verdragen kon.
Tot de volgende, met gefrustreerde groeten Danny, niet
Johnny.
Er is weer
heel wat gebeurd. Na mijn innerlijke crisis over Robin had ik eindelijk een
besluit genomen. Ik was van plan om Robin mijn liefde te verklaren. Helaas is
dat niet zo afgelopen als ik wou. Ik zal jullie het volledige verhaal
vertellen. Het begon op een regenachtige dag. Ik had besloten mijn liefde niet
rechtstreeks te verklaren, maar aan de hand van een liefdesbrief. Dat was veel
discreter, zo kon ik immers haar reactie zien als ze de brief eenmaal had
gelezen. Ik had een zeer mooie brief geschreven, weliswaar anoniem. Deze brief
legde ik op haar stoel tijdens de leswisseling. En ja hoor, net toen kwam de
volgende leerkracht binnen met de aankondiging dat we nieuwe plaatsen kregen.
Ik was in zeer grote paniek want ik zag de kans niet om onopgemerkt mijn brief
terug te nemen voordat iemand anders deze te pakken kreeg. Het kwaad was echter
geschied, César werd toegewezen op de plaats die daarvoor toebehoorde aan Robin.
Toen hij wou gaan zitten, zag hij natuurlijk de brief. Ik probeerde me zo
rustig mogelijk te houden. César las de brief en ik had hem nog nooit zo blij
gezien. Hij was in de zevende hemel nu hij een aanbidster had. Dat dacht hij
tenminste, ik wist wel beter. De rest van het lesuur hoopte ik maar dat César
niet zo slim was om het handschrift te gaan ontleden om te weten te komen wie
de brief had geschreven. Toen de bel om kwart voor vier ging, vluchtte ik
zowaar het schoolgebouw uit. Ik kon niet snel genoeg weg zijn. Eenmaal thuis,
zo gestresseerd als iets, ging ik naar de duiventil van Flanella. Ik ging haar
kot binnen en wat ik daar vond, maakte mijn dag zowaar goed. Er lagen gebroken
eierschalen in het nestje van onze Flanella. Naast Flanella zat een pas-uitgekomen
duivenjong. Ik moet toegeven dat ik Flanella een beetje had verwaarloost na de
dood van onze Flash waardoor ik het ei niet had opgemerkt. Toen ik het
duivenjong nader bekeek om te zien of hij gezond was, wist ik gewoon dat dit
mijn soulmate ging worden. Hij ontbrak immers een teen aan zijn rechterpoot. Ik
voelde meteen een verbintenis met deze jonge duif. Ik doopte hem tot Flash
Junior om zo toch een beetje de nagedachtenis van zijn vader in eren te houden.
Flash Junior deed mijn zorgen van die dag even vergeten. Het maakte mijn dag
een stuk beter. Nu maar hopen dat de brief snel in de vergetelheid geraakt
