Vanavond
schrijf ik tot jullie vanuit een ziekenhuis.
Ik hoor jullie al denken: Dat avondje met Niko zal interessant geweest
zijn. En dat is het inderdaad geworden. 10 minuten nadat ik gisteren mijn laatste
woorden aan deze blog aan het typen was arriveerde Niko met gierende banden aan
mijn huis. Niet Niko zelf, maar één van
zijn vrienden bestuurde het voertuig. In
de auto legde Niko het plan uit. Het
luidde als volgt: We zouden naar Dancing Highstreet gaan. - Ik had nooit over deze
plek gehoord en stelde mijzelf meteen de vraag hoe we hiermee mijn problemen
met Robin zouden oplossen. Toch besloot
ik hem uit te laten praten. - Hij vertelde dat de dancing een uitdaging had
aangegaan met zijn klanten, waartegenover een geldbedrag van 1000 euro stond en
daarbovenop gratis toegang voor de rest van je leven. Het enige wat men moest doen om de
weddenschap te winnen was het staartje van de Frankie afsnijden. Frankie is één van de meest beruchte buitenwippers
van Antwerpen. Iedereen die ooit in de Highstreet
is geweest, kent hem. Hij is vrij klein
van gestalte, maar hoe Niko het op zijn cafes zei: nen tank van ne
vent. Als je er niet in slaagde zijn
staartje af te knippen, mocht je je nooit meer vertonen in het gebouw. Niko had het plan hem af te leiden, zodat ik
het staartje kon afknippen en we de geldprijs split-pot konden delen. Eerst was ik niet overtuigd, maar toen zij
Niko: Allee jong, me da geld kunde toch ne chique kadoo kope vo die van u. Gij weet ni oeveel da vijfhonderd euro is
zeker? Ik weet niet waarom, maar het
charisma van Niko had me overtuigd. De
vijftig euro, die ik moest meebrengen, gebruikten we om het inkomgeld te
betalen, en zou later ook dienen om na een eventuele mislukking de taxi naar
huis te vergoeden. Eens binnen wees Niko
mij Frankie aan en gaf me een schaar die hij, op een voor mij nog steeds
onduidelijke wijze, had binnengesmokkeld.
Gebruikt dees om zijne sjeit af te knippe. Dit leek mij wel logisch te zijn. Niko begaf zich naar Frankie en liep op een
uitdagende wijze tegen zijn schouder. De
grond was nat van gemorsd bier waardoor de man bijna op de grond viel. Frankie greep Niko bij de schouder en vroeg
hem zich meteen te verontschuldigingen.
Dit was de juiste moment om toe te slaan. Toen ik me achter Frankie bevond trok ik de
schaar uit mijn broekzak en knipte het staartje in één beweging af. Hierbij kreeg ik, een fractie van een seconde
later, een elleboogstoot in mijn gezicht, waardoor ik mijn evenwicht verloor,
mijn voet omsloeg en plat op de grond viel.
Bijna een kwartier ben ik buiten westen geweest, kwam Niko mij mededelen
toen ik met barstende koppijn wakker werd in het ziekenhuis. Nu zit ik hier met een verstuikte voet, 540
euro en boze ouders die een gehandicapte, wat ik eigelijk altijd al was, zoon
naar huis moeten brengen. Ik zal blij
zijn als ik eindelijk in bed kan kruipen.
