Mijn ouders waren niet zo blij met
mijn avontuur in Antwerpen. Heel het ziekenhuis zal dit wel gehoord hebben. Na
de uitvlieger van mijn ouders liet een verpleegster ons weten dat ik ontslagen
werd uit het ziekenhuis. Alleen nog langs de balie gaan en ik kon naar huis.
Natuurlijk ging dit niet zo gemakkellijk. De vrouw aan de balie liet ons weten
dat je van het ziekenfonds niets terugtrekt als je verwondingen het gevolg zijn
van een gevecht, zo beschreven ze mijn verwondingen. De persoon die toevallig
540 euro op zak had, heeft de rekening kunnen betalen. De rest heb ik aan mijn
ouders mogen afgeven. Toen ik eindelijk thuis was, ben ik onmiddelijk in bed
gekropen. Na een goede nachtrust, zag ik alles weer wat beter zitten. Mijn hoofd
en mijn voet deden geen pijn meer, dus dit zou een gewone schooldag worden. Zoals
gewoonlijk keek ik s morgens op de vtm-teletekst pagina 800 naar de
duivenlossingen. Hierna vertrok ik naar school. Spijtig genoeg begon de dag
toch niet zo goed, de eerste twee lesuren hadden we LO. Dit zijn de twee ergste
lesuren van de hele week. Ten eerste, ik ben helemaal niet sportief, wat had je
anders gedacht van een jonge met acht tenen? Ten tweede, LO is het enigste vak
dat ik niet bij mijn lekkere vrouw kan zijn. Tijdens deze les moesten we gaan
lopen, om ter snelst 5 toeren op de kaai. Er dwaalde de hele tijd één vraag
door mijn hoofd: Waarom heb ik gisteren in het ziekenhuis geen ziektebriefje
gevraagd? Maar ja, niets aan te doen.
Jullie weten dat ik mijn schoenwinkel later Happy Feet wil noemen.
Wel, tijdens het lopen voelde ik me net een pinguin dat probeert te
vliegen. Je probeert het wel, maar je
weet dat het je uiteindelijk niet gaat lukken. Ik was dus de laatste die over
de eindstreep kwam. Daar hangt natuurlijk aan vast dat je dertig keer moet
pompen. Voor mij is pompen een echte kwelling, ik val altijd op mijn gezicht.
Ik steun dan ook maar op acht tenen en sterke armen heb ik ook helemaal niet.
Ein-de-lijk, na de kwelling van LO kon ik eindelijk voor een kwartier bij Robin
zijn. Eerst ging ik natuurlijk om 9 na 10 naar het toilet. Daarna hebben Robin
en ik gepraat over LO. Ze vroeg natuurlijk hoe het bij mij ging. Ik zei
natuurlijk dat het wel meeviel. Ik heb gezwegen over mijn avontuur met Niko.
Eigenlijk had ik dat toch allemaal voor haar gedaan. De dag ging langzaam
voorbij. Zoals gewoonlijk vertoefde ik het grootste deel van de middag in de
computerklas. Na een hele middag duivensoorten te zitten googelen, schreewde de
bel weer. We stonden te wachten in de rij op meneer Engels. Natuurlijk liep
meneer Engels onze rij weer voorbij en ging ze richting een andere klas. We
maakten meneer Engels erop attent dat hij onze klas moest hebben en we gingen richting
klas. Toen we waren aangekomen in de klas, schakelde Eddy natuurlijk
onmiddelijk over naar zijn raar Engels accent. Heel de les hoor je hem met zijn
raar accent en hij geniet ervan als de leerkracht hem hierover aanspreekt. Na
deze les besloot Meneer Lakmoes om al onze taken van wiskunde te herleiden tot
een nulmatrix. Het laatste lesuur hadden we nog een uur cultuur. De les ging
traag voorbij, vooral tijdens het lezen. De César en Edd konden hun lach
tijdens het lezen weer niet inhouden. Ze slagen er elke keer in om zo de hele
klas aan het lachen te brengen. Ik moet dus wel toegeven dat het een comisch
uur was. Gelukkig hadden we tegen de volgende dag geen huiswerk. Ik heb dus thuis
nog wat zitten denken over mijn schoenen-droom. Ik kreeg opeens het prachtig
idee om zelf een schoen te gaan ontwerpen. Het zou een oplossing zijn voor mijn
tenen-probleem en misschien ook wel voor dat van lotgenoten, als die er al
zouden zijn. Ik heb de hele avond zitten
denken om het tenen-problemen op te lossen, maar ik vind maar niets. Er zal mij
wel iets te binnen schieten. Ik weet dat normale tieners op vrijdagavond weg
gaan, maar daar doe ik niet aan mee. Zoals de bekende kunstenaar, en
duivenmelker, Pablo Picasso ooit zei: Wie gelukkig wil zijn, moet thuis
blijven. Met deze wijze woorden eindigde mijn dag.
