Dus ik ben nu al een paar keer geweest naar een therapeute en ik moet zeggen dat ze vriendelijk en lief is. Tijdens ons eerste gesprek heb ik haar mijn brief laten lezen en zij vond dat het nogal een boze brief is. Ze heeft daar wel ergens gelijk in, want toen ik die brief schreef vond ik dat ik alsmaar bozer werd. Intussen tijd heb ik ook van haar huiswerk gekregen, ik moest tests invullen over mijn gevoelens en hoe ik problemen aanpak. Ik heb geprobeerd om mijn resultaten hier bij te voegen, ik hoop dat het gelukt is. Mijn resultaten waren hoog, ge zou denken dat dat dan goed is maar dan zou je het verkeerd hebben. Ik heb dus problemen, maar dat wist ik al. Dus dat is dan half gewonnen. Tijdens onze volgende sessie, overmorgen, gaat ze mij voorbereiden op EMDR-therapie. Voor degene die nieuwsgierig zijn wat dit is heb ik de link toegevoegd.
Er zijn de voorbije dagen, weken, al serieus wat traantjes over mijn wangen gevloeid. Het rottigste vind ik persoonlijk is, als ik het voel opkomen heb ik er geen controle meer over en kan ik het niet tegenhouden. Mijn allergrootste geluk is dat ik een fantastisch ventje heb die ongelofelijk goed opvangt, steunt en mij er door helpt. Moest ik hem niet gehad hebben, ik zou zeker in zwart gevallen zijn. Omdat ik hierover met niemand praat. Behalve natuurlijk mijn ventje, een goede vriendin, de dokter, mijn therapeute en mijn schoonzus. Nog niet zo lang geleden heb ik het tegen mijn schoonzus verteld wat mijn vader bij mij heeft gedaan en dat voelde enorm goed aan. Het is niet dat we er uren hebben over gepraat en nadien hebben we er ook niet veel over gezegd, maar het gevoel dat ik bij haar terecht kan om erover te praten is fantastisch. Ergens spijtig dat ik bij mijn eigen zussen niet terecht kan, maar dan neem ik gewoon mijn ventje zijn zus in beslag. Ze zijn toch twee handen op één buik die twee. En ik ben dan ook enorm blij dat ze deel uitmaken van mijn leven.
Als ik het niet vergeet (want mijn geheugen is een zeef) zal ik overmorgen verslag komen uitbrengen over de voorbereiding van de EMDR.
De dokter heeft mij aangeraden om een brief op te stellen voor mijn vader. Niet om te versturen maar om het hem zogezegd te vertellen wat ik voel en dergelijke. Dit heb ik gedaan en hieronder vind je het resultaat.
Dag pa,
Ik moet toegeven dat het een bittere nasmaak heeft om zelfs om dit neer te schrijven, maar ik begin deze brief zo omdat ik je zo altijd al genoemd heb. Ook moet ik zeggen dat jouw naam zeggen mij alsmaar beter afgaat, omdat ik mij op deze manier toch een beetje mij van jou kan verwijderen.
Ik schrijf deze brief, die je waarschijnlijk nooit zult lezen, omdat ik deze monoloog wil aangaan met jou. Ik ben onlangs echt tot het besef gekomen wat je met mij hebt gedaan toen ik 6 à 7 jaar oud was. Ik heb hier enorm veel pijn van en heb al onnoemelijk veel tranen gelaten en zal er zeker nog veel laten. Dankzij jou moet ik naar een dokter en pillen nemen, dit komt ook een beetje door mij omdat ik niet sterk genoeg ben om mezelf erover te zetten. Maar het is vooral jouw schuld omdat jij niet met je fikken van mijn lijf kon blijven en mij verplicht hebt om jouw degoutante lul aan te raken. Soms zie ik het voor mij, ik als klein meisje in mijn japon die de trappen opliep vanuit mijn kamer naar jou die nog in bed lag en toen lag dat meisje op haar linkerzij met haar rug tegen jou borstkas toen nam jij dat klein meisje haar hand en legde die op je lul om daarna jouw hand over haar lichaam te strelen. Desondanks dat ik dit soms zie alsof ik er naast sta voel ik precies alles wat er met dat klein meisje gebeurd. Door echt te beseffen wat jij hebt gedaan, weet ik uiteindelijk waarom ik mij heb opengekrabd terwijl ik geen jeuk had, fantaseerde dat ik de moed had om zelfmoord te plegen, mij gooide op elke jongen dat ik tegenkwam en vooral waarom ik schrik had van jou. Ik sta vol littekens, maar jij bent mijn grootste litteken die ik heb. Ik kan gerust zeggen dat al die jaren dat ik het niet echt wist, ik geen enkele dag van jou heb gehouden. Eén ding is zeker: op een bepaald moment gaat die gebeurtenis mij enkel sterker maken met mijn ventje aan mijn zijde die van mij houd en mij steunt, terwijl jij ergens op deze aarde eenzaam en alleen wegkwijnt.
Het is niet dat ik dat hoop dat dat jouw toekomst is ... Sorry, dat is gelogen, op dit moment hoop ik dat wel. Want ik ben razend op jou voor wat jij gedaan hebt bij mij, mijn zussen en die andere meisjes. Jij bent ziek!
Ik wou dat ik je kon vragen Waarom heb je het gedaan? Wat was je aan het denken? Wat heb jij gezegd of gedaan zodat ik het toch deed of liet doen?. Maar ik ga hier nooit een antwoord op krijgen of je zal het zo draaien om er zelf als een slachtoffer uit te komen. Maar jij bent de dader niet het slachtoffer!
Eigenlijk zou ik je graag deze brief sturen of, beter nog, de wereld in te sturen zodat elk meisje of vrouw die een viespeuk heeft gehad van een vader (of ander familielid) weet dat zij niet de oorzaak zijn, maar wel die viespeuk. Want die vraag spookt ook door mijn hoofd Wat heb ik gedaan om dit uit te lokken?. Ergens besef ik al wel dit ik niets misdaan heb, maar de dag dat ik mij daar ten volle van bewust ben, kan ik zonder enig probleem de deur vlak voor je neus toesmijten want dan doe je me niets meer.
May you rot in hell (vertaling: mag jij rotten in de hel),
jouw dochter
PS: Ik heb er expres op ge let dat ik nergens u schreef, omdat u een beleefdheidsvorm is ben je dat zeker niet waard
een meisje van een jaar of 6, die af en toe eens op het bed bij haar ouders ging spelen. Maar toen de moeder op stond, nam het spelen met de vader een andere wending aan en werd het intiemer. Deze herinnering werd halvelings verdrongen voor een periode van 30 jaar. U vraagt zich misschien af: Hoezo halvelings?. Wel, de herinneringen dat er waren kwamen af en toe boven onder vorm van fotos, maar gingen snel weg omdat er de gedachten achterkwam, Welke vader zou dit doen aan zijn kind?!.
Toen het meisje een volwassen vrouw was geworden van 32, gingen haar ouders uiteen. En toen kwam haar moeder haar vertellen dat de vader met andere meisje intiem was geweest. Toen ze dit hoorde was het een donderslag bij heldere hemel, want toen besefte ze dat die fotos in haar geheugen realiteit waren. Tot op vandaag heeft ze niets gezegd noch tegen haar moeder, noch tegen haar vader.
Nadat de ouders uiteen gegaan zijn had ze toch nog twijfels over haar vader dus had ze er nog contact mee. Ze heeft ook haar verhaal gedaan bij haar zussen en twee van de drie zeiden Dat verbaast mij niet! en de derde zei dat het ook bij haar gebeurt is.
Dit bevestigde alleen maar haar herinnering en heeft dan elk contact met haar vader gebroken.
Het meisje waarover het hier gaat, ben ik.
Mijn situatie nu is: gelukkig getrouwd met een zalig ventje, dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd.
Hij kent dit verhaal ook en hij steunt mij enorm, toch kan ik het niet van mij afzetten en de vraag Waarom heeft hij dat gedaan?! blijft ook spoken in mijn hoofd. Ik weet dat ik het niet aan hem moet vragen en ik weet dat ik hier helemaal niet de schuldige in ben en ik weet dat hij een zieke man is die eigenlijk mijn tijd niet verdient. En toch ...
De reden waarom ik deze blog heb gestart is omdat ik heb gelezen dat als je iets van je af wil zetten dat je het moet neerschrijven. Misschien hoop ik dat ik via deze manier een lotgenoot tegenkom, om er over te kunnen praten of ... ik weet het niet.
Ik weet niet of dit de juiste plek is ervoor, maar het leek mij een begin.
