De dokter heeft mij aangeraden om een brief op te stellen voor mijn vader. Niet om te versturen maar om het hem zogezegd te vertellen wat ik voel en dergelijke.
Dit heb ik gedaan en hieronder vind je het resultaat.
Dag pa,
Ik moet toegeven dat het een bittere nasmaak heeft om zelfs om dit neer te schrijven, maar ik begin deze brief zo omdat ik je zo altijd al genoemd heb. Ook moet ik zeggen dat jouw naam zeggen mij alsmaar beter afgaat, omdat ik mij op deze manier toch een beetje mij van jou kan verwijderen.
Ik schrijf deze brief, die je waarschijnlijk nooit zult lezen, omdat ik deze monoloog wil aangaan met jou. Ik ben onlangs echt tot het besef gekomen wat je met mij hebt gedaan toen ik 6 à 7 jaar oud was. Ik heb hier enorm veel pijn van en heb al onnoemelijk veel tranen gelaten en zal er zeker nog veel laten. Dankzij jou moet ik naar een dokter en pillen nemen, dit komt ook een beetje door mij omdat ik niet sterk genoeg ben om mezelf erover te zetten. Maar het is vooral jouw schuld omdat jij niet met je fikken van mijn lijf kon blijven en mij verplicht hebt om jouw degoutante lul aan te raken. Soms zie ik het voor mij, ik als klein meisje in mijn japon die de trappen opliep vanuit mijn kamer naar jou die nog in bed lag en toen lag dat meisje op haar linkerzij met haar rug tegen jou borstkas toen nam jij dat klein meisje haar hand en legde die op je lul om daarna jouw hand over haar lichaam te strelen. Desondanks dat ik dit soms zie alsof ik er naast sta voel ik precies alles wat er met dat klein meisje gebeurd. Door echt te beseffen wat jij hebt gedaan, weet ik uiteindelijk waarom ik mij heb opengekrabd terwijl ik geen jeuk had, fantaseerde dat ik de moed had om zelfmoord te plegen, mij gooide op elke jongen dat ik tegenkwam en vooral waarom ik schrik had van jou. Ik sta vol littekens, maar jij bent mijn grootste litteken die ik heb. Ik kan gerust zeggen dat al die jaren dat ik het niet echt wist, ik geen enkele dag van jou heb gehouden. Eén ding is zeker: op een bepaald moment gaat die gebeurtenis mij enkel sterker maken met mijn ventje aan mijn zijde die van mij houd en mij steunt, terwijl jij ergens op deze aarde eenzaam en alleen wegkwijnt.
Het is niet dat ik dat hoop dat dat jouw toekomst is ... Sorry, dat is gelogen, op dit moment hoop ik dat wel. Want ik ben razend op jou voor wat jij gedaan hebt bij mij, mijn zussen en die andere meisjes. Jij bent ziek!
Ik wou dat ik je kon vragen Waarom heb je het gedaan? Wat was je aan het denken? Wat heb jij gezegd of gedaan zodat ik het toch deed of liet doen?. Maar ik ga hier nooit een antwoord op krijgen of je zal het zo draaien om er zelf als een slachtoffer uit te komen. Maar jij bent de dader niet het slachtoffer!
Eigenlijk zou ik je graag deze brief sturen of, beter nog, de wereld in te sturen zodat elk meisje of vrouw die een viespeuk heeft gehad van een vader (of ander familielid) weet dat zij niet de oorzaak zijn, maar wel die viespeuk. Want die vraag spookt ook door mijn hoofd Wat heb ik gedaan om dit uit te lokken?. Ergens besef ik al wel dit ik niets misdaan heb, maar de dag dat ik mij daar ten volle van bewust ben, kan ik zonder enig probleem de deur vlak voor je neus toesmijten want dan doe je me niets meer.
May you rot in hell (vertaling: mag jij rotten in de hel),
jouw dochter
PS: Ik heb er expres op ge let dat ik nergens u schreef, omdat u een beleefdheidsvorm is ben je dat zeker niet waard
|
