Mijn tweede en laatste EMDR-sessie was zoals mijn vorige ook heel vermoeiend achteraf, maar deze keer zat ik er niet te huilen als een klein kind. De gevoelens die toen naar boven kwamen waren enkel woede en walging. De "beelden" die in mijn hoofd kwamen werden ook meer en meer afgewisseld met positieve dingen. Niet enkel hij en de gebeurtenis, maar ook een terrasje doen met mijn ventje of spelen met de hond. Dat was wel welkom af en toe in mijn hoofd en dat deed het ook vlotter verlopen deze keer. Maar aangezien ik daar was om die gebeurtenis te verwerken, vroeg mijn therapeute regelmatig ook om terug te denken aan die gebeurtenis en ze vroeg dan ook wat ik er bij voelde. Naarmate de sessie duurde voelde ik me sterker en sterker worden en ging het beeld dat ik van die gebeurtenis had verder en verder van mij weg. Nadien ben ik nog eens teruggegaan voor een praatsessie met haar en zowel zij als mijn ventje en ik natuurlijk ook, vonden dat het volledig verwerkt was. Ik ga jullie niet wijsmaken dat ik er niet meer aan denk of dat ik het hem ooit zal vergeven, maar het is geëvolueerd naar een gewone herinnering. Een herinnering die mij emotioneel bijna tot niets doet en vergeven zal ik ook niet doen.
Mijn verdere evolutie verloopt ook heel goed! Ik ben dus van plan om voor verzorgende te gaan studeren en dankzij het feit dat mijn werkgever mijn ontslag heeft gegeven kan ik dit doen op 10 à 11 maanden tijd. Dit vind ik natuurlijk supergoed nieuws, want deze job zat al een hele tijd in mijn hartje en sinds een jaar (ongeveer) ook in mijn hoofd.
Dit is eigenlijk het einde van mijn verwerkingsproces van het seksueel misbruik door mijn vader, maar voor degene die dit ook hebben meegemaakt wil ik toch nog het volgende even zeggen: Het is absoluut niet uw schuld! Jij hebt niets gedaan om dit te verdienen, de schuld ligt volledig bij de persoon die je dat heeft aangedaan! Je hoeft je er ook niet om te schamen, want geen enkel kind heeft het besef of de macht om tegen een volwassen persoon in te gaan zeker niet op dat gebied! Wat mij ook fantastisch goed heeft geholpen is dat de mensen die mij nauw aan hart liggen echt naar mij luisterde en mij op hun manier steunde. Enkel de weet dat die personen er zijn als ik een babbel of knuffel nodig had deed enorm veel voor mij.
De persoon die ik het meest van al wil bedanken is zonder enige twijfel mijn ventje. Die stond altijd klaar om mij in zijn armen te nemen en mij te troosten. Nu ook nog altijd, hoor. :)
Om af te sluiten wil ik jullie bedanken voor het lezen van mijn blog!
