Vandaag ben ik bij de therapeute geweest voor de eerste voorbereiding-sessie voor de EMDR. Ze heeft mij aan aantal situatie voorgelegd waar ik een percentage moest op plakken of die al dan niet herkenbaar waren. Dit had tot einddoel om te zien dat ik niet schizofreen of een dergelijke aandoening had. Gelukkig ben ik dat niet. :) En kom ik in aanmerking voor de EMDR te volgen. Iemand die wel, bijvoorbeeld, schizofreen is kan geen EMDR ondergaan omdat het risico bestaat dat die persoon er zou in blijven.
Na de vragenlijst was de volgende opdracht een "traumakaart" opmaken. Dit is eigenlijk een lijst van al de trauma's die een persoon heeft meegemaakt, dit kan een trauma zijn zoals ik heb (misbruik door mijn vader) maar ook een inbraak, auto-ongeluk, ... Met andere woorden ingrijpende gebeurtenissen in iemands leven. De reden voor deze "traumakaart" is: omdat de hersenen alle trauma's registreren op dezelfde plaats en dat door de EMDR een trauma naar boven wordt gehaald is de kans reëel dat er nog meerdere trauma's naar boven komen. Op zich is dat geen probleem zolang de therapeute deze trauma's weet kan ze erop inspelen, maar als ze dit niet weet verloopt de sessie iets moeilijker. Ik heb nog een interessant weetje: Wisten jullie dat geen enkele persoon een trauma "registreert" op dezelfde plaats in zijn/haar hersenen? Wel, ik wist dat niet, maar het is zo. Vandaag geleerd!
Maar na goede gewoonte, ben ik thuis gekomen van de therapiesessie en ik was kapot zowel fysiek als mentaal. Ik heb dan iets zwaars dat mij overvalt, precies of al mijn zorgen komen dan boven (waarschijnlijk logisch, aangezien ik erover gepraat heb). Ik vind het een erg rot gevoel. Ik weet dat ik in herhaling ga vallen, maar ik heb echt geluk dat ik mijn ventje heb. Van zodra hij mij ziet als ik naar de therapeute ben geweest hebben wij een hele babbel en ben ik er weer een beetje er bovenop. Ik zeg bewust een beetje, want ik voel mij alsof ik uit een put aan het klauteren ben en dat is vermoeiend. Maar ergens weet ik dat er een dag komt dat ik uit die put ben en dan zal energie hebben als honderdduizend mannen, allé vrouwen in mijn geval. :)
Zo heb ik dit bericht toch nog op een positieve noot kunnen eindigen. :D
Dus ik ben nu al een paar keer geweest naar een therapeute en ik moet zeggen dat ze vriendelijk en lief is. Tijdens ons eerste gesprek heb ik haar mijn brief laten lezen en zij vond dat het nogal een boze brief is. Ze heeft daar wel ergens gelijk in, want toen ik die brief schreef vond ik dat ik alsmaar bozer werd. Intussen tijd heb ik ook van haar huiswerk gekregen, ik moest tests invullen over mijn gevoelens en hoe ik problemen aanpak. Ik heb geprobeerd om mijn resultaten hier bij te voegen, ik hoop dat het gelukt is. Mijn resultaten waren hoog, ge zou denken dat dat dan goed is maar dan zou je het verkeerd hebben. Ik heb dus problemen, maar dat wist ik al. Dus dat is dan half gewonnen. Tijdens onze volgende sessie, overmorgen, gaat ze mij voorbereiden op EMDR-therapie. Voor degene die nieuwsgierig zijn wat dit is heb ik de link toegevoegd.
Er zijn de voorbije dagen, weken, al serieus wat traantjes over mijn wangen gevloeid. Het rottigste vind ik persoonlijk is, als ik het voel opkomen heb ik er geen controle meer over en kan ik het niet tegenhouden. Mijn allergrootste geluk is dat ik een fantastisch ventje heb die ongelofelijk goed opvangt, steunt en mij er door helpt. Moest ik hem niet gehad hebben, ik zou zeker in zwart gevallen zijn. Omdat ik hierover met niemand praat. Behalve natuurlijk mijn ventje, een goede vriendin, de dokter, mijn therapeute en mijn schoonzus. Nog niet zo lang geleden heb ik het tegen mijn schoonzus verteld wat mijn vader bij mij heeft gedaan en dat voelde enorm goed aan. Het is niet dat we er uren hebben over gepraat en nadien hebben we er ook niet veel over gezegd, maar het gevoel dat ik bij haar terecht kan om erover te praten is fantastisch. Ergens spijtig dat ik bij mijn eigen zussen niet terecht kan, maar dan neem ik gewoon mijn ventje zijn zus in beslag. Ze zijn toch twee handen op één buik die twee. En ik ben dan ook enorm blij dat ze deel uitmaken van mijn leven.
Als ik het niet vergeet (want mijn geheugen is een zeef) zal ik overmorgen verslag komen uitbrengen over de voorbereiding van de EMDR.
