|
Om 6u45 sta ik op,was mij en ik ga kijken of er koffie moet gezet worden, een vrouw heeft al een kan gemaakt, en heb er nog een tweede bijgemaakt.
Om 9u gaat mijn kamergenoot naar huis, niet op weekend, hij kan twee dagen naar huis, en hier terug zijn om 8u, de overnachting gebeurd hier in de psychiatrie. Een weekend met overnachting is vanaf zaterdag 14u tot zondag 20u zoals ik nu deze namiddag vertrek om 14u.
Na het ontbijt schrijf ik in een andere leefruimte verder aan mijn dagboek, ik schrijf de handgeshreven stukken over op wordpad om het dan over te maken op blog.
Na ongeveer een uur ga ik een koffie drinken, en praatje maken met andere patienten.
Op mijn kamer maak ik me klaar om deze namiddag te vertrekken. Eerst nog het middageten, maar door een misverstand staat mijn naam er niet bij in de kar, maar geen nood, de verpleging zegt dat er een over is die al naar huis is.
Ik weet niet hoe ik me voel, terug naar huis, maar in een andere situatie. Het moet nu eenmaal zo, we zijn toch volwassen mensen met genoeg gezond verstand. Volgens mijn vrouw heeft haar oudste dochter bij haar op bezoek geweest, en heeft gezegd. " Moeder dit is de beste oplossing voor alle twee " jullie zullen alle twee rust hebben, en je kan nog samen leuke dingen doen. En daar heeft ze gelijk in. Wat mij betreft heb ik hier veertien dagen mezelf kunnen zijn, " geestelijk " en daarover gaat het bij mij.
Ik heb gedeeltelijk mijn doelstelling bereikt, maar ook geestelijk voel ik dat het beter gaat, terug mezelf kan zijn, en proberen dingen van me af te zetten.
En dan is het zover,14u, terug naar huis rijden met de wagen, enerzijds fantastisch gevoel, hoe gaat het aanvoelen in het zelfde huis waar ik het echt niet meer zag zitten terug te keren. Ik sta voor de garage, even diep ademhalen. In de garage zie ik mijn muziek installatie staan, die al een tijdje niet meer gebruikt is, u moet weten dat een van mijn hobby`s actief muziek spelen is," trompet en keybord ".
Dan kom ik via een tuinpad naar de achterkeuken, de hond heeft me al gezien, de deur staat op een kier en hij loopt kwispelend naar me toe, en zonder woorden zei hij al likkend in mijn gezicht hoe blij hij was me terug te zien.
Ik kom de achterkeuken binnen, mijn vrouw nam me in de armen, wenend zegt ze," sorry voor alles " het is mijn schuld.
Ik probeerde haar te troosten, maar weten allebei waar we staan. Ze schenkt me een koffie in, ik ga wat aan tafel zitten, De hond zo met afvragende blik, waar ben je geweest?.
Mijn vrouw vraagt hoe gaat het nu met u?, met mij gaat het veel beter antwoordde ik.
Het is nu ongeveer 15u, aangenaam weer, ik vroeg of we een koffie gaan drinken ergens op een terrasje met de hond mee.
We gaan naar een zaak die voor ons bekend is, het is er nogal druk daar het wekelijks accordeon treffen is, en geniet van de muziek die je buiten op het terras ook kan horen. De gesprekken verlopen vlot, de afspraken die al gemaakt zijn moeten nog bijgesleuteld worden, zeker de financiele, maar dat houden we voor morgenvoormiddag. Voor de rest genieten we van de dag.
S`avonds kijken we naar een muziekprogramma op Duitse post, waar we vroeger ook altijd naar kijken, en dan neem ik mijn pilletje dat ik meegekregen heb van de verpleging, en ben ik gaan slapen (we slapen al jaren niet meer samen) met hond mee zoals het altijd was.
|
