Artist's impression of how HMS Victory may have looked
The wreck of a ship which has been found off the Channel Islands has been confirmed as the warship HMS Victory, which sank in 1744.
More than 1,000 sailors drowned when the British warship, the predecessor to Lord Nelson's Victory, sank in a storm.
The wreck, which could contain more than $1bn of gold, was discovered at the bottom of the English Channel by Odyssey Marine Exploration in May.
It was found 100km from where it was thought to have sunk near Alderney.
Although the remains of HMS Victory were found in international waters, as a military wreck, any gold recovered will be the property of the UK government.
A piece of my family history and of national history has come alive
Sir Robert Balchin
Greg Stemm, chief executive officer of Florida-based Odyssey Marine Exploration, said the Ministry of Defence (MoD) had given the company permission to go back down to the wreck to try to find the treasure.
He said he was in negotiations and would expect to be rewarded for the find.
"The money is not as important as the cultural and historical significance of the discovery," Mr Stemm said.
"It is a monumental event, not only for Odyssey but for the world. It is probably the most significant shipwreck find to date.
"HMS Victory was the mightiest vessel of the 18th Century and the eclectic mix of guns we found on the site will prove essential in further refining our understanding of naval weaponry used during the era."
The cannons are being guarded at a secret location
Speaking at a press conference in London, Mr Stemm said the wreck had been identified as HMS Victory when he raised two extremely rare bronze cannon, measuring 12ft (3.6m) and weighing four tonnes, which could only have belonged to the British man-of-war.
The MoD is guarding the cannons at a secret location, and 39 more guns have been identified on the sea bed, making it the largest collection in the world.
The discovery of HMS Victory exonerates Admiral Sir John Balchin, who came out of retirement to command the ship, on what was meant to be his final voyage.
Historians believed the ship was lost due to poor navigation on the Casquets, a group of rocks north-west of Alderney.
But the wreck's location, 62 miles (100km) away from the rocks, suggests the 74-year-old admiral was not to blame.
His descendant Sir Robert Balchin said: "A piece of my family history and of national history has come alive.
"As a family we have always been proud of Sir John but this confirms what a fantastic admiral he was."
Georgian artefacts
Part of a skeleton, including a skull, a wooden rudder, remains of the ship's hull, an iron ballast, two anchors, a copper kettle and rigging have been spotted on the sea bed.
Only the cannon, marked with the crest of King George I, have been recovered so far, but millions of artefacts are expected to be found, shedding light on what life was like in the Georgian Navy.
Mr Stemm said he hoped to return to the site as soon as possible, because marine life and trawler movements are slowly destroying it.
Odyssey Marine Exploration's find was filmed for the Discovery Channel. Treasure Quest; Victory Special will be shown at 2100 GMT on 8 February.
Bovenstaande link leidt naar de krant De Standaard en daar vind je eveneens info en interessant fotomateriaal. Klik op 'krant lezen in PDF' en dan kan je de fot's duidelijk zien en de tekst makkelijk lezen.
Kent u uw eigen afval? Amerikanen niet. Ze hebben geen idee wat ze weggooien, zo blijkt uit het al bijna dertig jaar lopende Garbage Project. De doorsnee Amerikaan denkt bijvoorbeeld dat afvalbergen voor het grootste deel bestaan uit fastfoodverpakkingen en wegwerpluiers. Maar in werkelijkheid maakt dit gewraakte drietal nog geen procent van het totaal uit, zeggen de onderzoekers van het project.
DE onderzoekers zijn nu eens geen milieudeskundigen of sociologen, maar archeologen, om precies te zijn van de Universiteit van Arizona in Tucson. Aartsvader van het project is William Rathje, van wie dit jaar een herziene uitgave is verschenen van het zeer onderhoudende Rubbish! The Archaeology of Garbage.
Archeologen zijn van oudsher dol op afval en vuilnisbelten. Afvallagen en beerputten vol scherven, botjes, etensresten en gebruiksvoorwerpen geven als geen andere archeologische vondst inzicht in het dagelijks leven in het verleden.
Begin jaren zeventig leek het Rathje dan ook een goed idee om zijn studenten als voorbereiding op het latere veldwerk modern afval te laten onderzoeken en te kijken wat dat voor informatie over de hedendaagse Amerikanen zou opleveren. Na drie jaar overleg met het bestuur van de stad Tucson, over onder meer garanties dat het afval anoniem zou blijven, was het zo ver en reden de eerste vuilniswagens met afval uit van te voren geselecteerde wijken voor. De studenten konden -- met dicht geknepen neuzen -- aan de slag.
Sorteren, wegen, tellen, labelen en formulieren invullen doen ze vanaf het begin volgens een vast protocol. Het afval is verdeeld in 150 categorieën met ieder een eigen code. Vlees heeft bijvoorbeeld code 001. Bij code 044, aardappelschillen, staat op de formulieren de instructie dat de schillen niet afzonderlijk geteld, maar als een groep gewogen moeten worden. Verder noteren de archeologen zaken als de datum waarop het vuilnis is opgehaald, de wijk waar het vandaan komt, eventuele merken, het oorspronkelijk gewicht en de verkoopprijs (aan de hand van gegevens op verpakkingsmateriaal).
Inmiddels hebben de archeologen ruim 100.000 kilo afval verwerkt en telt de gegevensbank 55.000 formulieren. Daartussen zitten geen losse vondsten die kunnen wedijveren met iets als het dodenmasker van Toetanchamon. Maar het geheel bleek een verrassend kijkje in de Amerikaanse samenleving te bieden en voor meer doeleinden te gebruiken dan de onderzoekers van te voren hadden gedacht. Het Garbage Project heeft in de loop der jaren informatie opgeleverd over uiteenlopende zaken als eetgewoonten, consumentengedrag, voedselverspilling, sociaal-economische gelaagdheid, recycling en wat zich afspeelt in vuilnisbelten.
In de Verenigde Staten doen ze niet aan vuilverbranding, maar storten ze alles op vuilnisbelten. Een van de grootste is de Fresh Kills landfill op Staten Island bij New York. De belt is hoger dan het Vrijheidsbeeld en heeft een volume ongeveer zo groot als de Chinese Muur. De totale massa weegt naar schatting meer dan 100 miljoen ton. Vijftien jaar geleden zijn de archeologen van het Garbage Project ook dergelijke vuilnisbelten gaan bestuderen. Ze gaan ze te lijf met een speciale grondboor met onderaan een ijzeren grijpbak, die metersdiep kan gaan.
Papier bleek maar liefst veertig procent van het volume uit te maken. Oorzaken: dikke telefoonboeken, alsmaar uitdijende kranten en de invoering van goedkope printers die van ieder huishouden een privédrukkerij heeft gemaakt. Rathje en zijn mensen noemen het dan ook ironisch dat de New York Public Interest Research Group tien jaar geleden voor de Dag van de Aarde campagne voerde tegen wegwerpluiers en fastfoodverpakkingen en andere milieugroepen opriep reclame te maken voor deze actie 'via nieuwsbrieven en andere publicaties'.
HET onderzoek van de vuilnisbelten leverde nog een verrassende uitkomst op. Alleen in de toplaag van een vuilnisbelt is sprake van een afbraakproces bij organisch materiaal. Dieper in de belt blijft het vrij droog, is er geen zuurstof en komt de temperatuur soms boven de veertig graden uit. Krantenkoppen bleken na meer dan vijfentwintig jaar nog goed leesbaar. 'Apollo in baan om de aarde' kopte de Arizona Republic op 30 juli 1971, '40 Rode MIGs neergehaald of geraakt in een week' was op 18 oktober 1967 belangrijk nieuws voor de Phoenix Gazette. En de Temple Daily News wist op 5 april 1952 te melden dat Truman had gesuggereerd dat hij wel eens geen presidentskandidaat zou kunnen zijn.
Voor journalisten van The Greenville News was dit alles begin jaren negentig aanleiding om op zoek te gaan naar belastend materiaal uit begin jaren tachtig over de voorzitter van de Universiteit van Zuid-Carolina. Het vuile werk loonde: een meter of drie onder het oppervlak vonden ze materiaal genoeg voor 25 dozen vol goed leesbare documenten.
Het nieuws over gebrek aan afbraak zorgde voor onrust. Zouden de vuilnisbelten die ook gevaarlijke stoffen als lood herbergen geen gevaar voor de volksgezondheid zijn? Rathje en zijn mensen konden iedereen geruststellen. De stoffen blijven vrijwel op hun plaats en de belten blijken nauwelijks te lekken.
Het Garbage Project is vooral interessant vanwege de uitkomsten over menselijk gedrag. Uit de categorie leuk om te weten: de archeologen treffen zelden nummers van National Geographic in de afvalbak. De abonnees blijven ze bewaren. Pornobladen komen ook niet tussen het dagelijks afval. Die worden ook bewaard, maar dan in afgesloten koffertjes. Of ze worden onderhands doorgegeven en elders weggegooid, is de verklaring van Rathje. Verder zijn katten beter af dan honden. Huishoudens die zowel een kat als een hond in huis hebben, geven de kat betere kwaliteit voedsel dan de hond.
Een enkele keer hebben de archeologen met medeweten van huishoudens hun afval onderzocht en het onderzoek gecombineerd met interviews. Telkens weer bleken de geïnterviewden anders te leven dan ze zeiden of dachten te leven. Zo onderschatten ze stelselmatig de hoeveelheid gemaksmaaltijden die ze gebruiken en overschatten ze de hoeveelheid verse ingrediënten. Het Magere-Keuken-Syndroom noemen de archeologen dat.
De huishoudens bleken 94 procent meer suiker te gebruiken dan ze zeiden en tachtig procent meer chips en popcorn. Cottage cheese achtten ze blijkbaar zeer gezond, want het gebruik hiervan werd maar liefst 311 procent te hoog geschat. Verder hadden huishoudens uit lagere sociale klassen de neiging om hun vleesgebruik naar boven af te ronden en mensen met hogere inkomens juist naar beneden. De ene groep ziet vleesconsumptie als statussymbool, terwijl de andere groep wil laten zien dat ze bewust en gezond leeft.
De preoccupatie met gezond leven bleek ook uit de hoeveelheid weggesneden vetrandjes die de onderzoekers in het afval aantroffen. Bleef die tussen 1976 en 1982 vrijwel gelijk, een jaar later was de hoeveelheid in alle onderzochte buurten verdubbeld. Zonder dat het aantal honden en katten was verminderd, aldus Rathje. De verklaring bleek een eind 1982 verschenen rapport van de National Academy of Science. Belangrijkste conclusie van het rapport was dat vet, vooral van rood vlees, kankerverwekkend was.
De Amerikanen blijken echter kortzichtig, zeggen Rathje en zijn mensen. Want terwijl burgers meer vet gingen afsnijden en minder rood vlees gingen eten, stapten ze over op salami, hot dogs, bacon en worsten -- vol verborgen vet van rood vlees.
Over het Garbage Project is zopas een boek uitgekomen bij The University of Arizona Press. Rubbish! The Archaeology of Garbage, door William Rathje en Cullen Murphy, telt 263 blz., richtprijs 16,95 dollar (19,09 euro), ISBN 0-8165-2143-3
Da Bamyanvallei in Afghanistan. Fotomateriaal en info.
Best leerlingen,
in onze cursus op p 69 onder het hoofdstuk "archeologie" is er sprake van de Bamyanbudddha's die door de Taliban zijn vernietigd. Een mooi stuk erfgoed ging hiermee verloren. De Unesco stelt alles in het werk om deze werken te restaureren. Onderstaande link toont je enkele foto's van de vallei voor de beelde werden opgeblazen met dynamiet... Je vindt er ook wat meer info over deze beelden. (Poets je Engels maar op...) Ook op wikipedia vinden geinteresseerden meer info.
Statues were among Asia's great archaeological treasures
The Taleban authorities in Afghanistan have shown foreign journalists the results of their demolition of two giant Buddhist statues earlier this month.
The journalists said the taller of the two statues, which were cut into the mountainside in central Bamiyan province between the second and fifth centuries AD, had been completely destroyed.
Only part of an elbow of the shorter Buddha remained.
Rubble is all that remains of the Buddhas
Taliban officials said it had taken 20 days to destroy the statues, which they saw as idolatrous and contrary to Islam.
Abdul Haidi, the Taleban commander who oversaw the destruction, told reporters: "First, we destroyed the small statue. It was a woman. Then we blew up her husband, the big statue.,
"We used explosive material to blow them up."
The destruction of the two Buddha statues caused international outrage.
The larger of the two statues - which stood at 53 metres (175 feet) - was believed to have been the world's tallest standing Buddha. The other statue measured 38 metres (120 feet).
Both were among Asia's great archaeological treasures.
Heavy fighting
Monday saw heavy fighting in Bamiyan province between the Taleban and its opponents.
Haji Mohammed Mohaqiq, an opposition commander, said his forces were on the southern and western limits of Bamiyan town.
"We are locked in an exchange of shells and Bamiyan's airport is under the range of our fire," he told reporters by satellite phone from the area.
De macht van de burger maakt dinsdag een reuzensprong. Europa is bovendien niet langer louter een eengemaakte markt. Het wordt een waardengemeenschap, met een sterkere sociale dimensie.
De democratisering van de Europese Unie is veruit het belangrijkste en meest onderschatte effect van het Verdrag van Lissabon.
De burger krijgt via zijn Europese en nationale vertegenwoordigers, maar ook rechtstreeks, meer zeggenschap over de wetten die zijn leven regeren, meer controle op de besteding van zijn belastinggeld en op de politici die het besteden. De unie zal zich ook meer bezighouden met beleidsterreinen die het leven van de burger rechtstreeks raken.
Bovendien worden zijn rechten expliciet opgesomd en afdwingbaar gemaakt. Het was immers de uitdrukkelijke bedoeling van de auteurs van het verdrag om de kloof tussen de unie en haar burgers te dempen.
Parlementverdubbelt macht
De Europese parlementsleden krijgen er door het Verdrag van Lissabon een pak bevoegdheden bij. Het aantal beleidsterreinen waarop geen beslissingen meer kunnen worden genomen zonder hun zegen, is meer dan verdubbeld.
Dat geldt in de eerste plaats voor beslissingen over asiel, immigratie, grenscontroles, politiesamenwerking, bescherming van persoonsgegevens, intellectuele eigendomsrechten en samenwerking op gebied van het strafrecht. Maar ook bijvoorbeeld maatregelen om de energiebevoorrading te verzekeren, en ook handelsverdragen moeten langs de parlementsleden passeren.
Vroeger volstond het fiat van de Raad van ministers van de lidstaten. In het Europese jargon heet het dat de medebeslissingsprocedure' de normale wetgevende procedure wordt voor beleidsterreinen waarvoor de Raad van ministers beslissingen neemt bij meerderheid. Met andere woorden: voor die sectoren waar geen unanimiteit vereist is en geen enkel land dus een veto kan stellen.
Met Lissabon' wordt het aantal sectoren waar het veto wegvalt aanzienlijk uitgebreid met als hoofdbrok delen van justitie en binnenlandse zaken'. De unie was door haar gebrek aan bevoegdheid op dit terrein zwaar gehandicapt in de strijd tegen de grensoverschrijdende criminaliteit, de drugs- en wapensmokkel of de mensenhandel.
Ook de steeds mobielere burger ondervond dat het vrij verkeer van mensen, goederen en diensten dat sinds 1993 werd erkend, fel gehinderd werd door het naast elkaar blijven bestaan van 27 wetgevingen. Neem bijvoorbeeld de moeilijkheden waarmee een grensoverschrijdend paar te kampen heeft in geval van scheiding bij de regeling van het hoederecht over de kinderen.
Er blijven weliswaar een aantal beperkingen aan de macht van het parlement. Over een aantal terreinen, zoals buitenlands beleid of fiscaliteit, heeft het ook in de toekomst niets te zeggen omdat de lidstaten er hun vetorecht behouden. Het parlement krijgt evenmin initiatiefrecht, wat nochtans een kenmerk is van een echt parlement. Het mag met andere woorden nog geen wetten voorstellen. Dat blijft het voorrecht van de Europese Commissie.
Een ander instrument dat essentieel is voor een echt parlement controle over de begroting legt Lissabon' wel in handen van de parlementsleden. Voortaan moeten de Europese gekozenen de jaarlijkse begroting van de unie goedkeuren. Veertig procent van de Europese middelen gaat naar landbouw, dat hiermee veruit de zwaarste uitgavenpost vormt. Ook daar krijgen ze dus greep op.
Dat het parlement zijn uitgebreide macht als toezichthouder' ernstig neemt, heeft het al getoond toen het Jose Manuel Barroso, die door de regeringsleiders unaniem was voorgedragen, dwong een beleidsprogramma op te stellen voor zijn tweede ambtstermijn als voorzitter van de Commissie. Bovendien, zo kondigden de europarlementsleden aan, zullen ze zijn commissarissen stevig op de rooster leggen alvorens hun fiat te geven.
Lissabon' vereist dat de Raad bij de keuze van de Commissievoorzitter rekening houdt met de samenstelling van het parlement of met andere woorden met het resultaat van de verkiezingen.
Deze politisering' van de benoeming van de Commissievoorzitter en, zoals we de voorbije weken zagen ook van de voorzitter van de Raad en van de Hoge Vertegenwoordiger van het Buitenlands Beleid maakt de Europese politiek tastbaarder voor de burger. Dat was trouwens de uitdrukkelijke bedoeling van de auteurs van de ter ziele gegane grondwet, waarvan Lissabon' het restant is.
Nationale gekozenenkrijgen alarmbel
Om diezelfde reden is ook de rol van de nationale parlementen vergroot. De voornaamste nieuwigheid bestaat in een soort alarmbelprocedure. Daarmee kunnen de nationale parlementen een Europese wet blokkeren als ze vinden dat Europa hier zijn boekje te buiten gaat. Of zoals dat officieel heet: als Europa het subsidiariteitsbeginsel schendt, dat zegt dat de EU alleen optreedt als een Europese regel doeltreffender is dan een nationale.
De toepassing van de alarmbelprocedure is aan allerlei beperkende regels onderworpen en geldt bovendien niet voor sectoren waarvoor de unie exclusief bevoegd is, zoals handel en interne markt. Veel effect zal ze misschien niet sorteren, maar het was vooral de bedoeling de betrokkenheid van de nationale parlementen bij het Europese debat te vergroten.
Nationale ministers schuiven maar al te graag de schuld voor onpopulaire maatregelen op de EU, terwijl ze met plezier de pluimen opstrijken voor regels die in de smaak vallen. Dat zal een pak minder gemakkelijk worden, want iedereen zal voortaan kunnen zien welke beslissingen hun nationale ministers namen in de Raad, omdat de zittingen openbaar worden.
Een miljoenhandtekeningen
De Europese burgers krijgen niet alleen meer zeggenschap via hun verkozen nationale en Europese parlementsleden, met het burgerinitatief' voert Lissabon' ook de directe democratie in. Als één miljoen Europeanen vindt dat de Commissie in gebreke blijft, kan ze haar via zo'n petitie vragen om een wetgevend initiatief te nemen.
De precieze regels moeten evenwel nog uitgewerkt worden. Huidig commissaris Margot Wallström heeft de burgers tot eind januari de tijd gegeven om te antwoorden op vragen als: uit hoeveel landen moeten de ondertekenaars afkomstig zijn opdat zo'n petitie geldig zou zijn? Hoe oud moeten ze zijn? En wie controleert de handtekeningen?
De EU zal trouwens ook meer in dialoog moeten treden met het maatschappelijke middenveld'.
Voor het eerst is het recht van een lidstaat om uit de unie te stappen, erkend. Met andere woorden, als in een land een Eurosceptische meerderheid zou groeien, kan die dus de daad bij het weeklagen voegen.
Waarden en rechten
Europa is ook niet langer louter een eengemaakte markt. Het wordt een waardengemeenschap en krijgt een sterkere sociale dimensie.
De vaders en moeders van het nieuwe Europa sommen in de aanhef van het verdrag de waarden op waarop Europa is gevestigd, zoals eerbied voor de menselijke waardigheid, vrijheid, democratie en gelijkheid. En het somt de doelstellingen van de unie op, zoals de bevordering van sociale rechtvaardigheid en bescherming, de strijd tegen sociale uitsluiting en discriminatie en de bescherming van het milieu.
Lissabon' betekent een aanzienlijke vooruitgang in de bescherming van de fundamentele rechten van de burgers. Het maakt niet alleen de toetreding van de EU tot de Europese Conventie voor de Rechten van de Mens mogelijk, maar voegt er in het Charter van de Grondrechten een reeks nieuwe aan toe: zoals bescherming van persoonsgegevens, het recht op goed bestuur, en allerlei rechten voor werknemers. De unie en de lidstaten moeten bij de toepassing van de Europese wetten deze rechten verplicht toepassen. Blijven ze in gebreke, dan kan de burger ze voor de rechter afdwingen.
Niet alleen kan de unie dankzij Lissabon' meer beslissingen nemen die het leven van de Europeanen concreet verbeteren, elke Europese wet moet voortaan ook een sociale dimensie hebben. Zo niet kan ze nietig worden verklaard.
Geen eindpunt
De EU blijft een ingewikkelde constructie, waarbij vooral de complexe bevoegdheidsverdeling tussen de unie en de lidstaten voor de leek niet evident is. De unie is echter maar zo sterk als haar leden de nationale regeringen dat wensen. En het Verdrag van Lissabon, dat voortaan het basisverdrag is van de EU, is momenteel het maximum dat politiek haalbaar was.
Zoals Herman Van Rompuy het in zijn allereerste speech als Europees president' zei: de staatshervorming is nu voor lange tijd van de baan. Toch mag Lissabon' geen eindpunt zijn; daarvoor is het verdrag te onvolmaakt.
Maar ondanks alle beperkingen kunnen de vernieuwingen van Lissabon' bijdragen tot de groei van een Europees burgerschap', een gevoel te behoren tot één democratische ruimte met gemeenschappelijke idealen. Succes is evenwel alleen gegarandeerd als de burger en zijn verkozenen er echt iets van willen maken.
In Osama's Kabul is het altijd stil op straat. De enige mensen die schreeuwen zijn de mensen met wapens: de Talibaanstrijders die als zelfuitgeroepen leger van God een geperverteerde theocratie in stand houden en met de liefde van Allah iedere dissident opsluiten of vermoorden. Nog steeds is er geen rust want door de NAVO getolereerde drugsbaronnen maken in sommige delen van Afghanistan opnieuw de dienst uit. Decennialange stammenstrijd, een oorlog met de Russen en een dictatuur hebben van de Afghanen bange en stille mensen gemaakt. Niet van de mujahedin in de bergen want dat zijn altijd al strijders geweest. Maar wel van de ouders en kinderen die nooit meer dan pionnen waren. Eerst hielden de oorlogen hen binnen, en toen was het Allahs liefde waardoor ze de straat niet meer opdurfden. Dit moet lange tijd het gruwelijkste oord op de planeet zijn geweest. Voor vrouwen met name. Mannen moesten werken en bidden maar vrouwen mochten alleen ademhalen, koken en kinderen baren. Tegen die achtergrond leeft de twaalfjarige Osama samen met haar moeder en grootmoeder. Ze kunnen nauwelijks overleven want van de Talibaan mogen vrouwen niet werken en de mannen in het gezin zijn omgekomen tijdens de oorlog. Om toch aan geld te komen, knipt grootmoeder op een avond Osama's haar en kleedt haar als een jongetje. Maar al snel nadat Osama aan het werk gaat, stuurt de Talibaan haar naar een school voor geestelijken. Daar blijft niet lang geheim dat ze eigenlijk een meisje is. Regisseur Siddiq Barmak maakte meteen gebruik van de rust toen de Talibaan in 2002 door de Amerikanen werden verdreven. Tussen juni 2002 en maart 2003 filmde hij met amateurs uit Kabul niet zonder gevaar dit verhaal over de onderdrukking. Vorig jaar kreeg Osama in Cannes terecht een speciale jury-vermelding. Dit is Barmaks eerste lange speelfilm en om dan onder die omstandigheden met onervaren spelers een film als deze voor elkaar te krijgen, moet je talent hebben. Osama is ook de eerste speelfilm uit het Afghanistan van na de Talibaan. Zoals de Engelsen zeggen: ik neem mijn hoed voor hem af.
Woestijn Jorge Louis Borges schreef ooit een kort verhaal over een Arabische koning die door de koning van Babylonië in een doolhof met hoge muren werd opgesloten. Ten lange leste ontsnapte de beledigde koning en zei tegen de Babyloniër dat hij in zijn eigen land een veel groter en ingewikkelder labyrint had. Hij ging naar huis, verzamelde zijn leger, viel het rijk van de Babyloniër aan en nam zijn rivaal op een kameel mee de woestijn in. Na drie dagen rijden, zei de Arabier: "Dit is mijn doolhof. Hier zijn geen lange gangen af te lopen en deuren open te breken." Hij maakte de touwen los en liet de man achter in de woestijn waar hij van honger en dorst omkwam. Daar doet Osama's Kabul aan denken: een woestijn. Het heeft dezelfde stilte en dezelfde onzichtbare muren in zijn benauwende dictatuur. Voor de Afghanen waren er geen deuren open te breken of gangen af te lopen. Ze braken wel zichzelf af: de dictatuur die het diepst ingrijpt is de dictatuur die je jezelf doet verraden, die je je identiteit afpakt. Barmak vertelt dat in Osama met minimale middelen.
In het kader van de lessen cultuurwetenschappen, trekken we op zondag 15 november met de leerlingen van de zesde Humane Wetenschappen naar een klassiek concert. Dit wordtuitgevoerd door het muzikaal gezelschap Divertimento. Op het programma staat muziek van de componisten Mozart, Händel en Rutten.
Het concert vindt plaats in de mooie neogotische kapel van het Psychiatrisch Ziekenhuis St. Jan, Oostveldstraat 11 te Eeklo. Het concert begint om 19.00 uur stipt (!) en eindigt om 20.30 uur (korte pauze inbegrepen). Onmiddellijk na het concert wordt aan de luisteraars een kleine receptie aangeboden.
De prijs voorhet concertbedraagt5 eurovoor de leerlingen (receptie in begrepen). De kaarten kunnen ter plaatse gekocht worden.
In het kader van de lessen cultuurwetenschappen, gedragswetenschappen, en plastische opvoeding trekken we op dinsdag 10 november met de leerlingen van de derde Humane Wetenschappen naar Gent.
De leerlingenbrengen een geleid bezoek aan het Designmuseum (thema : juwelen) en nemen deel aan een workshop georganiseerd door het Vredeshuis (thema : mensenrechten).
We nemen s morgens de trein in Eeklo om 8u50. We verwachten alle leerlingen om 8u15 op school. Dan gaan we samen naar het station.
Om 15u50 nemen we vanuit Gent (Dampoort) de trein terug naar Eeklo. Aankomst is voorzien om 16u20.
Leerlingen die niet mee terug naar Eeklo keren of die onderweg een treinhalte vroeger wensen af te stappen, hebben hiervoor een schriftelijke toestemming van de ouders nodig.
Deze toestemming geven de leerlingen op 10 november af aan de begeleidende leerkrachten.
De leerlingen brengen een lunchpakket mee. Dat wordt opgegeten in het Vredeshuis. Daar koopt iedere leerling een drankje voor 1 euro, ter plaatse te betalen. Voorzie regenkledij en stapschoenen.
De prijs voor de uitstap bedraagt ongeveer 10 euro (treinrit, gids en informatiepakket). Deze prijs wordt verrekend in de schoolrekening.
De Wiener Werkstätte waren inspiratiebron voor de Tsjechische Artel Coöperatieve (begin 20ste eeuw tot 1924), kunstambachtelijke ateliers voor keramiek, textiel, tapijten, meubelen en metaalwaren. De bezielers van deze beweging, kunstenaars, ontwerpers en ambachstlui, wensten meer aandacht te besteden aan het esthetisch karakter van dagdagelijkse gebruiksvoorwerpen. Zij waren een centrum van vooruitstrevende vormgeving. Zij brachten hun ontwerpen als een collectief op de markt. In tegenstelling tot commerciële ondernemingen was de Artel Coöperatieve hoofdzakelijk gedreven door ideologische en kunstzinnige uitgangspunten. Onder andere volgende kunstenaars maakten deel uit van Artel: Jaroslav Benda, Pavel Janak, Helena Johnova, Marie Teinitzerova en Otakar Vondracek. De Coöperatieve verkocht de ontwerpen via verschillende shops. Via tentoonstellingen zorgden ze voor de nodige publiciteit. ism het UPM - Museum toegepaste kunsten Praag
Overzichtstentoonstelling in Design Museum Gent 31 oktober 2009 - zondag 7 februari 2010 Siegfried De Buck wordt in augustus 2009 zestig jaar. Ter gelegenheid daarvan presenteert Design museum Gent een overzicht van zijn werk.
De tentoonstelling bestaat uit drie luiken. Eerst en vooral is er uiteraard een overzicht van Siegfried De Buck zijn werk als juweelontwerper en als zilversmid. Dit deel bevat juwelen en zilveren objecten uit collecties van de voorbije 38 jaar.
Een tweede luik heeft als titel 6O ring en is gegroeid vanuit twee basisideeën. Enerzijds het verhaal van de kunstenaar zelf en anderzijds het verhaal dat het sieraad krijgt eens het zijn eigen traject aflegt. De creaties van Siegfried De Buck zijn herkenbaar door zijn typische stijl, maar de drager, kijker of liefhebber vult het verhaal aan met een persoonlijke betekenis. De tentoongestelde ringen worden gebundeld in een publicatie (uitgeverij MER Luc Derycke) en er wordt ook een multiple ring uitgegeven.
Het derde luik is een hommage aan Siegfried De Buck door zijn dochter, vrienden, collegas, oud-studenten (Lieven Daenens, Koen Blanckaert, Hilde Van Der Heyden, Henk Bijl, Johan Valcke, Andre Verroken, Erno Vroonen, Klaus Baumgärtner, Didier Verriest , David Huycke, Ludovic Colpaert , Flor Peeters , Claude Wesel, Bernard François, Hans Weyers, Luc Derycke, Jan Van Lierde, Elke Peeters, Tine Vindevogel, Isolde De Buck, Chris Stockx, Koen Ver Eecke). Ieder van hen visualiseert zijn kijk op het werk van de Gentse juweelontwerper/zilversmid en Docent Sint-Lucas Antwerpen.
Siegfried De Buck, ontwerper van juwelen en gebruiksvoorwerpen, is anno 2009 één van de weinigen die met vormgeving buiten de snelheid en het economische geweld bezig is, aldus Koen van Synghel bij de uitreiking van de Henry Van De Velde Award voor de loopbaan in het voorjaar 2009.
LEUVEN - De Leuvense deken Dirk De Gendt hoopt dat er een rationeel debat komt over de toekomst van de Vlaamse kerken. Hij durft zelfs het woord 'afbraak' in de mond te nemen.
'Zie je die plaatsen waar geen stoelen staan? Daar is een stuk van het plafond naar beneden gekomen. De schuld van houtkevers.' Deken Dirk De Gendt wijst naar de gaten in het plafond van de Sint-Lambertuskerk in Heverlee. Het is een van de vele godshuizen in de Leuvense regio die hij onder zijn hoede heeft. Een bouwval is de kerk niet. De meeste kerkgangers zien wellicht alleen de planten die uit het dak groeien, de lekkende dakgoot en het stenen kruisbeeld dat enigszins scheef staat. Maar toch geeft een dossier van Monumentenwacht aan dat er honderden kleine en grote mankementen zijn aan het meer dan tweehonderd jaar oude gebouw.
'Aanvankelijk waren de totale restauratiewerken begroot op ongeveer 700.000 euro. Maar een nieuwe kostenraming leert dat het volledige herstel ergens tussen de 1,5 en de 2 miljoen euro kost. Dat is niet onlogisch. Jarenlang is in onze kerken alleen oplapwerk gebeurd en bleven structurele herstellingen uit. Daarvan dragen we nu de gevolgen.'
'Bovendien is de normgeving voor veiligheid en toegankelijkheid veel strenger geworden en slepen restauratiedossiers bij de Vlaamse overheid erg lang aan. Als een particulier een lek heeft, is dat binnen de drie dagen hersteld. In een beschermde kerk kan het water meer dan twee jaar binnenstromen.'
In principe betalen de kerkfabrieken de herstel- en restauratiekosten zelf. Maar een wet uit de tijd van Napoleon schrijft voor dat de gemeentebesturen de tekorten van de kerkfabrieken moeten dekken. Die regeling is een compensatie voor de vele kerkeigendommen die ten tijde van de Franse keizer in beslag werden genomen. In Vlaanderen gaat het jaarlijks om vele miljoen euro's per jaar. 'Het Leuvense stadsbestuur doet daar niet moeilijk over. Maar in zware economische tijden is het voor sommige gemeentebesturen niet evident.'
De Gendt vindt dat het debat over de toekomst van de kerken op een rationele manier moet gevoerd worden. 'De gsm-masten zijn een zegen voor de inkomsten van de kerkfabrieken, maar geen enkele parochiaan wil ze. Ik heb voorgesteld om een kerk vlak naast een rivier uit te rusten met een energiezuinige warmtepomp of zonnepanelen. Maar bij de ambtenaren kreeg ik te horen dat de gemeenschap toch betaalt en dat ik best alles bij het oude laat.'
Vooral sentiment staat een sereen debat in de weg. 'Bij kerken komen veel emoties kijken, vooral in de kleine dorpsgemeenschappen. Ik heb al eens voorgesteld om de Sint-Lambertuskerk af te breken en een nieuwe te laten bouwen. Een nieuwe kerk kost goed 1,3 miljoen euro. Dat is beduidend minder dan het prijskaartje van de restauratiewerken van de bestaande kerk. Maar als ik aankondig dat de kerk wordt gesloopt, zullen er minstens drie actiecomités klaarstaan, dat weet ik. Zelfs de meest ongelovige inwoner van Heverlee zal op zijn achterste poten staan.'
'De toekomst van de kerken is een van de grootste taboes. Maar niet iedere kerk is echt waardevol', zegt deken De Gendt. 'Vergeet ook niet dat er vroeger veel kerken werden afgebroken. Vóór de bestaande Sint-Lambertuskerk werd gebouwd hadden er al twee andere gestaan. Het is pas sinds de jaren zeventig dat er een obsessie is om alles te laten staan.'
Volgens Hans Geybels, de woordvoerder van kardinaal Godfried Danneels, bestaat er geen pasklare onderhoudsinventaris van de ongeveer 3.700 parochiekerken in ons land.
'Het denkproces dat niet iedere oude kerk bewaard moet blijven, is volop aan de gang. Maar naast afbreken of behouden zijn er ook tussenoplossingen, dat wil ik benadrukken. Zo kunnen in oude kerken met hoge herstelfacturen ook nieuwe gebedshoeken komen. Los van de waarde die gemeenschappen aan hun bestaande kerken hechten, vrees ik toch ook dat de bouw van nieuwe kerken terwijl andere kerken bijna leeg blijven, op erg veel kritiek binnen de samenleving zal stuiten.'
·Illustreerde 6 functies van massamedia elk met een concreet artikel uit een kwaliteitskrant. (De Morgen, De Standaard, De Tijd). Knip de artikels verzorgd uit en kleef ze op een A4 blad. Schrijf de functie van massamedia erbij.
·Zoek twee artikels waarbij de kwaliteitskrant zijn info haalde bij persagentschappen. Vermeld telkens het persagentschap en categoriseer het nieuws (nationaal, sport ) (= rubriek).
Bv. BBC, wereldagentschap, Brits, wereldnieuws verzamelen en verspreiden.
·Maak de opdracht in je cursus p 34 : Zoek vijf verschillende nieuwsbronnen.
JONGENS EN MEISJES... BESTEMMING BEKEND? BELGIË 1830-2000
03/02/2009 31/05/2009
Thuis, in de klas, op het werk... overal circuleren stereotiepe denkbeelden rond jongens en meisjes, mannen en vrouwen. Deze denkbeelden zijn niet zo natuurlijk en onveranderlijk als ze soms lijken. Ze ontstaan in een concrete historische context, verspreiden zich, zijn onderhevig aan contestatie enverandering.
De rijk geïllustreerde tentoonstelling Jongens en meisjes... bestemming bekend? toont hoe de ideeën over mannelijkheid en vrouwelijkheid in de voorbije twee eeuwen evolueerden in België. En samen met die ideeën veranderde het concrete leven van mannen en vrouwen: visies op vader- en moederschap, speelgoed en kleding, onderwijs en arbeid.
(Tentoonstelling gemaakt in samenwerking met het Archiefcentrum voor Vrouwengeschiedenis en met de steun van de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap, het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, Stad Brussel en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.)
wo 25/03/09 20:12 (UPDATE video) - In het Groeningemuseum in Brugge opent donderdag een prestigieuze tentoonstelling over Karel de Stoute. De locatie is uitstekend geschikt: niet alleen omdat het Groeninge natuurlijk de thuishaven is van heel wat Vlaamse Primitieven, ook omdat zich even verderop, in de Onze-Lieve-Vrouwekerk, het praalgraf van Karel de Stoute bevindt.
Karel de Stoute (1433-1477), een van de hertogen van Bourgondië, was een bijzonder ambitieus man.
Hij droomde van een rijk dat zich uitstrekte van de Noordzee tot de Middellandse Zee.
Het gevolg was dat hij bijna voortdurend verwikkeld was in oorlogen, tot hij op zijn 44e sneuvelde op het slagveld van Nancy.
In zijn korte leven was Karel de Stoute een van de rijkste vorsten van Europa.
De tentoonstelling in het Groeninge laat de pracht en praal zien aan de hand van de Vlaamse Primitieven uit de eigen collectie, maar ook van wandtapijten, indrukwekkende en kunstig bewerkte harnassen, sieraden en miniaturen.
Veel van de meest prestigieuze stukken komen uit de Burgunderbeute (Bourgondische buit), de kunstschat die de Bourgondische hertog kort voor zijn dood aan de Zwitsers verloor.
Voor het eerst in meer dan 500 jaar mocht de collectie Zwitserland verlaten.
*****Afgaand op de beoordeling van de krant deStandaard (21_2_2009) is deze reeks zeker het bekijken waard.
AMAZON (9/10)
Antropoloog en ontdekkingsreiziger Bruce Parry. indus
The greatest river on earth : voor de professionele tv-reiziger Bruce Parry is dat de Amazone. Parry verscheen eerder al op Canvas in Tribe, waarvoor hij naar de meest geïsoleerde stammen ter wereld trok. Zijn zesdelige reeks Amazonis gewijd aan zijn lievelingsrivier en begint bij haar bron in het Andesgebergte in Peru. Parry houdt van superlatieven en iemand zou hem eens moeten zeggen dat hij daarin soms te veel opgaat. Hij begint zijn 'epische reis' niet alleen bij het allereerste begin van de machtigste rivier ter wereld, maar ook met het meest overweldigende uitzicht dat hij ooit had, over het meest uitgestrekte regenwoud op aarde. Dat doet het ergste vermoeden: is dit zo'n reiziger die zijn omgeving platwalst met opschepperij en gejuich?
Toch niet, zo blijkt als je een eindje met hem meereist. Parry, een ex-marinier en selfmade man, heeft niet de gevatheid van zijn collega Michael Palin, en hij verhoudt zich tot de natuurelementen als een overmoedige scoutsjongen. Maar de kijk-eens-hoe-gevaarlijk scènes op hobbelige wegen en wilde rivieren blijven gelukkig in de minderheid. Uiteindelijk is het Parry vooral om ontmoetingen te doen en in zijn benadering van lokale bewoners is hij net opvallend rustig en bescheiden. Hij neemt zijn tijd om mensen te leren kennen en doet dat bij voorkeur door deel te nemen aan hun dagelijkse activiteiten. Ook de regie is op die momenten discreet en laat mensen schitteren zonder ze tot exotische clichés of curiosa te vervormen.
Zodra je Parry apprecieert zoals hij is, wordt Amazonmooi en meeslepend. De reis is fotogeniek, maar ontwijkt de problemen niet. Zo gaat de eerste aflevering grotendeels over de cocateelt die het leven in de Apurimacvallei beheerst en bedreigt.
Amazonis geen gesofisticeerd reisverslag; Parry compenseert zijn stilistische beperkingen met jongensachtig enthousiasme dat hier en daar de pan uit springt. Maar we volgen hem graag op deze reis die we zelf niet zouden kunnen maken, en die toch de mensenmaat eert. (kdo)
A piece of my family history and of national history has come alive 
Wiggle
Tank 
B 32_wmh.jpg)
Knotted chair
Panton
Zitzak : el sacco
