In het kader van de lessen Cultuurwetenschappen, Engels en Aardrijkskunde organiseren wij een citytrip naar Londen van 19 tot en met 21 april. We willen de leerlingen laten proeven van het leven in deze boeiende grootstad en hen kennis laten maken met een onovertroffen cultuuraanbod. Zo bezoeken we tal van musea zoals Tate, Tate Modern, British Museum, Natural History Museum en Science Museum. We trekken ook naar Kew Gardens, de grootste botanische tuinen ter wereld, en hebben oog voor de belangrijkste monumenten, kathedralen en stadsparken. Ons hotel, Ibis Excel, ligt op ongeveer 10 kilometer van het stadscentrum.
De leerlingen worden op 19 april ten laatste om 6.50u in Gent Sint-Pieters verwacht. We nemen de trein van 7.09u naar Brussel waarna we overstappen op de Eurostar richting Waterloo Station. Rond 9.40u (Britse tijd) zijn we in Londen.
Op 21 april komen we rond 22.00u aan in Brussel en om 22.45u in Gent Sint-Pieters.
De prijs voor deze citytrip bedraagt 210 Euro. In deze prijs is het vervoer van en naar Londen, twee overnachtingen met uitgebreid ontbijtbuffet, de betalende bezoeken en het vervoer ter plaatse inbegrepen. De leerlingen worden verzocht een lunchpakket bij te hebben voor de eerste dag en het nodige zakgeld in ponden om s avonds te eten.
Hotel: Ibis Excel,
Royal Victoria Dock - E16 1AB - LONDON - UNITED KINGDOM Tel : (+44)207/0552300 Fax : (+44)207/0552310
Met vriendelijke groet
S. Desmet, A. Geerinck, S. Godderis en J. Van de Voorde
Gelieve deze strook ingevuld af te geven op maandag 26 februari
Ik ondergetekende, ., vader/moeder van , geef mijn zoon/dochter de toestemming om van 19 tot en met 21 april deel te nemen aan de citytrip naar Londen.
De regeldrang van onze overheden bereikte in 2006 een nieuw hoogtepunt: 76.468 pagina's Staatsblad, 20.000 meer dan in 2005. Maar dat is goed nieuws voor 2007: het kan niet zo moeilijk zijn om dat cijfer te doen dalen.
De federale overheid en de deelstaten hebben afgelopen jaar 76.468 bladzijden nieuwe wetten, decreten, ordonnanties, koninklijke en ministeriële besluiten, rondzendbrieven, reglementen en mededelingen gepubliceerd in het Staatsblad. De burgers worden geacht al die regels te kennen en na te leven.
76.468 pagina's, dat komt neer op 1.600 pagina's per minister of staatssecretaris, meer dan 200 pagina's nieuwe regels per dag, meer dan 300 per werkdag, 1.400 per week of 6.400 pagina's per maand.
De maand december 2006 alleen al was goed voor 10.000 bladzijden nieuwe regels. Op de laatste werkdag van het jaar verschenen er 1.036 pagina's.
2006 vormt een nieuw hoogtepunt. In 2005 bedroeg het aantal pagina's ,,maar'' 57.755; bijna 20.000 minder. Maar het absolute recordjaar blijft 2004 met 87.755 pagina's. 2006 komt op de tweede plaats.
Sinds 1989, zeventien jaar geleden, is het aantal pagina's bijna verviervoudigd. In 1989 rondde het Staatsblad voor het eerst de kaap van de 20.000 pagina's. Toen was te horen dat ,,dit niet langer kon'', dat ,,het land stikte in de regels''.
Het aantal pagina's nieuwe regels bleef echter toenemen. En almaar sneller. In het eerste deel van de bestudeerde 17 jaar bedroeg de toename gemiddeld 2.000 pagina's per jaar; in het laatste deel 4.000.
Viermaal is de stijging doorbroken: in 1992, 1996, 2000 en 2005. Dat bracht valse hoop: onmiddellijk nadien stegen de cijfers telkens opnieuw.
In 1999 beloofde de paars-groene federale regering de regels met een kwart te verminderen. De jaarcijfers bleven echter stijgen. Sinds 2000 verschenen nog 433.000 pagina's.
Een beperkte steekproef leert dat ruim de helft van de regels van de federale overheid komt, de andere helft kwam - in volgorde - van de Vlaamse overheid, de Franse Gemeenschap, het Waals en het Brussels Gewest, de Duitstalige Gemeenschap.
De Vlaamse minister en de federale staatssecretaris van Administratieve Vereenvoudiging relativeren de cijfers en zeggen zelfs dat al een keerpunt bereikt is. De eerste, Geert Bourgeois, zegt dat veel staatsbladteksten oplapregelgeving zijn: wijzigingen van bestaande slechte regels. ,,Het is beter ze te wijzigen dan ze slecht te laten. Maar voorkomen is nog beter: Vlaanderen heeft de reguleringsimpactanalyse (RIA) aanvaard. Dat betekent dat we elke nieuwe regel nu screenen op ongewenste gevolgen. Elk Vlaams beleidsdomein heeft bovendien een eigen wetgevingscel gekregen. Omdat vroeger weinig aandacht ging naar wetgevingskwaliteit, moeten we helaas nog even oplapregelgeving publiceren.''
Federaal staatssecretaris Vincent Van Quickenborne gaat nog verder. Hij toog op nieuwjaarsdag meteen aan het rekenen, en volgens hem is er in realiteit al een daling te zien.
Van onze redacteur Guy Tegenbos
Aantal pagina's van het Staatsblad
2006: 76.468
2005: 57.755
2004: 87.430
2003: 62.806
2002: 59.192
2001: 45.768
2000: 43.680
1999: 50.560
1998: 42.444
1997: 35.508
1996: 32.701
1995: 37.458
1994: 32.922
1993: 29.614
1992: 28.212
1991: 30.176
1990: 24.732
1989: 21.634
Bron: eigen telling van De Standaard
Denk eens na. Wat denk je dat bovenstaande gegevens inhouden voor de beleidsmensen en de bureaucratie...? Reacties graag...
Naar jaarlijkse gewoonte trekken we na de toetsenperiode naar Gent om een film te bekijken. De keuze viel dit jaar op 'The Constant Gardner'. Hieronder vinden de geinteresseerden onder jullie alvast wat info. Ik ben alvast benieuwd naar jullie reacties.
Het samenspel tussen John Le Carrés intelligente en dubbelzinnige roman The constant gardener en de stormachtige montage en beweeglijke mise-en-scène van Fernando Meirelles, de maker van Cidade de Deus , heeft een opmerkelijke film opgeleverd. Daarin moeten de farmaceutische industrie en de Britse upper class het ontgelden. Die blijkt zich in de voormalige Britse kolonies even kolonialistisch te gedragen als zestig jaar geleden.
Ralph Fiennes is ijzersterk als een Britse diplomaat die weet wat goed is voor zijn carrière, in tegenstelling tot zijn sociaal en politiek geëngageerde echtgenote, vertolkt door Rachel Weisz. Ze ridiculiseert de machtsspelletjes van de collega's van haar man en bekritiseert hun dubieuze betrekkingen met de machthebbers in Kenia, waar de film zich afspeelt. Een lang en gelukkig leven is het koppel niet beschoren, want al na vijf minuten krijgt Fiennes te horen dat zijn vrouw op een humanitaire missie is omgebracht door bandieten. Hij vermoedt dat er meer achter zit en trekt op onderzoek uit.
The constant gardener is een uitmuntende complotthriller, deels geïnspireerd door waar gebeurde feiten. Maar het is tegelijk een hartverscheurend liefdesverhaal waarin Fiennes in zijn herinneringen duikt en gaandeweg weer verliefd wordt op zijn vrouw. Naarmate de film vordert, verandert hij op een erg geloofwaardige en subtiele manier in een wraakengel. De verstikkende fotografie maakt van The constant gardener ook visueel een triomf. Bovendien neemt de Braziliaanse regisseur als een soort antropoloog het kolonialistishe optreden van enkele corrupte westerse politici en immorele multinationals onder de loep. Een thriller met hersenen en een geweten, dus. (De standaard, 6 mei 2006)
Hier al een artikel aansluitend bij les over dictatuur... Verplichte literatuur.
Opdracht: Waarom spreken we hier van een dictatuur?
Turkmenistan leader dies aged 66
Saparmurat Niyazov ruled Turkmenistan for two decades
Turkmenistan's authoritarian president, Saparmurat Niyazov, who ruled the Central Asian country for 21 years, has died aged 66, state TV has reported.
He died at about 0110 local time (2010 GMT Wednesday) of a sudden cardiac arrest, it was announced.
Mr Niyazov became Communist Party chief of what was then a Soviet republic in 1985 and was elected first president of independent Turkmenistan in 1991.
In 1999, he was made president-for-life by the country's legislative body.
Last month, the president publicly acknowledged he had heart disease.
Analysts say Mr Niyazov's legacy is grim. Education, healthcare and social programmes have all crumbled under his leadership.
Cult of personality
During his reign, Mr Niyazov established a cult of personality in which he was styled as Turkmenbashi, or Leader of all Turkmens.
He renamed months and days in the calendar after himself and his family, and ordered statues of himself to be erected throughout the desert nation.
SAPARMURAT NIYAZOV
In power of the former Soviet state since 1985
Made president-for-life in 1999
Established a cult of personality and tolerated no dissent
Styled himself Turkmenbashi, or Leader of all Turkmens
Publicly acknowledged he took medicine for a heart condition
Cities, an airport and a meteorite were given his name.
Mr Niyazov was intolerant of criticism and allowed no political opposition or free media in the nation of five million people.
His laws became increasingly personal. It was forbidden to listen to car radios or smoke in public, or for young men to wear beards.
An alleged assassination attempt in 2002 was used to crush his few remaining opponents.
All candidates in the December 2004 parliamentary elections, at which there were no foreign observers, were his supporters.
Analysts say Turkmenistan, a mostly Muslim nation with large oil and gas resources, faces an uncertain future after Mr Niyazov's death, as there are no clear successors.
Een vrouwelijke advocaat verdient 'significant minder' dan haar mannelijke collega.
Van onze redacteur
Filip Verhoest
Hoe hard werkt een advocaat? Wat verdient hij? Zijn er veel vrouwelijke advocaten en kiezen die voor typische specialisaties?
De Orde van Vlaamse Balies (OVB) liet een wetenschappelijk onderzoek uitvoeren naar het profiel van de 8.500 Vlaamse advocaten. De universiteiten van Leuven en Gent kregen 3.163 antwoorden op hun e-mail, waardoor hun studie volgens professor Paul Ponsaers 'behoorlijk representatief' is.
De bevraging levert volgende robotfoto van de Vlaamse advocaat op.
Het gaat om een getrouwde man van veertig, die vijftig uur per week werkt. Hij verdient zeer goed zijn boterham, maar houdt weinig 'kwaliteitstijd' over.
Meer dan de helft van de advocaten geeft aan dat vrouw en kinderen klagen dat manlief te hard werkt. Amper een op de tien advocaten zegt bijvoorbeeld tijdens de vakantie nooit contact te houden met zijn kantoor.
Advocaat zijn is een harde stiel, concludeert stafhouder Jo Stevens (OVB). Studenten die overwegen de toga aan te trekken, weten best waar ze aan beginnen. 'Talenkennis is onontbeerlijk, specialiseren onmisbaar', aldus Stevens.
Met het inkomen van een advocaat is er dan weer niets mis. Een derde zegt tussen 50.000 en 100.000 euro bruto per jaar te verdienen, een vierde zit daar nog boven. Kosten en belastingen moeten nog van die bedragen afgetrokken worden, maar wellicht zijn de opgegeven verdiensten nog een onderschatting.
Privépersonen betalen 100 euro per uur werk van een advocaat, bedrijven 124 euro, overheidsinstellingen 137 euro en internationale cliënten 159 euro.
Verrassend is het erg verschillende beeld van de mannelijke en vrouwelijke advocaat (zie illustratie).
Een mannelijke pleiter is doorgaans ouder, heeft vaker een tweede diploma, werkt voltijds en kiest veeleer voor harde specialisaties als handelsrecht, financieel en fiscaal recht, sociaal recht en strafrecht.
Een vrouwelijke advocaat daarentegen richt zich op meer 'idealistische' specialisaties als familierecht (echtscheiding), burgerlijk recht en vreemdelingenrecht. Hun cliënten zijn minder kapitaalkrachtig.
Vrouwen in de advocatuur werken ook vaker deeltijds. Dat alles maakt dat zij 'significant minder' verdienen. Hoeveel is het voorwerp van bijkomend onderzoek.
Het onderzoek is het eerste in zijn soort en levert een momentopname af. Een foto, geen bewegende beelden. Toch is duidelijk dat ook het beroep van advocaat aan het vervrouwelijken is. Nu al zijn meer stagiairs vrouwen.
Een advocaat op de vier oefent nog eens een bijberoep uit (parlementslid, docent, lesgever...).
Er zijn nog wel 'generalisten' die zaken uit alle rechtsdomeinen aanpakken, maar ze worden zeldzaam. 'Het recht is zo complex geworden dat specialisering een noodzaak is geworden', aldus Jo Stevens.
Advocaten werken ook steeds vaker samen in groepsverband. De solospelers (een op de drie) zijn in de minderheid.
Het beeld dat mensen doorgaans van een advocaat hebben, stemt niet overeen met de realiteit.
In de media gaat het vooral om een strafpleiter die zijn cliënt verdedigt voor de rechter. In werkelijkheid zijn burgerlijke en commerciële zaken de meest voorkomende dossiers van een advocaat. Die procedeert niet alleen, maar geeft ook adviezen, stelt contracten op en treedt als bemiddelaar op. Bemiddeling is een recent ontdekte specialisatie. Bijkomend onderzoek zal misschien uitwijzen dat ook hier vrouwen het voortouw nemen.
Nog een cliché dat wordt ontkracht: slechts zes procent van de advocaten is gescheiden. Zestien procent van de ondervraagden erkent wel dat de relatie met hun huisgenoten lijdt onder hun drukke agenda. Bijna twee advocaten op de drie zijn getrouwd.
'Het profiel van de Vlaamse advocaat.' Een onderzoek van de professoren Paul Ponsaers (Gent) en Stephan Parmentier (Leuven), in opdracht van de Orde van Vlaamse Balies.
Casim, een emigrant van de tweede generatie, werkt als DJ in een hippe discotheek in Glasgow. Hij droomt ervan zijn eigen club te hebben. Zijn ouders, praktiserende moslims, hebben beslist om hem uit te huwelijken aan zijn nicht, Jamine, die binnenkort uit Pakistan overkomt. Maar ondertussen wordt Casim verliefd op Roisin. De knappe Roisin is muzieklerares op de school van zijn zus Tamara en is heel anders dan de vrouwen die Casim tot dan toe ontmoet heeft. Ze is jong, mooi, intelligent, vastberaden, vrijgevochten en heeft een eigen wil. Casim en Roisin worden smoorverliefd opelkaar. Als hun heimelijke relatie ontdekt wordt, zijn de gevolgen niet te overzien en het schandaal reikt ver. Het wordt een ware slag tussen culturen en persoonlijkheden die niet zonder gevolgen zal blijven.
AE FOND KISS is de titel van een lied van de Schotse dichter Robert Burns. Ken Loach koos dezelfde titel voor een Romeo & Julia-achtig liefdesverhaal tussen een jonge Pakistani en een Ierse muziek-lerares in een katholieke school. Een relatie die krijgt af te rekenen met raciale, religieuze en culturele tegenstellingen. Loach slaagt er telkens in belangrijke maatschappelijke themata op een heldere en eenvoudige manier te vatten in een geloofwaardig verhaal van alledaagse mensen.
AE FOND KISS eindigt met een van de tederste filmkussen in jaren. Het is deze hoopvolle ondertoon voor multiculturaliteit en verdraagzaamheid, reeds aanwezig bij de jonge generatie, die de Oecumenische Jury tijdens het Filmfestival in Berlijn ertoe bracht haar prijs aan Loach toe te kennen. (jh)
Officiële Selectie, Filmfestival van Berlijn 2004
Pers
"Ae Fond Kiss kleeft aan de realiteit, is gefilmd zonder liflafjes, los uit de pols verteld en toch gefocust, en ondanks de verscheurende conflicten, de onvermijdelijke vervreemding en het hartzeer ook hartverwarmend." (De Morgen)
"Een Loach die je zeker niet mag missen." (Focus Knack)
"Eén van de liefste feel-goodfilms van het jaar.
Dit verhaal is uiteraard al duizend keer verteld, maar zelden met zoveel flair en authenticiteit.
Atta Yakub en Eva Birthistle spelen de sterren van de hemel fenomenaal toch hoe Loach telkens weer nieuwe gezichten vindt en coacht tot uitstekende vertolkingen. Humor en romantiek lijken uit het dagelijkse leven gestat in plaats van uit de koker van een ensemble van vijf scenaristen. Een aan-gename, innemende en zelfs sexy zomerfilm voor de denkende mens. Iets voor u dus." (De Standaard)
Het American Israeli Public Affairs Committee (Aipac) is de belangrijkste Israël-lobby in de VS. Het Aipac is een gevreesd zwaargewicht in Washington. De organisatie gaf volgens cijfers van het Center for Responsive Politics, dat de lobby-industrie in de VS onderzoekt, in 2009 bijna 2,8 miljoen dollar uit. Alle pro-Israël organisaties samen spendeerden 3,65 miljoen dollar aan lobbywerk.
Het Aipac heeft vooral voeling met de rechtse stromingen in Israël. Het verdedigt onvoorwaardelijk de Israëlische politiek, ook inzake de nederzettingen en Jeruzalem. Het geeft wel geen steun aan verkiezingscampagnes van politici. Maar politici die standpunten innemen die als schadelijk voor Israël beschouwd worden, kunnen op fikse kritiek rekenen. Kapitaalkrachtige donoren ontdekken via Aipac de slechte vrienden' van Israël.
J Street werd opgericht in 2008 door een aantal progressieve joodse Amerikanen die een gematigder geluid wilden laten horen. In J zit de j van jewish', maar de naam verwijst ook met een knipoog naar K Street, de straat van de grote lobbyfirma's in Washington: J Street bestaat niet net zoals de gematigde joodse stem niet gehoord werd.
Kleine broertje J Street gaf aan lobbywerk in 2009 slechts 160.000 dollar uit. Maar via een PAC (politiek actiecomité) gaf J Street voor de verkiezingen van 2008 wel bijna 390.000 dollar aan de campagnes van kandidaten bijna allen Democraten.
BRUSSEL - In de VS beïnvloeden lobbygroepen de Amerikaanse politiek tegenover Israël. Nieuweling J Street probeert op te tornen tegen het machtige conservatieve Aipac.
De zaal bleef stil toen VS-minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton gisteren, op het jaarlijkse congres van het Aipac, de kritische houding tegen de Israëlische nederzettingenpolitiek verdedigde. Maar luid klonk het applaus toen ze harde taal aan het adres van Iran sprak.
Wie de Israëlische belangen schaadt - of dingen zegt of doet die de joodse staat ook maar dreigen te schaden - kan rekenen op de toorn van het Aipac, de invloedrijkste pro-Israël-lobby in de VS. Het Aipac steunt onvoorwaardelijk de Israëlische politiek en schiet met scherp op critici.
De organisatie was dan ook niet opgezet met de harde taal tegen de regering van premier Benjamin Netanyahu. Tijdens het recente bezoek van vicepresident Joe Biden aan Israël, raakte bekend dat Israël 1.600 huizen wilde bouwen in het geannexeerde Oost-Jeruzalem. De Amerikaanse diplomatie had net de Palestijnse president Mahmoud Abbas zover gekregen dat hij opnieuw indirecte onderhandelingen met Israël wilde beginnen, maar door het nieuws van de bouw werden de Palestijnen in de gordijnen gejaagd. Verschillende prominente regeringsleden, onder wie Clinton, staken hun woede over deze belediging voor Biden niet onder stoelen of banken.
Maar voor het Aipac schaadde die openlijke kritiek Israël. En net voor Clintons toespraak verkondigde directeur Howard Kohr: 'Jeruzalem is geen nederzetting. Jeruzalem is de hoofdstad van Israël', hiermee naadloos het Israëlische standpunt vertolkend.
Het Aipac lijkt de enige Amerikaanse joodse stem te zijn en daar wil J Street iets tegen te doen. De organisatie maakt er geen geheim van dat ze ook een lobbygroep is die steun wil werven voor Israël. Maar J Street zegt de gematigde stem te vertegenwoordigen - en dat kan ook kritiek inhouden. Het was dan ook geen toeval dat J Street de Amerikaanse kritiek 'begrijpelijk en gepast' noemde.
J Street wilde gisteren de aandacht naar zich toe trekken met een paginagrote advertentie in de New York Times. 'Soms betekent vriendschap het vertellen van de harde waarheid', zegt de tekst. De tijd raakt op: de regering-Obama moet sterk leiderschap tonen en concrete plannen voor een tweestatenoplossing op tafel leggen.
Maar kan J Street opboksen tegen het machtige Aipac? Niet in financiële middelen (zie inzet). En voorlopig zullen Hillary Clinton en Benjamin Netanyahu (die gisteravond het Aipac-congres zou toespreken) wel niet opdagen op de bijeenkomsten van J Street.
Maar toch is J Street er al aardig in geslaagd de aandacht van de Amerikaanse en Israëlische media te trekken. De recente rel tussen Israël en de VS gaf de groep de gelegenheid om haar gematigde positie in de verf te zetten.
Europees niveau - Makelaars in Europese macht - Het zwaarste lobbydossier ooit - Onfrisse lobbypraktijken - Lobbyen is professioneler geworden
Belgisch niveau - Kerncentrales als cashmachines
Israël - Wie is wie ? (ziz blogbericht !)
ALGEMEEN (alle A3 formaat gekopieerd) Vragen zitten tussen de cursus op A4
- Migrantenstemrecht
- Pariteitswet
- Itinera institute (denktank)
PROVINCIE
- Ik wil geen angsige gouverneur worden (intervieuw met Denys, gouverneur Oost-Vlaanderen) (2 vellen A3 ) - Gouverneur staat boven de partijen, maar wordt toch dooe één partij benoemd (zit tussen cursus A4) - Cursus + website van de provincie Oost-Vlaanderen + brochures te halen in provinciewinkel, Wilsonplein Gent
GEMEENTE
- Jeugd, onderwijs, milieu, ... ook een zaak van de gemeente (A3) - OCMW brochure ( 2 blz. A4 in cursus ) - Zot van de Stad (artikel tss. A4 cursus) - Burgemeester worden in 7 vragen (" ") - Cursus + website van je stad/gemeente + klapper + brochures te halen in stadswinkel/bib
INTERCOMMUNALES
- Artikels die aansluiten bij de cursus : dossier : Vlaamse intercommunales
Documentary heritage concerning France and recommended for inclusion in the Memory of the World International Register.
The Bayeux Tapestry is actually an embroidery. This work of art is the first manuscript of the collections held at the municipal library of the city of Bayeux, located in Normandy, France.
The Tapestry is described by Shirley Ann Brown, art history professor at Torontos York University in the following terms:
The Bayeux Tapestry is an astonishing work of art. It is a contemporary account of the way people lived in the 11th century. It is also a historic document depicting events which were to change the course of history for two nations. The embroidery known as the Bayeux Tapestry has been an object of study, research and hypothesis for around 275 years. It has been studied by historians, academics, novelists, journalists, and many others. Since its discovery and display at the Académie Royale in 1720, the different aspects of the tapestry have been the subject of over 500 publications.
The Tapestry is a historical account, but also an essential source of information on the way of life in the Middle Ages in general, and the 11th century in particular: it is therefore a documentary record which employs particular narrative techniques and makes use of symbolism, as do many literary and artistic works of the Romanesque period. It is a unique work: there is no other similar document to compare it with. It retains to this day an element of mystery, and several questions have not yet been fully answered.
The truly exceptional character of the Tapestry also lies in its size: it is 68.80 metres long, 50 centimetres high, and weighs close to 350 kilograms (original cloth and lining). For this reason, it needs to be exhibited in a very specific way.
Artist's impression of how HMS Victory may have looked
The wreck of a ship which has been found off the Channel Islands has been confirmed as the warship HMS Victory, which sank in 1744.
More than 1,000 sailors drowned when the British warship, the predecessor to Lord Nelson's Victory, sank in a storm.
The wreck, which could contain more than $1bn of gold, was discovered at the bottom of the English Channel by Odyssey Marine Exploration in May.
It was found 100km from where it was thought to have sunk near Alderney.
Although the remains of HMS Victory were found in international waters, as a military wreck, any gold recovered will be the property of the UK government.
A piece of my family history and of national history has come alive
Sir Robert Balchin
Greg Stemm, chief executive officer of Florida-based Odyssey Marine Exploration, said the Ministry of Defence (MoD) had given the company permission to go back down to the wreck to try to find the treasure.
He said he was in negotiations and would expect to be rewarded for the find.
"The money is not as important as the cultural and historical significance of the discovery," Mr Stemm said.
"It is a monumental event, not only for Odyssey but for the world. It is probably the most significant shipwreck find to date.
"HMS Victory was the mightiest vessel of the 18th Century and the eclectic mix of guns we found on the site will prove essential in further refining our understanding of naval weaponry used during the era."
The cannons are being guarded at a secret location
Speaking at a press conference in London, Mr Stemm said the wreck had been identified as HMS Victory when he raised two extremely rare bronze cannon, measuring 12ft (3.6m) and weighing four tonnes, which could only have belonged to the British man-of-war.
The MoD is guarding the cannons at a secret location, and 39 more guns have been identified on the sea bed, making it the largest collection in the world.
The discovery of HMS Victory exonerates Admiral Sir John Balchin, who came out of retirement to command the ship, on what was meant to be his final voyage.
Historians believed the ship was lost due to poor navigation on the Casquets, a group of rocks north-west of Alderney.
But the wreck's location, 62 miles (100km) away from the rocks, suggests the 74-year-old admiral was not to blame.
His descendant Sir Robert Balchin said: "A piece of my family history and of national history has come alive.
"As a family we have always been proud of Sir John but this confirms what a fantastic admiral he was."
Georgian artefacts
Part of a skeleton, including a skull, a wooden rudder, remains of the ship's hull, an iron ballast, two anchors, a copper kettle and rigging have been spotted on the sea bed.
Only the cannon, marked with the crest of King George I, have been recovered so far, but millions of artefacts are expected to be found, shedding light on what life was like in the Georgian Navy.
Mr Stemm said he hoped to return to the site as soon as possible, because marine life and trawler movements are slowly destroying it.
Odyssey Marine Exploration's find was filmed for the Discovery Channel. Treasure Quest; Victory Special will be shown at 2100 GMT on 8 February.
Bovenstaande link leidt naar de krant De Standaard en daar vind je eveneens info en interessant fotomateriaal. Klik op 'krant lezen in PDF' en dan kan je de fot's duidelijk zien en de tekst makkelijk lezen.
Kent u uw eigen afval? Amerikanen niet. Ze hebben geen idee wat ze weggooien, zo blijkt uit het al bijna dertig jaar lopende Garbage Project. De doorsnee Amerikaan denkt bijvoorbeeld dat afvalbergen voor het grootste deel bestaan uit fastfoodverpakkingen en wegwerpluiers. Maar in werkelijkheid maakt dit gewraakte drietal nog geen procent van het totaal uit, zeggen de onderzoekers van het project.
DE onderzoekers zijn nu eens geen milieudeskundigen of sociologen, maar archeologen, om precies te zijn van de Universiteit van Arizona in Tucson. Aartsvader van het project is William Rathje, van wie dit jaar een herziene uitgave is verschenen van het zeer onderhoudende Rubbish! The Archaeology of Garbage.
Archeologen zijn van oudsher dol op afval en vuilnisbelten. Afvallagen en beerputten vol scherven, botjes, etensresten en gebruiksvoorwerpen geven als geen andere archeologische vondst inzicht in het dagelijks leven in het verleden.
Begin jaren zeventig leek het Rathje dan ook een goed idee om zijn studenten als voorbereiding op het latere veldwerk modern afval te laten onderzoeken en te kijken wat dat voor informatie over de hedendaagse Amerikanen zou opleveren. Na drie jaar overleg met het bestuur van de stad Tucson, over onder meer garanties dat het afval anoniem zou blijven, was het zo ver en reden de eerste vuilniswagens met afval uit van te voren geselecteerde wijken voor. De studenten konden -- met dicht geknepen neuzen -- aan de slag.
Sorteren, wegen, tellen, labelen en formulieren invullen doen ze vanaf het begin volgens een vast protocol. Het afval is verdeeld in 150 categorieën met ieder een eigen code. Vlees heeft bijvoorbeeld code 001. Bij code 044, aardappelschillen, staat op de formulieren de instructie dat de schillen niet afzonderlijk geteld, maar als een groep gewogen moeten worden. Verder noteren de archeologen zaken als de datum waarop het vuilnis is opgehaald, de wijk waar het vandaan komt, eventuele merken, het oorspronkelijk gewicht en de verkoopprijs (aan de hand van gegevens op verpakkingsmateriaal).
Inmiddels hebben de archeologen ruim 100.000 kilo afval verwerkt en telt de gegevensbank 55.000 formulieren. Daartussen zitten geen losse vondsten die kunnen wedijveren met iets als het dodenmasker van Toetanchamon. Maar het geheel bleek een verrassend kijkje in de Amerikaanse samenleving te bieden en voor meer doeleinden te gebruiken dan de onderzoekers van te voren hadden gedacht. Het Garbage Project heeft in de loop der jaren informatie opgeleverd over uiteenlopende zaken als eetgewoonten, consumentengedrag, voedselverspilling, sociaal-economische gelaagdheid, recycling en wat zich afspeelt in vuilnisbelten.
In de Verenigde Staten doen ze niet aan vuilverbranding, maar storten ze alles op vuilnisbelten. Een van de grootste is de Fresh Kills landfill op Staten Island bij New York. De belt is hoger dan het Vrijheidsbeeld en heeft een volume ongeveer zo groot als de Chinese Muur. De totale massa weegt naar schatting meer dan 100 miljoen ton. Vijftien jaar geleden zijn de archeologen van het Garbage Project ook dergelijke vuilnisbelten gaan bestuderen. Ze gaan ze te lijf met een speciale grondboor met onderaan een ijzeren grijpbak, die metersdiep kan gaan.
Papier bleek maar liefst veertig procent van het volume uit te maken. Oorzaken: dikke telefoonboeken, alsmaar uitdijende kranten en de invoering van goedkope printers die van ieder huishouden een privédrukkerij heeft gemaakt. Rathje en zijn mensen noemen het dan ook ironisch dat de New York Public Interest Research Group tien jaar geleden voor de Dag van de Aarde campagne voerde tegen wegwerpluiers en fastfoodverpakkingen en andere milieugroepen opriep reclame te maken voor deze actie 'via nieuwsbrieven en andere publicaties'.
HET onderzoek van de vuilnisbelten leverde nog een verrassende uitkomst op. Alleen in de toplaag van een vuilnisbelt is sprake van een afbraakproces bij organisch materiaal. Dieper in de belt blijft het vrij droog, is er geen zuurstof en komt de temperatuur soms boven de veertig graden uit. Krantenkoppen bleken na meer dan vijfentwintig jaar nog goed leesbaar. 'Apollo in baan om de aarde' kopte de Arizona Republic op 30 juli 1971, '40 Rode MIGs neergehaald of geraakt in een week' was op 18 oktober 1967 belangrijk nieuws voor de Phoenix Gazette. En de Temple Daily News wist op 5 april 1952 te melden dat Truman had gesuggereerd dat hij wel eens geen presidentskandidaat zou kunnen zijn.
Voor journalisten van The Greenville News was dit alles begin jaren negentig aanleiding om op zoek te gaan naar belastend materiaal uit begin jaren tachtig over de voorzitter van de Universiteit van Zuid-Carolina. Het vuile werk loonde: een meter of drie onder het oppervlak vonden ze materiaal genoeg voor 25 dozen vol goed leesbare documenten.
Het nieuws over gebrek aan afbraak zorgde voor onrust. Zouden de vuilnisbelten die ook gevaarlijke stoffen als lood herbergen geen gevaar voor de volksgezondheid zijn? Rathje en zijn mensen konden iedereen geruststellen. De stoffen blijven vrijwel op hun plaats en de belten blijken nauwelijks te lekken.
Het Garbage Project is vooral interessant vanwege de uitkomsten over menselijk gedrag. Uit de categorie leuk om te weten: de archeologen treffen zelden nummers van National Geographic in de afvalbak. De abonnees blijven ze bewaren. Pornobladen komen ook niet tussen het dagelijks afval. Die worden ook bewaard, maar dan in afgesloten koffertjes. Of ze worden onderhands doorgegeven en elders weggegooid, is de verklaring van Rathje. Verder zijn katten beter af dan honden. Huishoudens die zowel een kat als een hond in huis hebben, geven de kat betere kwaliteit voedsel dan de hond.
Een enkele keer hebben de archeologen met medeweten van huishoudens hun afval onderzocht en het onderzoek gecombineerd met interviews. Telkens weer bleken de geïnterviewden anders te leven dan ze zeiden of dachten te leven. Zo onderschatten ze stelselmatig de hoeveelheid gemaksmaaltijden die ze gebruiken en overschatten ze de hoeveelheid verse ingrediënten. Het Magere-Keuken-Syndroom noemen de archeologen dat.
De huishoudens bleken 94 procent meer suiker te gebruiken dan ze zeiden en tachtig procent meer chips en popcorn. Cottage cheese achtten ze blijkbaar zeer gezond, want het gebruik hiervan werd maar liefst 311 procent te hoog geschat. Verder hadden huishoudens uit lagere sociale klassen de neiging om hun vleesgebruik naar boven af te ronden en mensen met hogere inkomens juist naar beneden. De ene groep ziet vleesconsumptie als statussymbool, terwijl de andere groep wil laten zien dat ze bewust en gezond leeft.
De preoccupatie met gezond leven bleek ook uit de hoeveelheid weggesneden vetrandjes die de onderzoekers in het afval aantroffen. Bleef die tussen 1976 en 1982 vrijwel gelijk, een jaar later was de hoeveelheid in alle onderzochte buurten verdubbeld. Zonder dat het aantal honden en katten was verminderd, aldus Rathje. De verklaring bleek een eind 1982 verschenen rapport van de National Academy of Science. Belangrijkste conclusie van het rapport was dat vet, vooral van rood vlees, kankerverwekkend was.
De Amerikanen blijken echter kortzichtig, zeggen Rathje en zijn mensen. Want terwijl burgers meer vet gingen afsnijden en minder rood vlees gingen eten, stapten ze over op salami, hot dogs, bacon en worsten -- vol verborgen vet van rood vlees.
Over het Garbage Project is zopas een boek uitgekomen bij The University of Arizona Press. Rubbish! The Archaeology of Garbage, door William Rathje en Cullen Murphy, telt 263 blz., richtprijs 16,95 dollar (19,09 euro), ISBN 0-8165-2143-3
Da Bamyanvallei in Afghanistan. Fotomateriaal en info.
Best leerlingen,
in onze cursus op p 69 onder het hoofdstuk "archeologie" is er sprake van de Bamyanbudddha's die door de Taliban zijn vernietigd. Een mooi stuk erfgoed ging hiermee verloren. De Unesco stelt alles in het werk om deze werken te restaureren. Onderstaande link toont je enkele foto's van de vallei voor de beelde werden opgeblazen met dynamiet... Je vindt er ook wat meer info over deze beelden. (Poets je Engels maar op...) Ook op wikipedia vinden geinteresseerden meer info.
Statues were among Asia's great archaeological treasures
The Taleban authorities in Afghanistan have shown foreign journalists the results of their demolition of two giant Buddhist statues earlier this month.
The journalists said the taller of the two statues, which were cut into the mountainside in central Bamiyan province between the second and fifth centuries AD, had been completely destroyed.
Only part of an elbow of the shorter Buddha remained.
Rubble is all that remains of the Buddhas
Taliban officials said it had taken 20 days to destroy the statues, which they saw as idolatrous and contrary to Islam.
Abdul Haidi, the Taleban commander who oversaw the destruction, told reporters: "First, we destroyed the small statue. It was a woman. Then we blew up her husband, the big statue.,
"We used explosive material to blow them up."
The destruction of the two Buddha statues caused international outrage.
The larger of the two statues - which stood at 53 metres (175 feet) - was believed to have been the world's tallest standing Buddha. The other statue measured 38 metres (120 feet).
Both were among Asia's great archaeological treasures.
Heavy fighting
Monday saw heavy fighting in Bamiyan province between the Taleban and its opponents.
Haji Mohammed Mohaqiq, an opposition commander, said his forces were on the southern and western limits of Bamiyan town.
"We are locked in an exchange of shells and Bamiyan's airport is under the range of our fire," he told reporters by satellite phone from the area.
De macht van de burger maakt dinsdag een reuzensprong. Europa is bovendien niet langer louter een eengemaakte markt. Het wordt een waardengemeenschap, met een sterkere sociale dimensie.
De democratisering van de Europese Unie is veruit het belangrijkste en meest onderschatte effect van het Verdrag van Lissabon.
De burger krijgt via zijn Europese en nationale vertegenwoordigers, maar ook rechtstreeks, meer zeggenschap over de wetten die zijn leven regeren, meer controle op de besteding van zijn belastinggeld en op de politici die het besteden. De unie zal zich ook meer bezighouden met beleidsterreinen die het leven van de burger rechtstreeks raken.
Bovendien worden zijn rechten expliciet opgesomd en afdwingbaar gemaakt. Het was immers de uitdrukkelijke bedoeling van de auteurs van het verdrag om de kloof tussen de unie en haar burgers te dempen.
Parlementverdubbelt macht
De Europese parlementsleden krijgen er door het Verdrag van Lissabon een pak bevoegdheden bij. Het aantal beleidsterreinen waarop geen beslissingen meer kunnen worden genomen zonder hun zegen, is meer dan verdubbeld.
Dat geldt in de eerste plaats voor beslissingen over asiel, immigratie, grenscontroles, politiesamenwerking, bescherming van persoonsgegevens, intellectuele eigendomsrechten en samenwerking op gebied van het strafrecht. Maar ook bijvoorbeeld maatregelen om de energiebevoorrading te verzekeren, en ook handelsverdragen moeten langs de parlementsleden passeren.
Vroeger volstond het fiat van de Raad van ministers van de lidstaten. In het Europese jargon heet het dat de medebeslissingsprocedure' de normale wetgevende procedure wordt voor beleidsterreinen waarvoor de Raad van ministers beslissingen neemt bij meerderheid. Met andere woorden: voor die sectoren waar geen unanimiteit vereist is en geen enkel land dus een veto kan stellen.
Met Lissabon' wordt het aantal sectoren waar het veto wegvalt aanzienlijk uitgebreid met als hoofdbrok delen van justitie en binnenlandse zaken'. De unie was door haar gebrek aan bevoegdheid op dit terrein zwaar gehandicapt in de strijd tegen de grensoverschrijdende criminaliteit, de drugs- en wapensmokkel of de mensenhandel.
Ook de steeds mobielere burger ondervond dat het vrij verkeer van mensen, goederen en diensten dat sinds 1993 werd erkend, fel gehinderd werd door het naast elkaar blijven bestaan van 27 wetgevingen. Neem bijvoorbeeld de moeilijkheden waarmee een grensoverschrijdend paar te kampen heeft in geval van scheiding bij de regeling van het hoederecht over de kinderen.
Er blijven weliswaar een aantal beperkingen aan de macht van het parlement. Over een aantal terreinen, zoals buitenlands beleid of fiscaliteit, heeft het ook in de toekomst niets te zeggen omdat de lidstaten er hun vetorecht behouden. Het parlement krijgt evenmin initiatiefrecht, wat nochtans een kenmerk is van een echt parlement. Het mag met andere woorden nog geen wetten voorstellen. Dat blijft het voorrecht van de Europese Commissie.
Een ander instrument dat essentieel is voor een echt parlement controle over de begroting legt Lissabon' wel in handen van de parlementsleden. Voortaan moeten de Europese gekozenen de jaarlijkse begroting van de unie goedkeuren. Veertig procent van de Europese middelen gaat naar landbouw, dat hiermee veruit de zwaarste uitgavenpost vormt. Ook daar krijgen ze dus greep op.
Dat het parlement zijn uitgebreide macht als toezichthouder' ernstig neemt, heeft het al getoond toen het Jose Manuel Barroso, die door de regeringsleiders unaniem was voorgedragen, dwong een beleidsprogramma op te stellen voor zijn tweede ambtstermijn als voorzitter van de Commissie. Bovendien, zo kondigden de europarlementsleden aan, zullen ze zijn commissarissen stevig op de rooster leggen alvorens hun fiat te geven.
Lissabon' vereist dat de Raad bij de keuze van de Commissievoorzitter rekening houdt met de samenstelling van het parlement of met andere woorden met het resultaat van de verkiezingen.
Deze politisering' van de benoeming van de Commissievoorzitter en, zoals we de voorbije weken zagen ook van de voorzitter van de Raad en van de Hoge Vertegenwoordiger van het Buitenlands Beleid maakt de Europese politiek tastbaarder voor de burger. Dat was trouwens de uitdrukkelijke bedoeling van de auteurs van de ter ziele gegane grondwet, waarvan Lissabon' het restant is.
Nationale gekozenenkrijgen alarmbel
Om diezelfde reden is ook de rol van de nationale parlementen vergroot. De voornaamste nieuwigheid bestaat in een soort alarmbelprocedure. Daarmee kunnen de nationale parlementen een Europese wet blokkeren als ze vinden dat Europa hier zijn boekje te buiten gaat. Of zoals dat officieel heet: als Europa het subsidiariteitsbeginsel schendt, dat zegt dat de EU alleen optreedt als een Europese regel doeltreffender is dan een nationale.
De toepassing van de alarmbelprocedure is aan allerlei beperkende regels onderworpen en geldt bovendien niet voor sectoren waarvoor de unie exclusief bevoegd is, zoals handel en interne markt. Veel effect zal ze misschien niet sorteren, maar het was vooral de bedoeling de betrokkenheid van de nationale parlementen bij het Europese debat te vergroten.
Nationale ministers schuiven maar al te graag de schuld voor onpopulaire maatregelen op de EU, terwijl ze met plezier de pluimen opstrijken voor regels die in de smaak vallen. Dat zal een pak minder gemakkelijk worden, want iedereen zal voortaan kunnen zien welke beslissingen hun nationale ministers namen in de Raad, omdat de zittingen openbaar worden.
Een miljoenhandtekeningen
De Europese burgers krijgen niet alleen meer zeggenschap via hun verkozen nationale en Europese parlementsleden, met het burgerinitatief' voert Lissabon' ook de directe democratie in. Als één miljoen Europeanen vindt dat de Commissie in gebreke blijft, kan ze haar via zo'n petitie vragen om een wetgevend initiatief te nemen.
De precieze regels moeten evenwel nog uitgewerkt worden. Huidig commissaris Margot Wallström heeft de burgers tot eind januari de tijd gegeven om te antwoorden op vragen als: uit hoeveel landen moeten de ondertekenaars afkomstig zijn opdat zo'n petitie geldig zou zijn? Hoe oud moeten ze zijn? En wie controleert de handtekeningen?
De EU zal trouwens ook meer in dialoog moeten treden met het maatschappelijke middenveld'.
Voor het eerst is het recht van een lidstaat om uit de unie te stappen, erkend. Met andere woorden, als in een land een Eurosceptische meerderheid zou groeien, kan die dus de daad bij het weeklagen voegen.
Waarden en rechten
Europa is ook niet langer louter een eengemaakte markt. Het wordt een waardengemeenschap en krijgt een sterkere sociale dimensie.
De vaders en moeders van het nieuwe Europa sommen in de aanhef van het verdrag de waarden op waarop Europa is gevestigd, zoals eerbied voor de menselijke waardigheid, vrijheid, democratie en gelijkheid. En het somt de doelstellingen van de unie op, zoals de bevordering van sociale rechtvaardigheid en bescherming, de strijd tegen sociale uitsluiting en discriminatie en de bescherming van het milieu.
Lissabon' betekent een aanzienlijke vooruitgang in de bescherming van de fundamentele rechten van de burgers. Het maakt niet alleen de toetreding van de EU tot de Europese Conventie voor de Rechten van de Mens mogelijk, maar voegt er in het Charter van de Grondrechten een reeks nieuwe aan toe: zoals bescherming van persoonsgegevens, het recht op goed bestuur, en allerlei rechten voor werknemers. De unie en de lidstaten moeten bij de toepassing van de Europese wetten deze rechten verplicht toepassen. Blijven ze in gebreke, dan kan de burger ze voor de rechter afdwingen.
Niet alleen kan de unie dankzij Lissabon' meer beslissingen nemen die het leven van de Europeanen concreet verbeteren, elke Europese wet moet voortaan ook een sociale dimensie hebben. Zo niet kan ze nietig worden verklaard.
Geen eindpunt
De EU blijft een ingewikkelde constructie, waarbij vooral de complexe bevoegdheidsverdeling tussen de unie en de lidstaten voor de leek niet evident is. De unie is echter maar zo sterk als haar leden de nationale regeringen dat wensen. En het Verdrag van Lissabon, dat voortaan het basisverdrag is van de EU, is momenteel het maximum dat politiek haalbaar was.
Zoals Herman Van Rompuy het in zijn allereerste speech als Europees president' zei: de staatshervorming is nu voor lange tijd van de baan. Toch mag Lissabon' geen eindpunt zijn; daarvoor is het verdrag te onvolmaakt.
Maar ondanks alle beperkingen kunnen de vernieuwingen van Lissabon' bijdragen tot de groei van een Europees burgerschap', een gevoel te behoren tot één democratische ruimte met gemeenschappelijke idealen. Succes is evenwel alleen gegarandeerd als de burger en zijn verkozenen er echt iets van willen maken.
In Osama's Kabul is het altijd stil op straat. De enige mensen die schreeuwen zijn de mensen met wapens: de Talibaanstrijders die als zelfuitgeroepen leger van God een geperverteerde theocratie in stand houden en met de liefde van Allah iedere dissident opsluiten of vermoorden. Nog steeds is er geen rust want door de NAVO getolereerde drugsbaronnen maken in sommige delen van Afghanistan opnieuw de dienst uit. Decennialange stammenstrijd, een oorlog met de Russen en een dictatuur hebben van de Afghanen bange en stille mensen gemaakt. Niet van de mujahedin in de bergen want dat zijn altijd al strijders geweest. Maar wel van de ouders en kinderen die nooit meer dan pionnen waren. Eerst hielden de oorlogen hen binnen, en toen was het Allahs liefde waardoor ze de straat niet meer opdurfden. Dit moet lange tijd het gruwelijkste oord op de planeet zijn geweest. Voor vrouwen met name. Mannen moesten werken en bidden maar vrouwen mochten alleen ademhalen, koken en kinderen baren. Tegen die achtergrond leeft de twaalfjarige Osama samen met haar moeder en grootmoeder. Ze kunnen nauwelijks overleven want van de Talibaan mogen vrouwen niet werken en de mannen in het gezin zijn omgekomen tijdens de oorlog. Om toch aan geld te komen, knipt grootmoeder op een avond Osama's haar en kleedt haar als een jongetje. Maar al snel nadat Osama aan het werk gaat, stuurt de Talibaan haar naar een school voor geestelijken. Daar blijft niet lang geheim dat ze eigenlijk een meisje is. Regisseur Siddiq Barmak maakte meteen gebruik van de rust toen de Talibaan in 2002 door de Amerikanen werden verdreven. Tussen juni 2002 en maart 2003 filmde hij met amateurs uit Kabul niet zonder gevaar dit verhaal over de onderdrukking. Vorig jaar kreeg Osama in Cannes terecht een speciale jury-vermelding. Dit is Barmaks eerste lange speelfilm en om dan onder die omstandigheden met onervaren spelers een film als deze voor elkaar te krijgen, moet je talent hebben. Osama is ook de eerste speelfilm uit het Afghanistan van na de Talibaan. Zoals de Engelsen zeggen: ik neem mijn hoed voor hem af.
Woestijn Jorge Louis Borges schreef ooit een kort verhaal over een Arabische koning die door de koning van Babylonië in een doolhof met hoge muren werd opgesloten. Ten lange leste ontsnapte de beledigde koning en zei tegen de Babyloniër dat hij in zijn eigen land een veel groter en ingewikkelder labyrint had. Hij ging naar huis, verzamelde zijn leger, viel het rijk van de Babyloniër aan en nam zijn rivaal op een kameel mee de woestijn in. Na drie dagen rijden, zei de Arabier: "Dit is mijn doolhof. Hier zijn geen lange gangen af te lopen en deuren open te breken." Hij maakte de touwen los en liet de man achter in de woestijn waar hij van honger en dorst omkwam. Daar doet Osama's Kabul aan denken: een woestijn. Het heeft dezelfde stilte en dezelfde onzichtbare muren in zijn benauwende dictatuur. Voor de Afghanen waren er geen deuren open te breken of gangen af te lopen. Ze braken wel zichzelf af: de dictatuur die het diepst ingrijpt is de dictatuur die je jezelf doet verraden, die je je identiteit afpakt. Barmak vertelt dat in Osama met minimale middelen.
In het kader van de lessen cultuurwetenschappen, trekken we op zondag 15 november met de leerlingen van de zesde Humane Wetenschappen naar een klassiek concert. Dit wordtuitgevoerd door het muzikaal gezelschap Divertimento. Op het programma staat muziek van de componisten Mozart, Händel en Rutten.
Het concert vindt plaats in de mooie neogotische kapel van het Psychiatrisch Ziekenhuis St. Jan, Oostveldstraat 11 te Eeklo. Het concert begint om 19.00 uur stipt (!) en eindigt om 20.30 uur (korte pauze inbegrepen). Onmiddellijk na het concert wordt aan de luisteraars een kleine receptie aangeboden.
De prijs voorhet concertbedraagt5 eurovoor de leerlingen (receptie in begrepen). De kaarten kunnen ter plaatse gekocht worden.
De Standaard, 2 januari 2007
A piece of my family history and of national history has come alive 
