Vandaag wordt een dag vol feest. Deze middag zijn we allen uitgenodigd om suikerfeest (Eid el Fitr) te vieren (einde van de Ramadan) bij een van de stafleden. Blijkt nogal een uitgelaten feest te zijn met vele spijzen, opletten voor indigesties dus. Om 17u is er een verjaardagsfeestje van een van de dokters als ik het goed voorheb en om 20u start het afscheidsfeestje in mijn eer. Van chance gesproken. Raj zal deze avond speciaal voor iedereen scampi's in de room klaarmaken. Ik kijk er enorm naar uit. Het wordt ook mijn laatste avond hier. Dus nog eens met volle teugen India in mij opnemen. Ik zal het ongelooflijk missen. Eigenlijk wil ik al zo snel mogelijk terugkeren. Wat ik zeker ook van plan ben. De band met iedereen hier is een om nooit te vergeten. Ravi en Shobha hebben mij hier super veel gegeven, samen met de andere gasten, interns en stafleden. Als je eens India wil zien, voelen en in je opnemen hoe het echt is, los van de toeristische attracties en oogverblinding, dan moet je naar hier komen. This here is the real stuff. Ik ben iedereen daarvoor heel dankbaar. Ik heb alles mogen meemaken, niets werd weggestopt of mij onthouden. Echt een eerlijke manier om India mee te maken. Ik draag CRHP echt in mijn hart en ik hoop in de toekomst dat de organisatie voldoende ondersteund blijft, zodat de armsten van de armsten toch de hoop kunnen blijven ervaren, dankzij CRHP, dat verandering mogelijk is op alle vlakken en voor iedereen.
Een korte update deze keer. Gisterenavond Indiaase wijn geproefd met chocolade. De ene al beter dan de andere, ze zijn er nog niet, maar zoals eerder gezegd, ze komen er wel. Richard leerde ons enkele kaartspelletjes wat voor het nodige amusement zorgde. Deze morgen was er een presentatie van een van de medical students over haar veldonderzoek. Veel grafieken, enorm veel data die ze nog zal moeten verwerken om tot een wetenschappelijke conclusie te komen. De cijfers verwonderden mij niet echt. Je moet geen genie zijn om te zien hoe de situatie hier is inzake voeding, de rol van de vrouw, etc. Deze namiddag Smicha en Alex leren kennen. Ze wonen nu in de States maar hebben hier lange tijd gewerkt. Smicha is van origine uit Mumbai, Alex uit de States, ze hebben elkaar hier op CRHP leren kennen. Waar ontwikkelingshulp niet allemaal goed voor is.
Te lang zitten palaveren waardoor mijn bezoek aan "helping hands", voor spulletjes, voor morgen zal zijn.
Normaal gezien kookt Raj deze avond, hij schijnt een zeer goede kok te zijn, ik ben benieuwd.
O ja, de teelaarde is nog altijd niet gearriveerd. Tiens tiens,...
Gisterennamiddag tevergeefs zitten wachten op de teelaarde. Het was te peinzen. Dan maar foto's gaan nemen van de hele campus. Leuke bezigheid om mensen te ontmoeten en een babbelke te slaan. 's Avonds geskypt met Stijn /Decoene. Westvloams klappen doet ne keer deugd. Nadien een etentje bij Ravi en een kwis. Kwissen is hier een nationale sport aan het worden. De trivialvragen vliegen in het rond. Allerlei weetjes passeren de revue.
Vandaag gaan we naar Jamkhed-center. Vanaf morgen is het afgeraden om de stad nog in te trekken. Het is het einde van de ramadan en het suikerfeest (eid el fitr) begint. Het is dan nogal verhit in Jamkhed. Zonder politie-escorte ga je best de stad niet in. Men is bang voor ontvoeringen en aanslagen. Het leger is hier trouwens in veel steden heel sterk aanwezig. De geweren altijd in aanslag. Raar beeld soms.
Gisteren rustig avondje. Beetje bekomen van het weekendje Pune. Ik ben ook ggen 3x7 meer, ne mens voelt dat.
Deze ochtend vroeg uit de veren om met het "mobile health team" naar een van de dorpen te gaan om "eerste lijns" medische bijstand te verlenen. Het team bestaat uit een arts, een verpleegster, een laborant en enkele VHW (village health workers). De VHW die permanent in het dorp leeft heeft ondertussen al bepaald wie naar de dokter moet. We plaatsen ons centraal in het dorp, op de patio van een tempel. De mensen worden opgehaald door de VHW's. De merendeel van de kwalen zijn gerelateerd aan te veel suiker en een te hoge bloeddruk. Het suikergehalte wordt ter plaatse door de laborant gecheckt. Bij vrouwen ook veel psycho-somatische klachten volgens de arts. Vrouwen hebben het hier ook niet makkelijk, dus eigenlijk een beetje te begrijpen. In 4 uren tijd passeren 37 patienten de revue. Van privacy is hier geen sprake. Men zit achter elkaar in kleermakerszit en men schuift gewoon op. Geheimhouding van het medisch dossier is hier een utopie. Iedereen weet hier alles van iedereen, no problem. Het dorp is al beter geevolueerd dan de andere dorpen waar ik ben geweest. CRHP heeft hier al een lange traditie, het is er ook aan te zien.
Voor dezenamiddag hopen we dat de teelaarde voor de zaaibakken arriveerd, zodat we kunnen planten, maar "this is India", het kan ook pas morgen of volgende week zijn. We zien wel.
That's all for now folks,...
Volgende week kan ik live verslag uitbrengen, met de nodige details en nuances.
We zijn terug in CRHP. Puneh was fantastisch. Zaterdag, rond de middag vertrokken. De bedoeling was fun-time in Puneh, en het was er volledig op. Normaal ging Martin ons ook vergezellen maar dat springt af op het laatste moment. Allison neemt zijn plaats in. Benieuwd wat dat zal geven. Eerst hebben we Clement naar de luchthaven gebracht. Afscheid nemen van een toffe kerel, beetje lastig, maar hij komt naar Europa volgend jaar in januari-februari. We hebben afgesproken samen met Richard (UK) voor een get together again. Daarna inchecken in hotel rond 18u. Beetje verfrissen en "hit the road". We zoeken een Riksja die ons naar het Hard-Rock cafe in Puneh kan brengen. De tweede was de goeie. Hard-Rock cafe is een fantastisch hippe bedoening in contrast met de rest in Puneh. We bestellen een full-option menu, Burger, cocktail en t-shirt. Richard is hilarisch in zijn element. Eenmaal per maand moet hij er even uit. De muziek komt hier dertig jaar achter. YMCA is hier een mega-hit, de obers gaan volledig uit hun dak, springen op de toog en doen een nogal suggestief dansje, het publiek "goes wild", we liggen plat van het lachen. Al snel worden we gespot als enige witjes tussen al die zwartjes. Dansen en leute. Via een buitenwipper (Raj Kumar) weten we waar we moeten zijn om ons feest verder te zetten. We went "clubbing", Richard gooit het op een akkoordje met de mensen aan de ingang. In plaats van 3000 roepies betalen we er 500. Een puik feestje met Sikh-deejays. We leren er Mali kennen, een Sikh met behoorlijk wat connecties. Richard maakt hem wijs dat hij een dam-ingenieur is en wij hem daarbij helpen. We zijn een hit en worden nadien op onze wenken bediend. Om 1u sluit de tent. Geen nood, Mali kent een club waar hij ons wel zal binnenkrijgen. Hij neemt ons mee naar Le Meridien, inkom 2000 roepies per persoon. Mali doet enkele telefoontjes en babbeltjes en hup we mogen gratis binnen. Fijn geregeld. De muziek is hier een beetje retro maar de fun is super. Iedereen wil met ons op de foto, praten en dansen. Richar eeft de time of his life, ik amuseer me ook. Zo'n contrast met de werkelijkheid buiten. Heel bizar gevoel. We leren er ook 2 broers kennen die ons nadien naar het hotel proberen te voeren. Ze weten het niet zijn en droppen ons ergens in Puneh, niet wetende dat het hotel om de hoek was. Voor 100 roepies versieren we een riksja, we denken een "soldeke" gedaan te hebben, 1 minuut later zijn we bij het hotel. Hij heeft ons goed liggen gehad, ah ja, het was echt geestige avond dus we trekken het ons niet aan.
Gisterenochtend, ontbijtje, voorzichtig met de curry, nadien inkopen gaan doen voor Ravi en onszelf.
Daarna de vier uur terug naar CRHP.
We had a lot of fun, Richard moeten jullie echt leren kennen. Britse humor op en top.
Tot de volgende, nog maar een weekje, het gaat hier zo snel, hmmm, spijtig,...
Vandaag planten we de zaden in de zaadbakken, maar eerst vergadering voor de "interns"
Morgen met het medisch team op pad, avontuur, hoi hoi hoi
.
