Vandaag wordt een dag vol feest. Deze middag zijn we allen uitgenodigd om suikerfeest (Eid el Fitr) te vieren (einde van de Ramadan) bij een van de stafleden. Blijkt nogal een uitgelaten feest te zijn met vele spijzen, opletten voor indigesties dus. Om 17u is er een verjaardagsfeestje van een van de dokters als ik het goed voorheb en om 20u start het afscheidsfeestje in mijn eer. Van chance gesproken. Raj zal deze avond speciaal voor iedereen scampi's in de room klaarmaken. Ik kijk er enorm naar uit. Het wordt ook mijn laatste avond hier. Dus nog eens met volle teugen India in mij opnemen. Ik zal het ongelooflijk missen. Eigenlijk wil ik al zo snel mogelijk terugkeren. Wat ik zeker ook van plan ben. De band met iedereen hier is een om nooit te vergeten. Ravi en Shobha hebben mij hier super veel gegeven, samen met de andere gasten, interns en stafleden. Als je eens India wil zien, voelen en in je opnemen hoe het echt is, los van de toeristische attracties en oogverblinding, dan moet je naar hier komen. This here is the real stuff. Ik ben iedereen daarvoor heel dankbaar. Ik heb alles mogen meemaken, niets werd weggestopt of mij onthouden. Echt een eerlijke manier om India mee te maken. Ik draag CRHP echt in mijn hart en ik hoop in de toekomst dat de organisatie voldoende ondersteund blijft, zodat de armsten van de armsten toch de hoop kunnen blijven ervaren, dankzij CRHP, dat verandering mogelijk is op alle vlakken en voor iedereen.
Een korte update deze keer. Gisterenavond Indiaase wijn geproefd met chocolade. De ene al beter dan de andere, ze zijn er nog niet, maar zoals eerder gezegd, ze komen er wel. Richard leerde ons enkele kaartspelletjes wat voor het nodige amusement zorgde. Deze morgen was er een presentatie van een van de medical students over haar veldonderzoek. Veel grafieken, enorm veel data die ze nog zal moeten verwerken om tot een wetenschappelijke conclusie te komen. De cijfers verwonderden mij niet echt. Je moet geen genie zijn om te zien hoe de situatie hier is inzake voeding, de rol van de vrouw, etc. Deze namiddag Smicha en Alex leren kennen. Ze wonen nu in de States maar hebben hier lange tijd gewerkt. Smicha is van origine uit Mumbai, Alex uit de States, ze hebben elkaar hier op CRHP leren kennen. Waar ontwikkelingshulp niet allemaal goed voor is.
Te lang zitten palaveren waardoor mijn bezoek aan "helping hands", voor spulletjes, voor morgen zal zijn.
Normaal gezien kookt Raj deze avond, hij schijnt een zeer goede kok te zijn, ik ben benieuwd.
O ja, de teelaarde is nog altijd niet gearriveerd. Tiens tiens,...
Gisterennamiddag tevergeefs zitten wachten op de teelaarde. Het was te peinzen. Dan maar foto's gaan nemen van de hele campus. Leuke bezigheid om mensen te ontmoeten en een babbelke te slaan. 's Avonds geskypt met Stijn /Decoene. Westvloams klappen doet ne keer deugd. Nadien een etentje bij Ravi en een kwis. Kwissen is hier een nationale sport aan het worden. De trivialvragen vliegen in het rond. Allerlei weetjes passeren de revue.
Vandaag gaan we naar Jamkhed-center. Vanaf morgen is het afgeraden om de stad nog in te trekken. Het is het einde van de ramadan en het suikerfeest (eid el fitr) begint. Het is dan nogal verhit in Jamkhed. Zonder politie-escorte ga je best de stad niet in. Men is bang voor ontvoeringen en aanslagen. Het leger is hier trouwens in veel steden heel sterk aanwezig. De geweren altijd in aanslag. Raar beeld soms.
Gisteren rustig avondje. Beetje bekomen van het weekendje Pune. Ik ben ook ggen 3x7 meer, ne mens voelt dat.
Deze ochtend vroeg uit de veren om met het "mobile health team" naar een van de dorpen te gaan om "eerste lijns" medische bijstand te verlenen. Het team bestaat uit een arts, een verpleegster, een laborant en enkele VHW (village health workers). De VHW die permanent in het dorp leeft heeft ondertussen al bepaald wie naar de dokter moet. We plaatsen ons centraal in het dorp, op de patio van een tempel. De mensen worden opgehaald door de VHW's. De merendeel van de kwalen zijn gerelateerd aan te veel suiker en een te hoge bloeddruk. Het suikergehalte wordt ter plaatse door de laborant gecheckt. Bij vrouwen ook veel psycho-somatische klachten volgens de arts. Vrouwen hebben het hier ook niet makkelijk, dus eigenlijk een beetje te begrijpen. In 4 uren tijd passeren 37 patienten de revue. Van privacy is hier geen sprake. Men zit achter elkaar in kleermakerszit en men schuift gewoon op. Geheimhouding van het medisch dossier is hier een utopie. Iedereen weet hier alles van iedereen, no problem. Het dorp is al beter geevolueerd dan de andere dorpen waar ik ben geweest. CRHP heeft hier al een lange traditie, het is er ook aan te zien.
Voor dezenamiddag hopen we dat de teelaarde voor de zaaibakken arriveerd, zodat we kunnen planten, maar "this is India", het kan ook pas morgen of volgende week zijn. We zien wel.
That's all for now folks,...
Volgende week kan ik live verslag uitbrengen, met de nodige details en nuances.
We zijn terug in CRHP. Puneh was fantastisch. Zaterdag, rond de middag vertrokken. De bedoeling was fun-time in Puneh, en het was er volledig op. Normaal ging Martin ons ook vergezellen maar dat springt af op het laatste moment. Allison neemt zijn plaats in. Benieuwd wat dat zal geven. Eerst hebben we Clement naar de luchthaven gebracht. Afscheid nemen van een toffe kerel, beetje lastig, maar hij komt naar Europa volgend jaar in januari-februari. We hebben afgesproken samen met Richard (UK) voor een get together again. Daarna inchecken in hotel rond 18u. Beetje verfrissen en "hit the road". We zoeken een Riksja die ons naar het Hard-Rock cafe in Puneh kan brengen. De tweede was de goeie. Hard-Rock cafe is een fantastisch hippe bedoening in contrast met de rest in Puneh. We bestellen een full-option menu, Burger, cocktail en t-shirt. Richard is hilarisch in zijn element. Eenmaal per maand moet hij er even uit. De muziek komt hier dertig jaar achter. YMCA is hier een mega-hit, de obers gaan volledig uit hun dak, springen op de toog en doen een nogal suggestief dansje, het publiek "goes wild", we liggen plat van het lachen. Al snel worden we gespot als enige witjes tussen al die zwartjes. Dansen en leute. Via een buitenwipper (Raj Kumar) weten we waar we moeten zijn om ons feest verder te zetten. We went "clubbing", Richard gooit het op een akkoordje met de mensen aan de ingang. In plaats van 3000 roepies betalen we er 500. Een puik feestje met Sikh-deejays. We leren er Mali kennen, een Sikh met behoorlijk wat connecties. Richard maakt hem wijs dat hij een dam-ingenieur is en wij hem daarbij helpen. We zijn een hit en worden nadien op onze wenken bediend. Om 1u sluit de tent. Geen nood, Mali kent een club waar hij ons wel zal binnenkrijgen. Hij neemt ons mee naar Le Meridien, inkom 2000 roepies per persoon. Mali doet enkele telefoontjes en babbeltjes en hup we mogen gratis binnen. Fijn geregeld. De muziek is hier een beetje retro maar de fun is super. Iedereen wil met ons op de foto, praten en dansen. Richar eeft de time of his life, ik amuseer me ook. Zo'n contrast met de werkelijkheid buiten. Heel bizar gevoel. We leren er ook 2 broers kennen die ons nadien naar het hotel proberen te voeren. Ze weten het niet zijn en droppen ons ergens in Puneh, niet wetende dat het hotel om de hoek was. Voor 100 roepies versieren we een riksja, we denken een "soldeke" gedaan te hebben, 1 minuut later zijn we bij het hotel. Hij heeft ons goed liggen gehad, ah ja, het was echt geestige avond dus we trekken het ons niet aan.
Gisterenochtend, ontbijtje, voorzichtig met de curry, nadien inkopen gaan doen voor Ravi en onszelf.
Daarna de vier uur terug naar CRHP.
We had a lot of fun, Richard moeten jullie echt leren kennen. Britse humor op en top.
Tot de volgende, nog maar een weekje, het gaat hier zo snel, hmmm, spijtig,...
Vandaag planten we de zaden in de zaadbakken, maar eerst vergadering voor de "interns"
Morgen met het medisch team op pad, avontuur, hoi hoi hoi
Deze morgen na het ontbijt was het kleutertijd. Uittesten van de nieuwe lego en duplo-blokjes. Veel enthousiasme en lachende gezichtjes. Het was een plezier om met hen bezig te zijn. Dankzij de donatie van een school uit de US hebben we dit speelgoed kunnen aanschaffen. Veel nieuws is op hen afgekomen de laatste dagen, play-dough, echte klei, en vandaag Lego. Hun contentement is ontroerend. Fijne voormiddag. Deze namiddag hielden Ashley en Clement een presentatie over hun onderzoek in de dorpen inzake voeding, hemoglobine-waarden, gewicht en lengte, en de correlatie onderling. De presentatie werd bijgewoond door alle academici hier op campus en alle gasten, gezondheidswerkers en tolken. De zaal zat vol. Ndien was er een vragenronde die ze beiden goed doorstaan hebben. Leerrijk en boeiend, thanks to Ashley and Clement.
Deze avond vieren we de verjaardag van Rohan, iemand die ook voor CRHP werkt. We hebben een bedrag samengelegd om de medische zorgen voor zijn moeder wat te bekostigen. Zijn moeder ligt al meer dan een maand in een coma veroorzaakt door een hartaanval en een paar medische blunders. Hij heeft zelfs zijn laptop al moeten verkopen om de kosten te kunnen betalen. Voor een ict-er is dat bijna het laatste zou je denken.
Dus hopelijk zal ons cadeau enkele zorgen verminderen.
That's how life is when you are poor. Soms heel moeilijk te aanvaarden.
Maar we blijven positief want het is feest, hoi hoi ...
Morgen vertrek ik voor een tweedaagse trip naar Puneh samen met Richard, dus gene paniek als er morgen geen blognieuws is, zondagavond of maandagmorgen back in bussiness.
Een pittig dagje op de campus. Deze ochtend moeilijk opstaan. Een nachtje kletsen met Ravi kan een beetje langer uitlopen dan verwacht. Schitterende gesprekken, gaande van politiek tot religie tot zeveren over culturele gebruiken. Veel te laat en deze ochtend veel te vroeg. Een kerremesse is een geselinge weerd.
Een goed ontbijtje en daarna wat opzoekwerk rond premature baby's en gezondheid van vrouwen in ontwikkelingslanden.
Deze namiddag tea-time bij Martin. Nadien kregen we terug les in het ziekenhuis. Topics van de dag: detecteren en diagnostiseren van een hartaanval en de rol van diabetes in het proces, epilepsie bij kinderen onder de drie jaar, gangreen, nekcyste.
Dit werd allemaal live verduidelijkt. De patienten werden een voor een besproken aan hun ziekbed.
Miljaar, gangreen stinkt ongelooflijk, dit heb ik nog nooit gezien noch geroken. Boeiend maar toch even slikken. Morgen amputatie in de ochtend. Kan er spijtig genoeg niet bij zijn.
Men luistert hier gigantisch naar de patient, in die zin dat de artsen de hele achtergrond van de patient proberen te achterhalen. De familie blijft hier ook bij de patient slapen. Men stelt hen gerust, maar de artsen zijn behoorlijk nuchter, niet te veel gepamper.
Ne mensen zou nog beginnen twijfelen om geneeskunde te doen. Beetje veel te moeilijk denk ik. Volgens Shoba is het gewoon een kwestie van passie, motivatie en logisch verstand. Volgens mij komt er wel nog meer bij kijken. Enfin, voor slimmerds is alles simpel.
Ook een beetje zitten keuvelen met de studenten uit Andrah Pradesh, een provincie te zuiden van Maharastra. Ook zij hebben hun eigen taal, gelukkig kunnen ze ook Engels. Leutige en guitige mensen. Ze zijn ook zo klein, voor hen ben ik een reus, we make fun about it, ze kunnen tegen een stootje.
Nog een avondsapje bij de Martin en slapen denk ik.
Gisterenavond een mini-wijnavondje gehouden met Indische rode wijn. Ze zijn hier goed bezig, de Shiraz was voortreffelijk, nog niet top, maar geef ze nog enkele jaren.
Deze morgen eerst een vergadering met Martin omtrent het science-project. Hoe evalueren, hoe verder uitbouwen, etc...
Nadien samen met de kleuters boetseren met klei. Een plezier om ze bezig te zien. Eerst leren ze de klei kennen en daarna mogen ze maken wat ze willen. Stimuleren van hun eigen fantasie. De merendeel van wat ze maken is gerelateerd aan huishoudelijke voorwerpen. Zegt veel denk ik>
Deze namiddag oorlog gevoerd met het internet. Dat valt hier te pas en ten onpas uit. Door het weer zeggen ze. Te warm, te nat, ... tarara djoem.
Nu, net terug van een les in baby's health. 2 uur over hoe een moeder met haar baby verzorgd moet worden in een rurale omgeving in India en omstreken, rekening houdende met de culturele gebruiken. Moraal van het verhaal, wij westerlingen pamperen gigantisch. Een beetje minder zou niet slechter zijn, en hier een beetje meer. De lessen zijn gebaseerd op het gebruiken van gezond en logisch-praktisch verstand. Dr. Shoba geeft zich tenvolle. Hier denken ze zeer concentrisch na om tot hun punt te komen. Hun redeneringswijze is niet zo lineair als die van ons. Ze hebben wel meer behandeld vooraleer tot een besluit of oplossing te komen, boeiend.
Dat was het zo'n beetje voor nu, straks dinner bij Ravi, altijd geestig.
Ik zit hier nu al over de helft van mijn verblijf, de tijd gaat hier snel, soms een beetje te snel.
Ik zal het hier missen, dat voel ik nu al. Ik hou van India ...
Gisteren een leuk dagje, Indisch ritme, chill. Van het ene in het andere rollen.
In de ochtend naar de pre-school. Spelen met de nieuwe play-dough, een waar succes voor jong en oud. Juf Mina gaat er ook volledig in op, de kids hebben fun en maken allerlei vormen, de oogjes blinken, een goeie koop dus. Daarna een les meegevolgd bij Shoba over de vrouw in de maatschappij in India. Discriminatie, gezondheid, arbeid, financiele planning, etc komen aan bod. Shoba staat gedreven voor klas, the Indian way of theaching kan op het eerste zicht wat hard overkomen, maar ze maakt er haar stellingen wel mee duidelijk en probeert zo door te dringen tot de Indiase studenten. Interactief, authentiek en met passie. Zo kun je het het best omschrijven, de studenten zijn onder de indruk.
's Middags in downtown Jamkhed gaan lunchen met z'n allen. Levendige gesprekken, het eten is lekker en vooral super goedkoop.
Later, om 17u is er nog een award-uitreiking in de bib. van Jamkhed, de Raj en Mabelle Arole-award. We verstaan er geen knijt van, maar we vinden enkele vrijwilligers die kunnen vertalen, een geluk, want mijn kennis van het Marathi is niet zo sterk. Eigenlijk te herleiden tot nul.
's Avonds honger als een paard, dinner bij Shobha en daarna afscheidsavond van Devon bij Ravi. Rarara, Ravi, Richard, Martin en mij slagen er in om het uur volledig uit het oog te verliezen. De gesprekken blijven gaande tot in de late uurtjes, feels like home.
Deze ochtend vroeg uit de veren, de slaap hangt nog in mijn ogen. Met z'n allen Devon uitzwaaien, meeting voor de website. De meeting is constructief. De website wordt een pareltje, goe bezig. Deze namiddag zullen we proberen klei uit te testen om potjes edm. te maken, onder het motto creatief met klei. We zouden de klei ook willen gebruiken in de pre-school. Zien of het lukt, we duimen.
.
