Vandaag wordt een dag vol feest. Deze middag zijn we allen uitgenodigd om suikerfeest (Eid el Fitr) te vieren (einde van de Ramadan) bij een van de stafleden. Blijkt nogal een uitgelaten feest te zijn met vele spijzen, opletten voor indigesties dus. Om 17u is er een verjaardagsfeestje van een van de dokters als ik het goed voorheb en om 20u start het afscheidsfeestje in mijn eer. Van chance gesproken. Raj zal deze avond speciaal voor iedereen scampi's in de room klaarmaken. Ik kijk er enorm naar uit. Het wordt ook mijn laatste avond hier. Dus nog eens met volle teugen India in mij opnemen. Ik zal het ongelooflijk missen. Eigenlijk wil ik al zo snel mogelijk terugkeren. Wat ik zeker ook van plan ben. De band met iedereen hier is een om nooit te vergeten. Ravi en Shobha hebben mij hier super veel gegeven, samen met de andere gasten, interns en stafleden. Als je eens India wil zien, voelen en in je opnemen hoe het echt is, los van de toeristische attracties en oogverblinding, dan moet je naar hier komen. This here is the real stuff. Ik ben iedereen daarvoor heel dankbaar. Ik heb alles mogen meemaken, niets werd weggestopt of mij onthouden. Echt een eerlijke manier om India mee te maken. Ik draag CRHP echt in mijn hart en ik hoop in de toekomst dat de organisatie voldoende ondersteund blijft, zodat de armsten van de armsten toch de hoop kunnen blijven ervaren, dankzij CRHP, dat verandering mogelijk is op alle vlakken en voor iedereen.
Een korte update deze keer. Gisterenavond Indiaase wijn geproefd met chocolade. De ene al beter dan de andere, ze zijn er nog niet, maar zoals eerder gezegd, ze komen er wel. Richard leerde ons enkele kaartspelletjes wat voor het nodige amusement zorgde. Deze morgen was er een presentatie van een van de medical students over haar veldonderzoek. Veel grafieken, enorm veel data die ze nog zal moeten verwerken om tot een wetenschappelijke conclusie te komen. De cijfers verwonderden mij niet echt. Je moet geen genie zijn om te zien hoe de situatie hier is inzake voeding, de rol van de vrouw, etc. Deze namiddag Smicha en Alex leren kennen. Ze wonen nu in de States maar hebben hier lange tijd gewerkt. Smicha is van origine uit Mumbai, Alex uit de States, ze hebben elkaar hier op CRHP leren kennen. Waar ontwikkelingshulp niet allemaal goed voor is.
Te lang zitten palaveren waardoor mijn bezoek aan "helping hands", voor spulletjes, voor morgen zal zijn.
Normaal gezien kookt Raj deze avond, hij schijnt een zeer goede kok te zijn, ik ben benieuwd.
O ja, de teelaarde is nog altijd niet gearriveerd. Tiens tiens,...
Gisterennamiddag tevergeefs zitten wachten op de teelaarde. Het was te peinzen. Dan maar foto's gaan nemen van de hele campus. Leuke bezigheid om mensen te ontmoeten en een babbelke te slaan. 's Avonds geskypt met Stijn /Decoene. Westvloams klappen doet ne keer deugd. Nadien een etentje bij Ravi en een kwis. Kwissen is hier een nationale sport aan het worden. De trivialvragen vliegen in het rond. Allerlei weetjes passeren de revue.
Vandaag gaan we naar Jamkhed-center. Vanaf morgen is het afgeraden om de stad nog in te trekken. Het is het einde van de ramadan en het suikerfeest (eid el fitr) begint. Het is dan nogal verhit in Jamkhed. Zonder politie-escorte ga je best de stad niet in. Men is bang voor ontvoeringen en aanslagen. Het leger is hier trouwens in veel steden heel sterk aanwezig. De geweren altijd in aanslag. Raar beeld soms.
Gisteren rustig avondje. Beetje bekomen van het weekendje Pune. Ik ben ook ggen 3x7 meer, ne mens voelt dat.
Deze ochtend vroeg uit de veren om met het "mobile health team" naar een van de dorpen te gaan om "eerste lijns" medische bijstand te verlenen. Het team bestaat uit een arts, een verpleegster, een laborant en enkele VHW (village health workers). De VHW die permanent in het dorp leeft heeft ondertussen al bepaald wie naar de dokter moet. We plaatsen ons centraal in het dorp, op de patio van een tempel. De mensen worden opgehaald door de VHW's. De merendeel van de kwalen zijn gerelateerd aan te veel suiker en een te hoge bloeddruk. Het suikergehalte wordt ter plaatse door de laborant gecheckt. Bij vrouwen ook veel psycho-somatische klachten volgens de arts. Vrouwen hebben het hier ook niet makkelijk, dus eigenlijk een beetje te begrijpen. In 4 uren tijd passeren 37 patienten de revue. Van privacy is hier geen sprake. Men zit achter elkaar in kleermakerszit en men schuift gewoon op. Geheimhouding van het medisch dossier is hier een utopie. Iedereen weet hier alles van iedereen, no problem. Het dorp is al beter geevolueerd dan de andere dorpen waar ik ben geweest. CRHP heeft hier al een lange traditie, het is er ook aan te zien.
Voor dezenamiddag hopen we dat de teelaarde voor de zaaibakken arriveerd, zodat we kunnen planten, maar "this is India", het kan ook pas morgen of volgende week zijn. We zien wel.
That's all for now folks,...
Volgende week kan ik live verslag uitbrengen, met de nodige details en nuances.
We zijn terug in CRHP. Puneh was fantastisch. Zaterdag, rond de middag vertrokken. De bedoeling was fun-time in Puneh, en het was er volledig op. Normaal ging Martin ons ook vergezellen maar dat springt af op het laatste moment. Allison neemt zijn plaats in. Benieuwd wat dat zal geven. Eerst hebben we Clement naar de luchthaven gebracht. Afscheid nemen van een toffe kerel, beetje lastig, maar hij komt naar Europa volgend jaar in januari-februari. We hebben afgesproken samen met Richard (UK) voor een get together again. Daarna inchecken in hotel rond 18u. Beetje verfrissen en "hit the road". We zoeken een Riksja die ons naar het Hard-Rock cafe in Puneh kan brengen. De tweede was de goeie. Hard-Rock cafe is een fantastisch hippe bedoening in contrast met de rest in Puneh. We bestellen een full-option menu, Burger, cocktail en t-shirt. Richard is hilarisch in zijn element. Eenmaal per maand moet hij er even uit. De muziek komt hier dertig jaar achter. YMCA is hier een mega-hit, de obers gaan volledig uit hun dak, springen op de toog en doen een nogal suggestief dansje, het publiek "goes wild", we liggen plat van het lachen. Al snel worden we gespot als enige witjes tussen al die zwartjes. Dansen en leute. Via een buitenwipper (Raj Kumar) weten we waar we moeten zijn om ons feest verder te zetten. We went "clubbing", Richard gooit het op een akkoordje met de mensen aan de ingang. In plaats van 3000 roepies betalen we er 500. Een puik feestje met Sikh-deejays. We leren er Mali kennen, een Sikh met behoorlijk wat connecties. Richard maakt hem wijs dat hij een dam-ingenieur is en wij hem daarbij helpen. We zijn een hit en worden nadien op onze wenken bediend. Om 1u sluit de tent. Geen nood, Mali kent een club waar hij ons wel zal binnenkrijgen. Hij neemt ons mee naar Le Meridien, inkom 2000 roepies per persoon. Mali doet enkele telefoontjes en babbeltjes en hup we mogen gratis binnen. Fijn geregeld. De muziek is hier een beetje retro maar de fun is super. Iedereen wil met ons op de foto, praten en dansen. Richar eeft de time of his life, ik amuseer me ook. Zo'n contrast met de werkelijkheid buiten. Heel bizar gevoel. We leren er ook 2 broers kennen die ons nadien naar het hotel proberen te voeren. Ze weten het niet zijn en droppen ons ergens in Puneh, niet wetende dat het hotel om de hoek was. Voor 100 roepies versieren we een riksja, we denken een "soldeke" gedaan te hebben, 1 minuut later zijn we bij het hotel. Hij heeft ons goed liggen gehad, ah ja, het was echt geestige avond dus we trekken het ons niet aan.
Gisterenochtend, ontbijtje, voorzichtig met de curry, nadien inkopen gaan doen voor Ravi en onszelf.
Daarna de vier uur terug naar CRHP.
We had a lot of fun, Richard moeten jullie echt leren kennen. Britse humor op en top.
Tot de volgende, nog maar een weekje, het gaat hier zo snel, hmmm, spijtig,...
Vandaag planten we de zaden in de zaadbakken, maar eerst vergadering voor de "interns"
Morgen met het medisch team op pad, avontuur, hoi hoi hoi
Deze morgen na het ontbijt was het kleutertijd. Uittesten van de nieuwe lego en duplo-blokjes. Veel enthousiasme en lachende gezichtjes. Het was een plezier om met hen bezig te zijn. Dankzij de donatie van een school uit de US hebben we dit speelgoed kunnen aanschaffen. Veel nieuws is op hen afgekomen de laatste dagen, play-dough, echte klei, en vandaag Lego. Hun contentement is ontroerend. Fijne voormiddag. Deze namiddag hielden Ashley en Clement een presentatie over hun onderzoek in de dorpen inzake voeding, hemoglobine-waarden, gewicht en lengte, en de correlatie onderling. De presentatie werd bijgewoond door alle academici hier op campus en alle gasten, gezondheidswerkers en tolken. De zaal zat vol. Ndien was er een vragenronde die ze beiden goed doorstaan hebben. Leerrijk en boeiend, thanks to Ashley and Clement.
Deze avond vieren we de verjaardag van Rohan, iemand die ook voor CRHP werkt. We hebben een bedrag samengelegd om de medische zorgen voor zijn moeder wat te bekostigen. Zijn moeder ligt al meer dan een maand in een coma veroorzaakt door een hartaanval en een paar medische blunders. Hij heeft zelfs zijn laptop al moeten verkopen om de kosten te kunnen betalen. Voor een ict-er is dat bijna het laatste zou je denken.
Dus hopelijk zal ons cadeau enkele zorgen verminderen.
That's how life is when you are poor. Soms heel moeilijk te aanvaarden.
Maar we blijven positief want het is feest, hoi hoi ...
Morgen vertrek ik voor een tweedaagse trip naar Puneh samen met Richard, dus gene paniek als er morgen geen blognieuws is, zondagavond of maandagmorgen back in bussiness.
Een pittig dagje op de campus. Deze ochtend moeilijk opstaan. Een nachtje kletsen met Ravi kan een beetje langer uitlopen dan verwacht. Schitterende gesprekken, gaande van politiek tot religie tot zeveren over culturele gebruiken. Veel te laat en deze ochtend veel te vroeg. Een kerremesse is een geselinge weerd.
Een goed ontbijtje en daarna wat opzoekwerk rond premature baby's en gezondheid van vrouwen in ontwikkelingslanden.
Deze namiddag tea-time bij Martin. Nadien kregen we terug les in het ziekenhuis. Topics van de dag: detecteren en diagnostiseren van een hartaanval en de rol van diabetes in het proces, epilepsie bij kinderen onder de drie jaar, gangreen, nekcyste.
Dit werd allemaal live verduidelijkt. De patienten werden een voor een besproken aan hun ziekbed.
Miljaar, gangreen stinkt ongelooflijk, dit heb ik nog nooit gezien noch geroken. Boeiend maar toch even slikken. Morgen amputatie in de ochtend. Kan er spijtig genoeg niet bij zijn.
Men luistert hier gigantisch naar de patient, in die zin dat de artsen de hele achtergrond van de patient proberen te achterhalen. De familie blijft hier ook bij de patient slapen. Men stelt hen gerust, maar de artsen zijn behoorlijk nuchter, niet te veel gepamper.
Ne mensen zou nog beginnen twijfelen om geneeskunde te doen. Beetje veel te moeilijk denk ik. Volgens Shoba is het gewoon een kwestie van passie, motivatie en logisch verstand. Volgens mij komt er wel nog meer bij kijken. Enfin, voor slimmerds is alles simpel.
Ook een beetje zitten keuvelen met de studenten uit Andrah Pradesh, een provincie te zuiden van Maharastra. Ook zij hebben hun eigen taal, gelukkig kunnen ze ook Engels. Leutige en guitige mensen. Ze zijn ook zo klein, voor hen ben ik een reus, we make fun about it, ze kunnen tegen een stootje.
Nog een avondsapje bij de Martin en slapen denk ik.
Gisterenavond een mini-wijnavondje gehouden met Indische rode wijn. Ze zijn hier goed bezig, de Shiraz was voortreffelijk, nog niet top, maar geef ze nog enkele jaren.
Deze morgen eerst een vergadering met Martin omtrent het science-project. Hoe evalueren, hoe verder uitbouwen, etc...
Nadien samen met de kleuters boetseren met klei. Een plezier om ze bezig te zien. Eerst leren ze de klei kennen en daarna mogen ze maken wat ze willen. Stimuleren van hun eigen fantasie. De merendeel van wat ze maken is gerelateerd aan huishoudelijke voorwerpen. Zegt veel denk ik>
Deze namiddag oorlog gevoerd met het internet. Dat valt hier te pas en ten onpas uit. Door het weer zeggen ze. Te warm, te nat, ... tarara djoem.
Nu, net terug van een les in baby's health. 2 uur over hoe een moeder met haar baby verzorgd moet worden in een rurale omgeving in India en omstreken, rekening houdende met de culturele gebruiken. Moraal van het verhaal, wij westerlingen pamperen gigantisch. Een beetje minder zou niet slechter zijn, en hier een beetje meer. De lessen zijn gebaseerd op het gebruiken van gezond en logisch-praktisch verstand. Dr. Shoba geeft zich tenvolle. Hier denken ze zeer concentrisch na om tot hun punt te komen. Hun redeneringswijze is niet zo lineair als die van ons. Ze hebben wel meer behandeld vooraleer tot een besluit of oplossing te komen, boeiend.
Dat was het zo'n beetje voor nu, straks dinner bij Ravi, altijd geestig.
Ik zit hier nu al over de helft van mijn verblijf, de tijd gaat hier snel, soms een beetje te snel.
Ik zal het hier missen, dat voel ik nu al. Ik hou van India ...
Gisteren een leuk dagje, Indisch ritme, chill. Van het ene in het andere rollen.
In de ochtend naar de pre-school. Spelen met de nieuwe play-dough, een waar succes voor jong en oud. Juf Mina gaat er ook volledig in op, de kids hebben fun en maken allerlei vormen, de oogjes blinken, een goeie koop dus. Daarna een les meegevolgd bij Shoba over de vrouw in de maatschappij in India. Discriminatie, gezondheid, arbeid, financiele planning, etc komen aan bod. Shoba staat gedreven voor klas, the Indian way of theaching kan op het eerste zicht wat hard overkomen, maar ze maakt er haar stellingen wel mee duidelijk en probeert zo door te dringen tot de Indiase studenten. Interactief, authentiek en met passie. Zo kun je het het best omschrijven, de studenten zijn onder de indruk.
's Middags in downtown Jamkhed gaan lunchen met z'n allen. Levendige gesprekken, het eten is lekker en vooral super goedkoop.
Later, om 17u is er nog een award-uitreiking in de bib. van Jamkhed, de Raj en Mabelle Arole-award. We verstaan er geen knijt van, maar we vinden enkele vrijwilligers die kunnen vertalen, een geluk, want mijn kennis van het Marathi is niet zo sterk. Eigenlijk te herleiden tot nul.
's Avonds honger als een paard, dinner bij Shobha en daarna afscheidsavond van Devon bij Ravi. Rarara, Ravi, Richard, Martin en mij slagen er in om het uur volledig uit het oog te verliezen. De gesprekken blijven gaande tot in de late uurtjes, feels like home.
Deze ochtend vroeg uit de veren, de slaap hangt nog in mijn ogen. Met z'n allen Devon uitzwaaien, meeting voor de website. De meeting is constructief. De website wordt een pareltje, goe bezig. Deze namiddag zullen we proberen klei uit te testen om potjes edm. te maken, onder het motto creatief met klei. We zouden de klei ook willen gebruiken in de pre-school. Zien of het lukt, we duimen.
Gisteren niet kunnen bloggen, internet lag plat. Kan gebeuren hier. Zaterdagnamiddag beetje zitten skypen, Karolien vertrok gisteren naar Canada, dus een beetje goeie reis wensen. Zaterdagavond was "snake-night" bij Ravi. Ze hadden een kerel uitgenodigd die enkele slangen kwam tonen. Voor de eerste keer een ratelslang van 1,5m vastgehouden, sensatie. De cobra heb ik gelaten voor wat hij was. Agressief beestje, afstand bewaren was de boodschap. aarna nog wat zitten kwissen met Richard en de andere interns. Wat we noemen een rustig, maar geestig avondje.
Gisteren zondag, pannenkoeken voor ontbijt. Om 10 uur was er een bezinningsdienst waar quasi heel de gemeenschap op aanwezig was. De moeite om eens mee te maken. Fonetisch liedjes zingen in Marathi, met andere woorden, niet weten wat je eigenlijk aan het zingen was. Nadien een lunchke. Om 14u30 was er diploma-uitreiking voor de adolescenten-meisjes. Ze hebben hier een cursus gevolgd in weerbaarheid. Thema's als huwelijk, bruidschat, gezondheid, huiselijk geweld kwamen aan bod. In de cursus zat ook een pakket zelfverdediging. Deze cursus zorgt ervoor dat die meisjes niet ten prooi vallen aan bepaalde slechte gewoontes in hun cultuur.
Gisterenavond dinner bij Shoba. Ik werd verwend, frieten met scampi's, goeie witte wijn. It's good to be a Belgian in India. Terwijl Kaat ook gehoord, deed deugd om ne keer vlams te klappen.
Deze morgen voor Sinterklaas gespeeld bij de kinderen van de pre-school. Vorige week hadden we allerlei spullen gekocht in Puneh, waaronder ook play-dough. Boetseren, vormpjes maken, the kids loved it en de juf ook.
Straks om 12u mijn eerste les tot 13u30 over gezondheidszorg en sociale zorg in het algemeen. Daarna gaan we met z'n allen eten in Jamkhed, in een veggie-resto. Om 17u zijn we verwacht in de bib. van Jamkhed waar de Raj Arole-prijs wordt uitgereikt aan iemand die zich zeer verdienstelijk gemaakt heeft voor de gemeenschap.
Oh ja, de Martin is back. Dus het science-project komt terug in de kijker. Hij had ook allerlei goodies mee uit Puneh, ook voor mij, nice. Gisteren al eens van zijn wisky geproefd, om de hitte te verslaan:).
Het was al bij al een rustig weekendje. Daarom niet minder geestig, ik ben hier graag, ik hou van het ritme, de sfeer, de mensen, het geheel.
Op zaterdag is er markt in downtown Jamkhed. Een gekke bedrijvige bedoening. Op de beestenmarkt gaat het er iets ruwer aan toe. We blijven in de auto zitten en doen een toerke op de markt. Trekstieren, melkkoeien, geiten worden er verhandeld. De melkkoeien van Amerikaanse origine zijn de duurste omdat ze het meeste melk geven, up tot 70000 roepie (ongeveer 1000 euro), rekening houdende met het feit dat het gemiddelde jaarloon 100000 roepie is, kan dat wel tellen. Daarna bezoeken we de groentenmarkt, een drukte van je welste, roepen, waren aanprijzen, sommige groenten heb ik van mijn leven nog nooit gezien. Toch een beetje "speciaal". Ik ben de enigste blanke op de hele markt, een machtig gevoel, als enige blanke tussen al die Indiers. Nu voel ik een beetje hoe een kleurling zich moet voelen bij ons. Het is enerzijds bevreemdend maar anderzijds geeft het wel een kick. Vandaag is het ook de dag om naar de barbier te gaan, hier laat met zich nog scheren op de ouderwetse manier, met het mes. Een heel ritueel. De mensen staren je hier ongelooflijk lang en ongegeneerd aan, terug lachen en staren is soms de boodschap. Je moet het meemaken.
Vanochtend was laundry-moment. Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk te wassen, maar ik heb het echt nog niet in de vingers. Blijven oefenen zeker?
Gisterenavond na 17u het ziekenhuis bezocht. Het was er redelijk stil, niet veel residerende patienten. Ik ontmoet er een vrouw die door haar schoonmoeder met kerosine is overgoten geweest en voor 60 procent verbrand is. Toch blijft ze stralen, ze ziet de toekomst moedig tegemoet. We praten wat en ze toont me haar tekeningen. Ze haalt veel kracht uit haar geloof. We stimuleren haar hierin, zo krijgt ze ook meer een positief zelfbeeld en mentale sterkte. Ik weet dat voor ons westerlingen geloof meestal iets is voor een klein procent van de bevolking. We staan er niet meer bij stil en vinden het nogal naief en "on"-gelooflijk. Hier is geloof van kapitaal belang voor de mensen. Het geeft hen hoevast, doet hen positief in het leven staan en is niet zomaar iets om overboord te gooien. Ik verschiet daarvan, de positieve impact van gelovig zijn. Ze dwepen niet met kerken en het instituut Kerk maar hun volste vertrouwen en geloof in de Evangelische Boodschap is heel bijzonder. Zie uw naaste graag en wat je voor de minste van de mijne gedaan hebt, dat heb je voor Mij gedaan, leeft hier sterk in deze gemeenschap. Mja, het zet je aan het denken.
Verder in het zekenhuis zijn er nog enkele baby's geboren. Een tweeling van elk om en bij de 1700gram, ze zullen moeten vechten om te overleven. Hier geen postnataal gepamper. Als je overleeft dan ben je sterk genoeg om gezond te leven is hier een beetje de manier van denken. De andere baby stelt het goed, ik schat de moeder nog geen 16 jaar. Ze is vergezeld van haar schoonmoeder. Schoonmoeders, voornamelijk de moeders van de vaders, hebben een zeer invloedrijke positie in het gezinsleven. Zij bepalen eigenlijk bijna alles. De moeders zitten erbij en kijken ernaar, zwijgend en nederig. "Da zoe bie ons gene waer zien", toch niet bij de moeders die ik ken.
Als laaste bezoeken we het operatietheater. behoorlijk professioneel en Westers, van primitieve toestanden is hier geen sprake. Misschien mag ik een operatie bijwonen in de komende weken, ik hoop het.
Anesthesie is meestal lokaal, kwestie van het noodlot niet te tarten als ik de artsen mag geloven. Lidocaine, etc wordt vaak gebruikt.
Nadien nog wat buiten sterren kijken, de wolken verdoezelen ons plan, enkel Veda is te zien, de rest verstopt zich achter de wolken.
Deze namiddag niet direct iets gepland, maar wat niet is kan nog komen, allejuppe, tot later
Deze ochtend afgesproken met Mina, de juf van de pre-school. We gaan de kindjes uit de slums oppikken om naar school te gaan. Mina bezoekt ale gezinnen, maakt een praatje, voelt wat er leeft. Ze is meer dan juf alleen, sociaal werk is ook haar taak. Zo detecteert ze problemen allerhande, mishandeling, ziekte, honger, hygienische toestanden, etc. De mensen klampen haar aan. Ze neemt me overal mee, in de huizen de tenten, de krotten, dit is het leven in de slums. Het choqueert me, maar anderzijds hou ik er wel van, het is eerlijk, hier wordt niets verborgen, wat je ziet is echt. De ouders doen hun best om de kinderen netjes naar school te sturen. Je merkt duidelijk het verschil tussen kinderen die naar school komen en diegene die niet komen, properteit alleen al. Er is al ambiance in de slums, de tribals houden straattheater, iedereen komt kijken. De kinderen hollen rond, al dan niet met kleren aan. In een huis wordt een vrouw door haar man afgeranseld. Ik schrik nogal. De juf grijpt rustig in met een blik en iets dat ze zegt, het geweld stopt en het leven gaat verder, that's life in de slums. De juf wordt hier enorm gerespecteerd, mensen luisteren as ze spreekt, ze straalt autoriteit uit maar tegelijk ook liefde. We kunnen hier van leren. De kinderen leren heel snel hun naam, familienaam, afkomst en adres. Dat is belangrijk om hun kind niet kwijt te raken als ze naar de grootsteden gaan voor werk of etc...Om 9u20 verzamelen we aan de jeep. Alle kindjes erin, meer dan dertig, de juf en de chauffeur erbij en ook het grootste kind van de dag, mezelf. Samen naar school. Eerste sandaaltjes uit en in een kring gaan zitten. Rek -en strekoefeningen. Daarna gezang en aanwezigheid checken. Om 10u begint de hoekenwerking. Om het kwartier schuiven de kinderen door naar een andere hoek. Ze zijn heel creatief en komen continu hun werkjes tonen, trots en fier en met de glimlach. Westerse kids kunnen hier iets van leren. Ze leven in de goot van de matschappij maar ze verliezen hun blijheid niet en spelen alsof de wereld een hemel op aarde is. Dat is CRHP wel een stuk voor hen, maar veel zit ook in hen. Om 11u maken ze zig klaar om te eten. Ze krijgen hier twee gratis maaltijden per dag en een banaan. Heel belangrijk dat ze voedzaam eten krijgen, de voorkomt al vele ziektes en miserie. Ik laat hen rustig eten. Ik keer een dezer zeker terug. Merci Kaat voor al je werk voor de pre-school, het maakt een wereld van verschil voor vele kindjes.
O ja, deze morgen pannenkoeken gekregen voor ontbijt, njammie
Deze morgen terug vroeg uit de veren. Een nieuw dorp om staaltjes te gaan nemen en de voedingsgewoontes te checken. Ik ga mee met het team van Clement, beetje later dan verwacht. Er is een tweede chauffeur nodig omdat we naar twee verschillende dorpen moeten die nogal ver uit elkaar liggen. De tweede chauffeur heeft deze nacht moeten rijden en wordt op het laatste moment vervangen door iemand van de administratie. Er zijn altijd oplossingen, ze laten soms wel op hen wachten, geduld, een schone deugd. Pas om 9u kunnen vertrekken. We beslissen om door te werken tot 14u om dan pas morgen terug te keren ipv in de namiddag.
Eerste gezin laat het onderzoek toe, tot het kindje zijn prikje krijgt. De vader maakt zich kwaad omwille van het gehuil van zijn kleine. Nochtans werden ze goed geinformeerd, alle, opkrassen dan maar en een hoop tijd verspild. We kunnen ongeveer 8 gezinnen doen in 4 uur tijd, dat is weinig, het gaat niet vooruit, maar dat is hier nu eenmaal zo. De mensen klampen de gezondheidswerkers aan voor al hun kwaaltjes. Honden die achter je aanzitten, lopen dus, en met stenen ze wegjagen. Colerieke beesten die honden hier.Vandaag is het echt warm, de zon schijnt en de vermoeidheid kruipt in de benen. Oh ja, ze poetsen hier hun koertje en leefplaats met koeienmest en water. Niet te geloven, we wisten niet wat we zagen. Dat droogt dan op en maakt minder stof dan aarde, zou de uitleg hier achter zijn. Je moet wel weten dat we ondertussen al bij iedereen thuis op de vloer gezeten hebben, hoi, hoi, mest aan de kont. Zet je erover en peinst er niet meer aan, is hier het antwoord op veel.
Terug in CRHP nog wat eten kunnen versieren, honger als een paard. Rijst met groentjes en chapatti (plat brood).
Om 16u zijn we te voet naar het dorp geweest om wat boodschappen te doen. Ik had nog een lange broek nodig. 1 is echt te weinig want naar de dorpen ga je met een lange broek, dat is een vorm van respect, naar de bewoners toe. Een jeans gekocht met de wijdste broekpijpen mogelijk, en dat is dan nog bijna een stretch. Indiers hebben fijne beentjes, maar ik niet. Na wat paswerk vind ik er ene. Oef, want passen in 40graden is niet echt een gezellige bezigheid. Je deelt trouwens het pashokje met verschillende mannen, beetje vreemd, maar het went. Verder kopen we fruit, chocolade en chips. Nog iets geestigs is dat de mannen hier zeer fysiek zijn met elkaar. Handje in handje lopen, arm in arm, mocht je van niet beter weten,...
We hebben een riksja teruggenomen, beetje Plopsaland is nooit ver weg.
Vanavond is er een filmavond gepland, benieuwd naar de keuze...
Deze ochtend om 8u vertrokken naar een dorp om bloedprikjes te nemen van de kinderen onder de 5 jaar. De bedoeling is hun hemoglobinewaarde te meten, aan de hand daarvan kunnen we bepaalde parameters checken, oa ijzer als ik me niet vergis. We willen ook het sterftecijfer van het voorbije jaar in kaart brengen. Alsook waaraan de mensen gestorven zijn en hoe oud ze waren.
Zo'n dorp is een hele belevenis. Er is een indeling, de katelozen leven samen, de lower casts leven samen, de higher samen en de moslims samen. Je ziet het ook aan de stijl van de behuizing. De huisjes zijn zeer primitief, de "straten" zijn modderig en liggen vol met uitwerpselen van de dieren. Watch your step is dus de boodschap. Er is geen riolering aanwezig, hier en daar wel elektriciteit. Door een luidspreker hoor je het chanten, mantra-gewijs gebeden opzeggen in een gemeenschapshuis. De mannen brengen hulde in een tempel aan een persoon die op een lange canape ligt, ze denken dat een van hun goden in hem werkzaam is. De vrouwen verzamelen na een eindje in het gemeenschapshuis om te mediteren. Kinderen lopen overal rond, ze zijn zot van blanken en willen voortdurend op de foto. Vele mannen en kinderen volgen elke stap die je zet, en maar knikken en lachen. Ondertussen neemt het team bloedstaaltjes en gaan ze op gesprek met in verschillende delen van het dorp om het sterftecijfer in kaart te brengen. Het is een echte happening aanhet worden. We vertrekken terug rond 12u45. We worden uitgewuifd. De weg terug is echte bumpy, als je het soms al een weg kunt noemen. We zitten met 14 in een jeep, we worden behoorlijk door elkaar geschud, maar dat kan de pret niet bederven. Een van de locals probeert ons Marathi bij te brengen, dit de taal van Maharastra. Geen makkelijke opdracht, ik ga nog veel moeten oefenen. Het is een geestige bedoening samen met de Amerikaanse studenten. Clement, Adiolo, Ashley, Devon en Alyssa zijn echt toffe mensen om mee op pad te zijn. Clement is echt een super kerel.
Deze namiddag bezoek ik nog helping hands. Een atelier waar ze vanalles maken om te verkopen, kettingetjes, kaarsen,etc...
Allejuppe, even een powernapje en we zijn er weer klaar voor.
Het geplande bezoek naar de boerderij ging door zoals gepland. Fantastisch, zelfs op het afgesproken tijdstip, waw.
Een ritje van 25 km langs landelijke boerenwegeltjes, je voelt je als in een cocktailshaker, shaken, not stired.
Het verhaal van de boerderij is een succesverhaal, in die zin dat men er aan biologische en duurzame landbouw doet met een minimum aan middelen. Ze maken hun eigen eigen fertilizer, zorgen voor eigen water via bekkens en een immense put. Overal bomen op de velden om het water vast te houden. Er is echt goed over nagedacht. De Amerikaanse koeien (geven meer melk) geven niet alleen melk, maar ook mest. Die mest komt in mestsleuven terecht waar het krioelt van de wormen die de boel vruchtbaarder maken. De toplaag wordt elke dag verwijderd en in in zakken gestoken als vruchtbare droge mest.
De manager van de boerderij is een vrouw, Ratnamala. Haar verhaal is er nochtans een van gigantisch veel ellende. Toen ze een jaar of tien was wilden haar ouders haar uithuwelijken, maar zij wilde niet huwen. Door het feit dat de ouders geen bruidschat hadden omdat ze straatarm waren werd er niet direct een partner gevonden. Na enkele jaren was er toch en man die met haar wou huwen zonder een bruidschat. De eerste maanden gingen goed en Ratnamala werd al gauw zwanger. De gezondheid van haar man ging plots heel sterk achteruit. Na onderzoek bij verschillende artsen kregen ze te horen dat hij besmet was met HIV. Ook Ratnamala en de foetus werden getest, zij bleken beiden ook HIV-positief te zijn. Ze besloten om bij haar man zijn ouders in te wonen om samen voor haar man te zorgen. Toen die stierf ging ze terug naar haar ouders. Probleem was dat de dorpsgemeenschap haar niet wou. Ze waren bang dat ook zij besmet zouden worden. Onwetendheid kan kwalijke gevolgen hebben. Ze werd verstoten uit de gemeenschap. Ze stond er alleen voor met haar kind. Ze zocht werk, maar moest daarvoor haar zieke kind alleen laten. Het werk was noodzakelijk om enige overleving mogelijk te maken. Op een avond vond ze haar kind dood in z'n bedje. Ze panikeerde, sloeg volledig tilt, en ondernam na enkele dagen een zelfmoordpoging door vergif in te nemen. Haar buurvrouw vond haar en men kon haar net op tijd redden. Ze werd naar CRHP gebracht. Ze woog dan nog 27 kg. Ze moest genezen en aansterken. Nadien kon ze aan de slag op de boerderij. Maar de vrouwen op de boerderij wilden ook niets met haar te maken hebben uit angst dat ze ook ziek zouden worden. Dr. Raj Arole heeft dan de gemeenschap uitgelegd wat HIV is en hij heeft ook samen met Ratnamala gegeten uit dezelfde schotel om aan te tonen dat je daardoor niet besmet wordt. Ondertussen is Ratnamala na een goeie doorgedreven opleiding landbouw opgeklommen tot manager van de boerderij. Ze heeft ook een dochter geadopteerd en de blik in haar ogen is wonderbaarlijk. Ze straalt en staat positief in het leven. Mensen die op zo'n manier uit de ellende kruipen verdienen een standbeeld.
Terug in CRHP, even tot bij Shoba voor een kort geprek naar planning toe. Avondeten en proberen te skypen. Geen makkie, eerst aan een laptop geraken, daarna internet proberen te vinden om als dessert een skypeverbinding te installeren. Het duurt ongeveer twee uren tegen dat alles geregeld is. Geduld is hier echt een schone deugd. Na de skype nog een slaapmutsje bij Shobha. Ze is ontspannen en vertelt honderduit over haar belevenissen in het buitenland, hartelijk lachen, ze valt bijna van haar stoel. Een goeie manier om de dag mee te eindigen, lachende gezichten.
Vandaag komt de bisschop van dit district op bezoek. Ik moet er bij zijn van Shobha. Benieuwd wat het zal worden, allejuppe.
Ook op zondag is het hier een en al bedrijvigheid. De kids spelen, de ouderen zijn bezig, lummelen wat, thee drinken, babbalen met elkaar, beetje werken,... Alle winkeltjes zijn open, zeven op zeven en bijna 24 op 24, dus er valt altijd iets te beleven. Gisteren leren cricket spelen aan de lokale kinderen. Samen met de US-studenten. Snap nog altijd de regels niet echt maar er is progressie. Richard die een rasechte Brit is en een fervent speler-fan probeert het ons beetje bij beetje uit te leggen. Cricket is super populair in India, de "Ashes" zijn bezig, een wedstrijd tussen Australie en Engeland. De Engelsen zijn aan het winnen blijkbaar> Zo'n wedstrijd duurt tot 5 dagen, is ook nogal een matuvu gedoe. Wel geestig om met die gasten te spelen. Ons team had blijkbaar gewonnen, allejuppe, en dat voor amateurs eerste klas.
Daarna heb ik Richard geholpen met zijn duurzaam landbouw project. Zaaibakken maken. 6 zaaibakken van ongeveer drie vierkante meter. 3 van 30cm hoog en 3 van 90 cm hoog. We vullen ze gelaagd, mestlaag, teelaarde, mestlaag, etc. Enkele mannen uit het dorp helpen. Ook de meisjes die hier cursus volgen maatschappijleer helpen tijdens hun pauze. Vrolijke boel.
Rond vijf uur klaar. Richard wil nog water geven maar Vishnu zegt, no no, tomorrow, first thee, I buy, ok? Hij neemt Richard en mij mee naar zijn favoriete theebarak waar hij ongeveer 15 a 20 keer per dag zit. 1 thee is 5 roepie, nog geen halve eurocent, dus ...
We zitten na te kaarten. Het begint water te gieten. You see, zegt Vishnu, water comes, en dan zijn super glimlach. Voor ons heel wat minder, onze was hangt buiten, dat wordt herbeginnen, hoi hoi.
Vandaag gaan we normaal naar de boerderij, alle, flexibel zijn moet je hier wel kunnen, dus de plannen kunnen nog wijzigen.
Gisterenavond een feestje gehad bij Ravi thuis. Pizza gemaakt in zijn houtoven, pintjes drinken, en een beetje rum stond ook op het lijstje. Een gezellig avondje ouderwets leuteren en zeveren met een sapje erbij. Ne mens zou denken dat hij op een terrasje in de Provence zit. Tijdstip van bedstede hou ik liever voor mezelf .
Gisterenmorgen skypen met Karolien, was echt blij om eens langer dan 5 min. te kunnen praten, beeld was er niet bij, wel klank, de omgekeerde wereld bijna, heb je hem?
In de namiddag zijn we watervallen gaan bezoeken. Prachtige vallei, groene weidse natuur. Eerst twee honderd en in de vijftig reuzentrappen naar beneden, tempel spotten, daarna een toch in de vallei gemaakt langs nauwe modderpaadjes vol struiken (met stekels) en bomen. Toch een beetje avontuur, zeker als je niet weet waar het pad naar toe loopt. Een Indier die met ons mee is denkt dat we best naar boven klimmen. Hij volgt het spoor van dierlijke uitwerpselen. Zo komen we na wat rotsen en klimwerk op een prachtig plateau. Een view over de hele vallei. Naar de bron van een van dewatervallen gaan zoeken, riviertje oversteken, natte broek en schoenen, echt gejeund.
Thuisgekomen, eerste handwasje van modderkledij, krijg er niet alle plekken uit, soit, niet aantrekken.
Het was een goeie dag gisteren, ontspannend en geestig.
Vandaag hoop ik een sessie te kunnen meevolgen waarbij jonge meisjes (puberteit) samenkomen rond maatschappelijke thema's. Het is wel in Marathi, maar Lexi zal een beetje proberen te vertalen. Ik ben benieuwd.
Net terug uit Puneh. Gisterenochtend in alle vroegte vertrokken. Jamkhed-Puneh is ongeveer een vier uurtjes rijden. Voor diegene die denken dat ze "die-hard" chauffeurs zijn, kom dan maar hier eens je kunsten tonen. Tweevaksbanen, met drie naast elkaar, spookrijden is de normaalste zaak van de wereld, gordels zitten in een auto als ballast, op de "autosnelweg", mensen, koeien, dieren allerhande, brommers ontwijken, richtingsaanwijzers zijn er vervangen door toeteren (hier evenveel in 10 min. als wij in 10 jaar), snelheidsbeperking lijkt hier niet te bestaan, de wegen zijn niet zo vlak, voorrangsregels nul, je doet maar, MAAR, blutsen, agressie en accidenten NUL, alle tot nu toe toch. Echt een belevenis op zich. Oogjes dicht en vertrouwen op diegene die achter het stuur zit, de onversaagbare Veejay (hopelijke spel ik het goed). Een attractie in Disneyland is niets vergeleken hierbij.
Puneh zelf grijpt me echt naar de keel. Een stad van meer dan 6 milj. inwoners vol van contrasten. Rijkdom naast extreme armoede. Een Jaguar geparkeerd naast een bedelaar zonder benen, voortkruipend in de modder. Hotels naast slums, het liet een enorme indruk op me na. Shobha spreekt een man aan die maar een been meer heeft. Ze verwijst hem door naar CRHP en geeft hem haar gegevens. You come and we will take care of you. In CRHP maken ze ook prothesen.
De bedoeling van de trip was in de eerste plaats het science-center bezoeken om ideeen op te doen voor Martin's science-project. We zijn daar goed in geslaagd denk ik. Veel foto's en ideeen. Veel kunnen we namaken. Daarom was Vishnu ook mee, onze creatieve duizendpoot. Vishnu bouwt huizen, maakt prothesen en is ook landbouwer, van multitasking gesproken. Maar hij is ook een fervente theedrinker. Bij het woord tchai beginnen zijn oogjes al te blinken. We drink thee Vishnu? Yes, yes.
Daarna naar een hotelletje even nakaarten en wat rust. Daarna boodschappen doen en gaan eten samen met Shobha, Allison en Martin. Creatieve, goeie babbel tijdens het eten, het was trouwens super lekker, een puik adres.
Deze ochtend typisch Indisch ontbijt. Me een beetje mispakt. Chapatti (pannenkoekjes) met warme pittige curry, omelet, toast en vruchtensap. De curry heeft me even toch wel bij de kraag gegrepen. Enfin soit, ne keer goed naar de "men's room" en er niet meer te veel aan peinzen doet wonderen. Daarna afspraak met Shobha en Allison om spullen te gaan kopen voor de "pre-school", geld wisselen, belwaarde upgraden, nog een koffietjes "in een haastje" en daarna terug richting Jamkhed. Onderweg lunch. Vishnu en zijn zoon Atjeh vasten vandaag, want het is feest van hun God. Vasten heeft een andere betekenis dan bij ons. Alleen geen vlees eten of alcohol drinken op die dag. De rest is "ok".
Blij dat we hier op CRHP terug zijn. Vanavond gaat iedereen eten bij Ravi. De internationale mess is voorbehouden voor een feestje van ???
Bij Ravi is het wel fun, pizza maken in zijn houtoven en een pintje drinken.
Vandaag mocht er trouwens geen alcohol verkocht worden in Maharastra (provincie) omwille van een godsdienstig feest.
Kinderen die straatarm zijn en je aanklampen voor een paar roepies, met een eindeloze tristesse in hun ogen, dat heeft me het meest aangegrepen in onze trip naar Puneh. Soms moet je toch hard kunnen zijn.
Foto's zullen voor later zijn. Het giet hier water, wat niet echt foto-weer is. En mensen fotograferen die in de diepste miserie zitten, nee, dat lukt me niet, sorry...
Gisteren voor het eerst in een riksja richting Jamkhed center. Een avontuur op zich, je bent compleet door elkaar geschud op de bumpy roads. Door de vele regenval worden de "straten" een grote modderpoel. De driver loodst ons erdoorheen als een acrobaat, voor 10 roepie kun je niet sukkelen als je weet dat 1 euro ongeveer 75 roepie is. Daar aangekomen zijn we gaan shoppen en geld afhalen bij de lokale ATM. Je moet wel goed kiezen want ze werken niet allemaal. Daarna een kledingszaak bezocht. Afgewerkte kledij vind je hier niet veel, wel rollen vol stoffen in alle kleuren en shari's met hopen. Er werken ook ongelooflijk veel mensen in die winkel, meer dan de helft zit te kijken, de anderen werken. Blijkbaar typisch Indisch. Bij building constructions is er eentje die iets doet en twee of drie die toekijken, perfect normaal.
De mensen roepen je constant als je blank bent, hey sir, hello sir,... een van de amerikaanse studenten bemerkte, you must be a celebrity out here. Toch een beetje onwennig eigenlijk.
Gisteren avond bij het eten chilli geprobeerd, behoorlijk straf en pittig, maar wel lekker. Daarna was er brandy-coffee and cake bij Shobha. Alcohol is hier iets raars, het nuttigen is best in-house. Alcohol heeft hier een slechte naam en wordt gelijk geschakeld met huiselijk geweld. Nadien een goed tukske gedaan.
Deze morgen was er eerst een korte vergadering over de pre-school. Daarna heb ik het schooltje bezocht. Fantastische ervaring, die kinderen zijn super vriendelijk en goedlachs. Ze pakken je direct vast en tonen je wat ze gemaakt hebben. Shobha heeft gevraagd om juf Nina een beetje bij te staan en haar te helpen om het coaching-systeem te integreren in haar klas. Deze namiddag heb ik met haar afgesproken om een beter beeld te krijgen van alles in de pre-school. Nadien nog een meeting met Martin over science in a box van Procter and Gamble.
Alles begint een beetje vorm te krijgen wat wel geestig is. Morgen vertrekken we naar Puneh op prospectie om ideeen op te doen voor het science project op de campus. We blijven daar minimum 2 dagen.
Zo lieve luitjes;) dat was het voor nu, namaste en tot schrijfs ...
.
. 
