Op zaterdag is er markt in downtown Jamkhed. Een gekke bedrijvige bedoening. Op de beestenmarkt gaat het er iets ruwer aan toe. We blijven in de auto zitten en doen een toerke op de markt. Trekstieren, melkkoeien, geiten worden er verhandeld. De melkkoeien van Amerikaanse origine zijn de duurste omdat ze het meeste melk geven, up tot 70000 roepie (ongeveer 1000 euro), rekening houdende met het feit dat het gemiddelde jaarloon 100000 roepie is, kan dat wel tellen. Daarna bezoeken we de groentenmarkt, een drukte van je welste, roepen, waren aanprijzen, sommige groenten heb ik van mijn leven nog nooit gezien. Toch een beetje "speciaal". Ik ben de enigste blanke op de hele markt, een machtig gevoel, als enige blanke tussen al die Indiers. Nu voel ik een beetje hoe een kleurling zich moet voelen bij ons. Het is enerzijds bevreemdend maar anderzijds geeft het wel een kick. Vandaag is het ook de dag om naar de barbier te gaan, hier laat met zich nog scheren op de ouderwetse manier, met het mes. Een heel ritueel. De mensen staren je hier ongelooflijk lang en ongegeneerd aan, terug lachen en staren is soms de boodschap. Je moet het meemaken. 

Vanochtend was laundry-moment. Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk te wassen, maar ik heb het echt nog niet in de vingers. Blijven oefenen zeker? 

Gisterenavond na 17u het ziekenhuis bezocht. Het was er redelijk stil, niet veel residerende patienten. Ik ontmoet er een vrouw die door haar schoonmoeder met kerosine is overgoten geweest en voor 60 procent verbrand is. Toch blijft ze stralen, ze ziet de toekomst moedig tegemoet. We praten wat en ze toont me haar tekeningen. Ze haalt veel kracht uit haar geloof. We stimuleren haar hierin, zo krijgt ze ook meer een positief zelfbeeld en mentale sterkte. Ik weet dat voor ons westerlingen geloof meestal iets is voor een klein procent van de bevolking. We staan er niet meer bij stil en vinden het nogal naief en "on"-gelooflijk. Hier is geloof van kapitaal belang voor de mensen. Het geeft hen hoevast, doet hen positief in het leven staan en is niet zomaar iets om overboord te gooien. Ik verschiet daarvan, de positieve impact van gelovig zijn. Ze dwepen niet met kerken en het instituut Kerk maar hun volste vertrouwen en geloof in de Evangelische Boodschap is heel bijzonder. Zie uw naaste graag en wat je voor de minste van de mijne gedaan hebt, dat heb je voor Mij gedaan, leeft hier sterk in deze gemeenschap. Mja, het zet je aan het denken.

Verder in het zekenhuis zijn er nog enkele baby's geboren. Een tweeling van elk om en bij de 1700gram, ze zullen moeten vechten om te overleven. Hier geen postnataal gepamper. Als je overleeft dan ben je sterk genoeg om gezond te leven is hier een beetje de manier van denken. De andere baby stelt het goed, ik schat de moeder nog geen 16 jaar. Ze is vergezeld van haar schoonmoeder. Schoonmoeders, voornamelijk de moeders van de vaders, hebben een zeer invloedrijke positie in het gezinsleven. Zij bepalen eigenlijk bijna alles. De moeders zitten erbij en kijken ernaar, zwijgend en nederig. "Da zoe bie ons gene waer zien", toch niet bij de moeders die ik ken.

Als laaste bezoeken we het operatietheater. behoorlijk professioneel en Westers, van primitieve toestanden is hier geen sprake. Misschien mag ik een operatie bijwonen in de komende weken, ik hoop het.

Anesthesie is meestal lokaal, kwestie van het noodlot niet te tarten als ik de artsen mag geloven. Lidocaine, etc wordt vaak gebruikt.

Nadien nog wat buiten sterren kijken, de wolken verdoezelen ons plan, enkel Veda is te zien, de rest verstopt zich achter de wolken.

Deze namiddag niet direct iets gepland, maar wat niet is kan nog komen, allejuppe, tot later

Daag

Deze ochtend afgesproken met Mina, de juf van de pre-school. We gaan de kindjes uit de slums oppikken om naar school te gaan. Mina bezoekt ale gezinnen, maakt een praatje, voelt wat er leeft. Ze is meer dan juf alleen, sociaal werk is ook haar taak. Zo detecteert ze problemen allerhande, mishandeling, ziekte, honger, hygienische toestanden, etc. De mensen klampen haar aan. Ze neemt me overal mee, in de huizen de tenten, de krotten, dit is het leven in de slums. Het choqueert me, maar anderzijds hou ik er wel van, het is eerlijk, hier wordt niets verborgen, wat je ziet is echt. De ouders doen hun best om de kinderen netjes naar school te sturen. Je merkt duidelijk het verschil tussen kinderen die naar school komen en diegene die niet komen, properteit alleen al. Er is al ambiance in de slums, de tribals houden straattheater, iedereen komt kijken. De kinderen hollen rond, al dan niet met kleren aan. In een huis wordt een vrouw door haar man afgeranseld. Ik schrik nogal. De juf grijpt rustig in met een blik en iets dat ze zegt, het geweld stopt en het leven gaat verder, that's life in de slums. De juf wordt hier enorm gerespecteerd, mensen luisteren as ze spreekt, ze straalt autoriteit uit maar tegelijk ook liefde. We kunnen hier van leren. De kinderen leren heel snel hun naam, familienaam, afkomst en adres. Dat is belangrijk om hun kind niet kwijt te raken als ze naar de grootsteden gaan voor werk of etc...Om 9u20 verzamelen we aan de jeep. Alle kindjes erin, meer dan dertig, de juf en de chauffeur erbij en ook het grootste kind van de dag, mezelf. Samen naar school. Eerste sandaaltjes uit en in een kring gaan zitten. Rek -en strekoefeningen. Daarna gezang en aanwezigheid checken. Om 10u begint de hoekenwerking. Om het kwartier schuiven de kinderen door naar een andere hoek. Ze zijn heel creatief en komen continu hun werkjes tonen, trots en fier en met de glimlach. Westerse kids kunnen hier iets van leren. Ze leven in de goot van de matschappij maar ze verliezen hun blijheid niet en spelen alsof de wereld een hemel op aarde is. Dat is CRHP wel een stuk voor hen, maar veel zit ook in hen. Om 11u maken ze zig klaar om te eten. Ze krijgen hier twee gratis maaltijden per dag en een banaan. Heel belangrijk dat ze voedzaam eten krijgen, de voorkomt al vele ziektes en miserie. Ik laat hen rustig eten. Ik keer een dezer zeker terug. Merci Kaat voor al je werk voor de pre-school, het maakt een wereld van verschil voor vele kindjes.

O ja, deze morgen pannenkoeken gekregen voor ontbijt, njammie

Tot de volgende

Deze morgen terug vroeg uit de veren. Een nieuw dorp om staaltjes te gaan nemen en de voedingsgewoontes te checken. Ik ga mee met het team van Clement, beetje later dan verwacht. Er is een tweede chauffeur nodig omdat we naar twee verschillende dorpen moeten die nogal ver uit elkaar liggen. De tweede chauffeur heeft deze nacht moeten rijden en wordt op het laatste moment vervangen door iemand van de administratie. Er zijn altijd oplossingen, ze laten soms wel op hen wachten, geduld, een schone deugd. Pas om 9u kunnen vertrekken. We beslissen om door te werken tot 14u om dan pas morgen terug te keren ipv in de namiddag. 

Eerste gezin laat het onderzoek toe, tot het kindje zijn prikje krijgt. De vader maakt zich kwaad omwille van het gehuil van zijn kleine. Nochtans werden ze goed geinformeerd, alle, opkrassen dan maar en een hoop tijd verspild. We kunnen ongeveer 8 gezinnen doen in 4 uur tijd, dat is weinig, het gaat niet vooruit, maar dat is hier nu eenmaal zo. De mensen klampen de gezondheidswerkers aan voor al hun kwaaltjes. Honden die achter je aanzitten, lopen dus, en met stenen ze wegjagen. Colerieke beesten die honden hier.Vandaag is het echt warm, de zon schijnt en de vermoeidheid kruipt in de benen. Oh ja, ze poetsen hier hun koertje en leefplaats met koeienmest en water. Niet te geloven, we wisten niet wat we zagen. Dat droogt dan op en maakt minder stof dan aarde, zou de uitleg hier achter zijn. Je moet wel weten dat we ondertussen al bij iedereen thuis op de vloer gezeten hebben, hoi, hoi, mest aan de kont. Zet je erover en peinst er niet meer aan, is hier het antwoord op veel.

Terug in CRHP nog wat eten kunnen versieren, honger als een paard. Rijst met groentjes en chapatti (plat brood).

Om 16u zijn we te voet naar het dorp geweest om wat boodschappen te doen. Ik had nog een lange broek nodig. 1 is echt te weinig want naar de dorpen ga je met een lange broek, dat is een vorm van respect, naar de bewoners toe. Een jeans gekocht met de wijdste broekpijpen mogelijk, en dat is dan nog bijna een stretch. Indiers hebben fijne beentjes, maar ik niet. Na wat paswerk vind ik er ene. Oef, want passen in 40graden is niet echt een gezellige bezigheid. Je deelt trouwens het pashokje met verschillende mannen, beetje vreemd, maar het went. Verder kopen we fruit, chocolade en chips. Nog iets geestigs is dat de mannen hier zeer fysiek zijn met elkaar. Handje in handje lopen, arm in arm, mocht je van niet beter weten,...

We hebben een riksja teruggenomen, beetje Plopsaland is nooit ver weg.

Vanavond is er een filmavond gepland, benieuwd naar de keuze...

Tot de volgende...

Deze ochtend om 8u vertrokken naar een dorp om bloedprikjes te nemen van de kinderen onder de 5 jaar. De bedoeling is hun hemoglobinewaarde te meten, aan de hand daarvan kunnen we bepaalde parameters checken, oa ijzer als ik me niet vergis. We willen ook het sterftecijfer van het voorbije jaar in kaart brengen. Alsook waaraan de mensen gestorven zijn en hoe oud ze waren. 

Zo'n dorp is een hele belevenis. Er is een indeling, de katelozen leven samen, de lower casts leven samen, de higher samen en de moslims samen. Je ziet het ook aan de stijl van de behuizing. De huisjes zijn zeer primitief, de "straten" zijn modderig en liggen vol met uitwerpselen van de dieren. Watch your step is dus de boodschap. Er is geen riolering aanwezig, hier en daar wel elektriciteit. Door een luidspreker hoor je het chanten, mantra-gewijs gebeden opzeggen in een gemeenschapshuis. De mannen brengen hulde in een tempel aan een persoon die op een lange canape ligt, ze denken dat een van hun goden in hem werkzaam is. De vrouwen verzamelen na een eindje in het gemeenschapshuis om te mediteren. Kinderen lopen overal rond, ze zijn zot van blanken en willen voortdurend op de foto. Vele mannen en kinderen volgen elke stap die je zet, en maar knikken en lachen. Ondertussen neemt het team bloedstaaltjes en gaan ze op gesprek met in verschillende delen van het dorp om het sterftecijfer in kaart te brengen. Het is een echte happening aanhet worden. We vertrekken terug rond 12u45. We worden uitgewuifd. De weg terug is echte bumpy, als je het soms al een weg kunt noemen. We zitten met 14 in een jeep, we worden behoorlijk door elkaar geschud, maar dat kan de pret niet bederven. Een van de locals probeert ons Marathi bij te brengen, dit de taal van Maharastra. Geen makkelijke opdracht, ik ga nog veel moeten oefenen. Het is een geestige bedoening samen met de Amerikaanse studenten. Clement, Adiolo, Ashley, Devon en Alyssa zijn echt toffe mensen om mee op pad te zijn. Clement is echt een super kerel.

Deze namiddag bezoek ik nog helping hands. Een atelier waar ze vanalles maken om te verkopen, kettingetjes, kaarsen,etc...

Allejuppe, even een powernapje en we zijn er weer klaar voor.

Groetjes 

Het geplande bezoek naar de boerderij ging door zoals gepland. Fantastisch, zelfs op het afgesproken tijdstip, waw.

Een ritje van 25 km langs landelijke boerenwegeltjes, je voelt je als in een cocktailshaker, shaken, not stired. 

Het verhaal van de boerderij is een succesverhaal, in die zin dat men er aan biologische en duurzame landbouw doet met een minimum aan middelen. Ze maken hun eigen eigen fertilizer, zorgen voor eigen water via bekkens en een immense put. Overal bomen op de velden om het water vast te houden. Er is echt goed over nagedacht. De Amerikaanse koeien (geven meer melk) geven niet alleen melk, maar ook mest. Die mest komt in mestsleuven terecht waar het krioelt van de wormen die de boel vruchtbaarder maken. De toplaag wordt elke dag verwijderd en in in zakken gestoken als vruchtbare droge mest.

De manager van de boerderij is een vrouw, Ratnamala. Haar verhaal is er nochtans een van gigantisch veel ellende. Toen ze een jaar of tien was wilden haar ouders haar uithuwelijken, maar zij wilde niet huwen. Door het feit dat de ouders geen bruidschat hadden omdat ze straatarm waren werd er niet direct een partner gevonden. Na enkele jaren was er toch en man die met haar wou huwen zonder een bruidschat. De eerste maanden gingen goed en Ratnamala werd al gauw zwanger. De gezondheid van haar man ging plots heel sterk achteruit. Na onderzoek bij verschillende artsen kregen ze te horen dat hij besmet was met HIV. Ook Ratnamala en de foetus werden getest, zij bleken beiden ook HIV-positief te zijn. Ze besloten om bij haar man zijn ouders in te wonen om samen voor haar man te zorgen. Toen die stierf ging ze terug naar haar ouders. Probleem was dat de dorpsgemeenschap haar niet wou. Ze waren bang dat ook zij besmet zouden worden. Onwetendheid kan kwalijke gevolgen hebben. Ze werd verstoten uit de gemeenschap. Ze stond er alleen voor met haar kind. Ze zocht werk, maar moest daarvoor haar zieke kind alleen laten. Het werk was noodzakelijk om enige overleving mogelijk te maken. Op een avond vond ze haar kind dood in z'n bedje. Ze panikeerde, sloeg volledig tilt, en ondernam na enkele dagen een zelfmoordpoging door vergif in te nemen. Haar buurvrouw vond haar en men kon haar net op tijd redden. Ze werd naar CRHP gebracht. Ze woog dan nog 27 kg. Ze moest genezen en aansterken. Nadien kon ze aan de slag op de boerderij. Maar de vrouwen op de boerderij wilden ook niets met haar te maken hebben uit angst dat ze ook ziek zouden worden. Dr. Raj Arole heeft dan de gemeenschap uitgelegd wat HIV is en hij heeft ook samen met Ratnamala gegeten uit dezelfde schotel om aan te tonen dat je daardoor niet besmet wordt. Ondertussen is Ratnamala na een goeie doorgedreven opleiding landbouw opgeklommen tot manager van de boerderij. Ze heeft ook een dochter geadopteerd en de blik in haar ogen is wonderbaarlijk. Ze straalt en staat positief in het leven. Mensen die op zo'n manier uit de ellende kruipen verdienen een standbeeld.

Terug in CRHP, even tot bij Shoba voor een kort geprek naar planning toe. Avondeten en proberen te skypen. Geen makkie, eerst aan een laptop geraken, daarna internet proberen te vinden om als dessert een skypeverbinding te installeren. Het duurt ongeveer twee uren tegen dat alles geregeld is. Geduld is hier echt een schone deugd. Na de skype nog een slaapmutsje bij Shobha. Ze is ontspannen en vertelt honderduit over haar belevenissen in het buitenland, hartelijk lachen, ze valt bijna van haar stoel. Een goeie manier om de dag mee te eindigen, lachende gezichten.

Vandaag komt de bisschop van dit district op bezoek. Ik moet er bij zijn van Shobha. Benieuwd wat het zal worden, allejuppe.

Tot later ...

Daarna heb ik Richard geholpen met zijn duurzaam landbouw project. Zaaibakken maken. 6 zaaibakken van ongeveer drie vierkante meter. 3 van 30cm hoog en 3 van 90 cm hoog. We vullen ze gelaagd, mestlaag, teelaarde, mestlaag, etc. Enkele mannen uit het dorp helpen. Ook de meisjes die hier cursus volgen maatschappijleer helpen tijdens hun pauze. Vrolijke boel.

Rond vijf uur klaar. Richard wil nog water geven maar Vishnu zegt, no no, tomorrow, first thee, I buy, ok? Hij neemt Richard en mij mee naar zijn favoriete theebarak waar hij ongeveer 15 a 20 keer per dag zit. 1 thee is 5 roepie, nog geen halve eurocent, dus ...

We zitten na te kaarten. Het begint water te gieten. You see, zegt Vishnu, water comes, en dan zijn super glimlach. Voor ons heel wat minder, onze was hangt buiten, dat wordt herbeginnen, hoi hoi.

Vandaag gaan we normaal naar de boerderij, alle, flexibel zijn moet je hier wel kunnen, dus de plannen kunnen nog wijzigen.

Daag