Sommigen zullen bij het lezen van mijn eerste bedenkingen misschien geïrriteerd vaststellen dat wat ik daarin vertel erg vanzelfsprekend is en dat ik mezelf voortdurend herhaal, maar ik vind het belangrijk om onderaan de ladder te beginnen, bij de eerste trede. Onze ontreddering kan immers zo groot zijn dat we iedere basis, elk fundament verloren zijn en pas als we weer een minimum aan vaste grond onder onze voeten hebben is verder bouwen aan verandering mogelijk. Daarom start ik hier bij het begin en het begin is opstaan: kom uit bed! Ik weet uit ervaring hoe verleidelijk de verdoving van de slaap is, maar echte verandering kan alleen plaatsvinden oog in oog met de realiteit, hoe bedreigend die ook is, dus kom uit bed, ook al betekent dat dat de pijn terug de kop opsteekt en je bij de gedachte hieraan walgt bij het vooruitzicht van een nieuwe dag. Zorg dat je de eerste momenten die je op bent bezig blijft, iets eenvoudigs te doen hebt: poets je tanden, ga onder de douche en neem een ontbijt. Het is erg belangrijk- en dit advies zal ik tot in den treure blijven herhalen- dat je deze handelingen bewust uitvoert, dit wil zeggen dat je probeert om al je aandacht te geven aan wat je op dat moment doet en dat betekent in dit geval zo zorgvuldig mogelijk je tanden poetsen, terwijl je let op iedere sensatie die hiermee gepaard gaat: het wrijven van de stugge haren van de tandenborstel over je tanden, de smaak van de tandpasta, de vorming van schuim in je mond, de frisheid van het water waarmee je je mond spoelt... Op die manier dwing je jezelf om in het nu te blijven (en over de kracht van het nu zal ik het later nog hebben) en geef je zo weinig mogelijk ruimte aan negatieve gedachten om de kop op te steken. Gebeurt dat toch, laat je dan niet ontmoedigen, focus je weer op de handeling van het tandenpoetsen en geef dit opnieuw alle aandacht. Je zult merken dat je gedachten onophoudelijk met je aan de haal gaan en je weg van het huidige moment willen voeren, maar klamp je vast aan je tandenborstel die een tastbaar verbindingsstuk met het nu vormt en begin telkens opnieuw aan het bewust zijn van wat je doet, zonder jezelf te veroordelen, zonder boos te worden op jezelf omdat 'het niet lukt'. Alleen al de intentie om bewust bij je handeling te blijven is een vorm van succes. Bewust zijn zal de sleutel worden tot elke positieve verandering in je leven. Op die manier maak je van het allereerste begin van je dag een soort meditatieve oefening, waarmee je op 'geweldloze' wijze verzet biedt tegen de negativiteit waarmee je gewoonlijk van bij het wakker worden volstroomt en verhoog je bovendien de kwaliteit van wat je doet, in dit geval bezig zijn met je persoonlijke hygiëne. Op dezelfde manier ga je onder de douche te werk. Niet op automatische piloot, maar zo zorgvuldig mogelijk, terwijl je stil staat bij iedere gewaarwording die hiermee gepaard gaat. Overweeg hierbij ook eens het feit dat water een oerelement is waaruit alle leven, ook jij, ontstaan is- meer nog: je bent voor het grootste deel water en er gaat een mysterieuze, zuiverende en helende kracht uit van het contact ermee. Je onderdompelen in warm water is een zeer eenvoudige manier van thuis komen bij jezelf. Neem gerust je tijd en ga op dezelfde bewuste manier tewerk bij het afdrogen: hoe voelt de handdoek aan, wrijf je hard of zacht, hoe reageert je huid hierop... Gebruik eens een bodylotion met een lekker geurtje dat je speciaal uitgekozen hebt en maak van dit ochtendritueel een klein verwenmoment waarvan je probeert te genieten, naarmate je steeds meer wakker wordt. Als je dit alles afrondt met een eenvoudig maar noodzakelijk ontbijt dat je- en ik val moedwillig in herhaling- zo bewust mogelijk tot je neemt, gun jezelf dan even rust: ga achterover zitten, haal eens diep adem, zet een muziekje op en sta eens stil bij het verschil dat je voelt tussen het moment waarop je je ogen opende en nu: je bent wakker, fris en schoon, zonder zeurend hongergevoel en op die manier beter opgewassen tegen de uitdagingen die de dag je zal brengen. Wees trots op jezelf: je hebt iets moeilijks tot een goed einde gebracht en hebt de eerste stappen gezet op het pad van verandering- dat verdient een mentaal schouderklopje.
Mijn naam is Ikkyu. Ik ben geboren in 1977 in de hoofdstad van het Meetjesland. Momenteel woon ik in Gent. Ik woon samen met een bijzondere vrouw en heb een dochter van vier. Ik hoop met deze blog mensen te bereiken die geplaagd worden door terugkerende gevoelens van ontevredenheid, onrust, angst of depressie en al dan niet met de moed der wanhoop op zoek zijn naar een concrete verbetering van hun levenskwaliteit. Een groot deel van mijn leven bestond uit lijden en het zoeken naar manieren om dit lijden te ontstijgen. Die zoektocht strekt zich tot op de dag van vandaag uit en is onvermijdelijk een weg van vallen en opstaan. Van die weg wil ik hier verslag uitbrengen, in de hoop om anderen en mezelf vooruit te helpen nu ik merk dat mijn levenskwaliteit, mijn goesting terug is gekeerd. Op het gebied van psychisch leed ben ik een door de wol geverfde ervaringsdeskundige. Het is niet mijn bedoeling om hier met sensationele verhalen uit het verleden uit te pakken, maar laat ik ermee volstaan te vermelden dat ik de afgelopen jaren meerdere keren in psychiatrische instellingen ben opgenomen en een aantal ernstige zelfmoordpogingen heb overleefd. Ik had er evengoed niet meer kunnen zijn, maar het feit dat ik er nog ben vervult me met vreugde en dankbaarheid en stelt me hier in de gelegenheid om mijn verhaal te vertellen en daarbij vooral de nadruk te leggen op de dingen die me terug met plezier van het leven hebben doen proeven. Begrijp me niet verkeerd: ik heb geen toverformule die in één klap de puinhoop die het leven maar al te dikwijls is kan transformeren in blijvend geluk. Ik had het over een weg van vallen en opstaan, met zeker in het begin meer vallen dan opstaan. Verandering aanbrengen in je leven is niet gemakkelijk, kost tijd en volgehouden inspanning, maar het is mijn diepste overtuiging dat dit mogelijk is voor iedereen- niet in de laatste plaats voor hen die dit nu lezen en denken: 'Daarvoor ben ik te ver heen... Ik kan niet meer... Ik wil niet meer.' Ook ik heb ooit gedacht dat mijn situatie uitzichtloos was, dat mijn leven een vicieuze aaneenschakeling zou zijn van pijn, woede, frustratie, verdriet, spijt, gevoelens van schuld en zinloosheid, stress, angst, neerslachtigheid, apathie en een totaal gebrek aan levenslust. Life proved me wrong, gelukkig maar, en daarover wil ik vanaf nu getuigen.
