Volgens onze fietsgids zou er een mooie kasteelruine op een 20tal km van Navarette liggen. Niet zomaar een kasteel, want volgens de legende zou St-Jacob op een wit paard gezeten en met een vlammend rood zwaard, de Christenen hier de overwinning bezorgd hebben op de Moren. Ik herhaal; een legende..
Uiteraard raadden ze ons dus aan om er een daguitstap van te maken, maar aangezien de burcht hoog, heel hoog, op een berg ligt, werd de fiets als vervoersmiddel snel van tafel geveegd. Beklimmingen doen die niet op de route liggen? Mmm, neen, toch liever niet...
We hebben dus besloten om de fietsen nog eens een half dagje aan de kant te zetten en met mama Kathleen en haar huurwagentje de tocht te maken.
Een klein uurtje, en een grote omweg door de slechte bewegwijzering, later, stonden we dan op het kasteel van Clavijo van het adembenemende uitzicht op Logrono en achtergelegen bergketens te genieten.
Door te kiezen voor een andere weg naar beneden en niet de hoofdbaan die we naar boven genomen hadden, belandden we na een kronkelende afdaling midden tussen de wijngaarden en korenvelden ergens halverwege de helling. Een 4x4 zou over de grintpaden vol putten gescheurd hebben, maar met een Golfje met je iets voorzichtiger omspringen.. 'Mmm, pak hier maar eens rechts...', 'Ga misschien eens richting dat huisje daar op de helling...', 'Links hier, want rechts ligt het veel te slecht...' en ineens kregen we terug wat huizen in zicht EN een asfalt baan. Jeej, bewoonde wereld!
Mama Kathleen moest in de namiddag haar vliegtuig huiswaarts halen en dus hebben we haar, na nog een snelle picnic, gedag geknuffeld en gezwaaid.
Aangezien we al ondervonden hebben dat de middaguurtjes hier dodelijk warm zijn om te fietsen, zijn we teruggekeerd naar het hotel om ons op het gemak om te kleden, de fietsen te beladen, nog een terrasje te doen en dan om 16u op de fiets te kruipen voor toch een 30km vandaag.
Zelfs 'zo laat' was het nog broeiheet, maar van plekje schaduw naar plekje schaduw fietsend zijn we na zo'n 2 uur fietsen, toch in Badaran geraakt.
Na lekkere streekgerechten op het kerkpleintje, kreeg Jan-Bart nog een digestiefje van de uitbater voorgeschoteld. Huisgemaakte Patxaran (neen, alles behalve dat! Zie dag 26), dat kan je uit beleefdheid niet weigeren he?
Het was in mindere hoeveelheden dan onze vorige ervaring en dus verwacht hij geen negatieve effecten op zijn fietsprestaties morgen!
Foto: Clavijo, *zucht*, daar sta je dan te genieten...
Vanmorgen werden we wakker onder een veelbelovende blauwe hemel, die weer een snikhete dag voorspelde. Na een lekker ontbijtje in het restaurant van ons hotel, kwam de grote verhuis weer op gang: fietsen in de lift, op en af met de 12 zakken, waterflessen hier, helmen daar,... Het is altijd een grote opluchting als onze rossen eindelijk opgetuigd op ons staan te wachten. Er was alweer geen tijd voor opwarming, want zodra we mama Kathleen gedag hadden gezwaaid, wachtte een steile helling van 5km op ons... Gelukkig konden we onderweg even uitblazen bij een middeleeuws monasterium met wijngaard, waar zelfs een heuse wijnfontijn stond. Hoewel de verleiding groot was, was 10u toch net iets te vroeg om onze drinkflessen bij te vullen.
Onder de toenemende hitte van de Spaanse zon, zetten we koers richting Los Arcos, door het prachtige, glooiende landschap van Navarra, waar de bergketens zich tegen de horizon aftekenden. Tegen 12en bereikten we het middeleeuwse stadje, net op tijd voor een bezoek aan de kathedraal en, nog beter, een groot waterijsje ervoor.
De trek hiervandaan naar Viana, waar de picnic op ons stond te wachten, was een heuse marteltocht, waarbij na elke helling de volgende opdoemde en de hitte als een deken over je viel. Gelukkig konden we ons vergapen aan de prachtige vergezichten onderweg, wat het geheel toch haalbaar maakte.
Smaken deed het middagmaal tijdens de siesta in Viana dan natuurlijk dubbel zo hard en we luierden nog wat in de schaduw van de boompjes aan een drinkfontijn (met water deze keer) tot de temperatuur iets beter was om het stadje te bezichtigen. Gezien de Spanjaarden nog steeds zot zijn van hun siesta, was er natuurlijk nog niets open om 15.30u en werd het dus alweer een terrasje...
Dan konden we er niet meer aan ontkomen en doken weer de hitte in voor onze 'laatste' 20km naar Navarrete, waarbij we Navarra verlieten en de Riojastreek indoken. Het klonk goed, maar de hellingen zaten ons niet mee en ons tong hing op onze trappers toen de wijngaarden van Navarrete voor ons opdoemden. Eindelijk was het dan tijd voor het beste deel van de dag: de douche! Herleefd, gingen we dineren in een klein lokaal restaurantje en genoten van ons eerste Riojawijntje. Un cafe con leche later, was het alweer na twaalven en werd het hoog tijd om de spiertjes te rusten te leggen...
Tot morgen!
Foto: pelgrim Jan-Bart komt toe aan ons hotel Rey Sancho in Navarrete
Eerst en vooral: Proficiat Sophie en Roel met jullie kleine spruit!! We gaan ons nu dubbel zo snel richting Compostella spoeden om jullie te komen bewonderen!
Pamplona - Zizur Mayor - Etxauri - Belascoain - Puente la Reina - Cirauqui - Estella: 69 km
Na een dagje echte vakantie was het vanochtend opnieuw tijd om op onze stalen rossen te kruipen. Na een mini-ontbijtje om de hoek, namen we een kort afscheid van mama Kathleen, die ons zou opwachten in Puente la Reina voor een heuse picnic (zie foto).
Na nog een laatste blik op de super mooie stad Pamplona, reden we via de universiteit naar de buitenwijken, alwaar we na enkele kilometers in een heuse oase van rust terechtkwamen. Het was een geweldige weg om te fietsen, met enkele pittige hellingen. Na enkele uurtjes kwamen we toe bij mama Kathleen om onze lunch te verorberen. Die was heerlijk uitgebreid met fruit, yoghurt, taart, spaanse hesp, enz...
Een spaanse mijnheer die naast ons op de bank zat, kon zijn jaloezie met moeite verbergen. Uiteraard kon het festijn niet blijven duren en reden we na een dik uurtje smullen door naar de volgende stop: Estella.
Door de zinderende hitte, hebben we tijdens die 20 km fameus afgezien. Helemaal uitgedroogd en uitgeput hebben we besloten om ineens daar te overnachten. Meteen waren we vroeg ter plaatse en hadden we tijd om een hotelletje te zoeken voor de nacht. Dat was zeker niet eenvoudig, maar met de hulp van mama Kathleen haar spaanse taalkennis, hadden we na anderhalf uurtje een plaatsje om ons te douchen, de was te doen en te internetten. Zo content dat we waren...
Nadat we allemaal mooi waren opgefrist zijn we nog een fijne stadswandeling gaan maken, en hebben we daarna heerlijk gedineerd in een restaurantje vlakbij ons hotelletje.
Bij terugkomst op de kamer wachtte er nog een verrassing op ons: de mevrouw van het hotel was zo vriendelijk geweest om onze was in de droogkast te steken, waardoor we die ineens konden inpakken. Kort gezegd was het een zeer fijne fietsdag onder een stralende zon, afgesloten met een zeer geanimeerde avond! Zo mogen er nog vele volgen...
Vanochtend, of beter gezegd 'vanmiddag', toen de oogjes open gingen, bleek dat we toch iets 'te diep' in de glaasjes Patxaran gekeken hadden. Fietsen vandaag? Mmm, toch maar niet.. daar waren we het unaniem over eens!
Het opstaan ging niet zo vlot en was eerder een aaneenschakeling van zitten, zuchten, rechtstaan, duizelen, zuchten, zitten, liggen, ... Pas na een uurtje hadden we de moed en kracht verzameld om ons in de pamplonese straten te begeven. Onze brunch, eerder lunch, was een picnic op het grasveld in het zonovergoten stadspark. 1 van de, want deze stad heeft er meerdere, stuk voor stuk prachtig aangelegd! De voorbereidingen voor de jaarlijkse stierenloop doorheen de straten is stilaan op gang gekomen. 'San Fermin' op 6 juli lokt elk jaar duizenden kijklustigen.. Chance dat we hier een weekje vroeger zijn!
Vooral het feestvarkentje onder ons had het vandaag flink lastig, pas rond 15u, na een fles Aquarius, een raketijsje, een colake en een lekkere hamburger, kwam ze er weer door. Juist op tijd, want toen we verhuisd waren van het stadspark naar de zonneweide van het gemeentelijk zwembad, sprong mama Kathleen daar ineens vanachter de bosjes. Van een verrassing voor Asha's verjaardag gesproken!! Tot en met zondag zal ze ons vergezellen, zodat we middagpicnic en de avonduurtjes samen kunnen doorbrengen!
Een ogenblikje was de verleiding er, maar neen, de baggagezakken blijven aan onze fietsen hangen!!
Foto: mmm, hydrateren met raket-ijsjes en een 'twister'
Roncevalles - Espinal - Erro - pad langs de Rio Arga - Pamplona : 56 km
Vanmorgen werden we eens op een andere manier gewekt dan we tot hiertoe gewoon waren. Ipv lekker te snoezen tot half 8, werd in onze refugio om 6u het licht aangeknipt en begon beethoven aan zijn symfonie door een stereo-installatie. Blijkbaar het signaal waar enkelen op lagen te wachten want al na een paar minuten kwamen er pelgrims met hun rugzak voorbij ons bed getrot omdat ze nu buiten konden... Goed zot! De rest begon te rommelen dus van nog even liggen dommelen was ook al snel geen sprake meer. Asha's buurvrouw had blijkbaar geen last van haar nacht bomen omzagen en wenste ons in het voorbijgaan een vrolijke 'buen camino!' Gelukkig dat Asha haar fietsschoen te laat vond, anders had haar ochtend iets minder buen geweest... Onze eerste albergue-ervaring... En we hebben het geweten... Na om 8u te zijn buitengekuist (zonder ontbijt) begon de lange afdaling in de mistige ochtend. Goed ingepakt ging het vlotjes naar beneden in het groene, heuvelachtige landschap van Navarra. Twee pittige klims brachten ons tot 980 en 850m hoogte, maar het prachtige uitzicht vanop de top was het puffen meer dan waard! Tegen 12en bracht een mooi groen pad langs de rivier ons bij de pelgrimsbrug van onze bestemming vandaag: Pamplona. Omgeven door een impressionante verdedigingsgordel, wachtte de gezellige stad ons op, smalle straatjes met balkonnetjes aan de appartementen in alle pastelkleuren, okeren kerktorentjes aan alle pleinen en een geroezemoes van etende en winkelende mensen in de straten... Echt een toplocatie voor een rustdag! We installeerden ons in een klein hotelletje in het centrum en gingen te voet de stad wat verkennen. 's Avonds doken we dan het nachtleven in, gingen we dineren in een klein restaurantje en leerden een lekker lokaal digestiefje kennen: Patxaran... En daarmee ging ook om 3u ons licht uit...
Hehe, even gebruik maken van het Wifi-signaal van het cafeetje hiernaast...
St.Jean-Pied-de-Port - Valcarlos - Porte Ibaneta - Roncevalles: 28 km
De dag van de klim brak aan onder een grijze, maar droge hemel. Onze medepelgrims in aangrenzende kamers hadden hun wekkers op hetzelfde uur als ons gezet, zo bleek, want tot aan het ontbijt was het een stormloop naar de gemeenschappelijke badkamer en toilet.
Onze ontbijttafel moesten we delen met 2 franse vrouwen uit Le Puy en 2 Deense jongeren. Geen probleem qua hoeveelheid ontbijt, want de meneer des huizes bleef maar getoaste baguetjes en warme melk aanvullen... 'Pour prendre des forces, vous en aurez besoin' zei hij in een heel moeilijk begrijpbaar baskisch Frans.
'Oow wacht, we moeten nog een baguette kopen..', 'Hee kijk, een kraantje om onze drinkbussen aan op te vullen..', 'Ooh, wat een mooi zichtje, stoppen voor de foto...' en toen waren de excuses op en moesten we er wel aan beginnen. Na een paar korte voorbereidende klimmetjes, staken we bijna ongemerkt de spaans-franse grens over, nog 1 laatste foto en toen was het 'blik op oneindig - versnellingen terugschakelen - en trappen maar!'
Na een kleine 2 uurtjes klimmen, met uiteindelijk maar 1 pauze om onze drinkflessen op te vullen en snel een Dextro-tabletje te verorberen, draaiden we de laatste bocht om en kregen we het kruis op de Porte Ibaneta in zicht... Het laatste uit de spiertjes wringend en met tranen in de ogen (van de koude wind weliswaar..) kwamen we uitgeput boven aan!
Voor we afdaalden hebben we onze handschoenen, buffs en windstoppers maar boven gehaald, want zweet kan op 10sec ijskoud aanvoelen op 1056m hoogte.. Nog even van het uitzicht genieten (waarvoor moet je anders zo hard afzien?) en dan ...zoef... naar Roncevalles. De afdaling duurde misschien maar een minuutje, maar we zitten dan ook nog vrij hoog.. Ons slaapplekje van vannacht is een abdij waar er al sinds de 11de eeuw onderdak geboden wordt aan pelgrims en waar we heel vriendelijk werden ontvangen door het Nederlands Compostellagenootschap. We werden ondergebracht in een grote slaapzaal met zo'n 50 man. Dat wordt dus niet snoezen morgenvroeg want vanaf 6u zullen er al ijverige pelgrims in hun kastjes beginnen rommelen!
Tegen 14u waren we ter plaatse en besloten maar hier te blijven om uit te blazen want 'we zijn vandaag wel al de Pyrenneeen overgestoken he'! We namen een picnic in het lekkere zonnetje en deden nadien onze wasjes en plasjes. 's Avonds stond er een pelgrimsdiner op het menu: groentensoep, forrel met frietjes en chocoladepudding... Wat hebben de beenspiertjes meer nodig na een dagje afzien! We sloten onze avond af met de vespers in het kloosterkerkje, waar alle pelgrims voor het buitengaan nog gezegend werden voor een veilige Camino. Nu kan het niet meer mis gaan!
Vanmorgen was het weer even snoozen voordat we uit onze stapelbedden kropen. 'Waarom zetten we de wekker dan niet ineens een half uurtje later?' vraag ik me soms af...
Na een deugddoend ontbijt in onze reusachtige prive-gite, werden de stalen rossen weer opgetuigd voor een nieuwe fietsdag. Lang moesten ze vandaag niet kreunen onder het gewicht, want rond de middag hebben we er in St-Palais 15kg afgehaald. De tent, het kampeermateriaal, ongebruikte handcreme, overbodige poepzalf,... allemaal met een postpakket naar huis! Het aanblik van de Pyreneeen aan de horizon gisteren, was voldoende om ons daarvan te overtuigen..
Ineens hadden we de indruk dat we over de hellingen heenvlogen, of toch niet... Met het zonnetje op de snoet, jaja inderdaad, na (vele dagen) regen komt zonneschijn, waren sommige hellingen best pittig! De laatste, eentje van 12% over 200m, had ons gebroken zou het niet aan twee meefietsende kindjes gelegen hebben. Ze hadden ons 'begeleid' vanuit het laatste dorp en voor die fameuze helling vroegen ze ons of we het gingen halen... Wat moet je dan doen? Inderdaad, tanden bijten!!!
Met die laatste kuiten/billen/armen/...bijter zijn we aangekomen in St.Jean-Pied-de-Port; een mooi middeleeuws pelgrimsstadje aan de voet van de Pyreneeen. Aan slaapgelegenheid is er hier geen gebrek; een heel middeleeuws straatje met de ene pelgrimsrefuge naast de andere, elk met eigen uithangbord en prijzen, net 'La rue des bouches', maar dan anders...
Na een lekkere picnic met uitzicht op de valei, een wandelingetje naar de bovengelegen citadel van Vauban en het uithangen van de was, is het weer tijd voor ons brokje slaap!!
Planning voor morgen (en later...):
De klim over de Pyreneeen (tromgeroffel) en overnachten in Roncevalles. 'Slechts' een etappe van 28km morgen, maar aangezien er 16 daarvan een continue klim zijn, aan een gemiddelde van 7%, krijgen we ons dagje wel gevuld!
Morgen steken we dus de grens over (onze tweede, joehoe) en daarmee is het ook gedaan met mobiel internetten via het franse 'Orange'.
Waarschijnlijk zal het dus duren tot Pamplona voor we een spaanse simkaart op de kop kunnen tikken.
Ondertussen hopen we op gratis Wifi op onze slaapadresjes! Zoniet: tot binnen een paar dagen!
Foto: 'team blue' aan de 'Stele van Gibraltar', het punt waar de pelgrimswegen vanuit Tours, Vezelay en le Puy samenkomen
Vanochtend was het weer een deprimerende grijze hemel die op ons wachtte. Dat maakt natuurlijk het opstaan niet makkelijker, maar vooruit met de geit! Compostella wacht op ons... Na een zelf bereid ontbijt was het weer inpakken geblazen en na een klein uurtje stonden we klaar voor het vertrek. Nog snel even afscheid nemen van onze buurvrouw: een prachtig paard dat graag de blaadjes van de bomen eet.
De eerste uurtjes schoten we weer flink op aangezien we nog in Les Landes vertoefden, en het dus nog steeds lekker vlak was. Dat valt reuze mee na de voorbije weken op en af. Rond de middag moesten we op zoek naar iets voor te eten, maar helaas was het weer zondag. Nergens iemand te bekennen en alle luikjes toe. We zijn dan maar doorgereden naar Dax. Dit deden we trouwens via een omweg omdat het originele parcours onder water stond door de overstromingen. In Dax hebben we na even zoeken toch nog een restaurantje gevonden waar we konden eten. En gelukkig dat we ineens waren.
Met volle buikjes gingen we weer opweg naar Sorde-l'Abaye, onze eindbestemming van de dag. Vanaf Dax kwam er een einde aan Les Landes, en dat hebben we gevoeld! Terug een beetje op en af, maar ook een enkele stevigere klim. Tijdens 1 van de laatste afdalingen konden we in de verte ook de silhouetten van de pyreneeen aanschouwen... Toch wel een speciaal gevoel. Ook konden we net voor het binnenrijden van het dorpje de gevolgen van de overstromingen zien: akkers verzopen in de modder, een auto temidden van een reusachtige wei en een dode vis op de rijbaan... Speciaal...
Onder een stralend zonnetje zijn we dan toegekomen aan onze eerste refuge (dit is een slaapplaats voor pelgrims, maar met grote slaapzalen). Weliswaar is het nog niet echt een uitdaging aangezien we de enigen zijn, en dus de hele keet voor onszelf hebben. Na een lekkere picnic en een verkwikkend soepje werd het dan weer tijd om onder de wol te kruipen.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ons dag-boek
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Zo wordt je op de hoogte gehouden van onze vooruitgang.
