Vandaag met een heerlijk zonnetje opgestaan in de prachtige chambre d'hotes te Landiras. Het ontbijt was gigantisch uitgebreid en we wisten niet waar eerst op te vliegen: croissants, toast, frans brood, brioche, marokkaans brood, pistolets, muesli, fruit, yoghurt,... Tja wat doe je dan? Un peu de tout dus!
Toen we buiten kwamen, was Diego ook 'al' opgestaan. Dat schattige worst van een hondje (43kg) heeft maar liefst 14u slaap nodig en dat haalde hij dan maar op in de zon op een tuinbank! (zie foto) Van een hondenleven gesproken... We waren alledrie jaloers! Nu ja, zodra het sukkeltje begint te crossen, struikelt hij over zijn oor en smakt hij met zijn kopje tegen de grond... Ocharme!
Uiteindelijk hadden we geen excuus meer om langer te blijven plakken en was het dus weer inpakken en wegwezen... Op naar Les Landes! Al snel reden we er binnen en begon het prachtige uitzicht voor de komende 10u: spar..spar..varen..gras..spar..varen..zand..varen..spar..oh!Huis!..spar..varen.. Echt tof fietsen hier! En dat met wind op kop nog eens... Van pure miserie haalde Jan-Bart dan maar zijn I-pod en boxje boven en konden we, luidkeels zingend, toch vele kilometers afleggen. Gelukkig scheen de zon de hele voormiddag en konden we 's middags energie opdoen op het terrasje van een lokale snackbar... Tegen de avond begon het weer verdacht grijs te worden aan de horizon en besloten we dan maar van onze kampeerplannen af te zien. Gelukkig had de camping van Onesse-Laharie mooie sleurhutjes ter beschikking (zonder floddergehalte!) en waren we juist op tijd binnen voor het begon te gieten! Voor een keer dan toch niet kletsnat toegekomen, dat haalt het gemiddelde weer een beetje op! Hopelijk kloppen de weersvoorspellingen binnenkort eens en wordt het eindelijk opnieuw goed weer...
Vanmorgen toen we opstonden waren de vogeltjes weer flink aan he fluiten waardoor we niet te laat aan de ontbijttafel verschenen. Bij onze heerlijke Engelse gastvrouw was het goed vertoeven; warme chocomelk, croissants, chocoladebroodjes, ... en dit terwijl haar 2 deugnieten van zoontjes zich klaarmaakten voor school.
Maar aan alle leuke liedjes komt een einde en dus was het een uurtje later weer tijd om te vertrekken. Wat zeker het vermelden waard is; Nitya was vanmorgen niet als laatste vertrekkensklaar, Jan-Bart moest met een dertigtal seconden het onderspit delven... Een verschrikkelijk pijnlijke nederlaag.
Eens op de fiets werd het verschil in landschap heel snel duidelijk; we maakten onze intrede in de wijnstreek. Overal, maar echt overal wijnranken, echt mooi om te zien. En, nog eens overal, staat wel bordje tot welke 'chateau' de ranken
behoren. Maar maak je geen illusies, zelfs de marginaalste boerderij mag zich daar blijkbaar chateau noemen, zolang de wijn maar op de juiste manier geproduceerd wordt. Dat vond Jan-Bart toch wel een teleurstelling.
Ergens tussen de eerste wijnranken kwamen we ineens een oude bekende tegen: Jaap! Weliswaar in tegenovergestelde richting... In die week dat we elkaar niet meer gezien hebben, was hij via de kustroute al helemaal tot in Dax gereden, maar hij had nu te kampen met een blessure aan zijn schouder. Dat en het feit dat hij zes dagen na elkaar door hevige regen gefietst heeft, hebben hem ertoe gebracht om terug naar huis te keren. Met de fiets...
Na enkele uren tussen de velden kwamen we, na nog een pittige klim, toe aan het hoogtepunt van deze streek: St-Emilion. Het is echt een prachtig dorp, geweldig mooi onderhouden en de wijnen zijn er onvoorstelbaar duur. Niets voor arme pelgrims dus...
Ondertussen werden de regenbuitjes ook weer iets venijniger, dus zijn we na een pauze van een uurtje verdergereden via Branne, waar we onder de kerktoren op een bankje, tussen 2 buien in, onze picnic hebben opgegeten. Het kunnen niet altijd 4 gangen zijn...
Na nog een fijne rit doorheen een glooiend landschap zijn we dan op enkele wisselvallige uren doorgereden naar Cadillac, wat blijkbaar helemaal niets met de auto's te maken heeft. Opnieuw een teleurstelling voor Jan-Bart.
Daar aangekomen hebben we een snelle blik op het kasteel geworpen en zijn we vertrokken richting onze eindbestemming voor vandaag. Na een klein kwartiertje werden de druppels toch iets dikker dan verwacht en hebben we ons dan toch maar waterproof aangekleed. Nog geen 10 minuten later waren we daar dolgelukkig om; de regen dat we het laatste halfuur van de dag over ons heen gekregen hebben was best de moeite, om niet te zeggen: indrukwekkend. We MOETEN blijkbaar elke dag doorweekt aankomen en dat was ook vandaag geen probleem...
De natte kleren waren vlug vergeten door de hartelijke ontvangst bij een zeer vriendelijke familie met een geweldige hond Diego. Een engelse jachthond, maar zo'n worsthond-model. Daarbij nog geweldig dik, maar toch kwam hij uit zen bed om goeiedag te zeggen: zo lief.
Na een verkwikkend glaasje vers gemaakte citroenlimonade zijn we begonnen aan de was. Er is hier immers een wasmachine en droogkast ter beschikking, dus was het tijd om alle, maar echt alle kleren te wassen. Bijgevolg kunnen we alleen aandoen wat nog proper overblijft van thuis: Jan-Bart loopt rond in zijn zwemshort, Nitya in haar thermisch ondergoed. Is wel een grappig zicht...
Er was hier ook een keukentje beschikbaar, en omdat we dat op voorhand wisten, hadden we mergues worstjes en rijst gekocht. We hadden nog wat indische groetenschotels mee van thuis, dus alles samen was het een heerlijk diner, bijgestaan door een lekker fris pintje.
Na nog een flinke afwas, en een verderzetting van de was- en drooggekte, is het nu eindelijk tijd om te gaan slapen. Hmmm... Slapen.
Foto: hmmm, bij welke chateau gaan we degusteren...
Vanmorgen heeft de wekker weer even gesnoozed voor we de moed verzameld hadden om op te staan... Want ja; het mooie leven van de toerist was weer voorbij, de zon en de blauwe hemel verdwenen, de regenwolken stand-by en het stalen ros stond al te hinniken in de garage... En zin dat we hadden!
Vanuit Villebois-Lavalette reden we over een heerlijke heuvelrug vele kilometers tot Aubeterre-sur-Dronne, met mooie vergezichten over de Charente... Daar namen we de druppels dan maar bij!
In Aubeterre kwamen we net te laat toe om de Monolithische kerk te bezoeken, dus gingen we eerst ons maagje maar vullen in een creperie op het dorpspleintje. Gezien het na de grosse piece terug begon te gieten, bestelden we ook maar een zoet pannenkoekje om de laatste gaatjes te vullen...
Toen het onthaal van de Monolithische St-Janskerk opendeed, stonden we al met opgeladen batterijtjes te trappelen aan de deur. Impressionant was het wel! Een heuse kathedraal, in de 12e eeuw uitgehakt in de krijtrotsen en die zelfs dubbel zo groot was, voor de helft door erosie instortte...
Van daaruit reden we door de groene Dordognestreek onder de regen tot in onze chambre d'hotes te Menesplet, waar de vriendelijke Engelse uitbaters al op ons stonden te wachten: 'oh you poor darlings, can we offer you a fresh pint? Maaaaaaark, get these guys some beer!' (Hoe doen we het toch?)
Villebois-Lavalette - Cognac - Villebois-Lavalette: 150 km
Vandaag een flinke 150km gereden...met de auto weliswaar! Zo snel dat dat gaat en zo'n zachte zetels...mmm!
Hoe, wat, waar en waarom? Wel, Edwin en zijn schoonbroer waren vanmorgen vertrokken naar Cognac. Ze zouden er enkele dagen verblijven en aangezien Cognac 'maar' een 70km van Villebois-Lavalette ligt (een dagafstand met de fiets..), hebben we een rustdag genomen zodat we konden afspreken. Vanmorgen, aan de uitgebreide ontbijttafel, hebben we de kamer voor een extra nachtje geboekt. Erna zijn we de rest van de voormiddag Villebois-Lavalette gaan verkennen en hebben we een begeleide rondleiding genomen doorheen de burcht die het stadje rijk is. Heel interessant en leuk om nog eens wat tijd te hebben voor cultuur!
In de vroege namiddag stond dan taxi Edwin klaar. Hij heeft ons naar Cognac gebracht, waar we de rest van de dag gezellig rondgekuierd hebben onder een stralend zonnetje. Een bezoekje aan de winkels van de cognacdistillerijen Martell en Henessy mochten er natuurlijk niet aan ontbreken, zodat we ons konden vergapen aan de luxe-edities voor 2300euro per fles. We waren nog even aan het overwegen om er onze drinkflessen te laten vullen...vleugels tot in Compostella gegarandeerd!
Na een cullinaire stop in de lokale creperie/italiaan, met overheerlijke chocomousse, werden we moe en voldaan teruggereden naar onze chambre d'hotes. Dankjewel Edwin voor dit superfijn dagje uit!
Onze batterijen zijn weer helemaal opgeladen EN tijdens onze afwezigheid is onze was van de voorbije 2 kletsnatte dagen weer compleet gedroogd, hoera!!
Foto: een apero op het terras van Edwins chalet, heerlijk!
Als ik een dag kon kiezen om ziek te zijn, zou het vandaag geweest zijn.. Net zoveel regen als vorige donderdag, maar nu geen excuses, we moesten erdoor.
Bij het opstaan vanmorgen, zonk de moed ons in de schoenen. We hebben het ontbijt, het omkleden en het inpakken zo lang mogelijk laten duren. Helemaal niet afgesproken ofzo, we dachten gewoon alledrie hetzelfde; hoe sneller we hier weg zijn, hoe sneller doorweekt..
En jawel, de spullen die ze ons als 'waterdicht' verkocht hebben, begaven het een voor een onder de uren durende zondvloed. Jan-Bart's overschoenen na helling 2, Nitya's regenjasje na een uurtje en Asha's waterdichte schoenen? Neen, toch niet waterdicht.. Uiteindelijk was het nog wel gezellig fietsen, want zo lang we bleven bewegen, bleven we lekker warm, doorweekt of niet.
De middagstop om onze knorrende maagjes te sussen was een hele opgave.. Het was eerst en vooral niet gemakkelijk om een brasserietje op onze route te vinden die open was, en bij gebrek aan, zijn we even moeten omrijden. Zo belandden we in een klein dorpje, waar de plaatselijke PMU over de middag ook restaurant deed. Niets anders in de wijde omgeving, dus het zat daar stampvol. Ze zagen ons daar graag komen met onze druipende outfits, net drie verzopen waterkiekens... De plas water rond onze stoelen werd langzaam groter...
Na lekker opkikkerend tafelen, kwam het ergste: terug die natte spullen aantrekken en de fiets op!
De namiddag leek eindeloos te duren, terwijl we onszelf kilometer per kilometer doorheen het glooiende landschap worstelden. Ieder voor zich, elks in ons eigen ritme, blik op de weg, gedachten bij die lekkere warme douche die stilletjesaan dichterbij kwam...
Nu, lekker warm na een zalige douche, en voldaan na een heerlijk zoete picnic op onze mooie kamer in de Chambre d'hotes in Villebois-Lavalette, kunnen de beentjes eindelijk terug wat tot rust komen. Laat die flexiumgel maar komen...
Oja, wat we bijna vergaten vertellen; vandaag, om 12u15, hebben we in Fougere onze eerste 1000km gevierd met... een pauze en een foto voor het plakboek!
Foto: 'Jan-Bart! Wij zijn klaar om te vertrekken!'
Vandaag was een speciaal dagske, toch wat het weer betreft. Hoewel een zwaar onweer voorspeld was voor de voorbije nacht, is dat er bij ons helemaal niet doorgekomen. Een zeer miniem buitje bij dageraad, maar de rest van de ochtend: stralende zon. Een heerlijk weertje om te vertrekken dus.
Uiteraard eerst nog een superontbijt bij onze gastvrouw, met eitjes en suuuperlekkere croissants, hmmmm...
Vol goede moed kropen we op onze fietsjes. De ochtend ging heel vlot; op het middaguur hadden we al 30km afgelegd en passeerden we in Chateau-Garnier; een nietszeggend gehucht met een restaurant dat ook nog eens open was... Van mirakels gesproken. Eerst nog snel een stempeltje halen in het lokale gemeenthuis/postkantoor/bibliotheek (All in one!), en dan lekker gaan eten in het bakkende zonnetje. Het dagmenu was wel verdacht uitgebreid: 4 gangen... Maar onze beleefdheid respecterend, hebben we elke gang opgegeten, wat een opgave was. Ondertussen arriveerde er nog een fietser op het terras, een Belg nog wel, vrij zeldzaam in deze contreien. Na een babbeltje bleek dat hij ongeveer 140km per dag doet, hij was donderdag vertrokken uit Geraardsbergen... Freak...
Net toen de koffietjes leegwaren, en de wasjes van gisteren droog, begon het in de verte te rommelen... Dan toch onweer vandaag... Nadat we, een beetje vadsig, terug op onze fietsen kropen, voelde Nitya, weliswaar een kwartier vroeger dan de anderen, de eerste druppels. Het eerste uurtje was het nog wat wisselvallig, maar dan gingen de hemelsluizen helemaal open. Van stoppen was geen sprake meer, we moesten zo snel mogelijk naar ons slaapadresje voor vannacht. Na enkele zware en natte uren kwamen we, na 82km fietsen, volledig doorweekt toe bij de superlieve gastvrouw. Na een verkwikkende douche en algemene uithanging van alle natte spullen zijn we gaan eten/snoepen met een tas heerlijk warme chocomelk en een stuk zelf gebakken taart. (de kersenpitjes mochten we niet opeten, want die blokkeren het gastentoilet!) Daarna was het nog gezellig keuvelen, een beetje foto's kijken in haar pelgrimsalbum en uiteindelijk moe maar voldaan in onze bedjes kruipen.
Bij gebrek aan een gsm-mast, ziehier ons verslagje van gisteren met een paar uurtjes vertraging...
Chatellerault - St-Georges-les-Baillargeaux - Poitiers - Nieuil-l'Espoir: 50 km
Vanmorgen toch weer met onze wekker en niet met de vroegste TGV wakker geworden in ons tentje. Na een stevig havermoutontbijt en heel wat inpakken, waren we tegen half11 op weg richting Poitiers, de 'stad der kerken'. Op onze weg ernaartoe, kwamen we echter door Saint-Georges-les-Baillargeaux... Aaah daar... Niet vermeldenswaardig, ware het niet dat er daar een zeepkistenrace aan de gang was! We kwamen voorbij een aantal rokende bbqs's en besloten ineens daar onze middagstop te houden met sandwich-merguez en frietjes... Net na onze lunch op het zonnige dorpsveld, ging de race van start! Zo'n 14tal teams streden er om de franse titel in het kampioenschap! Allen waren versierd rond een thema; zo reden aladin, de sultan en jasmine om beurten in een blauwe-geest-kar, torreadors in een ware stierenkop en 3 lange mannen met pipi-langkouspruiken en schoolmeisjes-outfit in een potlood... Je komt wat tegen in de Poitou. Ze waren wel fier op hun wagentjes; een van hen kwam ons zelfs vertellen dat de carrosserie van zijn 'adelaar' volledig uit carbon was en we gerust foto's met hen konden nemen...
Na twee uur genieten van de festiviteiten, moesten we dan toch maar verder en een klein uurtje later bereikten we Poitiers. Daar gingen we ons vergapen aan de oude kerken en liepen alweer heel wat pelgrims tegen het lijf. Asha's franc (pardon euro) viel al bij de eerste kerk, die van Nitya pas bij de laatste, dat we hier al eens geweest waren bij een van onze rondreizen in Frankrijk. Jan-Bart was vooral op zoek naar terrasjes met bier, maar gezien zondag hier een familiedag is, kon hij op zijn kin kloppen!
Tegen 19u bereikten we dan onze schattige chambre d'hotes in Nieuil-l'Espoir. Op het gezellige terrasje van ons plaatselijk landgoed deden we ons tegoed aan onze picnic met bubbels en genoten we van de laatste stralen van de ondergaande zon (om onze was te drogen wel te verstaan).
Foto: een kiekje voor in het fotoboek; Asha & Jan-Bart in Poitiers
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ons dag-boek
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Zo wordt je op de hoogte gehouden van onze vooruitgang.
