Astorga - Sta. Catalina de Somoza -Cruz de Ferro - Molinaseca: 50 km
Er stond vanochtend een moeilijke dag op ons te wachten. We gingen immers vandaag het 'dak' van onze camino overwinnen: de Irago-pas op een hoogte van 1515 m. Dit is de tweede van totaal 3 zware klimmen tijdens deze vakantie, de eerste overwonnen we al in de Pyreneeen.
Na een wat gematigde aanloop kwam de klim na 17 km echt op gang, de hellingen werden langer en steiler en we voelde het aan onze beentjes. Een of andere olijkerd had het nodig gevonden om enkele aanmoedigingen op het wegdek te schilderen: 'c'mon', 'you can do it', 'push it', enz... Blijven gaan was de boodschap. Het venijn zat wel in de staart van de klim: nog een stevig stuk aan 10%, maar ook dat kreeg ons niet klein en na 2,5 uurtjes kwamen we toe aan de eerste top: de Cruz de Ferro. Een heel bekende plaats waar pelgrims een steen wegwerpen naar de voet van een rechtopstaande balk met een kruis op. Deze steen staat voor de zonden die de pelgrim met zich meedraagt. Uiteraard droegen ook wij ons steentje bij (hihi) en lieten onze zonden achter. Dan nog snel snel de verplichte fotootjes en gingen we verder op weg richting het hoogste punt.
Na een veel te korte afdaling was het dan tijd voor opnieuw een klein stukje klimmen naar de Irago-pas. Venijnig was het wel met enkele hectometers aan 12%, maar we zijn er opnieuw geraakt. Bijna onopgemerkt gingen we over de pas en aan de andere kant wachtte een zeer gevaarlijke afdaling. Ze was zeer steil en vooral het slechte wegdek maaktte dat we zeer voorzichtig moesten dalen. Na nog een korte pitstop in El Acebo was het tijd om door te rijden richting Ponferrada. Maar beneden in het dal aangekomen passeerden we over de pelgrimsbrug en zagen we mensen zwemmen in de afgedamde rivier te Molinaseca. Er werd niet lang getwijfeld en we besloten om hier te picknicken zodat Nitya en Asha lekker konden gaan zwemmen.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een lekker frisse sprong in het water en een stevige picknick was het dan weer tijd voor siesta. In de hete temperaturen was het heerlijk dommelen en om 17u hadden we echt geen zin meer om te fietsen. Dus werd het besluit genomen om in het gezellige dorpje te blijven overnachten. Ponferrada moet dan maar wachten tot morgen.
Terwijl de zusjes nog wat verder uitrusten ging Jan-Bart, die zich steendood verveelde, op zoek naar een overnachtingsplaats. Na een half uurtje had hij prijs en konden we gaan douchen en aftersun gaan smeren.
Na een klein aperitiefje en een heerlijk menu was het dan weer tijd om te gaan slapen.
Morgen staat er een kortere etappe op het programma omdat we gekneld zitten tussen twee bergketens. We willen immers geen zware klimmen doen in de schroeiend hete namiddag.
Leon - Mozendiga - Hospital de Orbigo - Astorga: 62 km
Het heeft ons vanmorgen een uurtje gekost om uit onze bedden te geraken. Na als een blok geslapen te hebben, blijkt opstaan des te moeilijker. Ofwel ligt het aan die 5 weken fietsen, dat kan ook.
Na een granen- en energierijk ontbijt op muesli, bananen en melk, fietsten we als raketten om half9 Leon uit. Opnieuw onder een staalblauwe hemel en met het zonnetje op de schouders. Het ging heel vlot, zelfs de kleine hellingkjes gingen bijna moeiteloos, ik zeg wel 'bijna'...
Na een korte stop in 'Hospital de Orbigo' om er de mooie middeleeuwse brug over de, jawel, Orbigo te bewonderen, was het nog maar 20km tot onze eindbestemming voor vandaag. Aangezien het nog maar 12u was, en de spiertjes al goed warm waren, hebben we dan maar besloten om ineens door te rijden en onze siesta in onze hostal in Astorga te houden in plaats van op een of ander schaduwrijk dorpspleintje.
Na een lekkere spaanse pizza (de italiaanse zijn wel iets beter), de baggage naar boven te sleuren, de fietsjes op slot te zetten, een lekker verfrissende douche en een welgekomen siesta, zijn we om 18u nog even het stadje in getrokken voor een toeristische avondwandeling.
Al snel hadden we nood aan verkoeling en toen de waterijsjes en flesjes water niet meer hielpen, zijn we de koelte van het bischoppelijk paleis van Gaudi en de kathedraal gaan opzoeken.
Ons avondeten bestond uit een picknickje op een klein pleintje waar we een bankje konden veroveren tussen de roddelende memekes en pepekes. Echt grappig.
Morgen wacht de Cruz de Ferro op ons, 25km klimmen naar een hoogte van 1500m... Wie zei hier dat de Pyreneeen zwaar waren?
Hoog tijd om onze bedjes dus op te zoeken want we gaan elk brokje energie nodig hebben! Tot morgen!
Foto: het bischoppelijk paleis van Gaudi... Te koop?
Fromista - Carrion de los Condes - Calzadilla de la Cueza - Sahagun - Mansilla de las Mulas: 103 km
We horen jullie tot hier roepen in ongeloof: 'HONDERD-EN-DRIE???'
Jaja echt waar, we zijn er in geslaagd ons afstandsrecord een laatste keer te verbeteren. We waren nochtans niet ideaal begonnen: door de korte nacht in Burgos hadden we blijkbaar nood aan een iets langere nachtrust, want de wekker heeft een hele poos staan ringelen zonder enige reactie. Lichtelijk overslapen dus. Maar dankzij een alerte Asha viel de schade nog mee en zijn we er in geslaagd om slechts een uurtje later dan verwacht te vertrekken.
Het eerste deel van de dag zouden we opnieuw de Tierra de Campos doorkruisen. Een zeer eentonig deel van Spanje met enkel graanvelden en geen vlekje schaduw. Gelukkig hadden we wel een lekker fris briesje dat ons verderduwde in de goede richting. We schoten heel erg op in de ochtend, dus toen we toekwamen in Calzadilla de la Cueza om te eten, hebben we besloten om nog 20 km door te rijden naar Sahagun. Daardoor hadden we voor de siesta reeds 65 km gefietst.
Sahagun is de eerste stad van de provincie Leon en was ook ineens het einde van de Tierra de Campos, uiteraard vonden we dit niet zo erg. Na een lekker menuutje als lunch, was het tijd voor de siesta. Terwijl Nitya en Asha lekker lagen te snoezen hield Jan-Bart zich bezig met de herstelling van Nitya's stuurtas. Haar St.-Jacobsschelp was immers losgekomen. Na nog een verkwikkend colaatje op een terrasje was het dan weer tijd voor vertrek. Het te volgen parcours was zeer makkelijk te fietsen en de wind blies zelfs nog harder in de rug. Heerlijk fietsen dus, en na nog eens 38 km vonden we het wel welletjes aangezien het ook al half acht was. Na een korte zoektocht naar een hotelletje konden we moe maar voldaan gaan douchen, dineren en slapen, heerlijk toch.
Doordat we deze monsteretappe hebben afgewerkt is het morgen nog 30 km rijden tot Leon. Dus hebben we opnieuw veel tijd om in de stad rond te kuieren.
Mansilla de las Mulas - Villanueva de las Manzanas - Leon: 30 km
Omdat we gisteren zo flink gefietst hadden, gunden we onszelf een uurtje extra slaap en stonden pas om kwart voor 8 op. Een ontbijt in het naastliggende cafeetje en inpakken later, zaten we echter al om 09.20 weer op ons ros... Op die efficientie hebben we toch een maand moeten oefenen blijkbaar! Aan de stralende ochtendzon in de blauwe hemel te zien, was het maar goed dat we slechts 30km af te leggen hadden naar Leon, want het beloofde een gloeiend hete dag te worden. Tegen 10en keek Jan-Bart op zijn fietscomputer en viel bijna uit zijn zadel: we overschreden namelijk vlotjes de 2000km! Onder het wakende oog van de baby-ooievaar in zijn nest op de kerktoren, vereeuwigden we onze prestatie en reden dan met hernieuwde energie naar Leon.
Tegen de middag bereikten we de drukke winkelstraten van de binnenstad en gingen ons vergapen aan de prachtige gotische kathedraal. Gezien ons hostal al geboekt was, duurde het inchecken niet lang en konden we al snel de sfeer gaan opsnuiven in de zonnige voetgangersstraatjes van het prachtige centrum.
Ons middagmaal verorberden we in de koelte van een klein restaurantje. Het wordt wel eens tijd dat ze hier iets aan hun menu doen, want we kunnen stilaan niet meer kiezen uit de ensalada mixta, de asperges, paella of groentenstoofpot als voorgerecht en de gehaktballen, varkenssneden, merluza of rundssneden als hoofdgerecht... Van Pamplona tot Leon is dit blijkbaar verkozen tot 'streekmenu alias pelgrimsmenu'... Man...man...man... Wat een kwelling dat pelgrim zijn! Gelukkig smaakt het eten na al dat fietsen toch steeds weer en erna gingen we onze volle maagjes verteren in de magnifieke kathedraal met glasramen die ons deden terugdenken aan Chartres.
Al die cultuur bezorgde Jan-Bart bijna een indigestie en terwijl hij 'het sportnieuws ging checken in ons hotel' (lees een siesta doen dus), trokken de twee andere pelgrims de hete straten weer in om alle bezienswaardigheden af te struinen.
Een gezellige stad is het wel, met het volledige verkeersvrije centrum, de oude smeedijzeren terrasjes aan de appartementen en ook hier weer tal van oude kerkjes en monumentale paleizen op zonovergoten pleinen...
Voor we het wisten, liep het tegen 21u en werd het hoog tijd om ons avondmaal te bereiden. In de keuken van ons pension verorberden we een riante koude schotel en zochten dan maar weer onze zachte bedjes op... Morgen zit het luieren er jammer genoeg weer op en wacht een dikke 60km op ons! Snel gaan slapen dus!
Foto: wij met ons drietjes voor de kathedraal van Leon
De Burgorezen moeten hun patroonheilige San Pedro geweldig graag zien, want heel de nacht door was het een geroezemoes in de straat van ons hotel. Als dit een gewone werkdag is, wil ik niet weten wat er op vrijdag- en zaterdagavonden gebeurt in Burgos...
Wat we, na een dikke week Spanje, al geleerd hebben, is dat Spanjaarden de gewoonte hebben om naar elkaar te roepen als ze bijvoorbeeld rustig tegenover elkaar aan een tafeltje zitten 'babbelen'. Doe daar veel drank bij en een goed weergalmende straat, en het 'gezellige geroep' wordt 'geschreew'. Zo luid dat het door onze oorstopjes drong...
Toen we om half8 gepakt en gezakt beneden op straat stonden, waren de laatste dronken feestvarkens in hun huizen verdwenen. Gelukkig voor hen, want ons humeur stond, na een slapeloze nacht, op negatief peil. De 6kg wegende fietszakken hadden in het rond gevlogen, met alle gevolgen vandien.
Met opwarmende zonnestralen op de ruggetjes en de buikjes gevuld na een uitgebreide 'desayuno', begonnen we al wat goedgemutser aan een nieuwe fietsdag.
Een paar hellingetjes later, bereikten we het begin van de 'Tierra de Campos'. Een glooiende hoogvlakte met eindeloze graanvelden. Blijkbaar niet zo'n geliefd stukje voor Santiago-pelgrims door de vaak zinderende hitte, de rechte paden tussen dorre velden en de schaarste aan dorpjes om de drinkflessen bij te vullen.
Vrezend voor het ergste was het in feite een fantastische dag vol prachtige landschappen. We hadden dan ook genoeg water voorzien, hebben de warmste uurtjes al siesta-end doorgebracht op een schaduwrijk graspleintje in Castrojeriz en, omdat de zomer hier ook wat vertraging heeft, zijn die eindeloze graanvelden nog groenig geel en staan ze nog vol met klaproosjes en andere veldbloemen. Onder de spaanse 'sol' zorgde dat vaak voor een prachtig kleurenpalet en moest er natuurlijk af en toe gestopt worden voor een FOTO. 'Ja Jan-Bart, dat moet ook gebeuren!'
Het tempo zat er goed in vandaag; tegen onze middagpauze (met aansluitend de siesta) hadden we er al 55km op zitten en na nog eens 2 uurtjes rijden in de late namiddag, kwamen we in Formista aan met 81km op de teller.
Na een lekkere douche is het net of de spiertjes weten dat de dag erop zit, en dan kost de trap nemen en onze bedjes inkruipen al heeeel veeel moeite. Daarom: bedtijd en tot morgen!
Wakker worden in een heerlijk frisse kamer om kwart voor 5 omdat een Italiaan telefoon krijgt van zijn mama; je tanden poetsen waar een ander net zijn sokken heeft gewassen en ontbijten op banaan en koeken omdat er niets anders te bespeuren is binnen 20km... Aaah het heerlijke leven van de pelgrim in de albergue... We konden dus niet snel genoeg vertrekken naar Burgos!
In de mistige ochtend reden we over de heuvelruggen en naarmate onze bestemming dichterbij kwam, was het zonnetje ook weer van de partij. Na een 'korte' dodelijke klim over een heuvelrug van 14%, reden we de zonnige straten van Burgos binnen en gingen ontbijten op een terrasje van een chocolateria. We leerden ook weer bij dat aanbiedingen niet geldig zijn op de terrasjes in Spanje en je gemakkelijk bijna het dubbele betaalt omdat de ober 10m verder moet lopen... Tis crisis zeker?!
Toen onze maagjes goed gevuld waren, reden we naar ons hotel Norte Y Londres midden in de voetgangersstraatjes van de binnenstad. Helemaal herleefd na een heerlijke douche en met de propere wasjes op het balkon, trokken we de stad in voor wat Rebajas en Churos. Tijdens de siesta gingen we dan op toeristische wandeling langs de vele monumenten... Door de blakke zon fietsen doen we niet hoor, maar nu we een heerlijke siesta kunnen houden in de koelte van onze hotelkamer, gaan we lekker braden op de straatstenen! Man...man...man... Gelukkig was het de moeite en dan zeker de enorme kathedraal (en dat was dan niet omdat ze 'lekker gratis' was op dinsdagnamiddag). Van al die cultuur gingen onze maagjes natuurlijk weer rammelen en gezien we in de Spaanse feestweek zijn beland, was er ook hier vanalles te doen. Op alle grote pleinen van de stad stonden Tapaskraampjes waar je kon kiezen uit warme en koude hapjes. Daar bleven we natuurlijk plakken en voor we het wisten, was het alweer laat genoeg om onze bedjes op te zoeken. Na nog een cafe con leche op het terrasje voor ons hotel en een blik op de vele straatartiesten, zat onze vermoeiende 'rustdag' er weer op... Nu is het maar te hopen dat we zullen slapen met al dat gebbabel onder het raam, want we zijn blijkbaar de enigen in Burgos die op woensdagmorgen vroeg uit hun bed moeten! Slaapwel en tot morgen voor nieuwe avonturen...
PS: applausje voor onszelf want we zijn vandaag 1 maand onderweg!
Badaran - Villar de Torre - Santo Domingo de la Calzada - Belorado - Cerraton de Juarros - San Juan de Ortega: 79 km
Vandaag hadden we een fantastisch masterplan in gedachten: we zouden ons wekkertje een uurtje vroeger zetten, zodat we tijdens de heetste uurtjes wat siesta konden doen. Op zich een geweldig idee, ware het niet dat vanochtend de zon helemaal niet scheen boven Badaran. Over regen zal ik niet spreken, maar het was toch stevige miezer.
Niet getreurd, de verkoeling deed deugd en jaagde het tempo opnieuw de hoogte in. Na de eerste klim van de dag hadden we het al lekker warm, en toen we om 10u besloten om te ontbijten, hadden we al 22 km in de benen. Lang niet slecht...
Erna zouden we doorrijden naar Belorado om daar onze korte fietsdag te beeindigen, maar het stuk naar daar was echt niet zo fijn fietsen, en het dorpje zelf was zeer teleurstellend... Jawadde... Wat nu gedaan? Dan maar besloten om eerst lekker te eten, en dan door te rijden naar het klooster van San Juan de Ortega.
Ons besluit stond nog geen kwartiertje vast, of de zon begon volle bak te schijnen... Toch wel vreemd.
Met onze bolle buikjes en met stijgende temperaturen vertrokken we naar het klooster. Het was een mooie tocht, maar door de hitte en het heuvelachtige parcours hebben we toch flink afgezien. We waren dus maar al te blij toen we toekwamen aan ons slaapadresje. Die vreugde was jammer genoeg van korte duur, want tjonge jonge, wat was die albergue aan het klooster een gore stal. Zo vuil overal, zelfs schimmel op de muren... Jammer voor ons dat nog eens doorrijden geen optie meer was, dus hebben we er maar het beste van gemaakt. Het leuke is wel dat we morgen maar 30 km moeten rijden tot Burgos, waar we dan superveel tijd hebben om de toerist uit te hangen. Heel fijn idee... Tot morgen!
Foto: Een zwoegend klimmende Asha in een prachtig landschap
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ons dag-boek
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Zo wordt je op de hoogte gehouden van onze vooruitgang.
