Na een wat gematigde aanloop kwam de klim na 17 km echt op gang, de hellingen werden langer en steiler en we voelde het aan onze beentjes. Een of andere olijkerd had het nodig gevonden om enkele aanmoedigingen op het wegdek te schilderen: 'c'mon', 'you can do it', 'push it', enz... Blijven gaan was de boodschap. Het venijn zat wel in de staart van de klim: nog een stevig stuk aan 10%, maar ook dat kreeg ons niet klein en na 2,5 uurtjes kwamen we toe aan de eerste top: de Cruz de Ferro. Een heel bekende plaats waar pelgrims een steen wegwerpen naar de voet van een rechtopstaande balk met een kruis op. Deze steen staat voor de zonden die de pelgrim met zich meedraagt. Uiteraard droegen ook wij ons steentje bij (hihi) en lieten onze zonden achter. Dan nog snel snel de verplichte fotootjes en gingen we verder op weg richting het hoogste punt. 

Na een veel te korte afdaling was het dan tijd voor opnieuw een klein stukje klimmen naar de Irago-pas. Venijnig was het wel met enkele hectometers aan 12%, maar we zijn er opnieuw geraakt. Bijna onopgemerkt gingen we over de pas en aan de andere kant wachtte een zeer gevaarlijke afdaling. Ze was zeer steil en vooral het slechte wegdek maaktte dat we zeer voorzichtig moesten dalen. Na nog een korte pitstop in El Acebo was het tijd om door te rijden richting Ponferrada. Maar beneden in het dal aangekomen passeerden we over de pelgrimsbrug en zagen we mensen zwemmen in de afgedamde rivier te Molinaseca. Er werd niet lang getwijfeld en we besloten om hier te picknicken zodat Nitya en Asha lekker konden gaan zwemmen. 

Zo gezegd, zo gedaan. Na een lekker frisse sprong in het water en een stevige picknick was het dan weer tijd voor siesta. In de hete temperaturen was het heerlijk dommelen en om 17u hadden we echt geen zin meer om te fietsen. Dus werd het besluit genomen om in het gezellige dorpje te blijven overnachten. Ponferrada moet dan maar wachten tot morgen. 

Terwijl de zusjes nog wat verder uitrusten ging Jan-Bart, die zich steendood verveelde, op zoek naar een overnachtingsplaats. Na een half uurtje had hij prijs en konden we gaan douchen en aftersun gaan smeren.

Na een klein aperitiefje en een heerlijk menu was het dan weer tijd om te gaan slapen. 

Morgen staat er een kortere etappe op het programma omdat we gekneld zitten tussen twee bergketens. We willen immers geen zware klimmen doen in de schroeiend hete namiddag. 

 Tot morgen!

Foto: veniebamus, videbamus, vincebamus