Sarria - Paradela - Portomarin - Ventas de Naron - A Brea - Palas de Rei - Melide: 66 km
Na een gezellig uurtje snoozen met de wekker vonden we het om 7u toch wel welletjes en zijn we zachtjes uit onze bedjes gekropen om ons klaar te maken voor een nieuwe dag op onze fietsjes. Vannacht had het voor het eerst sinds we in Spanje zijn geregend, en er hing nog een fikse mist tussen de heuvels. Na een dik uurtje rommelen en ontbijten waren we gepakt en gezakt, en vetrokken we uit Sarria. In het boekje stond 'verschillende klimmetjes gedurende 5 km' , maar het was verdorie 1 langerekte klim. Man man, viel dat even tegen na de superzware dag van gisteren. Het parcours naar Portomarin was niet gemakkelijk en eens daar aangekomen besloten we eerst een terrasje te doen voor we begonnen aan de 13 km lange klim die nog zou volgen. Tijdens onze 'cafe con leche' begon als kers op de taart ook het zonnetje te schijnen. Toch weer het Spaanse gevoel.
Portomarin is ook eerste stad die binnen de verplichte 100km voor wandelaars valt. Hierdoor is het parcours tot in Santiago overspoelt met 'pelgrims'. Jongeren die al zuipend rondwandelen met kei harde muziek, stelletje idioten die als pater verkleed rondlopen, mensen die er nog spierwit uitzien maar al een mooie portie capsones bijhebben, enz... Jaja, we hebben ons al flink geërgerd vandaag. Na de pittige klim moesten we immers over hetzelfde weggetje als de wandelaars, en die vinden het nodig om de hele breedte van de weg te blokkeren. Bellen en roepen hielp niet, Jan-Bart heeft dan maar de buitenste pelgrim even geschampt, en verrassing: dat hielp wel. Jammer van deze overbevolking, want het weggetje zelf was prachtig om te rijden, maar ook wel opnieuw met een stevige portie klimmetjes en afdalinkjes.
Eens aangekomen in Palas de Rei wierpen we ons op het eerste terras in de schaduw voor het traditionele pelgrimsmenu. Daarna nog lekker verder siesta houden op een terrasje met een heerlijke, ijskoude cola. Om half zes stond het zonnetje laag genoeg om verder te fietsen naar Melide. Na een inspectieronde van enkele albergues hebben we dan toch besloten om in een pensionnetje te slapen. Na de koude douche nog een flinke picknick in het park en weer terug naar ons bedje. Dat bevindt zich trouwens op 60 km van Santiago. De eindmeet is nu echt in zicht en we zouden er morgen kunnen geraken. Maar we hebben besloten om het rustig aan te doen en pas vrijdagochtend aan te komen bij de kathedraal.
Ambasmestas - Pto de Pedrafita do Cebreiro - Pto El Poyo - Triacastela - Samos - Sarria: 65km
Na een goede nachtrust in het rustige Ambasmestas, kropen we vanmorgen om 6 uur uit onze bedjes. We moesten de warme uren voor zijn om de berpas van Cebreiro te beklimmen, en dus zwaaiden we het hotelletje iets na achten gedag. Veel tijd om de spiertjes warm te fietsen was er niet, want na een 5tal kilometer was er geen weg terug; de laatste grote klim was begonnen!
Na een 3tal uurtjes klimmen met de nodige pauzes voor de drinkbussen bij te vullen of om gewoon even op adem te komen in de toenemende hitte, was het eindelijk tijd om te genieten van de wondermooie vergezichten over het beboste en bergachtige Galicie. Een foto aan de bergpas van Cebreiro op 1300m hoogte en die van Poio, na een kleine afdaling en opnieuw een venijnige klim, op 1335m hoogte, mochten er uiteraard niet aan ontbreken. We moeten toch kunnen bewijzen dat we er werkelijk geraakt zijn, niet?
Iets na de middag stonden we, na een lange en aangename afdaling over de met gele brem en paarse bergbloemen begroeide bergflank, beneden in het dorpje Triacastela. Van hieruit was het 'nog maar' 20 kilometer tot ons slaapadresje van vannacht, en omdat we gisteren nog ondervonden hebben dat na de siesta terug op de fiets moeten kruipen, echt niet aangenaam is, besloten we maar om eventjes door te bijten en die kilometers er nog gauw bij te doen... We hebben er ons uiteindelijk een beetje aan mispakt, want die 20km bleken vooral te bestaan uit een aaneenschakeling van pittige hellingetjes, waar de korte afdalingen quasi geen rust boden.
Helemaal uitgeput, oververhit, uitgehongerd en gedehydrateerd kwamen we iets na 14u toe in Sarria. We hebben ons daar direct bij een spaanse italiaan (of was het een italiaanse spanjaard?) op zijn schaduwrijke terras neergeploft en elks een supergrote huisgemaakte pizza verorberd, of toch geprobeerd. Na al die fanta's te drinken gingen de pizza's er niet helemaal in bij Asha en Nitya..
Gelukkig lag ons hotelletje voor vannacht maar 900m verwijderd van het terras en dus konden we gauw beginnen aan het afladen an de fietsjes.
De douche en nadien de siesta hebben nog nooit zoveel deugd gedaan, we hebben blijkbaar echt afgezien vandaag.
Om 19.30 zijn Asha en Nitya nog even het stad ingetrokken voor een kleine wandeling en op zoek gegaan naar opnieuw een stempel voor in onze Credencial. In plaats van die ene stempel per dag dat we tot dusver verzameld hadden, moeten we nu zien dat we er 2a3 per dag vinden. Om kans te maken op een Compostelaat in Santiago, moet je kunnen bewijzen dat je de laatste 200km gefietst hebt en dat moet met meer dan 2 stempels per dag... Het feit dat onze Credencial vol staat met belgische en franse stempels, telt blijkbaar niet mee... Rare jongens die Spanjaarden!
Een kleine picnic op het dorpsplein later, was het weer tijd om de beentjes echte rust te gunnen en dat gaat enkel door een goede laag flexiumgel en platte rust!
Tot morgen!
Foto: de bergpas van Cebreiro: we waren niet de enigen doorzetters!
Molinaseca - Ponferrada - Cacabelos - Villafranca del Bierzo - Ambasmestas: 49 km
Met stijve knietjes van al dat klimmen gisteren, daalden we vanmorgen de trap af naar de grote benedenruimte van onze bed&breakfast voor een heerlijk ontbijt. De vrouw des huizes was zelfs zo lief van ons een portie roereitjes te bakken en zuinig was ze er niet mee, want we kregen er elks vier in ons bord gedropt. Ingepakt en opgezadeld, zwaaiden we Molinaseca gedag en begonnen in de toenemende hitte van de ochtendzon aan onze etappe. Enkele kilometers later, bereikten we Ponferrada met zijn prachtige tempeliersburcht. Daar wachtte ons echter een rasecht Spaanse teleurstelling, want na de vermoeiende zondag luieren, zijn alle monumenten ook op maandag gesloten! Geen burchtbezoek dus en we reden dan maar ineens verder naar Villafranca. De bergen kondigden zich hier al aan met een paar steile klimmetjes die kort op elkaar volgden en ons, goed warmgelopen, de Santiagokerk van Villafranca deden bereiken. De 'poort van vergeving', zoals de toegangsdeur vroeger genoemd werd, had een speciale betekenis. Hier konden pelgrims, die te zwak waren om nog tot Compostella door te zetten, dispensatie krijgen en dezelfde aflaten verkrijgen als in Compostella. Natuurlijk was ook deze gesloten en maakten we zelfs geen kans op dispensatie... Doorzetten dus, langs de mooie burchtruine naar de Plaza Major, waar we neerploften op een terrasje voor een... ja hoe kan het ook... pelgrimsmenu! Terwijl we ons maaltje aan het verorberen waren, zagen we daar enkele Duitsers toekomen, te voet weliswaar, die we gisteren aan Cruz de Ferro hadden ontmoet... In ons hoofd begon al een snelle berekening: zijn wij zoooo traaaag?! Maar toen hoorden we ze vertellen tegen een andere wandelaar dat ze de bus hadden genomen naar Villafranca... Tja, zo kan het dus ook blijkbaar... Dan zijn wij toch maar even trots op onszelf!
Gezien er een dikke streep was gezet door ons cultureel bezoek, werd het maar weer een namiddagje luieren aan, ook hier weer, het afgedamd riviertje Rio Burbia. Een heerlijk concept! Na al dat zwemmen, zonnen en ijsjes eten, is terug op je fiets stappen natuurlijk net iets minder... Een kleine 20km gestaag klimmen over lekker warme asaltwegen, bracht ons tot Ambasmestas. Onderweg veranderde het landschap volledig. We bevonden ons opeens tussen de steile, dichtbeboste berghellingen, een voorbode voor Galicie. Een heel verschil met het glooiende landschap van de provincie Leon, met zijn grote ooievaarsnesten op alle kerktorens en goudkleurige graanvelden...
Helemaal gesmolten, kwamen we aan bij ons hotel. Een frisdrankje on the rocks en een lange douche, was nodig om ons terug op de been te helpen en in de stralen van de ondergaande zon, aten we ons picknickje op het terras... Helemaal klaar voor de klim naar Cebreiro... Of niet?
Astorga - Sta. Catalina de Somoza -Cruz de Ferro - Molinaseca: 50 km
Er stond vanochtend een moeilijke dag op ons te wachten. We gingen immers vandaag het 'dak' van onze camino overwinnen: de Irago-pas op een hoogte van 1515 m. Dit is de tweede van totaal 3 zware klimmen tijdens deze vakantie, de eerste overwonnen we al in de Pyreneeen.
Na een wat gematigde aanloop kwam de klim na 17 km echt op gang, de hellingen werden langer en steiler en we voelde het aan onze beentjes. Een of andere olijkerd had het nodig gevonden om enkele aanmoedigingen op het wegdek te schilderen: 'c'mon', 'you can do it', 'push it', enz... Blijven gaan was de boodschap. Het venijn zat wel in de staart van de klim: nog een stevig stuk aan 10%, maar ook dat kreeg ons niet klein en na 2,5 uurtjes kwamen we toe aan de eerste top: de Cruz de Ferro. Een heel bekende plaats waar pelgrims een steen wegwerpen naar de voet van een rechtopstaande balk met een kruis op. Deze steen staat voor de zonden die de pelgrim met zich meedraagt. Uiteraard droegen ook wij ons steentje bij (hihi) en lieten onze zonden achter. Dan nog snel snel de verplichte fotootjes en gingen we verder op weg richting het hoogste punt.
Na een veel te korte afdaling was het dan tijd voor opnieuw een klein stukje klimmen naar de Irago-pas. Venijnig was het wel met enkele hectometers aan 12%, maar we zijn er opnieuw geraakt. Bijna onopgemerkt gingen we over de pas en aan de andere kant wachtte een zeer gevaarlijke afdaling. Ze was zeer steil en vooral het slechte wegdek maaktte dat we zeer voorzichtig moesten dalen. Na nog een korte pitstop in El Acebo was het tijd om door te rijden richting Ponferrada. Maar beneden in het dal aangekomen passeerden we over de pelgrimsbrug en zagen we mensen zwemmen in de afgedamde rivier te Molinaseca. Er werd niet lang getwijfeld en we besloten om hier te picknicken zodat Nitya en Asha lekker konden gaan zwemmen.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een lekker frisse sprong in het water en een stevige picknick was het dan weer tijd voor siesta. In de hete temperaturen was het heerlijk dommelen en om 17u hadden we echt geen zin meer om te fietsen. Dus werd het besluit genomen om in het gezellige dorpje te blijven overnachten. Ponferrada moet dan maar wachten tot morgen.
Terwijl de zusjes nog wat verder uitrusten ging Jan-Bart, die zich steendood verveelde, op zoek naar een overnachtingsplaats. Na een half uurtje had hij prijs en konden we gaan douchen en aftersun gaan smeren.
Na een klein aperitiefje en een heerlijk menu was het dan weer tijd om te gaan slapen.
Morgen staat er een kortere etappe op het programma omdat we gekneld zitten tussen twee bergketens. We willen immers geen zware klimmen doen in de schroeiend hete namiddag.
Leon - Mozendiga - Hospital de Orbigo - Astorga: 62 km
Het heeft ons vanmorgen een uurtje gekost om uit onze bedden te geraken. Na als een blok geslapen te hebben, blijkt opstaan des te moeilijker. Ofwel ligt het aan die 5 weken fietsen, dat kan ook.
Na een granen- en energierijk ontbijt op muesli, bananen en melk, fietsten we als raketten om half9 Leon uit. Opnieuw onder een staalblauwe hemel en met het zonnetje op de schouders. Het ging heel vlot, zelfs de kleine hellingkjes gingen bijna moeiteloos, ik zeg wel 'bijna'...
Na een korte stop in 'Hospital de Orbigo' om er de mooie middeleeuwse brug over de, jawel, Orbigo te bewonderen, was het nog maar 20km tot onze eindbestemming voor vandaag. Aangezien het nog maar 12u was, en de spiertjes al goed warm waren, hebben we dan maar besloten om ineens door te rijden en onze siesta in onze hostal in Astorga te houden in plaats van op een of ander schaduwrijk dorpspleintje.
Na een lekkere spaanse pizza (de italiaanse zijn wel iets beter), de baggage naar boven te sleuren, de fietsjes op slot te zetten, een lekker verfrissende douche en een welgekomen siesta, zijn we om 18u nog even het stadje in getrokken voor een toeristische avondwandeling.
Al snel hadden we nood aan verkoeling en toen de waterijsjes en flesjes water niet meer hielpen, zijn we de koelte van het bischoppelijk paleis van Gaudi en de kathedraal gaan opzoeken.
Ons avondeten bestond uit een picknickje op een klein pleintje waar we een bankje konden veroveren tussen de roddelende memekes en pepekes. Echt grappig.
Morgen wacht de Cruz de Ferro op ons, 25km klimmen naar een hoogte van 1500m... Wie zei hier dat de Pyreneeen zwaar waren?
Hoog tijd om onze bedjes dus op te zoeken want we gaan elk brokje energie nodig hebben! Tot morgen!
Foto: het bischoppelijk paleis van Gaudi... Te koop?
Fromista - Carrion de los Condes - Calzadilla de la Cueza - Sahagun - Mansilla de las Mulas: 103 km
We horen jullie tot hier roepen in ongeloof: 'HONDERD-EN-DRIE???'
Jaja echt waar, we zijn er in geslaagd ons afstandsrecord een laatste keer te verbeteren. We waren nochtans niet ideaal begonnen: door de korte nacht in Burgos hadden we blijkbaar nood aan een iets langere nachtrust, want de wekker heeft een hele poos staan ringelen zonder enige reactie. Lichtelijk overslapen dus. Maar dankzij een alerte Asha viel de schade nog mee en zijn we er in geslaagd om slechts een uurtje later dan verwacht te vertrekken.
Het eerste deel van de dag zouden we opnieuw de Tierra de Campos doorkruisen. Een zeer eentonig deel van Spanje met enkel graanvelden en geen vlekje schaduw. Gelukkig hadden we wel een lekker fris briesje dat ons verderduwde in de goede richting. We schoten heel erg op in de ochtend, dus toen we toekwamen in Calzadilla de la Cueza om te eten, hebben we besloten om nog 20 km door te rijden naar Sahagun. Daardoor hadden we voor de siesta reeds 65 km gefietst.
Sahagun is de eerste stad van de provincie Leon en was ook ineens het einde van de Tierra de Campos, uiteraard vonden we dit niet zo erg. Na een lekker menuutje als lunch, was het tijd voor de siesta. Terwijl Nitya en Asha lekker lagen te snoezen hield Jan-Bart zich bezig met de herstelling van Nitya's stuurtas. Haar St.-Jacobsschelp was immers losgekomen. Na nog een verkwikkend colaatje op een terrasje was het dan weer tijd voor vertrek. Het te volgen parcours was zeer makkelijk te fietsen en de wind blies zelfs nog harder in de rug. Heerlijk fietsen dus, en na nog eens 38 km vonden we het wel welletjes aangezien het ook al half acht was. Na een korte zoektocht naar een hotelletje konden we moe maar voldaan gaan douchen, dineren en slapen, heerlijk toch.
Doordat we deze monsteretappe hebben afgewerkt is het morgen nog 30 km rijden tot Leon. Dus hebben we opnieuw veel tijd om in de stad rond te kuieren.
Mansilla de las Mulas - Villanueva de las Manzanas - Leon: 30 km
Omdat we gisteren zo flink gefietst hadden, gunden we onszelf een uurtje extra slaap en stonden pas om kwart voor 8 op. Een ontbijt in het naastliggende cafeetje en inpakken later, zaten we echter al om 09.20 weer op ons ros... Op die efficientie hebben we toch een maand moeten oefenen blijkbaar! Aan de stralende ochtendzon in de blauwe hemel te zien, was het maar goed dat we slechts 30km af te leggen hadden naar Leon, want het beloofde een gloeiend hete dag te worden. Tegen 10en keek Jan-Bart op zijn fietscomputer en viel bijna uit zijn zadel: we overschreden namelijk vlotjes de 2000km! Onder het wakende oog van de baby-ooievaar in zijn nest op de kerktoren, vereeuwigden we onze prestatie en reden dan met hernieuwde energie naar Leon.
Tegen de middag bereikten we de drukke winkelstraten van de binnenstad en gingen ons vergapen aan de prachtige gotische kathedraal. Gezien ons hostal al geboekt was, duurde het inchecken niet lang en konden we al snel de sfeer gaan opsnuiven in de zonnige voetgangersstraatjes van het prachtige centrum.
Ons middagmaal verorberden we in de koelte van een klein restaurantje. Het wordt wel eens tijd dat ze hier iets aan hun menu doen, want we kunnen stilaan niet meer kiezen uit de ensalada mixta, de asperges, paella of groentenstoofpot als voorgerecht en de gehaktballen, varkenssneden, merluza of rundssneden als hoofdgerecht... Van Pamplona tot Leon is dit blijkbaar verkozen tot 'streekmenu alias pelgrimsmenu'... Man...man...man... Wat een kwelling dat pelgrim zijn! Gelukkig smaakt het eten na al dat fietsen toch steeds weer en erna gingen we onze volle maagjes verteren in de magnifieke kathedraal met glasramen die ons deden terugdenken aan Chartres.
Al die cultuur bezorgde Jan-Bart bijna een indigestie en terwijl hij 'het sportnieuws ging checken in ons hotel' (lees een siesta doen dus), trokken de twee andere pelgrims de hete straten weer in om alle bezienswaardigheden af te struinen.
Een gezellige stad is het wel, met het volledige verkeersvrije centrum, de oude smeedijzeren terrasjes aan de appartementen en ook hier weer tal van oude kerkjes en monumentale paleizen op zonovergoten pleinen...
Voor we het wisten, liep het tegen 21u en werd het hoog tijd om ons avondmaal te bereiden. In de keuken van ons pension verorberden we een riante koude schotel en zochten dan maar weer onze zachte bedjes op... Morgen zit het luieren er jammer genoeg weer op en wacht een dikke 60km op ons! Snel gaan slapen dus!
Foto: wij met ons drietjes voor de kathedraal van Leon
De Burgorezen moeten hun patroonheilige San Pedro geweldig graag zien, want heel de nacht door was het een geroezemoes in de straat van ons hotel. Als dit een gewone werkdag is, wil ik niet weten wat er op vrijdag- en zaterdagavonden gebeurt in Burgos...
Wat we, na een dikke week Spanje, al geleerd hebben, is dat Spanjaarden de gewoonte hebben om naar elkaar te roepen als ze bijvoorbeeld rustig tegenover elkaar aan een tafeltje zitten 'babbelen'. Doe daar veel drank bij en een goed weergalmende straat, en het 'gezellige geroep' wordt 'geschreew'. Zo luid dat het door onze oorstopjes drong...
Toen we om half8 gepakt en gezakt beneden op straat stonden, waren de laatste dronken feestvarkens in hun huizen verdwenen. Gelukkig voor hen, want ons humeur stond, na een slapeloze nacht, op negatief peil. De 6kg wegende fietszakken hadden in het rond gevlogen, met alle gevolgen vandien.
Met opwarmende zonnestralen op de ruggetjes en de buikjes gevuld na een uitgebreide 'desayuno', begonnen we al wat goedgemutser aan een nieuwe fietsdag.
Een paar hellingetjes later, bereikten we het begin van de 'Tierra de Campos'. Een glooiende hoogvlakte met eindeloze graanvelden. Blijkbaar niet zo'n geliefd stukje voor Santiago-pelgrims door de vaak zinderende hitte, de rechte paden tussen dorre velden en de schaarste aan dorpjes om de drinkflessen bij te vullen.
Vrezend voor het ergste was het in feite een fantastische dag vol prachtige landschappen. We hadden dan ook genoeg water voorzien, hebben de warmste uurtjes al siesta-end doorgebracht op een schaduwrijk graspleintje in Castrojeriz en, omdat de zomer hier ook wat vertraging heeft, zijn die eindeloze graanvelden nog groenig geel en staan ze nog vol met klaproosjes en andere veldbloemen. Onder de spaanse 'sol' zorgde dat vaak voor een prachtig kleurenpalet en moest er natuurlijk af en toe gestopt worden voor een FOTO. 'Ja Jan-Bart, dat moet ook gebeuren!'
Het tempo zat er goed in vandaag; tegen onze middagpauze (met aansluitend de siesta) hadden we er al 55km op zitten en na nog eens 2 uurtjes rijden in de late namiddag, kwamen we in Formista aan met 81km op de teller.
Na een lekkere douche is het net of de spiertjes weten dat de dag erop zit, en dan kost de trap nemen en onze bedjes inkruipen al heeeel veeel moeite. Daarom: bedtijd en tot morgen!
Wakker worden in een heerlijk frisse kamer om kwart voor 5 omdat een Italiaan telefoon krijgt van zijn mama; je tanden poetsen waar een ander net zijn sokken heeft gewassen en ontbijten op banaan en koeken omdat er niets anders te bespeuren is binnen 20km... Aaah het heerlijke leven van de pelgrim in de albergue... We konden dus niet snel genoeg vertrekken naar Burgos!
In de mistige ochtend reden we over de heuvelruggen en naarmate onze bestemming dichterbij kwam, was het zonnetje ook weer van de partij. Na een 'korte' dodelijke klim over een heuvelrug van 14%, reden we de zonnige straten van Burgos binnen en gingen ontbijten op een terrasje van een chocolateria. We leerden ook weer bij dat aanbiedingen niet geldig zijn op de terrasjes in Spanje en je gemakkelijk bijna het dubbele betaalt omdat de ober 10m verder moet lopen... Tis crisis zeker?!
Toen onze maagjes goed gevuld waren, reden we naar ons hotel Norte Y Londres midden in de voetgangersstraatjes van de binnenstad. Helemaal herleefd na een heerlijke douche en met de propere wasjes op het balkon, trokken we de stad in voor wat Rebajas en Churos. Tijdens de siesta gingen we dan op toeristische wandeling langs de vele monumenten... Door de blakke zon fietsen doen we niet hoor, maar nu we een heerlijke siesta kunnen houden in de koelte van onze hotelkamer, gaan we lekker braden op de straatstenen! Man...man...man... Gelukkig was het de moeite en dan zeker de enorme kathedraal (en dat was dan niet omdat ze 'lekker gratis' was op dinsdagnamiddag). Van al die cultuur gingen onze maagjes natuurlijk weer rammelen en gezien we in de Spaanse feestweek zijn beland, was er ook hier vanalles te doen. Op alle grote pleinen van de stad stonden Tapaskraampjes waar je kon kiezen uit warme en koude hapjes. Daar bleven we natuurlijk plakken en voor we het wisten, was het alweer laat genoeg om onze bedjes op te zoeken. Na nog een cafe con leche op het terrasje voor ons hotel en een blik op de vele straatartiesten, zat onze vermoeiende 'rustdag' er weer op... Nu is het maar te hopen dat we zullen slapen met al dat gebbabel onder het raam, want we zijn blijkbaar de enigen in Burgos die op woensdagmorgen vroeg uit hun bed moeten! Slaapwel en tot morgen voor nieuwe avonturen...
PS: applausje voor onszelf want we zijn vandaag 1 maand onderweg!
Badaran - Villar de Torre - Santo Domingo de la Calzada - Belorado - Cerraton de Juarros - San Juan de Ortega: 79 km
Vandaag hadden we een fantastisch masterplan in gedachten: we zouden ons wekkertje een uurtje vroeger zetten, zodat we tijdens de heetste uurtjes wat siesta konden doen. Op zich een geweldig idee, ware het niet dat vanochtend de zon helemaal niet scheen boven Badaran. Over regen zal ik niet spreken, maar het was toch stevige miezer.
Niet getreurd, de verkoeling deed deugd en jaagde het tempo opnieuw de hoogte in. Na de eerste klim van de dag hadden we het al lekker warm, en toen we om 10u besloten om te ontbijten, hadden we al 22 km in de benen. Lang niet slecht...
Erna zouden we doorrijden naar Belorado om daar onze korte fietsdag te beeindigen, maar het stuk naar daar was echt niet zo fijn fietsen, en het dorpje zelf was zeer teleurstellend... Jawadde... Wat nu gedaan? Dan maar besloten om eerst lekker te eten, en dan door te rijden naar het klooster van San Juan de Ortega.
Ons besluit stond nog geen kwartiertje vast, of de zon begon volle bak te schijnen... Toch wel vreemd.
Met onze bolle buikjes en met stijgende temperaturen vertrokken we naar het klooster. Het was een mooie tocht, maar door de hitte en het heuvelachtige parcours hebben we toch flink afgezien. We waren dus maar al te blij toen we toekwamen aan ons slaapadresje. Die vreugde was jammer genoeg van korte duur, want tjonge jonge, wat was die albergue aan het klooster een gore stal. Zo vuil overal, zelfs schimmel op de muren... Jammer voor ons dat nog eens doorrijden geen optie meer was, dus hebben we er maar het beste van gemaakt. Het leuke is wel dat we morgen maar 30 km moeten rijden tot Burgos, waar we dan superveel tijd hebben om de toerist uit te hangen. Heel fijn idee... Tot morgen!
Foto: Een zwoegend klimmende Asha in een prachtig landschap
Volgens onze fietsgids zou er een mooie kasteelruine op een 20tal km van Navarette liggen. Niet zomaar een kasteel, want volgens de legende zou St-Jacob op een wit paard gezeten en met een vlammend rood zwaard, de Christenen hier de overwinning bezorgd hebben op de Moren. Ik herhaal; een legende..
Uiteraard raadden ze ons dus aan om er een daguitstap van te maken, maar aangezien de burcht hoog, heel hoog, op een berg ligt, werd de fiets als vervoersmiddel snel van tafel geveegd. Beklimmingen doen die niet op de route liggen? Mmm, neen, toch liever niet...
We hebben dus besloten om de fietsen nog eens een half dagje aan de kant te zetten en met mama Kathleen en haar huurwagentje de tocht te maken.
Een klein uurtje, en een grote omweg door de slechte bewegwijzering, later, stonden we dan op het kasteel van Clavijo van het adembenemende uitzicht op Logrono en achtergelegen bergketens te genieten.
Door te kiezen voor een andere weg naar beneden en niet de hoofdbaan die we naar boven genomen hadden, belandden we na een kronkelende afdaling midden tussen de wijngaarden en korenvelden ergens halverwege de helling. Een 4x4 zou over de grintpaden vol putten gescheurd hebben, maar met een Golfje met je iets voorzichtiger omspringen.. 'Mmm, pak hier maar eens rechts...', 'Ga misschien eens richting dat huisje daar op de helling...', 'Links hier, want rechts ligt het veel te slecht...' en ineens kregen we terug wat huizen in zicht EN een asfalt baan. Jeej, bewoonde wereld!
Mama Kathleen moest in de namiddag haar vliegtuig huiswaarts halen en dus hebben we haar, na nog een snelle picnic, gedag geknuffeld en gezwaaid.
Aangezien we al ondervonden hebben dat de middaguurtjes hier dodelijk warm zijn om te fietsen, zijn we teruggekeerd naar het hotel om ons op het gemak om te kleden, de fietsen te beladen, nog een terrasje te doen en dan om 16u op de fiets te kruipen voor toch een 30km vandaag.
Zelfs 'zo laat' was het nog broeiheet, maar van plekje schaduw naar plekje schaduw fietsend zijn we na zo'n 2 uur fietsen, toch in Badaran geraakt.
Na lekkere streekgerechten op het kerkpleintje, kreeg Jan-Bart nog een digestiefje van de uitbater voorgeschoteld. Huisgemaakte Patxaran (neen, alles behalve dat! Zie dag 26), dat kan je uit beleefdheid niet weigeren he?
Het was in mindere hoeveelheden dan onze vorige ervaring en dus verwacht hij geen negatieve effecten op zijn fietsprestaties morgen!
Foto: Clavijo, *zucht*, daar sta je dan te genieten...
Vanmorgen werden we wakker onder een veelbelovende blauwe hemel, die weer een snikhete dag voorspelde. Na een lekker ontbijtje in het restaurant van ons hotel, kwam de grote verhuis weer op gang: fietsen in de lift, op en af met de 12 zakken, waterflessen hier, helmen daar,... Het is altijd een grote opluchting als onze rossen eindelijk opgetuigd op ons staan te wachten. Er was alweer geen tijd voor opwarming, want zodra we mama Kathleen gedag hadden gezwaaid, wachtte een steile helling van 5km op ons... Gelukkig konden we onderweg even uitblazen bij een middeleeuws monasterium met wijngaard, waar zelfs een heuse wijnfontijn stond. Hoewel de verleiding groot was, was 10u toch net iets te vroeg om onze drinkflessen bij te vullen.
Onder de toenemende hitte van de Spaanse zon, zetten we koers richting Los Arcos, door het prachtige, glooiende landschap van Navarra, waar de bergketens zich tegen de horizon aftekenden. Tegen 12en bereikten we het middeleeuwse stadje, net op tijd voor een bezoek aan de kathedraal en, nog beter, een groot waterijsje ervoor.
De trek hiervandaan naar Viana, waar de picnic op ons stond te wachten, was een heuse marteltocht, waarbij na elke helling de volgende opdoemde en de hitte als een deken over je viel. Gelukkig konden we ons vergapen aan de prachtige vergezichten onderweg, wat het geheel toch haalbaar maakte.
Smaken deed het middagmaal tijdens de siesta in Viana dan natuurlijk dubbel zo hard en we luierden nog wat in de schaduw van de boompjes aan een drinkfontijn (met water deze keer) tot de temperatuur iets beter was om het stadje te bezichtigen. Gezien de Spanjaarden nog steeds zot zijn van hun siesta, was er natuurlijk nog niets open om 15.30u en werd het dus alweer een terrasje...
Dan konden we er niet meer aan ontkomen en doken weer de hitte in voor onze 'laatste' 20km naar Navarrete, waarbij we Navarra verlieten en de Riojastreek indoken. Het klonk goed, maar de hellingen zaten ons niet mee en ons tong hing op onze trappers toen de wijngaarden van Navarrete voor ons opdoemden. Eindelijk was het dan tijd voor het beste deel van de dag: de douche! Herleefd, gingen we dineren in een klein lokaal restaurantje en genoten van ons eerste Riojawijntje. Un cafe con leche later, was het alweer na twaalven en werd het hoog tijd om de spiertjes te rusten te leggen...
Tot morgen!
Foto: pelgrim Jan-Bart komt toe aan ons hotel Rey Sancho in Navarrete
Eerst en vooral: Proficiat Sophie en Roel met jullie kleine spruit!! We gaan ons nu dubbel zo snel richting Compostella spoeden om jullie te komen bewonderen!
Pamplona - Zizur Mayor - Etxauri - Belascoain - Puente la Reina - Cirauqui - Estella: 69 km
Na een dagje echte vakantie was het vanochtend opnieuw tijd om op onze stalen rossen te kruipen. Na een mini-ontbijtje om de hoek, namen we een kort afscheid van mama Kathleen, die ons zou opwachten in Puente la Reina voor een heuse picnic (zie foto).
Na nog een laatste blik op de super mooie stad Pamplona, reden we via de universiteit naar de buitenwijken, alwaar we na enkele kilometers in een heuse oase van rust terechtkwamen. Het was een geweldige weg om te fietsen, met enkele pittige hellingen. Na enkele uurtjes kwamen we toe bij mama Kathleen om onze lunch te verorberen. Die was heerlijk uitgebreid met fruit, yoghurt, taart, spaanse hesp, enz...
Een spaanse mijnheer die naast ons op de bank zat, kon zijn jaloezie met moeite verbergen. Uiteraard kon het festijn niet blijven duren en reden we na een dik uurtje smullen door naar de volgende stop: Estella.
Door de zinderende hitte, hebben we tijdens die 20 km fameus afgezien. Helemaal uitgedroogd en uitgeput hebben we besloten om ineens daar te overnachten. Meteen waren we vroeg ter plaatse en hadden we tijd om een hotelletje te zoeken voor de nacht. Dat was zeker niet eenvoudig, maar met de hulp van mama Kathleen haar spaanse taalkennis, hadden we na anderhalf uurtje een plaatsje om ons te douchen, de was te doen en te internetten. Zo content dat we waren...
Nadat we allemaal mooi waren opgefrist zijn we nog een fijne stadswandeling gaan maken, en hebben we daarna heerlijk gedineerd in een restaurantje vlakbij ons hotelletje.
Bij terugkomst op de kamer wachtte er nog een verrassing op ons: de mevrouw van het hotel was zo vriendelijk geweest om onze was in de droogkast te steken, waardoor we die ineens konden inpakken. Kort gezegd was het een zeer fijne fietsdag onder een stralende zon, afgesloten met een zeer geanimeerde avond! Zo mogen er nog vele volgen...
Vanochtend, of beter gezegd 'vanmiddag', toen de oogjes open gingen, bleek dat we toch iets 'te diep' in de glaasjes Patxaran gekeken hadden. Fietsen vandaag? Mmm, toch maar niet.. daar waren we het unaniem over eens!
Het opstaan ging niet zo vlot en was eerder een aaneenschakeling van zitten, zuchten, rechtstaan, duizelen, zuchten, zitten, liggen, ... Pas na een uurtje hadden we de moed en kracht verzameld om ons in de pamplonese straten te begeven. Onze brunch, eerder lunch, was een picnic op het grasveld in het zonovergoten stadspark. 1 van de, want deze stad heeft er meerdere, stuk voor stuk prachtig aangelegd! De voorbereidingen voor de jaarlijkse stierenloop doorheen de straten is stilaan op gang gekomen. 'San Fermin' op 6 juli lokt elk jaar duizenden kijklustigen.. Chance dat we hier een weekje vroeger zijn!
Vooral het feestvarkentje onder ons had het vandaag flink lastig, pas rond 15u, na een fles Aquarius, een raketijsje, een colake en een lekkere hamburger, kwam ze er weer door. Juist op tijd, want toen we verhuisd waren van het stadspark naar de zonneweide van het gemeentelijk zwembad, sprong mama Kathleen daar ineens vanachter de bosjes. Van een verrassing voor Asha's verjaardag gesproken!! Tot en met zondag zal ze ons vergezellen, zodat we middagpicnic en de avonduurtjes samen kunnen doorbrengen!
Een ogenblikje was de verleiding er, maar neen, de baggagezakken blijven aan onze fietsen hangen!!
Foto: mmm, hydrateren met raket-ijsjes en een 'twister'
Roncevalles - Espinal - Erro - pad langs de Rio Arga - Pamplona : 56 km
Vanmorgen werden we eens op een andere manier gewekt dan we tot hiertoe gewoon waren. Ipv lekker te snoezen tot half 8, werd in onze refugio om 6u het licht aangeknipt en begon beethoven aan zijn symfonie door een stereo-installatie. Blijkbaar het signaal waar enkelen op lagen te wachten want al na een paar minuten kwamen er pelgrims met hun rugzak voorbij ons bed getrot omdat ze nu buiten konden... Goed zot! De rest begon te rommelen dus van nog even liggen dommelen was ook al snel geen sprake meer. Asha's buurvrouw had blijkbaar geen last van haar nacht bomen omzagen en wenste ons in het voorbijgaan een vrolijke 'buen camino!' Gelukkig dat Asha haar fietsschoen te laat vond, anders had haar ochtend iets minder buen geweest... Onze eerste albergue-ervaring... En we hebben het geweten... Na om 8u te zijn buitengekuist (zonder ontbijt) begon de lange afdaling in de mistige ochtend. Goed ingepakt ging het vlotjes naar beneden in het groene, heuvelachtige landschap van Navarra. Twee pittige klims brachten ons tot 980 en 850m hoogte, maar het prachtige uitzicht vanop de top was het puffen meer dan waard! Tegen 12en bracht een mooi groen pad langs de rivier ons bij de pelgrimsbrug van onze bestemming vandaag: Pamplona. Omgeven door een impressionante verdedigingsgordel, wachtte de gezellige stad ons op, smalle straatjes met balkonnetjes aan de appartementen in alle pastelkleuren, okeren kerktorentjes aan alle pleinen en een geroezemoes van etende en winkelende mensen in de straten... Echt een toplocatie voor een rustdag! We installeerden ons in een klein hotelletje in het centrum en gingen te voet de stad wat verkennen. 's Avonds doken we dan het nachtleven in, gingen we dineren in een klein restaurantje en leerden een lekker lokaal digestiefje kennen: Patxaran... En daarmee ging ook om 3u ons licht uit...
Hehe, even gebruik maken van het Wifi-signaal van het cafeetje hiernaast...
St.Jean-Pied-de-Port - Valcarlos - Porte Ibaneta - Roncevalles: 28 km
De dag van de klim brak aan onder een grijze, maar droge hemel. Onze medepelgrims in aangrenzende kamers hadden hun wekkers op hetzelfde uur als ons gezet, zo bleek, want tot aan het ontbijt was het een stormloop naar de gemeenschappelijke badkamer en toilet.
Onze ontbijttafel moesten we delen met 2 franse vrouwen uit Le Puy en 2 Deense jongeren. Geen probleem qua hoeveelheid ontbijt, want de meneer des huizes bleef maar getoaste baguetjes en warme melk aanvullen... 'Pour prendre des forces, vous en aurez besoin' zei hij in een heel moeilijk begrijpbaar baskisch Frans.
'Oow wacht, we moeten nog een baguette kopen..', 'Hee kijk, een kraantje om onze drinkbussen aan op te vullen..', 'Ooh, wat een mooi zichtje, stoppen voor de foto...' en toen waren de excuses op en moesten we er wel aan beginnen. Na een paar korte voorbereidende klimmetjes, staken we bijna ongemerkt de spaans-franse grens over, nog 1 laatste foto en toen was het 'blik op oneindig - versnellingen terugschakelen - en trappen maar!'
Na een kleine 2 uurtjes klimmen, met uiteindelijk maar 1 pauze om onze drinkflessen op te vullen en snel een Dextro-tabletje te verorberen, draaiden we de laatste bocht om en kregen we het kruis op de Porte Ibaneta in zicht... Het laatste uit de spiertjes wringend en met tranen in de ogen (van de koude wind weliswaar..) kwamen we uitgeput boven aan!
Voor we afdaalden hebben we onze handschoenen, buffs en windstoppers maar boven gehaald, want zweet kan op 10sec ijskoud aanvoelen op 1056m hoogte.. Nog even van het uitzicht genieten (waarvoor moet je anders zo hard afzien?) en dan ...zoef... naar Roncevalles. De afdaling duurde misschien maar een minuutje, maar we zitten dan ook nog vrij hoog.. Ons slaapplekje van vannacht is een abdij waar er al sinds de 11de eeuw onderdak geboden wordt aan pelgrims en waar we heel vriendelijk werden ontvangen door het Nederlands Compostellagenootschap. We werden ondergebracht in een grote slaapzaal met zo'n 50 man. Dat wordt dus niet snoezen morgenvroeg want vanaf 6u zullen er al ijverige pelgrims in hun kastjes beginnen rommelen!
Tegen 14u waren we ter plaatse en besloten maar hier te blijven om uit te blazen want 'we zijn vandaag wel al de Pyrenneeen overgestoken he'! We namen een picnic in het lekkere zonnetje en deden nadien onze wasjes en plasjes. 's Avonds stond er een pelgrimsdiner op het menu: groentensoep, forrel met frietjes en chocoladepudding... Wat hebben de beenspiertjes meer nodig na een dagje afzien! We sloten onze avond af met de vespers in het kloosterkerkje, waar alle pelgrims voor het buitengaan nog gezegend werden voor een veilige Camino. Nu kan het niet meer mis gaan!
Vanmorgen was het weer even snoozen voordat we uit onze stapelbedden kropen. 'Waarom zetten we de wekker dan niet ineens een half uurtje later?' vraag ik me soms af...
Na een deugddoend ontbijt in onze reusachtige prive-gite, werden de stalen rossen weer opgetuigd voor een nieuwe fietsdag. Lang moesten ze vandaag niet kreunen onder het gewicht, want rond de middag hebben we er in St-Palais 15kg afgehaald. De tent, het kampeermateriaal, ongebruikte handcreme, overbodige poepzalf,... allemaal met een postpakket naar huis! Het aanblik van de Pyreneeen aan de horizon gisteren, was voldoende om ons daarvan te overtuigen..
Ineens hadden we de indruk dat we over de hellingen heenvlogen, of toch niet... Met het zonnetje op de snoet, jaja inderdaad, na (vele dagen) regen komt zonneschijn, waren sommige hellingen best pittig! De laatste, eentje van 12% over 200m, had ons gebroken zou het niet aan twee meefietsende kindjes gelegen hebben. Ze hadden ons 'begeleid' vanuit het laatste dorp en voor die fameuze helling vroegen ze ons of we het gingen halen... Wat moet je dan doen? Inderdaad, tanden bijten!!!
Met die laatste kuiten/billen/armen/...bijter zijn we aangekomen in St.Jean-Pied-de-Port; een mooi middeleeuws pelgrimsstadje aan de voet van de Pyreneeen. Aan slaapgelegenheid is er hier geen gebrek; een heel middeleeuws straatje met de ene pelgrimsrefuge naast de andere, elk met eigen uithangbord en prijzen, net 'La rue des bouches', maar dan anders...
Na een lekkere picnic met uitzicht op de valei, een wandelingetje naar de bovengelegen citadel van Vauban en het uithangen van de was, is het weer tijd voor ons brokje slaap!!
Planning voor morgen (en later...):
De klim over de Pyreneeen (tromgeroffel) en overnachten in Roncevalles. 'Slechts' een etappe van 28km morgen, maar aangezien er 16 daarvan een continue klim zijn, aan een gemiddelde van 7%, krijgen we ons dagje wel gevuld!
Morgen steken we dus de grens over (onze tweede, joehoe) en daarmee is het ook gedaan met mobiel internetten via het franse 'Orange'.
Waarschijnlijk zal het dus duren tot Pamplona voor we een spaanse simkaart op de kop kunnen tikken.
Ondertussen hopen we op gratis Wifi op onze slaapadresjes! Zoniet: tot binnen een paar dagen!
Foto: 'team blue' aan de 'Stele van Gibraltar', het punt waar de pelgrimswegen vanuit Tours, Vezelay en le Puy samenkomen
Vanochtend was het weer een deprimerende grijze hemel die op ons wachtte. Dat maakt natuurlijk het opstaan niet makkelijker, maar vooruit met de geit! Compostella wacht op ons... Na een zelf bereid ontbijt was het weer inpakken geblazen en na een klein uurtje stonden we klaar voor het vertrek. Nog snel even afscheid nemen van onze buurvrouw: een prachtig paard dat graag de blaadjes van de bomen eet.
De eerste uurtjes schoten we weer flink op aangezien we nog in Les Landes vertoefden, en het dus nog steeds lekker vlak was. Dat valt reuze mee na de voorbije weken op en af. Rond de middag moesten we op zoek naar iets voor te eten, maar helaas was het weer zondag. Nergens iemand te bekennen en alle luikjes toe. We zijn dan maar doorgereden naar Dax. Dit deden we trouwens via een omweg omdat het originele parcours onder water stond door de overstromingen. In Dax hebben we na even zoeken toch nog een restaurantje gevonden waar we konden eten. En gelukkig dat we ineens waren.
Met volle buikjes gingen we weer opweg naar Sorde-l'Abaye, onze eindbestemming van de dag. Vanaf Dax kwam er een einde aan Les Landes, en dat hebben we gevoeld! Terug een beetje op en af, maar ook een enkele stevigere klim. Tijdens 1 van de laatste afdalingen konden we in de verte ook de silhouetten van de pyreneeen aanschouwen... Toch wel een speciaal gevoel. Ook konden we net voor het binnenrijden van het dorpje de gevolgen van de overstromingen zien: akkers verzopen in de modder, een auto temidden van een reusachtige wei en een dode vis op de rijbaan... Speciaal...
Onder een stralend zonnetje zijn we dan toegekomen aan onze eerste refuge (dit is een slaapplaats voor pelgrims, maar met grote slaapzalen). Weliswaar is het nog niet echt een uitdaging aangezien we de enigen zijn, en dus de hele keet voor onszelf hebben. Na een lekkere picnic en een verkwikkend soepje werd het dan weer tijd om onder de wol te kruipen.
Vandaag met een heerlijk zonnetje opgestaan in de prachtige chambre d'hotes te Landiras. Het ontbijt was gigantisch uitgebreid en we wisten niet waar eerst op te vliegen: croissants, toast, frans brood, brioche, marokkaans brood, pistolets, muesli, fruit, yoghurt,... Tja wat doe je dan? Un peu de tout dus!
Toen we buiten kwamen, was Diego ook 'al' opgestaan. Dat schattige worst van een hondje (43kg) heeft maar liefst 14u slaap nodig en dat haalde hij dan maar op in de zon op een tuinbank! (zie foto) Van een hondenleven gesproken... We waren alledrie jaloers! Nu ja, zodra het sukkeltje begint te crossen, struikelt hij over zijn oor en smakt hij met zijn kopje tegen de grond... Ocharme!
Uiteindelijk hadden we geen excuus meer om langer te blijven plakken en was het dus weer inpakken en wegwezen... Op naar Les Landes! Al snel reden we er binnen en begon het prachtige uitzicht voor de komende 10u: spar..spar..varen..gras..spar..varen..zand..varen..spar..oh!Huis!..spar..varen.. Echt tof fietsen hier! En dat met wind op kop nog eens... Van pure miserie haalde Jan-Bart dan maar zijn I-pod en boxje boven en konden we, luidkeels zingend, toch vele kilometers afleggen. Gelukkig scheen de zon de hele voormiddag en konden we 's middags energie opdoen op het terrasje van een lokale snackbar... Tegen de avond begon het weer verdacht grijs te worden aan de horizon en besloten we dan maar van onze kampeerplannen af te zien. Gelukkig had de camping van Onesse-Laharie mooie sleurhutjes ter beschikking (zonder floddergehalte!) en waren we juist op tijd binnen voor het begon te gieten! Voor een keer dan toch niet kletsnat toegekomen, dat haalt het gemiddelde weer een beetje op! Hopelijk kloppen de weersvoorspellingen binnenkort eens en wordt het eindelijk opnieuw goed weer...
Vanmorgen toen we opstonden waren de vogeltjes weer flink aan he fluiten waardoor we niet te laat aan de ontbijttafel verschenen. Bij onze heerlijke Engelse gastvrouw was het goed vertoeven; warme chocomelk, croissants, chocoladebroodjes, ... en dit terwijl haar 2 deugnieten van zoontjes zich klaarmaakten voor school.
Maar aan alle leuke liedjes komt een einde en dus was het een uurtje later weer tijd om te vertrekken. Wat zeker het vermelden waard is; Nitya was vanmorgen niet als laatste vertrekkensklaar, Jan-Bart moest met een dertigtal seconden het onderspit delven... Een verschrikkelijk pijnlijke nederlaag.
Eens op de fiets werd het verschil in landschap heel snel duidelijk; we maakten onze intrede in de wijnstreek. Overal, maar echt overal wijnranken, echt mooi om te zien. En, nog eens overal, staat wel bordje tot welke 'chateau' de ranken
behoren. Maar maak je geen illusies, zelfs de marginaalste boerderij mag zich daar blijkbaar chateau noemen, zolang de wijn maar op de juiste manier geproduceerd wordt. Dat vond Jan-Bart toch wel een teleurstelling.
Ergens tussen de eerste wijnranken kwamen we ineens een oude bekende tegen: Jaap! Weliswaar in tegenovergestelde richting... In die week dat we elkaar niet meer gezien hebben, was hij via de kustroute al helemaal tot in Dax gereden, maar hij had nu te kampen met een blessure aan zijn schouder. Dat en het feit dat hij zes dagen na elkaar door hevige regen gefietst heeft, hebben hem ertoe gebracht om terug naar huis te keren. Met de fiets...
Na enkele uren tussen de velden kwamen we, na nog een pittige klim, toe aan het hoogtepunt van deze streek: St-Emilion. Het is echt een prachtig dorp, geweldig mooi onderhouden en de wijnen zijn er onvoorstelbaar duur. Niets voor arme pelgrims dus...
Ondertussen werden de regenbuitjes ook weer iets venijniger, dus zijn we na een pauze van een uurtje verdergereden via Branne, waar we onder de kerktoren op een bankje, tussen 2 buien in, onze picnic hebben opgegeten. Het kunnen niet altijd 4 gangen zijn...
Na nog een fijne rit doorheen een glooiend landschap zijn we dan op enkele wisselvallige uren doorgereden naar Cadillac, wat blijkbaar helemaal niets met de auto's te maken heeft. Opnieuw een teleurstelling voor Jan-Bart.
Daar aangekomen hebben we een snelle blik op het kasteel geworpen en zijn we vertrokken richting onze eindbestemming voor vandaag. Na een klein kwartiertje werden de druppels toch iets dikker dan verwacht en hebben we ons dan toch maar waterproof aangekleed. Nog geen 10 minuten later waren we daar dolgelukkig om; de regen dat we het laatste halfuur van de dag over ons heen gekregen hebben was best de moeite, om niet te zeggen: indrukwekkend. We MOETEN blijkbaar elke dag doorweekt aankomen en dat was ook vandaag geen probleem...
De natte kleren waren vlug vergeten door de hartelijke ontvangst bij een zeer vriendelijke familie met een geweldige hond Diego. Een engelse jachthond, maar zo'n worsthond-model. Daarbij nog geweldig dik, maar toch kwam hij uit zen bed om goeiedag te zeggen: zo lief.
Na een verkwikkend glaasje vers gemaakte citroenlimonade zijn we begonnen aan de was. Er is hier immers een wasmachine en droogkast ter beschikking, dus was het tijd om alle, maar echt alle kleren te wassen. Bijgevolg kunnen we alleen aandoen wat nog proper overblijft van thuis: Jan-Bart loopt rond in zijn zwemshort, Nitya in haar thermisch ondergoed. Is wel een grappig zicht...
Er was hier ook een keukentje beschikbaar, en omdat we dat op voorhand wisten, hadden we mergues worstjes en rijst gekocht. We hadden nog wat indische groetenschotels mee van thuis, dus alles samen was het een heerlijk diner, bijgestaan door een lekker fris pintje.
Na nog een flinke afwas, en een verderzetting van de was- en drooggekte, is het nu eindelijk tijd om te gaan slapen. Hmmm... Slapen.
Foto: hmmm, bij welke chateau gaan we degusteren...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ons dag-boek
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Zo wordt je op de hoogte gehouden van onze vooruitgang.
