In 2014 ieder onze eigen weg met één gezamenlijk doel : Santiago de Compostela
30-08-2014
Dames Femma vertrokken in Porto
Dames dag 1
29-08-2014
Groeien kan je alleen door iets nieuws toe te laten in je leven...
Porto -Vila Do Condo
27 km genietend stappen langs de kust.
Vertrek: 8 u Aankomst 17u
Temp. : morgen 18° - middag 24° - avond 20 °
We stapten over houten staketsels, veldwegen en strand, komen door idylische vissers dorpjes....we pauzeren zeer regelmatig ....we geven onze ogen de kost....we genieten met lichaam en geest...voeren inhoudelijke gesprekken....luisteren naar de stilte en de golvende zee....trotseren de storm....of....zijn gewoon een ganse dag samen onderweg....
Bij dag en dauw verlieten we Berducedo, t kondigde zich immers weer n loodzware dag aan.. 4 km vlak tot La Mesa , enfin wat ze hier toch vlak noemen,
We waren de avond voordien niet tot in La Mesa doorgetrokken, omdat daar niks anders was dan n albergue, geen café, geen winkel, geen restaurantje... Dus moesten we van morgen zowat 4 km 'inhalen' om de 1e beklimmin aan te vangen, n kuitenbijter, van 900m zakken tot 850m en dan op naar zowat weer 1000m... Lijkt niks, maar de losse kiezelwegen, de koe-str.... enz.. maken het er niet makkelijker op..
En dan kwam het... we wisten niet wat we zagen daar onder ons.. we wisten wel dat de Embalse de Salime (stuwmeer van Salime) onder ons lag, maar dat ze daarboven, n schuimtapijt hadden uitgespreid daar viel onze mond van open... Maar plots realiseerden we ons, we liepen hoog boven het wolkenveld, dat zich boven de vallei en het meer gevormd had. Echt waar, n prachtig schouwspel. Zelden hebben we zoveel foto's genomen, we zaten immers te wandelen op ongeveer 1000m, en dat meer lag op 220m. Duizelingwekkende afdaling aangevangen, zwaar, bergpadjes, door de kastanjebossen heen, maar adembenemend mooi allemaal... gingen door t wolkendek heen (die schuim dus), en n uurtje later stonden we plots aan de stuwdam, met die schuim nu hoog boven onze koppen... fascinerend, echt... !
Onze ogen goed de kost gegeven, en dan weer omhoog klimmen, uit die gigantische kloof, waardoor de rivier 'Navia' verdertrekt naar de Cantabrisce zee. Maar eerst nog n colaatje drinken in de enige zaak uren in de omtrek, waar de kelner ons wist te vertellen dat de bouw van die stuwdam begon in 1946 en 10jaar duurde, n hoogtepunt van de toenmalige wegen- en waterbouwkunde. En zoals steeds bij de bouw van stuwmeren, moesten ook hier n tiental dorpen verdwijnen, voor de goede zaak.
Uit het dal 'kruipen' dan, inderdaad, kruipen, want de laatste 6 km moesten we weer klimmen tot zowat 600m... niet van de poes, k verzeker het je, na zo'n inspannende dag.
Grandas de Salime, zitten we dus, het laatste noemenswaardige dorp in Asturië, en dus de laatste ciderbar op onze weg, en vermits we Gallicië naderen, is hier ook al de eerst Pulperia (inktvis-bar).
Morgen trekken we dus de regio Galicië binnen de provincie Lugo...
We naderen dus stap voor stap onze eerste doel : Santiago de Compostela.
En voor zich afvraagt hoe t met ons is :
- conditie 100%
- goeie moed : 100%
- onze 'was' : tot nu toe, elke dag voor 100% gedaan, steeds droog gekregen!
Onze teller staat op 17 stapdagen en 390 km, n gemiddelde van +-23km per dag.
Temperatuur : morgen 16° mistig, nevelig, triestig - middag 20° begint op t klaren- avond 22°
Vanmorgen weer vroeg op, noodgewongen, de 'bus' met 13 Duitsers trok ook op weg naar Berducedo, wij twijfelden op nog 5 km verder te trekken tot La Mesa, maar de plaatselijke bevolking raadde ons dat af, want, n boerengat, met wel n albergue, maar geen winkel, geen café, geen restaurant !
Schemerdonker dus was het nog om die toeristen uit Beieren voor te zijn, maar clever als die waten, stuurden die enkele Heidi's met de taxi vooruit, om gans n privaat albergue af te huren ! Ons niet gelaten, wij zouden, democratisch en economisch ingesteld als we waren, zouden we toch kiezen voor de eenvoud van de albergue municipal à 5 per man. We zitten gelogeerd in de oude, omgevormde dorpsschool.
Maar eerst moesten we het dak van de Camino Primitivo overwinnen, in mist en nevel vingen we die beklimming aan, onverantwoord om langs de kleine bergwegeltjes te trekken... de 30cm brede wegjes, afgrond aan één zijde, werden vlug verlaten om langs de asfaltweg te trekken... weliswaar enkele kilometers omweg, maar, veiligheid gaat soms voor hé... De top van de col, de 'Puerto del Palo' werd in complete dikke 'smog' bereikt.. 1146 m hoog, na 10 km klimmen, 596 hoogtemeters overwonnen... Drijfnat, maar met n goed gevoel, fier op onszelf weer.. Gelukkiglijk stond op de top n betonnen jagershut, waar we van kledij konden wisselen, en n stukje eten, alvorens de afdaling aan te vangen.
Afdaling weer levensgevaarlijk, natte keien, eerder de bedding van n uitgedroogd bergriviertje.. daarom weer maar ns voor veiligheid gekozen, en voor de asfalt-afdaling gekozen, tot in Lago, waar we ons eerste warm tasje koffie met half verkleumde vingers konden drinken.. Daarna kozen we voor de afdaling via de paadjes, wondermooi moet t er zijn bij helder weer. Even pech dus dat we niet genoeg van t landschap konden genieten door de mist..
Berducedo, 2 bars, 2 winkels, 1 restaurant, en, geloof me, t inwonerstotaal staat hier op 100, meestal ouderen (300 inwoners telde het dorp 50 jaar geleden). Niet te verwonderen eigenlijk, s winters (als er geen pelgrims voorbijkomen) wordt je op deze hoogvlakte weggeblazen door wind en sneeuw !
Morgen trekken we rond het meer van Salime, tot waar weten we nog niet, maar er resten ons nog ongeveer 220 km tot Santiago... en t loopt nog steeds lekker !
De Femma-dametjes zitten intussen in Porto, installeren zich in hun hotelletje, gaan de stad nog even bezoeken, en zullen morgen stappen naar Vila do Conde, zowat 22 km.
Dames dag 0 (met dank aan Guy Collas, die ons dit internetbericht doorstuurde) sorry dat we de juiste bron niet kunnen vermelden
Voor het vierde jaar op rij trekken 6 vrouwen o.l.v. Riet naar Compostela. Deze keer stappen ze van Porto-Compostela, een afstand van 240 km. Ze zijn zojuist de trein van 10u39 richting Leuven-Zaventem opgestapt. Ze hopen onderweg Jean Nelissen te ontmoeten. Hij is onderweg sinds 12 augustus en stapt de Camino del Norte en de Camino Primitivo. Malou Thijs, zijn vrouw stapt met ons mee. Het is de bedoeling dat we samen aankomen in Compostela. Jean zal moeten afremmen want hij ligt al voor op zijn schema, vertelde Riet Van Cleuvenbergen.
Buen Camino....niet het doel, maar de weg is belangrijk.......
Tongeren 10u39
Brussels airport - Porto 14u25 - 16u Vlucht TP603
The Belgian Ladies onder de Femma Nerem vlag stappen weer hun Camino...
Malou, Edith, Denise, Suzanne, Riet en Myriam
Heenreis vlot verlopen....hoog boven een wonder mooi wolken dek vliegen we richting Porto....de metro brengt ons naar onze eerste overnachtingsoord....Senhor de Matosinhos pensao-residencial,...
LDA....Ons eerste avondmaal...we laten ons verrassen...een Portugees diner van vis en vlees.....dat we laten zwemmen in Vino Verde of jonge bruisende witte wijn. Dit is Bom of goed.
Volgens de stappenteller staat vandaag ons record op 3,80 km
Vandaag haspelden we dan het tweede gedeelte van deze opgesplitste etappe af...
Zwaar, zwaar maat met die opsplitsing, toch best doenbaar...
Enorm mooie zonsopgang boven de bergen gezien, niet te schatten, zelfs niet te beschrijven... k probeer, n wondermooie achtergrond, Asturische bergen, licht helder wordende lucht, wolken weggeblazen door de bergwind, gat in de lucht, de zon komt op, en dan n niet te schilderen rosse gloed.. Doe de ogen dicht, en hopelijk zie je t ! Wij zullen alvast de lucht boven El Fresno niet vergeten !
Van daaraf ging t in steeds meer stijgende lijn van 600 m naar 800 m, over steeds smaller wordende paadjes, koeienwegjes, sorry voor t woord, maar de koestront ontwijken was echt niet mogelijk...
Stilte vonden we ook nog, onwaarscijnlijk stil, enkel onderbroken door n klingelede koebel, die ons deed denken aan de misdienaar met zn belltje, die voor 'meneer pastoor' uitliep, in vroegere tijden, als de communie aan de zieken rondgebracht werd, als k goed meen, telkens op de eerste vrijdag van de maand.
Voor dat we t hoogste punt bereikten, in Porceles, gauw even koffie drinken in bar La Roque.. Meer dan 2 tassen hadden ze zeker niet in huis, we moeste, namelijk wachten tot de tassen van de vorige pelgrims afgewassen waren ! Iets verder in t dorp lag de bar van José Manuel, de Casa Boto.. Op onze vraag of hij 'from Barcelona' was, antwoordde hij ontkennend, maar met n knipoog naar Fawtley Towers !.. Maar nooit gezien, zo'n kitscherige bar, lampjes, piepers, toeters en bellen alom, niet te schatten, maar hij deed ons wel t verhaal van de bijna totale ontvolking van de streek in de afgelopen jaren.. In niet minder dan 100 jaar is de bevolking hier met 2/3e verminderd, en maakt deze regio tot dunst bevolkte van Asturië.. Niet te verwonderen dat we in het eindstation van vandaag, La Pola de Allande, in het stadspark, het monument van de emigrant tegenkwamen ! Maar echt, het is hier echt n ondoordringbaar gebied, dat zn ontstaan eigenlijk enkel en allen aan de doortocht van de vroegere pelgrims te danken heeft.
Maar in één woord, ondanks het korte, toch weer n prachtetappe, we genoten van de natuur, en van de kracht van de bergen !
Onze herberg dan, 24 plaatsen, wij 2, en voor de rest (13 man) ingenomen door n 'bus' Duitsers uit de streek van Munchen... We weten niet goed wat ervan denken.. pelgrims ? Boemelende toeristen... Hopelijk zien we t vannacht niet, want wij willen vroeg vertrekken morgen, voor wat in Tour de France-termen, de 'koninginne-etappe' zal moeten worden... We trekken morgen immers naar het 'dak' van de camino primitivo' met de Puerto del Palo op 1146 m als bekroning.. Een werkelijke kuitenbijter... Meer dan 650 m stijgen via n klein padje, 8 km lang, ademafsnijdend, 'naar t schijnt' .... We zullen zien, daarom gaan we vroeg slapen vandaag.
Morgen vertrekken in Nerem en Tongeren ook 6 Femma-dames, per vliegtuig naar Porto... Van daaruit zullen Riet, Denise, Myriam, Edith, Suzanne en Malou hun Camino aanvangen...
Als alles goed meezit, zullen we mekaar op 9 september aan de kathedraal in Santiago de Compostela ontmoeten, de tocht vanuit Porto zal ongeveer 240 km bedragen... wij, Ozzie en Jean hebben nog ongeveer 220 km voor de boeg.
Als de techniek enz.. werkt zullen we via deze blog ook nu en dan de Femma aan het woord laten...
We wensen hun van hieruit alvast veel geluk toe, natuurlijk Buen Camino.... en kijken nu al uit naar de hereniging in Santiago de Compostela...
We kregen het gisterenavond nog benauwd warm, 34° in t centrum van Tineo toen we nog n wandelingetje gingen maken... Dus t zou ne warme worden vandaag... Maar t kan verkeren zei Bredero. Vanmorgen eruit om half 7, en 'dreigend weer', wind en nog ns wind, wolken grauw en grijs, we dachten even terug in België te zijn, afgaand op jullie berichten van slecht weer bij ons... Op pad, regenjas, rugzakovertrek bij de hand... Veel geblaat nochtans maar weinig wol, want eens de bergen in, ging de wind liggen, precies alsof hij ons wilde gerust stellen.. Geen drupje regen op ons, en hoe korter t naar t middaguur ging, hoe meer de hemel opentrok... Kans om er n verre van de maken dus, zul je zeggen, maar neen, in overleg beslisten we om t kalm aan te doen qua kilometers, remmen dus, we moeten immers pas op 9 september in Santiago te zijn, om Malou en haar Femma's te ontmoeten.
Dus besloten we, na de Alto de Piedratecha (900m hoog), zware, maar doenbare beklimming over boswegeltjes, om er in Campiello mee op te houden na iets meer dan 14 km. Eens n halve rustdag kan ook geen kwaad, temeer daar we veel gelezen en gehoord hadden over de goede faam van de albergue bij Herminia, werkelijk n top-albergue... Kraaknet, super-georganiseerd door duiveltje-doet-al Herminia , eerlijk eten voor een eerlijke prijs... 26 slaapplaatsen, waarvan 18 bezet.. 2 Fransen, 5 Duitsers, 4 Spanjaarden, 2 Italianen, 1 Russische, 1 Ecuadoriaan, 2 Belgen (wij dus) en zowaar 1 Nederlander. En dan nog ééntje uit Budel, buurgemeente van ons Limburgse Hamont-Achel.. Sinds ons vertrek, nu twee weken geleden, hadden we nog geen enkele Belg, laat staan n Nederlander tegengekomen... Babbeltje geslagen dus, met de man die al tweemaal in Santiago was, eenmaal per fiets, en eenmaal te voet van bij m thuis uit. Respect ! Wederzijds, moet k zeggen.
Als we ns terugblikken op onze tocht tot nu toe, moeten we zeggen dat we nu eigenlijk in het meest onherbergzame gebied zijn gekomen... het westen van Asturië... er woont hier vrij weinig volk... de dorpjes worden steeds kleiner... de maïsvelden worden schaarser... de weilanden en de koeien verdwijnen uit het beeld... en, we krijgen steeds meer te maken met voortdurend stijgen en dalen, waardoor het uithoudingsvermogen nogal zwaar op de proef gesteld wordt.
We hebben er tot nu toe 328 km opzitten, zijn, op wat hoesten na, vrij gezond, nog zowat 232 km te doen !
Behoudens zware tegenslagen, zijn we er vrij zeker van dat we dit aankunnen..
t Vertrek in Salas was niet minder dan 'bruut'.. We waren gestationeerd op 225 m, na 10 km bereikten we in La Espina, de 700 m ! ... Kunnen jullie je dat inbeelden ?... Wij wel, sweat, blood, and (no) tears waren het, bijna 500 m hoogtemeters overwinnen, op banen, waar Hannibal zn olifanten niet zou oversturen ! Eerlijk, we waren vroeg vertrokken maar de vroege zon deed ons liters zweet laten. Onze gids (boek) vermeldde nochtans : wandeldag om van te genieten. Maar we moeten wel de gids gelijk geven, alle moeite werd gedaan om ons niet over asfaltwegen te laten lopen... We zijn stilaan gewoon geworden aan t reliëf van de Cordillera Cantabrica 'aqui' ... We trotseren het mos en de keien van de boswegeltjes (carreiros), lopen onder het bladerdak van de holle wegen.
Oude middeleeuwse bruggetjes, vergeef het ons, soms merken we ze niet eens meer...
Spijtig genoeg ontmoeten we soms nog de A63, de autosnelweg die ze hier aangelegd hebben, prachtige kunstwerken, die bruggen die de dalen overbruggen, maar, n verkrachting van de o zo mooie natuur hier 😉...
Maar echt, we hebben genoten van die liters zweet die we gelaten hebben... Op t middaguur kwamen we toe in Tineo... We zagen eerst nog de ermita de San Roque, mooi in zn eenvoud... En liepen zo binnen in Tineo, vroeger n belangrijke mijnbouwstadje... In de vroege Middeleeuwen kwamen de pelgrims hier op kracht.. Wij trouwens ook, awel nog ns : we spendeerden 9,50 per man en kregen : n voorgerecht, n soort paëlla met alles dr op en dr aan, dan als hoofdgerecht frietjes met n steak orloff, n rijstpudding als nagerecht, n halve fles wijn, n cola, n koffie, ..... En omdat we zo goed verteerd hadden waarschijnlijk, nog n orujo viejo van t huis ! ... Wie zegt nog dat leven als God in Frankrijk de doelstelling is... Nee, nee, Hij ( God en wij natuurlijk ook) is hier al , in Spanje (enfin Asturië toch,... want dat ligt hier gevoelig i. De streek waar men streeft naar onafhankelijkheid...
We gaan seffens vroeg t bed in, want, er zijn hier geen lichte etappes....
Nog dit : sorry dat t regende in onze contreien... We kunnen dr echt niks aan doen !
Voor wie zou twijfelen : we zijn echt nog steeds in prima conditie !
Temperatuur : morgen 18° - middag 26° zonnig, erg warm, geen wolkje- avond 22°
Toch eerst n woordje vooraf :
We spreken steeds over de Camino Primitivo...
Toch graag n woordje over deze camino, die eigenlijk veel minder bekend is dan de Camino Frances...
Wel, rond 820 ontdekt Galisische priester, Pelayo genaamd, n helder licht boven de berg Librédon. Hij heeft dan het (vermeende) graf van de apostel Jacobus ontdekt... en zo begint de geschiedenis.
Alonso II de Kuise koning (niks te maken met Formule 1) van Asturië, en heerser over het gebied, wordt hiervan op de hoogte gesteld door zn bisschopTeodomiro, en hij wil die vondst hoogst persoonlijk gaan bekijken. Zn hofhouding moet mee, en hij reist van Oviedo (Lucus Asturum) naar Lugo (Lucus Augustus), via Fonsagrada, de weg naar Galicië via de binnenlanden van Spanje.
En vwala, zo is de eerste pelgrimage begonnen, en daarmee t onstaan van de eerste Camino naar Santiago,
Vanaf nu (Oviedo) dus tot bij de aankomst bij de Pórtico de la Gloria, zullen we nauwgezet dezelfde route volgen als de 'kuise' vorst...
Wel t was ongeveer klaar vanmorgen, toen we hoestend (Jean vooral, gevolg van onze enige dag regen n weekje geleden) de deur van de albergue achter ons dichttrokken.. Wat zoeken, effe verkeerd lopen om op de juiste weg te geraken, en we wisten het al dadelijk.. muy arriba ! 'zwaar bergop' in mn pelgrims-spaans... Onmiddellijk 200 m stijgen in 2,3 km tot bijna 400 m, maar dat was volgens ons boekje ook de moeilijkste hindernis van de dag... Daarna zakken tot 40 m, hetgeen ons eigenlijk zwaarder viel dan dat bergop... Losliggende keien (we proberen n foto daarvan vandaag hierbij te posten), kans op uitschuiven, voorzichtigheid geboden dus... Vanaf daar niks anders dan bergop, t zij lichtjes, maar t kroop toch in onze kleren, zware benen bij aankomst in Salas, kijk maar ns naar ons gezakt stap-tempo ! We weten intussen wat ons verder te wachten staat op de Camino Primitivo !
Onderweg mooi oud klooster gezien 'San Salvador', maar echt, ze gooien je hier dood met mooi oude historische gebouwen. Spijtig, in Quintana hebben we de St.Jacobuskerk gemist (omleiding door de aanleg van de autoweg, maar volgens ons al n paar jaar stilliggend !
Het stikt hier ook van de gerestaureerde brugjes (puente - als ietwat groot is, en passeo - als t over n klein beekje gaat)... Veel Europees geld ingestoken waarschijnlijk, maar het is erg dienstig voor Camino-gebruikers !
Salas bereikt, goed en wel, we weten stilaan waarom dit de Primitivo genoemd wordt... 2 albergues hier, we kiezen voor de Municipal, 16 bedden, waarvan er tot nu toe nog maar 7 bezet zijn... We willen niet stoefen, maar we zijn bij de betere stappers, en bereiken de albergues, gewoonlijk bij de eersten, gemakkelijk om je snel te kunnen douchen, je wasje te doen, n 'beter' bed te kiezen...
Ons menuutje vandaag al gebruikt rond 14u, fritjes met ruime, gemengde slaschotel en 2 (ja twee) koteletten, n onvermijdelijk gebakken eitje, brood, mineraalwater (jaja) en heerlijke koffie... kostprijs 15, voor ons tweeën wel te verstaan.
Salas, n klein stadje, gaan we nu verkennen, t is ook zondag voor ons hé..
Maak er n fijne dag van thuis, wij gaan dat ook proberen te doen !
Zo vroeg onderweg zul je zeggen ... Maar ja t was n tamelijk lange etappe, met de laatste 5 km heel erg stijgend.. t Was eigenlijk amper klaar, maar de drukte in t centrum van Oviedo (Lucus Astrum in t Latijn) was onvoorstelbaar... Taxi's reden af en aan om de uitgaande jeugd terug naar huis te brengen, overal nog muziek in de bars... ruziënde, zatte koppels.. sommigen dreven de spot met ons... maar wij weten beter, wie het best bezig was.. Deed ons denken aan : Il est 5 heures, Paris s'éveille....
Volgens de boekjes, 29,5 km... Bij t uitlopen van Oviedo, efkens niet opgelet, en n afslag gemist.. op ons stappen moeten terugkeren en dus n paar kilometer omweg, maar we hebben ons er nooit over opgejaagd... Het zicht onderweg van enkele mooie Middeleeuwse bruggen maakt dan veel goed..
Eventjes later kwam dan de eerste bergpas (Venta de Escamplero) waar de Camino Primitivo overheen moet.. 300m hoog... amper zult u zeggen, maar t hangt allemaal van t stijgingspercentage af, en k kan u verzekeren dat t vrij pittig was... en zo zullen er nog vele volgen.
Wat ons hier ook opvalt, is, dat vele bars gesloten zijn... niet zoals op de Camino Frances, waar in ieder dorpje n graantje meegepikt werd van de pelgrims... Dus na n kopje in Oviedo vanmorgen hebben we moeten wachten tot in Grado (na 28 km) eer we n tasje koffie konden vinden... Niet dat je daar dood van gaat, maar t is toch altijd aangenaam dat je bij n eetpauze, wat koffie er bij hebt..
Grado, de laatste en enige stad , die we door moesten, op t laatste zelfs, kon ons niks bieden, (buiten koffie)... alleen dat er tot de 18e eeuw n pelgrimshospitium geweest is... Traditie werd dan in ere gehouden, en er werd n albergue opgericht, maar niet in t centrum, maar wel in de buitenwijk San Juan de Villapañada 200 meter hogergelegen, eigenlijk de zwaarste klim die we tot nu toe al voorgeschoteld kregen, waarschijnlijk ook omdat hij op t einde viel.
We kwamen als eersten toe in de albergue, niet dat we koersen, maar we stappen nu eenmaal goed door. Albergue voor 22 pelgrims, 21 bedden bezet, geen Belgen, Ollanders of Duitsers te zien, wel 7 Italianen, 1 Columbiaanse, 4 Fransen, 1 Engelse, wij dan, en de rest Spanjaarden.
Niemand om ons aan te melden bij aankomst, maar op de deur stond dat we vrij binnen mochten, er staat n drankautomaat, frigo gevuld met sidra, wijn, bier (half literjes, 1 in potje te gooien).. Allerlei dingen om te koken... Hoe er afgerekend wordt, dat zien we straks wel...
Prachtig wel hierboven, in t zonnetje buiten uitrusten, aan de herberg...
Veel tijd om na te denken... aan vanalles, en zeker aan thuis, waar ons Emily haar 7e verjaardag, zonder opa heeft moeten vieren, maar we maken dat, bij terugkomst zeker goed !
Malou en haar Femma-dames zijn vandaag nog wat gaan training-stappen in Genk, n inrichting van het Limburgs Compostela-genootschap... t Begint inderdaad ook voor de dametjes te korten, want 28 augustus is t hun beurt om vanuit Porto te stappen naar Santiago !
Vanmorgen rustig vertrokken op weg naar één van de mooie steden hier 'Oviedo' !
Maar het landschap gaat er voorlopig niet op vooruit, t wordt eigenlijk nog ergere, saai, asfaltwegen, kleurloze dorpjes, industrieterreinen... Maar dat hadden we er graag voor ver om de hoofdstad van het prinsdom Asturië te bereiken. We lopen van de ene Asturische horrero naar de andere.. Maar we mogen strak
overnachten in de hoofdstad van de monarchie toen het graf van de apostel Jacobus ontdekt werd..
Maar onderweg, moet het nog gezegd worden, kun je niet verdwalen, meer gele pijlen dan kilometers, onmogelijk om mis te lopen...
De intocht in Oviedo is dan ook gewoonweg 'chique' te noemen... En als er immers één stad is die meer verbonden is met de Camino, dan is t wel Oviedo ! Al sinds de vroege middeleeuwen is daar de kathedraal van San Salvador met zn Camara Santa, de reden om Oviedo te bezoeken.. Want inderdaad destijds schreef Koning Alfonso X dat pelgrims mensen zijn die op pelgrimstocht gaan naar Santiago, of baar San Salvador de Oviedo... Dit beroemde Spaanse lied willen we jullie dan ook niet onthouden :
Quien va a Santiago
Y no va al Salvador
Vista al criado
Y deja al Señor
Wie naar Santiago gaat (dus Jacobus)
En niet naar de Verlosser,
Die bezoekt de knecht
en niet de Heer...
Mooie gedachte vonden we, mooie stad ook, eenvoudige albergue, maar proper enz...
Onze Franse maat Jean vertrekt deze nacht om 1 u per bus en trein terug naar Montpellier, camino voor dit jaar ten einde, maar blij dat hij zijn 5 kids morgen zal weerzien... Ligt met ons op de kamer, en zal ons vannacht dus waarschijnlijk even wakker houden, maar geen probleem...
Nog even dit : op onze stadswandeling, ontmoetten we per toeval, n Limburgs koppel uit Achel... meneer had de vorige jaren de camino frances en de camino primitivo gedaan, en wilde nu, per auto, aan mevrouw laten zien hoe mooi dit alles wel was !
We zijn net weer 'modest' gaan eten... dan wat gefacebookt, dank zij de wifi-code van het schoonheidsspecialistje hier in de buurt (kwestie van behelpen) !
Morgen op weg naar Grado en daarna de steile klim naar San Juan de Villapañada... subliem schijnt t.. 30 zware kilometers... maar we zullen ze ook weer overwinnen, hopen we althans
We waren dus sinds gisteren op de Camino Primitivo, en we hebben het geweten ! Nochtans niet zó vroeg opgestaan, en dus ook niet zó vroeg weg... Maar.. nog maar net buiten t klooster, of hij begon al, de Alto de la Campa, bergop... n echte muur.. slechts 400 m hoogtemeters, maar als je vertrekt op zeeniveau, en die 400 m moet overbruggen op 3 km, dan weet je t wel.. de tong uit t lijf, want die rugzak doet t extra zwaar worden natuurlijk, maar boven aan t benzinestation, kwam dan de bekroning, n enorm zicht op de omgeving, en het dorpje Figares.. je blijft er dan enkele minuten naar kijken, en natuurlijk ook om uit te hijgen... t vervolg van de etappe was dan ook peanuts, in min of meer dalende lijn, via La Vega de Sariego naar Pola de Siero, volgens onze boekjes via n asfaltweg met kraak nog smaak. Maar dan ken je ons nog niet, asfalt links laten liggen, en stappen via de 'stravaille'wegjes, paadjes en koeienwegen... alleszins avontuurlijker.
We kwamen, mits ons doorgedreven tempo als eersten aan in de albergue de los Amigos del Camino de Santiago, kraaknet, n 20-tal plaatsen, met alles der op en der aan, voor 6... Luxueus als eersten, buiten de drukte, te kunnen douchen en je wasje te kunnen doen (we worden daar nog heel goed in, in dat laatste bedoel ik, want douchen kunnen we al langer natuurlijk !).
Waarom is dit stadje zo Camino-gezind, wilden we wel ns weten, wel in de jaren 1100 reeds, vertelde men ons, was hier reeds n pelgrims-hospitaal, voor wie via Oviedo naar Santiago trok..
Stadsbezoekje gedaan, boodschappen gedaan, goed naar de versheidsdatum van alles gekeken (want dat hoort zo hé Ann?), bananen, perziken, gerookte jamón, harde kaas en brood.. we kunnen weer verder voor morgenvroeg en -middag.
Vandaag hebben we ons hier in t restaurantje tegenover, te barsten 'moeten' eten om de menu peregrino van 10 verwerkt te krijgen : 4 gerechten a.u.b., soep, kikkererwten met chorizo, visschotel met groenten en frietjes, en natuurlijk hielado (ijscrème), en n half litertje tempranillo-wijn niet te vergeten hé.
Morgen is t dan op naar Oviedo, weer maar n tochtje van +-17 km, stadsbezoek gepland.... en dan zal t serieuze 'Primitivo'werk eraan komen, maar we zijn voorbereid, en zeker 'in'gewandeld, want we zitten intussen aan ongeveer 220 gestapte km... nog 310 km tot Santiago...
Gisteravond nog wat doorgebracht bij onze 'Dutse' vrienden, Maaike en Frank, en de Franse 'Jean' uit Montpellier.
We kiezen vanaf nu immers voor één van de twee camino's : wij pakken de richting Oviedo voor de Camino Primitivo, maar de meeste van onze vrienden stappen verder over de Camino del Norte.. Dan maar als afscheid, in Colugna, na weer n bescheiden pelgrimsmenu, nog n sidratje gedronken, 2,5 voor n fles, waarvan je met 5 man, ieder 2 keer n bodemtje kunt laten volgieten.. t Mooie is immers dat 'ingieten', de ober houdt de fles hoog boven zn kop, je glas, onder zn onderbuik, en dan gieten.. Echt n spektakel... dit is om zuurstof in je sidra te krijgen, die je dan onmiddellijk moet leegdrinken, tot op n klein beetje na, want naar goede Spaanse gewoonte, moet je dat laatste beetje, gewoon 'op de grond' weggieten ? ! Rare jongens, die Spanjaarden !
Wij kiezen dus voor de Primitivo, en moeten dus afscheid nemen van de kust, wij, op naar Oviedo, zij naar Gijon.
Primitivo is ook synoniem voor eenzame dagen, maar gevuld met de schoonheid van de meest onbekende uithoeken van de Cordillera Cantábrica.. Op de Primitivo, geen bewoonde wereld met hotels, maar wel karrensporen, bossen met loofbomen, en passen hoger dan 1000 meter.
Vroeg op dus alweer deze morgen, half 7, sandwich binnengespeeld, en weg, onder dreigende wolken... Niet voor lang dreigend, want we kregen in de heuvels, regen met bakken over ons neer, gedurende meer dan 3 uur! Niet fijn..
n Primitivo voorproefje, door de bossen heen, op en af, tamelijk zwaar, met n tussenstop in Villaviciosa, de hoofdstad van de sidra... maar vooral de mooie gebouwen in renaissance-stijl en 'indianos'architectuur vielen ons op, vriendelijke ontvangst op de toeristische dienst..
Onze doornatte kledij konden we daar ook kwijt, hoognodig, want we waren verkild... In t 'droog' dan op naar onze eindbestemming van vandaag, het Monasterio (klooster) van San Salvador de Valdediós, n prachtding, gebouwd in de jaren 900 in mozarabische preromaanse stijl.
We hebben deze 32 km weer op t gemakske kunnen afhaspelen.. Morgen staat er de Alto de Campa op t programma, 450 m hoog en minder dan 3 km lang, maar vermits we starten op zeeniveau, kun je je wel voorstellen welk stijgingspercentage we voorgeschoteld krijgen. We gaan dan ook maar n korte etappe ervan maken, +-18km.
In de enige bar van hier uren in de omtrek, hebben we weer onze pelgrimsmenu gebruikt, samen met de Fransman 'Jean' uit Montpellier, n geschiedkundige, prof aan de univ van Montpellier, specialisatie Middeleeuwen.. Wist heel veel over ons Vlaams verleden, en wat waren wij fier dat we mee konden babbelen over 11 juli 1302, de grote overwinning op het Franse leger in de Guldensporenslag, of zoals hij t zo mooi noemde , la 'Bataille des éperons d'or à Courtrai'.. en wij lekker blij dat 'wij' er gewonnen hadden.
Onze kortste etappe tot hiertoe.. Zo hadden we t besloten... Twee redenen : t laatste strand dat we zouden tegenkomen, was in Colugna, want vanaf morgen is t het binnenland on.. En ten tweede, we willen morgen absoluut in t klooster San Salvador de Valdedis slapen, en dat is dan 32 km van hieruit, dat tweede zullen we wel in eigen handen nemen... Dat eerste behalen was n makkie, maar verdomd, t is hier uiteindelijk geen strandweer, eerder str..tweer zou k zeggen, wind, wolken, t kan ieder minuut beginnen te regenen. Dus kleine misrekening, maar we gaan t niet aan ons hart laten komen... we maken er dan maar n halve rustdag van.. n beetje rondwandelen hier, lanterfanten daar, maar t is wel de moeite, de kustlijn is n aaneenschakeling van rotsformaties, de ene al indrukwekkender en mooier dan de andere. Je kunt t niet zo goed op foto vastleggen, maar we hebben t toch gedaan, ieder n 50-tal foto's, schat k !
Maar nog even terug naar gisterenavond, geen albergue in Ribadesella, wel n jeugdhuis, niet alleen voor pelgrims dus ook gewone chiquas en chiquos.. Op onze slaapzaal, buiten ons, n Duits pelgrimsvouwtje (erg katholiek denk k), en de jonge pelgrim, die ons had voorbijgestoken (!), wel daarbuiten n jong Spaans koppel, dat boven mekaar sliep in t stapelbed... Middernacht ongeveer, luidkeels riep ons katholiek Duitsje, de jonge pelgrim ter orde, hij had niet beter gevonden dan bij dat chiqua-tje te kruipen.. Vriendlief kon er ook niet mee lachen, en je kunt t raden.. dikke boel onder mekaar, en wij urenlang wakker gelegen !
We besloten dan ook maar vóór dag en dauw te vertrekken, niet t makkelijkste parcours, bijna alles op onverharde overgroeide binnenwegen, maar o zo mooi, zachte hellingen met 'postzegelweiden', maïsvelden en koeien..
Het wemelt hier ook van de hórreos - grote vierkante graanschuurtjes op poten - maar helemaal anders dan in Galicië, waar ze kleiner en rechthoekig zijn.
De albergue bereikten we dus veel te vroeg, en aanmelden moest gebeuren bij Angelita, n plichtsbewust ouder Spaans vrouwtje, die steeds de pelgrims in groep begeleidde naar de albergue toe. Proper, 21 plaatsen, en nog ns wat losse matrassen... Ons wasje gedaan.. inkopen gedaan voor t ontbijt van morgenvroeg en s middags, zachte sandwichkes, harde kaas en jambón..
We vertrekken vroeg morgen, dus voorraad meenemen.. Onderweg zullen we in Villaviciosa even halt houden om in n ciderbar n 'culín de sidra' (bodempje cider) te proeven, want we zitten hier in t hart van de ciderverwerkende streek (zou anders zonde zijn, vinden wij)
Deze avond, na 8u, nog n pelgrimsmenu in t grootste en enige restaurant van Colunga eten, 8,5, maar verplicht je stempelboekje voor te leggen, eerste keer dat we dat meemaken, maar geen probleem voor ons..
Wi-fi gevonden voor 5 minuten, dankzij onze 'Dutse' vrienden-pelgrims Frank & Maaike, die in n hotelletje hier geboekt hadde... Waarvoor dank ! In t ganse dorp anders geen wifi te vinden en onze hospitalera Angelita weet denkelijk nog niet dat dat uitgevonden is !
Morgentemp : 18°C / Middagtemp : 22°C bewolkt, Avond 22° Zon komt er lichtjes door.
We sliepen gisterenavond in albergue La Estacion, en babbelden nog met n eentalig Spaans meisje... Ze wandelt heel alleen, we vrezen dat ze t niet gaat halen, met de dag meer last van de knie, ijs gelegd, ontstekingswerende pillekes, maar ze blijft manken.. we hebben er compassie mee, want ze is echt moedig.. We zullen zien.. Ozzie had geen zin meer, na de ribbekes, maar ikzelf mocht de overschot van haar spaghettie opeten... Ook dat is de camino...
Toen we ons bed inkropen, half 10, lagen er al 2 (oudere) Duitsers in hun bed, weinig contact mee te krijgen...
Vanmorgen daar rustig onze desayuno daar gegeten, en dan maar op weg, met nog wat goede raad voor onze Spaanse vriendin.. Ze zou dan misschien toch de trein nemen naar Ribadesella.. goed idee vonden we, en namen afscheid, want wij hadden ons voorgenomen vandaag maar 19,5 km te doen tot in Pineres de Pría, kwestie van onszelf niet op te jagen, en vooral om niet te vroeg in Santiago te zijn..
Ozzie legde er wel n hels tempo op, stappen tegen 6km en meer per uur, met zware rugzak, en op zo'n geaccidenteerd terrein, ge moet t maar doen, en ik deed t niet...n paar keer afhaken, op de tanden bijten, en op t vlakke weer (proberen) bij te komen. Dat lukte, op karakter, en mits wat compassie van Ozzie. We vorderden zo goed, dat we om 10u, ons n eerst stop permitteerden voor weer zo'n heerlijke café americano.. Ze kennen er echt iets van, k heb hier nog gene slechte koffie gdronken (en Willy, suikerkes dat k hier al voor je verzameld heb !)
Enfin soit, terug op weg voor nog n 9km, we lopen ons jong Frans koppeltje in, dat vannacht op t strand geslapen had ! (Waar is de tijd ?).. Fijn gesprek, wat fotootjes uitgewisseld, en we bereikten samen Pineres de Pría... De jeugd trok verder want ze hadden nog te weinig km vonden ze. Wij als eersten aan de albergue Casa Rectoral, prachtig gelegen op n heuvelrug, niks erom heen, enkel n kapel en het kerkhof... En stil dat t daar was, zo zou t daar s nachts ook zijn... Maar t bleef er stil, geen uitbaters te zien, uren in de omtrek, n half uur gewacht daar, in the middle of nowhere.... en dan maar besloten om verder te stappen, want, zou dat wel open gaan? en zo ja, wat gaan we eten ? We hadden geen boodschappen gedaan, en, in de verste verte zou er niks te koop zijn, zelfs niet in de kapel, om nog maar te zwijgen van t kerkhof !
Nog lange zware 10 km werden het, want korterbij was geen 'slapens' te vinden. t Was wel de moeite... We wandelen veel via de variante-wegen, kleine binnenweegjes, die telkens op t strand uitkomen...
De laatste km werd n koers ! .. Er naderde achter ons n groepje van 6 jong Spanjaarden, die ook op weg waren naar de enige albergue in t dorp, tandje bijgestoken wij, één snoodaard durfde het aan ons voorbij te steken, vroeg telkens in zijn taaltje de weg naar de albergue, wij volgen natuurlijk, de rest voorblijvend, en mee binnenschuivend aan de receptie.... Completo, riep de señorita, nadat wij ingeschreven waren ! ! ! ... Geluk moet je afdingen hé....
n Jeugdherberg is t waar we zitten, gelukkiglijk hielde ze geen rekening met onze leeftijd, en slapen we tussen n 6-tal jonge Spaanse peregrinos en vooral peregrinas ! Dat we dat nog mogen meemaken !
Intussen strandwandelinkje gedaan, voetjes in zeewater, geen schelpjes gevonden 😞, bocadillo calamares binnengespeeld, blogje afgewerkt, en nu naar de oude stadskern op zoek naar n paella, met of zonder rioja...
Lekkere avond beleefd gisteravond.. Samen met al de andere pelgrims gegeten in de albergue.. Zeer goede albergue trouwens.. Voorgerecht, n mooie schotel gemengde salade, er kruidig, lekker... Hoofdschotel spaghetti op Buelna-wijze, verrassend lekker weer... Dessert, n pudding, moet k weer zeggen, lekker... n pelgrim is immers met heel weinig tevreden... Daarna werd t n leuk avondje met ons Frans koppeltje, en met n 'Duts' koppel uit Frankfurt, dat ons achteraf nog n San Miguel-biertje aanbood.
In tegenstelling tot gisteren, geen gestapo-toestanden in de albergue, iedereen bleef rustig slapen tot na 7 u... Gezellig ontbijten samen weer, en dan rustig op weg voor n wat kortere etappe, naar waarschijnlijk Llanes voor ons, de overigen trokken (de Duitse boekjes volgend) naar Poo, n 3-tal km verder.
En we moeten het zeggen, het werd onze mooiste tocht tot nu toe... we kozen niet voor de vroegere camino real (koninklijk weg), maar namen dadelijk de kustweg, bergop, bergaf, tussen zee en rotsen door... De zee aan onze rechterkant, de bergen aan onze linkerzijde... Scheve nek kregen we aan beide zijden, van al dat onverwacht moois dat we te zien kregen. En ineens hoorde we niet alleen de zee klotsen, maar in Bufones de Arenillas, 'hoorden' we n bijzonder natuurverschijnsel : de door de regen uitgesleten gaten in de kalkrotsen staan in open verbinding met grotten die in de steile kliffen door het zeewater ontstaan zijn. De branding stuwt het zeewater de grotten binnen, zodat het water met grote kracht door deze luchtgaten naar buiten komt, hetgeen zowaar echte geisers van zeewater veroorzaakt. Gezien hebben we t niet, t was immers laagtij, maar gehoord des te meer, want met n enorme kracht werd de lucht door die gaten omhoog geblazen... We komen nog ns terug denk k.
De dag kon dus al niet meer kapot, en t werd alsmaar mooier... Hoger de bergen in, en nog mooier zichten op de diepblauwe zee, de kleur werd nog versterkt door de helblauwe hemel ! (Neen, k overdrijf niet !)
Llanes was ons eindpunt, mooie havenstad, chique jachthaven, moderne infrastructuur, vol toeristen, maar eigenlijk te weinig aandacht en slaapplaats voor pelgrims. Mooi strandje, omgeven door rotsen en bergen, bij de Spanjaarden overbekend als filmset... ook al befaamd om zn reusachtige betonnen kubussen, die de golfbreker vormen voor de haven, hier beter bekend als de Cubos de la Memoria. (Je ziet dat we ook wat aan onze cultuur doen hé).
Onze maag vullen deze avond dan... Wat rondgeslenterd, zeer groot aanbod van menus a 10, maar we hebben ons goed hart weer eens laten zien... grote tent gezien, eetdag van de plaatselijke scouts waarschijnlijk, mee gaan aanschuiven, en n heerlijke schotel geroosterde ribbekes met fritjes, aardappeltjes, gebakken eitjes binnengespeeld aan schappelijke prijs van 9 de man, en voor wie t ons benijdt... met n lekker glas albariño (Martin Códax - Rías Baixas, voor de kenners)
We vertelden gisteren dat we Cantabrië verlieten en het Prinsdom Asturië (1,1 miljoen inwoners) binnenstapten, wel, dat is dus ook weer één van de 17 autonome regios van Spanje en ligt tussen de regio's Galicië en Cantabrië. In het zuiden grenst Asturië aan Castilië en León. Asturië is zowel een autonome regio als een provincie, met als hoofdstad Oviedo. De grootste stad van de regio is Gijón. Asturië neemt in de Spaanse geschiedenis een bijzondere plaats in, omdat het het enige christelijke gebied was toen de rest van het Iberisch Schiereiland Moors bezit was in de middeleeuwen. Het kruis op de vlag van Asturië herinnert hier nog aan. (n beetje aardrijkskunde en geschiedenis kan ook gene kwaad zeker?)
t Begon niet goed deze morgen... Gepland om op te staan om 6u30, maar eruit om 6u00 door t vele lawaai rond ons heen.. In t donker naar de badkamer, en voor dat Ozzie me kon verwittigen, padaaf de grond op, niks aan mn bril, maar onderarm wat gekneusd.
Tot daar toe !
Ontbijt onder toezicht van de overste hospitalero, die nauwgezet ons in t oog hield, niet met wandelschoenen aan tafel, niet.... Enfin asap op pad, om daar weg te zijn... Na 1 km bergaf, de weg zoeken op de kaart, maar, Ozzie toch, die had me vergeten te zeggen dat die kaart nog op de ontbijttafel lag ! Rugzak af, Ozzie hield de wacht, en k liep dan maar terug naar de albergue daarboven, waar mn kaart nog altijd op me lag te wachten !
Tot daar toe !
t Parcours mocht er zijn, nochtans weer geen meter vlak, van de ene vallei naar de andere top, ze hebben daar immers n autoweg gelegd, en dan moet je voortdurend van je weg afwijken, dan ns onder die autoweg door, dan weer ns erover, heel wat hoogtemeters overwinnen.. Nu en dan passeren we n mooi kerkje, zoals in t dorpje Muñorrodero, maar gesloten, zoals in 9 van de 10 gevallen... Niet dat we zo'n kerkpilaren zijn, maar op n pelgrimstocht als deze, wil je nu en dan toch ns n bezinningsmoment, maar ja...
Tot daar toe !
De 2 ria's overgestoken, en toen begon het, de lekkere bonen van het pelgrimsmenu van gisterenavond lieten weten wie de baas was... Met dichtgeknepen billen nog 2 km gestapt, maar toen kon t niet meer, n bar binnen, en de wc net niet gehaald ! De resterende 5 km liep Ozzie 10 meter voor me, alleen kzelf had last van de kwalijke geurtjes.
Tot daar toe !
Maar alles werd 100% gecompenseerd hier bij onze aankomst in Buelna.. Mooie propere albergue.. Kostprijs : 15 voor de overnachting, met inbegrip van de menu peregrino en het ontbijt. Gauw ons wasje gedaan (hoog nodig door mn ongelukje), en dan kwam het.. Ons uitstapje naar de kustlijn bezorgde ons kippenvel... Mooie rotsstructuren, n godverlaten strandje, waar enkel het jonge Franse pelgrimskoppeltje zat, en ons n privé-concert op trompet aanbood, zelden zo mooi 'Once upon a time in the West' hebben weten klinken.
Moest k mn ongelukje niet gehad hebben, k zou zeggen we zijn hier met ons gat in de boter gevallen !
Eerlijk, wondermooie kust, de extra-wandeling was zeker de moeite waard.
Intussen hebben we wel de regio Cantabria verlaten en Asturia binnengestapt, maar morgen meer daarover...
De paters lieten ons goed slapen vannacht ! Er kwam er zelfs geen enkele s avonds langs om ons toe te dekken.. Goei trappisten jong...
Ons ontbijt vanmorgen : 2 bimbo-bokes met kaas, en daarop alleen hebben we tot s middags gestapt, want toen was t tijd voor nog zo ns 2 bokes en onze peperkoekjes ! ne Mens komt met zo weinig toe als t moet..
Vrij stevig parcours nochtans vandaag... Veel tarmac, en eigenlijk gene meter plat, maar wat kregen we er prachtige 'zichten' voor terug... Voortdurend wandelen tussen zee en bergen, het Cantabrisch gebergte nota bene, bij de wielerliefhebbers vooral bekend om zn Picos de Europa (en voor wie t niet kent, zoek t maar ns op, op 'Tinternet'...
Feestdag in België vandaag, allez, ne 'betaalde'... En hier ook denk k, want na 19km weken we van onze baan af, we hoorden muziek, en ja, we kwamen terecht op het grootste 'juego de bollas' van uren in de omtrek, n 'internationaal, enfin k denk n 'intergehuchten'-tornooi van n balspel dat het midden houdt tussen n jeu de boules en n kegelspel. Als we goed kunnen vertalen stond daar op t groot scherm : onzelievevrouwtenhemelopnemingsintergehuchten-tornooi voor balspelers.... Wie er uiteindelijk gewonnen heeft, weten we niet, de hooligans van gehucht Arebia (of zoiets?)werden ons te luidruchtig, zodat we onze San Miguel gauw uitdronken en t afbolden. Maar n prachtig spel nochtans, we zien de buitenwijk Mulken uit Tongeren, het bij ons al opnemen tegen die uit t Patershol uit Gent.
Vermits we, zonder tegenslagen, er nu al zeker van zijn Santiago goed op tijd te halen, splitsten we de 2 tochten (van vandaag en morgen) op in 3 ritten... t Genieten in de vrije tijd hier, moet ook kunnen hé...
De albergue vandaag hier, was wel andere koek... Hangt vast aan de plaatselijk kerk... Ging pas open om half 3, rugzakken gezet in volgorde van aankomst (op bevel van de uitbater)... Klokslag half 3 deuren open, weer bevel, zich opstellen in 2 rijen, 2 aan 2 langs mekaar, verboden met de stapschoenen naar binnen te gaan.. per 2 naar binnen (er stond zo'n 40 man te wachten !).. inschrijven, alsof hun leven ervan af hing, en dan rondleiding door de inschrijver (!) bed toegewezen... douches bekijken, hoe die werkten (!) enz... Ja dat heeft meer dan n uur geduurd eer iedereen ingeschreven was... O ja ze moesten ook ons beroep weten, en net niet wat onze schoenmaat was !...
Maar enfin, we slapen, en met ontbijt inbegrepen kost t 10...
Havenstadje verkend... Wifi gezocht en gevonden..
Maar toch even dit nog, t gaat ons wonderwel goed, de instructies van thuis worden goed opgevolgd... We hebben niets tekort... En, t stappen staat ons écht aan !
De vergelijking tussen deze Camino del Norte en de Camino Francės van vorig jaar, gaan we nog even opsparen, alleen dit toch al, t is hier niet zo stressie... Maar dat ligt misschien ook n beetje aan onszelf.
t Zag niet goed uit vanmorgen, toen we de deur opentrokken... Motregen, maar onze was was wel van de draad sedert gisterenavond, maar die Duitse dametjes zouden wel gans de dag met n natte bh moeten lopen, vergeten op de draad natuurlijk, jong jong toch, slechte lesgevers gehad thuis.... wij lekker niet !!!
Opgestaan om half 7, wasje, plasje, naar de bar tegenover en tortilliaatje naar binnen gespeeld en lekkere koffie (alles samen 2,5....)
In de buitenwijken va Requejada liepen we door t chemisch complex van Solvay, de grootste chemieconcern in Spanje, maar we waanden ons toch n beetje op Belgische bodem, alleen al door de naam Solvay.
Spijtig genoeg onderweg steeds asfalt of beton, maar toch vrij gemakkelijk in Santillana del Mar geraakt... Prachtig oud Middeleeuws stadje, n uur lang in rond gelopen.. Toeristisch ingesteld, maar toch alles authentiek, één van de best bewaarde monumentale stadjes in Spanje (met n Parador-hotel zelfs in de vroegere omgebouwde gevangenis). Mooie kloosterkerk, van romaanse oorsprong. Dit stadje werd in de 19e eeuw al ontdekt door de Spaanse adel, die er voor zorgde dat dit stadje volledig intact bleef... We hebben onze ogen de kost gegeven, echt waar, n bezoek overwaard, en nog ns n overheerlijk koffie gedronken, met alles erop en eraan voor 1 de man (hier mag de horeca op de Grote Markt in Tongeren of op de Korenmarkt in Gent ns n puntje aan zuigen ! aan de prijs bedoel ik !)...
7 à 8 km verder, in Caborredondo, na n steile klim, nog ns n koffietje op t terras, en de baas vond ons waarschijnlijk zo sympathiek, dat hij ons n gratis 'Orujo Viejo' erbij gaf, van service gesproken !...
Verder in San Martin de Cingüenza n 'koloniale' kerk bezocht, gebouwd door n inwoner als kopie van de kerk in Lima (Peru), als dank voor het fortuin dat hij toen in de 18e eeuw maakte in die kolonie.
Tamelijk vroeg in Cóbreces aangekomen, na n behoorlijk klim, en terecht gekomen in de slaapplaats van de paters trappisten, 30 bedden, in één grote zaal, weinig comfort, maar als pelgrim zijn we dat gewoon... n bed, n warme douche, wat te eten in de buurt, en we zijn content !
Over t eten gesproken, we namen n menuutje van 12, spaghetti, frietjes met kotelet, meloen als dessert, en natuurlijk n halve liter rode wijn !
Om de benen wat te ontspannen, zijn we deze namiddag maar wat gaan wandelen, naar de zee toe, +- 2 km van hier.... Prachtig zandstrandje, slechts 200 m lang (maar wat zijn we toch verwend bij ons thuis, met n zandstrand van De Panne tot Knokke).. Onze Italiaanse vriendinnetjes waren er ook, en boven op de Mirador, wat fotootjes uitgewisseld...
t Leven begint ons hier aan te staan... (We missen hier onze Malou en ons Ann natuurlijk). t Blijft zwaar natuurlijk dat stappen, t blijft 25 km per dag, maar na n douche enz.. is t zalig genieten... de contacten met de medepelgrims, Spanjaarden, Duitsers, Italianen, Polen zijn zeer 'verrijkend' .. En ja u leest goed, nog geen Belgen of Ollanders ontmoet hier... Zitten die weer op de Camino Frances ?
Onze blog is weer verwerkt, maar of we m verzonden krijgen blijft natuurlijk de vraag, de paterkes voorzien hier geen wifi.. en of ze ook 'trappist' hebben, vragen we ons ook nog af ?
Santander, n rijke havenstad, alle straten bevloerd met natuursteen ! En zoals zovele Spaanse steden, rijkelijke gebouwen... Alleen de kathedraal viel wat tegen, niet luxueus, maar sober, enfin, mooi in zijn eenvoud.
Na t ontbijt begon dus onze camino, aan de kathedraal natuurlijk.. gelukkig was de vriendelijke pastoor er ongeveer gelijk met ons, om ons n mooi vertrekstempel in de kathedraal te geven... Met zijn zegen konden we dus op 'weg', eerst n 4-tal km om uit Santa der te geraken, en dan begon t alweer, die mooie namen van de Spaanse dorpjes... We gaan ze u besparen, maar t eerste willen we toch meegeven : Peñacastillo !, toch zoveel mooier als Kortessem of Zeveneken nietwaar !
Enkele km's langs de spoorweg op, en dan kwal het wat we al van thuis gelezen hadden, als je doorgaat tot in Puentearce heb je maar één keuze, n omweg maken van 8 km, omdat er alleen maar n spoorwegbrug is over de Ria del Pas (of je kunt, stiekem over die brug te voet gaan, maar dat had Malou me ten strengste verboden, en vermits ik altijd luister....). Maar in t dorp eerder zagen we n groepje Australische pelgrims in t station zitten... Ze gingen daar de trein nemen, 1 km tot in t volgend station, gratis, en zo wonnen ze die 8 km omweg uit... Ons niet gelaten, en dus deden we dat ook maar (en Malou content waarschijnlijk?)... Gaf ons ook wat meer ruimte om s middags n extra koffietje te gaan drinken, en om de eerste dag met niet te grote afstand te zitten.
In Mogro (t volgend dorpje) vroegen we op n tweesprong de weg aan n vriendelijk wandelend heertje, hij raadde on links aan, en we verstonden heel goed dat we zo weer ns 3 km uitspaarden. Dat alles maakt dat onze teller vandaag op 25 km staat ipv de n klein beetje gevreesde 36 km....
Onze slaapplaats, albergue Clara Campoar valt reuze mee, 5 voor de overnachting, en 7 voor warm avondeten... zo kan er zelfs n extraatje (dessertje ?) van af, om toch binnen het budget te blijven.
O ja, nog even over mn stapmaat Ozzie.. ne beer eigenlijk,stapt bergop minstens even snel als op vlakke weg, k laat (?) m dan noodgedwongen wat uitlopen, en hij laat me op t vlakke weer bijkomen.
En nog iets, Malou en Ann, maak jullie geen zorgen, we hebben ons eerste wasje gedaan, t hangt te drogen, en tijd om te strijken zullen we niet hebben !
Inderdaad, Dag '0', want morgen begint de camino eigenlijk pas..
Autoritje met Malou naar Charleroi, waar Ryanair ons stond op te wachten ! Enfin, eigenlijk was t mn stapmaat Ozzie die samen met zn familie bijna gans de inkomhall innam. Inderdaad buiten vrouwtje Ann, stond zn mama, zn schoonmama, zn schoonzus, zn neef en zn nichtje daar klaar om ons uit te wuiven.
Ryanair heeft goed voor ons gezorgd, stipt op t uur vertrokken en nog stipter geland.. Maar bijna konden we niet starten, Ozzie kreeg t in zn kop om tussen de vertrekhall en t vliegtuig, op de tarmac dus, nog gauw n sigaretje op te steken... Grand panique bij de piloot, die van in zn cockpit de politie verwittigde, die er stante pede stond.... net niet als terrorist behandeld, want 'wat meent meneer wel, terwijl wij hier kerosine aan tanken zijn'..... Onze belofte om t nooit meer te doen heeft ons dan gered ! Wat gaan we hier nog meemaken ?
Enfin, Santander lag na 2 uur vliegen aan onze voeten, bus stond gereed, en om half 10 stonden we in onze hostal, pover maar proper !
Intussen op de bus al n eerste Vlaams pelgrimskoppeltje tegengekomen (uit Waregem).
Deze avond, de rijke stad Santander vlug bezocht, zodat we morgen onze weg snel kunnen vinden, eerst naar de Catedral, en dan op weg naar... Santiago de Compostela....
COMPOSTELA 2014
