Temperatuur : morgen 18°- middag 23° - avond 20° (Lichte regen onderweg.. Gietende regen s avonds)
Vertrokken in Lires, na n dag rust, aan de kust... Voor mij de laatste stapdag, want Fisterra (of Finistère) lag voor te grijpen.. Voor alle duidelijkheid, ik pak de autobus vanuit Fisterra naar Santiago terug, om van daaruit het vliegtuig naar huis te nemen... Ozzie krijgt nog enkele dagen meer van Ann, en gaat dus terug, te voet terug naar Santiago, 95 km...
Mooi deze morgen weer, vertrekken vanuit Lires, dreigende regenwolken, nu en dan regenkledij moeten aandoen...
Schitterende entrée in Fisterra, via het strand... vuil strand weliswaar, maar dat had alles te maken met de dreigende, en uiteindelijk aankomende storm... Schelpen alom op t strand, grote, kleine, gedraaide... Mooi...
Onmiddellijk t camino-centrum gaan opzoeken, en onze 'Fisterrana' gaan afhalen, ons 'diploma' bewijzend dat we te voet vanuit Santiago naar Fisterra gestapt waren ! ... Iets om fier op te zijn ? Misschien toch wel n klein beetje...
Slaapplaats gaan zoeken... Ons wat beters gepermitteerd dan de gewone 'municipal' ... Maar goed zou later blijken...
15 per nacht, op n 2 persoonskamer, met eigen badkamer en TV (wat is dat eigenlijk?)
Maar dan begon t weer te jeuken, we waren in Fisterra, maar t eindpunt was nog niet bereikt... Dat eindpunt, de kilometerpaal 0,00 ligt immers boven op de rots, aan het werkelijke 'einde van de wereld' ... Rugzak terug opgehangen, en de laatste 4 km bergop naar de vuurtoren toe, weer aangevangen... Lange baan, maar dit is het werkelijke eindpunt van de camino... Zonder spreken, bijna 1 uur lang klimmen, en dan (wachtend tot de toeristen het afbollen aan die 0.00-paal) in tranen uitbarsten, dat t weer gelukt is, 705 km lang, soms afzien, nu en dan genietend.... fotootje trekken voor t nageslacht.. en dan 'opdracht vervullen' .... ieder van ons 2 had wel n opdracht meegekregen, en vond dat, op dit punt, sommige dingen, beloofd aan vrienden, of sommige intenties, waarvoor gestapt werd, hier moesten ingelost worden.
Ieder afzonderlijk, deed, met respect, zijn eigen ding.. kzelf wil enkele namen vernoemen, Jean, Jessie, Kris.... daarvoor stapte ik die 705 km... Ozzie had zn eigen doelstellingen. We lieten de nodige meegebrachte steentjes en andere dingen achter, heel hoog op de rots, kort bij de branding van de Atlantische Oceaan en bij het 'einde van de wereld'.. En hierbij willen we dat onderwerp afsluiten...
We haalden in de vuurtoren onze 'last stamp' en zakten terug naar t stadje, in n erge storm... stil van hetgeen we intens beleefd hadden...
We vertelden dat we niet in de municipal n bed gingen nemen, en maar goed, want wat bleek, n Australische vriend die we na Santander, maar enkele keren meer gezien hadden, was daar vorige nacht bestolen geweest, zn rugzak, paspoort, bankkaart enz.. was gepikt geweest.. we vragen ons af hoe deze goede ziel thuis zal geraken...
Onze camino zit er dus bijna op, morgen nog even nagenieten in Fisterra, en dan gaan we ieder onze eigen weg... maar we zijn er beiden zeker van dat we mekaar beter hebben leren kennen, dat we zonder enig dispuut deze +- 40 dagen bij, langs, en met mekaar hebben leren leven, zonder Ann, zonder Malou... maar we zijn er (en k spreek nu alleen maar voor mezelf, maar k ben er zeker van dat Ozzie t zelfde erover denkt), we zijn er beiden sterker uit gekomen, ieder waarschijnlijk op zn eigen manier...
Bedankt aan iedereen die ons langs deze weg volgde.. Hopelijk hebben we niet teveel gezeverd,
Nog één ding... wil je eens n uitdaging met jezelf aangaan, wil je eens jezelf tegenkomen, wil je eens tot rust komen, ondanks alle inspanningen, dan kunne we je alleen maar aanraden... doe de 'camino'...
COMPOSTELA 2014
