Het is alweer enkele dagen gelden dat ik nog iets neergeschreven heb, maar ik zat in een 'dipje'. Blijkbaar had ik een verkoudheid onder de leden en dat werkte duidelijk op mijn gemoed: ik zou voor alles en nog wat kunnen wenen hebben en had voor niets zin. Bovendien heb ik deze week ook slecht geslapen door de herfststorm die over ons land hing: ik word er gewoon zenuwachtig van als de wind zo tekeer gaat. Het zullen wel mijn hormonen zijn, zegt men dan!! Gelukkig is het bijna voorbij: ik voel me beter en wil er weer tegenaan gaan. Vandaag was een ongewone werkdag: ben deze ochtend wel naar school geweest, maar heb behoudens enkele faxen en telefoons (bestellingen), niet veel administratie gedaan. We hadden een kindvrije studiedag die besteed werd aan denkpistes uitzetten voor de uitbouw van de speelplaats en ook afspraken maken om een goede -- lees 'pest- en ruzievrije' -- speelomgeving te creëren voor de kinderen. Het was in feite een studiedag voor de onderwijzers, maar de opvoeders waren eveneens uitgenodigd. De produktieve voormiddag werd besloten met een etentje -- omdat alleen de secundairen en de kinderen die les volgen in het MPI aanwezig waren, ben ik niet meer teruggekeerd naar school, maar heb ik mezelf getrakteerd op een extra vrije middag!! Het wordt dus gewoon een korte werkweek: morgen (donderdag) werk ik sowieso maar een halve dag en dan is het alweer vrijdag!! Er komen anders wel drukke dagen aan: vanaf volgende week tot aan de kerstvakantie hebben we bijna iedere vrijdag iets te doen, zowel voor school als privé. Het is toch wel gek hoe de tijd vliegt: net zaten we nog in Frankrijk te genieten van op een terrasje en nu zijn er alweer 2 maanden school voorbij. We kunnen al dromen van de kerstvakantie ... en het skiën. Soms zegt men dat de tijd vlugger gaat wanneer men ouder wordt, maar het lijkt inderdaad zo: als kind lijken 2 maanden bijna onoverkomelijk, maar nu is het enkele malen met de ogen knipperen en het is voorbij....
vandaag een erg productieve dag gehad op school: deze ochtend heel veel bureauwerk gedaan; in de namiddag vooral bezig geweest in het internaat. Heel wat materiaal in orde gebraht in een oude slaapzaal, die in de toekomst als ontspanningsruimte gebruikt zal worden voor onze internen. Gelukkig had ik hulp van een 'handige Harry': één van onze internen is best een moeilijke klant, maar als hij klusjes mag doen, is hij in zijn nopjes! En werken kan hij ook zeer goed. Het is toch wel opmerkelijk hoeveel liefde en genegenheid je soms terug krijgt van de internen -- sommigen zitten natuurlijk al vanaf het eerste leerjaar (of tegenwoordig zelfs nog vroeger) bij ons in het internaat én dikwijls hebben hun ouders ook bij ons school gelopen: dat schept toch een totaal andere band dan gewoon voor de klas staan. Het is een job die heel veel van je vraagt, maar je krijgt er héél veel voor terug. Dat merk je het best door kleine zaken: één van onze internen had het in september redelijk bont gemaakt, ik had haar daarvoor behoorlijk onder handen genomen en ook haar vader was op de hoogte gebracht, maar voor het herfstverlof was ze met haar school 2 dagen naar Rochefort geweest en ze heeft me een kaartje gestuurd met de mededelingen 'gros bisous de Rochefort de M' -- wel zo iets doet deugd. Dat geeft moed om verder te gaan op de ingeslagen weg.
De 2'de werkdag na het herfstverlof zit erop: het is een grauwe, grijze dag geweest, maar ik voel me redelijk opgewekt en monter. Alles lijkt vlot te verlopen en de batterijen zijn goed opgeladen na dat weekje rust. Gisteren kreeg ik van een collega aan de telefoon tehoren dat ik 'zo opgewekt' klonk -- blijkbaar is dat in deze tijden een beetje ongewoon geworden. Ik probeer de dingen zo positief mogelijk te bekijken -- natuurlijk zijn er dagen dat het echt niet meezit, maar zitten kniezen helpt niets. Deze namiddag verraste mijn schat me met een bezoekje op mijn bureau: hij moest iets komen vragen. In feite was het iets banaals dat gerust tot vanavond kon wachten, maar blijkbaar had hij er ook behoefte aan om me even te zien. Wat zou een mens dan nog zitten kniezen als zijn geliefde hem nog mist -- zelfs na bijna 28 jaren samenzijn !?!
Allerheiligen/allerzielen .. het obligate kerkhofbezoek.. mij zegt het niet veel, gelukkig heb ik nog niet zo veel dierbaren verloren dat een bezoek nodig is, maar toch... Ik heb een beetje problemen met het bloemen plaatsenop één welbepaalde dag. Is dit uit affectie of ondat het zo van ons verwacht wordt? De mensen die me nauw aan het hart lagen en helaas niet meer zijn, daar denk ik liever regelmatig aan: een mooie herinnering ophalen, even bedenken hoe zij in een bepaalde situatie zouden gehandeld hebben, een typische uitdrukking van hen aanhalen, ... heyt brengt me dichter bij hen dan de kerkhofgang op 1 november. zo denk ik nog heel veel aan 'bobon', de moeder van mijn ma, waar ik opgroeide en die me - ondanks het feit dat ze zelf amper de lagere school gedaan had -- zo veel wijsheid bijbracht. Haar kon ik in vertrouwen nemen zoals geen ander, zij begreep me zonder woorden. We zaten gewoon op 'dezelfde golflengte'. Gelouterd als ze was door het leven, kon ze je beter raad geven dan eender welke psycholoog. Jammer dat ze de laatste jaren van haar leven niet meer zo bewust kon meemaken: dementie verwoeste haar brein, maar soms was ze er toch even terug! Ik kon dit moeilijk verwerken/aanvaarden -- daarom ging ik niet zo veel op bezoek als wenselijk was -- in mijn gedachten had ik reeds voor het definitieve einde afscheid genomen van 'mijn bobon'. Toch is zij degene aan wie ik met de meeste warmte terugdenk: met haar kon ik lachen, geheimen delen, ... Ik wens iedereen een grootmoeder als 'bobon': dan ben je rijk en krijg je heel wat bagage mee voor het leven.
De herfstdagen doen ons mijmeren over ons leven en wat we ervan gemaakt hebben. Deze mijmeringen kunnen ons somber maken, maar ze kunnen ons ook doen inzien dat we het al bij al nog niet zo slecht hebben. Dit laatste is voor mij het geval. Soms voel ik me zo rijk: niet met een berg spaarcenten op de bank of aandelen in een kluis-- die zijn nu toch niet veel meer waard -- maar gewoon 'RIJK' door de dagelijkse geluksmomenten die het leven me toch wel brengen. Let op! Ik heb ook wel eens momenten dat het me allemaal tegen zit, maar utieindelijk gaat het dikwijls om futiliteiten. Ik voel me echt rijk, wanneer ik samen met mijn echtgenoot geniet van een lekkere maaltijd (thuis of ergens in een restaurantje), wanneer we samen weer eens op reis zijn, wanneer we (samen) leuke dingen doen, ... én zelfs wanneer ik naar mijn werk ga. Mijn job als beheerder van een internaat is behoorlijk stressie maar ik doe het nog steeds graag. Ik heb geleerd om te genieten van wat ik heb én niet te treuren om wat ik zou kunnen hebben als... Dit wil niet zeggen dat ik geen dromen meer heb: ik fantaseer ook wel eens over zaken die ik zou doen als ik morgen de Lotto win, maar ik weet dat ik dat geld: niet nodig heb om echt gelukkig te zijn. Het geluk ligt voor mij in de kleine dingen van het leven én vooral in het samenzijn met mijn geliefde. Na al die jaren kunnen we nog genieten van elkaar én dat is toch wel uitzonderlijk in tijden waarin er zoveel koppels uit elkaar gaan. Wat is er mooeir dan elke dag wakker te worden naast iemand van wie je weet 'bij jou kan ik mezelf zijn, bij jou mag ik tonen wat ik voel zonder schroom, zonder valse schaamte... Bovendien de zon in de Provence schijnt even hard voor een ambtenaar op zijn bescheiden strandmatje als voor de rijkerd op zijn luxejacht en de sneeuw in de Alpen is niet minder wit als je mààr een job hebt in het onderwijs en geen manager bent van één of andere multinational. En last but not least: gezondheid is een deel van je lot dat je niet kan 'kopen'. Je mag je heel rijk prijzen wanneer je gespaard blijt van erge kwalen, want dan helpen centen zeker niet meer.
ik ben Claire De Jonge. Op 12 augustus 1958 werd ik geboren in Sint-Niklaas als Claire Thomas, maar sedert mijn huwelijk in 1986 gebruik ik bijna altijd de familienaam van mijn echtgenoot. Ik studeerde Germaanse aan de Gentse normaalschool en na mijn studies ruilde ik in 1979 het Waasland voor Gent en omstreken. Mijn eerste werkstek ben ik tot nu toe trouw gebleven: in september 1979 begon ik als intern opvoeder in het Rijkstehuis voor Schippers- en foorreizigerskinderen te Evergem - later wijzigde de naam in 'Het Molenschip' wat een verwijzing was naar de foor 'Molen' en de binnenvaart 'schip'. Ik leerde er ook mijn echtgenoot kennen. Sedert augustus 2003 ben ik beheerder van het internaat. Vrije tijd wordt de laatste jaren vooral gevuld met 'rustige' activiteiten: lezen, shoppen, gezellig genieten van huis en tuin, en vooral reizen. In de winter gaan we graag skiën en in de zomer proberen we de batterijen op te laden in zonnige streken. Hierbij geniet vooral de Franse zuidkust onze voorkeur.
