Het is al een tijdje geleden dat ik nog een
berichtje heb geplaatst, sorry daarvoor. Sinds mijn laatste bericht is er
echter veel gebeurd. In mijn laatste bericht schreef ik dat we vastzaten ergens
in een kelder, wel, daar hebben we toch wel enkele dagen gezeten. Een week
nadat Karim ons daar had afgezet kwam hij met het nieuws dat de vrachtwagen van
zijn broer niet meer te repareren was, hij vertelde ons wel dat we nog een
andere mogelijkheid hadden om de grens over te steken. Zijn neef had immers een
tankwagen waarin hij ook mensen smokkelde. Eens in de tankwagen herinner ik me
enkel dat het moeilijk was om adem te halen, daarna heb ik geslapen.
Nu zijn baba en ik in Amerika. Ons nieuwe leven
ligt hier, in Fremont, Californië. Baba kon eerst moeilijk wennen maar nu gaat
het al wat beter. Ik ben naar de middelbare school gegaan en heb mijn diploma
gehaald, in de herfst ga ik naar de universiteit. Baba is zo trots op mij omdat
ik ga studeren, aan iedereen die het maar wil horen vertelt hij over mijn
capaciteiten. Het idee dat ik naar de universiteit ga stemt me blij, het laat
me ook lachen: een 20- jarige man die zijn eerste jaar universiteit gaat
beginnen. Ik ga literatuur studeren, mijn droom is schrijver worden, zoals
Rahim Khan heeft voorspeld.
In het weekend hebben baba en ik een hobby: de
vlooienmarkt. Op zaterdag toeren we rond in onze VW-bus om dingen die de mensen
niet meer willen hebben op te kopen, en op zondag gaan we dan naar de
vlooienmarkt van San Jose om de dingen die we de dag ervoor gekocht hebben met
een kleine winst te verkopen. Zo ging bv. ooit eens een plaat van Chicago die
we gekocht hadden voor vijventwintig cent voor één dollar de deur uit.
De vlooienmarkt is mijn leven geworden, en niet
in het minst omdat ik dan Soraya zie. Soraya is mijn prinses, degene die het
licht in mijn ogen doet schijnen. Ze staat met haar familie, de Taheris, elke
week enkele kraampjes verder dan baba en ik. Haar vader is generaal Taheri, een
veelvuldig onderscheiden generaal in Afghanistan die ook gevlucht is voor de
Taliban.
Elke keer dat ik Soraya zie begin ik te dromen.
Dan droom ik over hoe het leven zou zijn moest zij mijn vrouw worden, hoe we
samen een leven zouden opbouwen en hoe onze bruiloft zou zijn.Ik droom over samen met haar kinderen
krijgen, kleinkinderen Het enige probleem is dat ik in dit soort zaken zo
onhandig ben. Soms loop ik hun kraampje voorbij en dan zeg ik Hallo of Hoe
gaat het, of sla ik een praatje met de generaal en zijn vrouw, maar echt tegen
haar praten lukt me niet, hoe graag ik ook wil. Ik weet niet hoe ik hieraan
moet beginnen.
Als iemand suggesties heeft, help me dan
alsjeblieft.
