Vandaag was de grote dag, eindelijk het grote vliegertoernooi waarover ik eerder al sprak. Er lag veel verse sneeuw, er schalde muziek van Ahmad Zahir door de straten en iedereen was uitgelaten, ik niet. Van toen ik ’s ochtends was opgestaan had ik al het gevoel dat ik baba weer eens ging teleurstellen, hij ging weer samen met Rahim Khan vanop ons plat dak zitten supporteren en dan, als de wedstrijd bijna afgelopen was en ik nog maar met enkele anderen overbleef, zou ik waarschijnlijk uitgeschakeld worden en zou ik baba’s teleurstelling van zijn gezicht kunnen aflezen. Gelukkig niets van al dat J! Hassan en ik hebben het toernooi gewonnen, en daar ben ik zo blij om! Baba was apetrots op me, de eerste keer dat hij dat was volgens mij, en dat stemde me gelukkig.

Maar aan alles is een keerzijde, en dus ook aan dit geluk. Toen Hassan de vlieger van de tegenstander ging halen die ergens in de stad moest liggen, bleef hij wel heel lang weg en daarom ging ik hem zoeken. Ik vond hem en zag een tafereel dat ik m’n hele leven lang met me zal meedragen.

Hassan had de vlieger gevonden, maar op de terugtocht naar huis was hij Assef tegengekomen, de Assef die ik, Hassan en de andere jongens uit de buurt ook wel “Assef de Oreneter” noemden omdat hij berucht was om zijn gewelddadigheid. Assef dwong Hassan de vlieger aan hem te geven, anders zou hij “iets doen dat Hassan niet gauw zou vergeten.” Ik had me verstopt en tot nog toe had niemand me opgemerkt, steeds weer ging het zinnetje door mijn hoofd dat Hassan me had toegeroepen voor hij vertrok: “Voor jou doe ik alles!”. Nu hoopte ik dat hij dat niet gezegd had en de vlieger gewoon aan Assef had gegeven. Aan de andere kant had ik dat niet gehoopt, want die vlieger, de vlieger waardoor ik het toernooi had gewonnen, was de sleutel tot baba’s hart en daardoor wou ik de vlieger zo graag hebben. Ik werd verscheurd, of mijn vriend verdedigen en gaan helpen, of baba’s hart veroveren. Ik was verlamd geweest en had gemakshalve voor dat laatste gekozen. Een keuze waar ik me tot nu toe alleen maar slecht heb door gevoeld.

In alle geval, wat ik toen zag gebeuren staat in mijn memorie gegrift: Assef die zijn winterjas losknoopt en uitdoet, zijn broek opendoet, Hassan die daar staat, vol angst in die doodlopende steeg, Assef die op Hassan springt en Hassans broek uittrekt… Ik stond verstijfd, vastgenageld aan de grond, niet in de mogelijkheid iets te ondernemen of nog maar helder na te denken.

Na een tijd rende ik weg, weg naar de iets verderop gelegen verlaten bazaar, waar ik steun zocht tegen een pilaar. Steeds spookte datzelfde zinnetje door mijn hoofd: “Voor jou doe ik alles!” Later zag ik Hassan de steeg uitkomen, ik liep hem tegemoet en zei hem dat ik hem zocht. Ik weet niet of hij op dat ogenblik wist wat ik wist. Had hij gezien dat ik daar was geweest? In alle geval had hij er niets over gezegd en gaf hij mij, net of er niets gebeurd was, de vlieger.

We liepen terug naar huis, maar onze band was weg, de vriendschapsband die we sinds onze geboorte hadden gehad. Tot op ditzelfde ogenblik vraag ik me af of onze vriendschap ooit terug zal komen.

Voor de geïnteresseerden, hier is een link die jullie naar een streepje muziek van Ahmad Zahir brengt: http://www.youtube.com/watch?v=CKxwD-plvGY

23-12-1975 om 00:00 geschreven door Amir  

Vanmiddag zijn Hassan en ik onze berg achter het huis opgelopen, de berg waarop de granaatappelboom staat waarin we onze namen in de stam hebben gekrast: “Amir en Hassan, de sultans van Kabul.” Zoals vaak ging ik Hassan zitten voorlezen. Hassan heeft vooral een zwak voor de Shahnamah, een heldendicht uit de tiende eeuw over Perzische helden uit het verleden, maar dat weten jullie waarschijnlijk wel. Ik las hem zijn lievelingsverhaal, wat ook mijn lievelingsverhaal is, voor uit de Shahnamah: “Rostam en Sohrab.” Later las ik nog enkele andere verhalen voor, maar op een bepaald moment begon ik af te wijken van het geschreven verhaal: ik deed net of ik uit het boek voorlas en sloeg regelmatig de bladzijden om, maar intussen liet ik de tekst voor wat hij was en verzon mijn eigen verhaal. Natuurlijk merkte Hassan daar niets van omdat hij analfabeet is.  Toen ik klaar was zei hij dat dit het mooiste verhaal was dat hij ooit had gehoord, ik voelde me gevleid.

Aangemoedigd door Hassans compliment heb ik vanavond dan mijn eerste kortverhaal geschreven, ik speelde al langer met het idee, maar nu is die droom werkelijkheid geworden. Het was een somber verhaal, over een arme man die rijk kon worden als hij tranen liet vallen in een toverschaal die hij gevonden had. In de toverschaal veranderen de tranen immers in parels. Omdat deze man van nature niet de neiging had te wenen, verzon hij allerhande manieren om dit te doen. Naarmate hij meer parels begon te hebben nam ook zijn hebzucht toe. Het verhaal eindigt met een wenende man met in zijn hand een bebloed mes en op zijn schoot zijn vermoorde vrouw, hulpeloos tranen stortend in de toverschaal.

Trots ging ik naar baba zijn rookkamer beneden om hem het verhaal te laten lezen, hij reageerde niet, waarschijnlijk nog steeds droevig omdat ik niet geïnteresseerd ben in voetbal of andere sporten zoals hij dat is, maar in literatuur en poëzie. Gelukkig zat ook Rahim Khan, mijn vaders beste vriend en ook mijn vriend, in de kamer en hij hielp me uit de nood. Hij stak zijn hand uit en schonk me een niet geveinsde glimlach, zoals baba had gedaan. “Mag ik het hebben, Amir jaan (jaan = lieve)? Ik zou het heel graag willen lezen.” Ik gaf het hem en hij las het. Later op de avond gaf hij me een briefje met zijn felicitaties en aanmoedigingen om te blijven schrijven.

Nu wist ik het wel zeker, mijn passie is schrijven, en misschien, ooit, zal ik, zoals Rahim Khan het ook op zijn briefje had geschreven, een groot schrijver worden.

P.S.: Hierbij voeg ik een afbeelding van de cover van de Shahnamah en een illustratie bij “Rostam en Sohrab”, het lievelingsverhaal van Hassan en mij.

07-12-1974 om 00:00 geschreven door Amir  

Hallo iedereen,

Ik ben Amir en ga jullie van tijd tot tijd een berichtje sturen. Waarschijnlijk zal ik het vaak hebben over mijn leven en wat ik allemaal doe.

Ik ben een jongen die in Kabul woont, mijn beste vriend is Hassan, hij is de zoon van baba's bediende, Ali. Voor degenen die het woord baba nog niet zouden kennen, in Afghanistan gebruiken we dit woord voor vader. Mijn baba is één van de rijkste kooplieden in Kabul, veel mensen achten hem dan ook hoog in aanzien. Mijn moeder is Sofia Akrami, spijtig genoeg is ze gestorven in het kraambed toen ik geboren werd. Er is mij altijd verteld dat ze een beeldschone vrouw was, dat ze heel intelligent was en er koninklijk bloed door haar aderen stroomde. Van haar heb ik de eigenschap geërfd van literatuur en poëzie te houden, mijn madar (betekent moeder in het Afghaans) was immers docente literatuur en poëzie aan de universiteit van Kabul.

Mijn belangrijkste hobby's zijn lezen, voorlezen aan Hassan en als het vliegerseizoen eraan komt, vliegeren met Hassan door het luchtruim van Kabul. Mijn grootste wens op dit ogenblik is dan ook het grote vliegertoernooi winnen dat elk jaar opnieuw in Kabul gehouden wordt! Daarnaast houd ik er ook nog van te schaken en panjpar te spelen, een Afghaans kaartspel. Als ik tegen Hassan speel win ik bijna altijd, maar vaak heb ik ook de indruk dat hij me laat winnen.

Hassan is eigenlijk iemand die altijd voor me opkomt, als er met de jongens uit de buurt een ruzie is of een gevecht, dan is Hassan altijd in de buurt om me te redden en te helpen. Soms heb ik dan ook het gevoel dat ik hem niet waardig ben als vriend, aangezien ik nooit voor hem opkom. Maar goed, tot slot van rekening kiest hij er zelf voor om mij te verdedigen.

Zo, dit was mijn eerste berichtje, tot een volgende keer.

03-09-1974 om 00:00 geschreven door Amir