hallo, op de valreep nog even enkele wetenswaardigheden. De kinderen dragen hier bijna allemaal een verplicht uniform. Kjell moet dagelijks een lange dikke broek dragen, met een dikke polo en een dikke schabbe en dat in temperaturen van meer dan 30 graden. Catalina draagt donkerblauwe kousen, een witte bloes met das, een donkerblauwe overgooier en een wit-blauw geruite schort. De mensen hebben hier soms meer dan vijf kinderen die een uniform moeten dragen, met de nadruk op moeten, en zeggen dat de mensen het al heel moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Daarboven moeten ze thuis ook nog gewone kleertjes hebben en dat kunnen die mensen dan ook niet kopen dus zijn die uniformen al na een paar maanden versleten omdat ze ook als speelkleertjes dienst moeten doen. Daar komt nog bij dat de armere mensen ook nog vuiler en slechter opgevoed zijn nature uit qua hygiene en manieren, wat er nog eens bijkomt. Behalve het feit dat de scholen een echt inferieure opleiding geven aan de kinderen, zijn ze ook redelijk slecht georganiseerd, de uren veranderen constant, en soms zonder waarschuwing vooraf (en als ze al waarschuwen is het met een klein geprint papiertje en meestal nog maar de dag voordien), wat ervoor zorgt dat de ouders daar dan voor niks aan de schoolpoort staan. Barbara is gelukkig al ouder en kan alleen naar huis komen maar vandaag waren haar drie laatste lessen weggevallen (en die worden nooit vervangen) wat ervoor zorgde dat ze 3 uur te vroeg thuis was. Als beide ouders werken staan de kinderen dan op straat, wat alles behalve veilig is. Dus zijn de oplossingen: de moeder blijft thuis (gebeurt enorm veel), inwonen bij tantes/nonkels/ouders/schoonouders zodat er altijd iemand thuis is (gebeurt ook nog veel, dus zijn er altijd meerdere volwassenen thuis) of kindermeisjes/huishoudsters inhuren, maar dat kunnen alleen de grote verdieners betalen. Gelukkig gaan Cata en Kjell naar een school die dichtbij ligt en is Nacho al bijna volledig zelfstandig, dus dat zijn enkele zorgen minder. (Nacho heeft zijn eigen huissleutels dus moeten we voor hem niet thuis zijn, maar Barbara is nog niet verantwoordelijk genoeg om haar eigen sleutels te hebben) Nog iets anders, sommige mensen eten hun ganse leven soms hetzelfde als warme maaltijd en dat is casuela, een soort hutspot. Van zodra ze de moedermelk ontgroeid zijn tot aan hun dood. Van eentonigheid gesproken. Ze hebben hier ook maar 1 soort brood en dat zijn kleine platte broodjes, hallullas (de h spreek je niet uit en de ll-en als in Mallorca) genaamd, die per kilogram verkocht worden, maar de mensen hier weten van niet beter. Dit alles doet je heel goed beseffen in welk luilekkerland wij leven. Morgen is de dag van mijn vertrek naar huis. Omstreeks 9 u 30 ben ik hier riebedebie. Het zal wel met gemmengde gevoelens zijn wetende enerzijds dat ik Hansen en zijn gezin pas over een aantal jaren zal terug zien maar anderzijds dat ik weer thuis zal zijn bij Dirk, familie en vrienden. Ik kom toe in Zaventem om 13 u 55 donderdagmiddag en dan naar huis. Ik zal dan mijn blog afsluiten met de het verslag van mijn thuisreis, Tot in Varsenare Chao Christine
lieve mensen thuis, Een eerder speciale dag vandaag. Hansen dacht dat het nog de moeite zou zijn om het grootste kerkhof van Santiago te bezoeken. En hij had gelijk, een ervaring die je in Belgie ook niet kan krijgen. Een ruwe schatting van de grootte van het kerkhof is ongeveer 9-10 hectare, het is dus eigenlijk wel overbodig erbij te zeggen dat het aantal graven ontelbaar is. Er waren ook enkele grootse monumenten voor gestorven helden en verdwenen politieke gevangenen tijdens het bewind van Salvador Allende. Duizenden namen op een grote marmeren muur, samen met de datum van hun verdwijning. Chili heeft recent nog een heel bewogen verleden gehad.. We kwamen graven tegen die nog dateren uit de jaren 1930, die nog de tand des tijds doorstaan hebben. Wat je ook ziet zijn effectieve appartementen voor de doden, tot 5 verdiepingen hoog, met verschillende vleugels en op iedere verdieping 5 grafstenen op elkaar. Wat moet een stad als Santiago anders nog doen met zijn doden? Er is geen plaats voor individuele begraafplaatsen en crematie zou te belastend zijn voor het milieu, als ze het al niet op grote afstand van de stad zouden doen, maar wie kan dat betalen?. In het centrum van het kerkhof, waar er vele oude bomen staan, zijn er meer graven (of zeg ik beter: mausoleums) voor rijken. Waaronder generaals, dokters en presidenten, die zijn dan wel gebouwd uit natuursteen, perfect onderhouden met kelders waarin je kan verloren lopen, echt een plaats waar je je 's nachts niet op je gemak zou voelen, vooral ook met de heuvels die de vlakte omringen en op de graven neerkijken, geeft dat een heel aparte sfeer. Het wordt druk bezocht en heeft zijn eigen metrostation, passend cementerios genaamd. Er staan honderden kraampjes rond die de traditionele bloemen verkopen en ook enkele die fast food verkopen, zelfs een paar vrouwen met hun wenende babies die IN het kerkhof staan met een kraam, en drankjes en ijsjes verkopen. Het is daar verdeeld in verschillende sectoren, volgens religie, afkomst en vooral ook: geld. Er lopen straten door, die hebben een naam en zelfs nummers volgens sector, waar het toegelaten is om met je auto door te rijden, het zou anders niet te doen zijn, je geliefden bezoeken die zo ver begraven liggen. Vroeger lag het kerkhof op een kilometer van het centrum van Santiago, maar met de explosieve groei de laatste 50 tot 100 jaar, is de stad er rond gegroeid, en zijn er zelfs vele andere kerkhoven geopend, allemaal even groot. Je kan je er dus letterlijk dood lopen. Ik was ook echt doodop toen ik thuis kwam. Ik ben dan ook doodmoe naar bed gegaan... Voila dat is het dan weer voor deze dag. Verder hebben we geen plannen meer, alleen nog goed uitrusten voor de komende vlucht. Ik schrijf nog een berichtje als ik terugben in Belgie om het blog dan definitief af te sluiten. Groentjes uit Chili bye Christine
