Een samenraapsel van mijn schrijfsels Waarom deze blog ?
Ik schrijf graag.... Regelmatig vind ik teksten, gedichtjes, haiku's etc... terug die ik door de jaren heen in allerlei oude schriftjes, agenda's en op verfrommelde stukjes papier neerschreef..
Het leek me dus -vooral voor mezelf- handig om alles bij elkaar te kunnen bundelen.
Er is nog heel veel werk aan de winkel....
Het is niets professioneel, maar diegenen die me heel goed kennen zullen zeker één en ander herkennen ;-)
Als je interesse hebt, mag je mee genieten. Ik vind het fijn als je achteraf een berichtje laat.
Groetjes !
Christel
01-01-2018
Hoe tai chi me vond
Ik ben sedert een tiental jaren een fervent tai chi beoefenaar. Het is voor mij zoveel meer dan een sport ; het is een levenswijze. De vreemde manier waarop het op mijn pad kwam, beschrijf ik hieronder :
Een paar tientallen jaren geleden ; ik moet ongeveer 30 geweest zijn, zocht ik een uitlaatklep voor mijn overmatige stress en spanning. Op een dag zag ik een foldertje in de bibliotheek over een tai chi dag die zou doorgaan in Halle.
Tai chi... die rustige, sierlijke bewegingen leren op één dag... woaw ! Niemand had me dat beloofd, maar dat was wat ik toen dacht en ... dat leek me wel wat.
Dus zogezegd, zogedaan.... Een oud klein dametje wachtte ons die bewuste ochtend op. We kregen wat informatie in een duffe zaal, eenvoudige oefeningen -die alles weg hadden van ouderdomsgymnastiek- en een aantal visualisatietechnieken, allemaal in het Frans, waar ik toen niet al te veel van begreep...
Enfin, in de namiddag zouden we naar het Hallerbos gaan om de bewegingen te oefenen, dus alle hoop was nog niet verloren.
Aangekomen in het Hallerbos, gingen we .... staan !
Nu, dat deed ik al zoveel jaren dus, what the fuck ???
Staan tussen de bomen, zinken door de knieën en met je armen de chi omarmen. Ogen sluiten. Regelmatig gluurde ik door m'n oogleden, maar de anderen bleven staan als standbeelden en ik leek de enige te zijn die me afvroeg hoelang deze pijniging nog zou duren ; mijn armen, benen en schouders begonnen behoorlijk te verkrampen. No fun !
Straks was er geen tijd meer om die mooie Chinese bewegingen te leren, bedacht ik. Ik voelde geen chi, alleen een steeds groeiende ergernis. En zeker toen bleek dat dit.... alles was voor de dag !
Mits nog een half uurtje relaxatie oefeningen was de kous af en héhé... waar was die beloofde tai chi nu ?
Mijn slotsom : dit was, ofwel een vrouwtje die er niets van af kon, of helemaal niets voor mij. Case closed !
Dan maar liever Afrikaanse dans, lekker veel bewegen, zweten en actie !
De tai chi dame was een volhouder, ze bleef me bestoken met folders over een volgende workshop (neen, dank u !), zelfs ondanks het feit dat ik aangaf niet meer geïnteresseerd te zijn.
Daarna ontving ik om de paar maanden de folders van "l'Art du Chi", workshops in Frankrijk. Zag er wel veelbelovend uit, maar ook heel prijzig en -met mijn ervaring in het achterhoofd- niet de moeite. Daar was ik nog veel te jong voor.... Misschien iets voor m'n oude dag.
L'art du chi bleek ook een volhouder. De folders belandden echter systematisch in mijn prullenbak.
Nog jaren later kreeg ik een folder in handen over een reeks van 10 avonden tai chi in Alsemberg. Mijn negatieve ervaring was al naar de achtergrond verdrongen, dus ik schreef me in... Zoals altijd op zoek naar een hobby ; een niet te bepalen invulling in mijn leven, waarvan ik reeds ettelijke begonnen was maar na korte tijd opgaf omdat het toch mijn ding niet was.
Ik verwachtte niet te veel actie, maar kom ; 10 lessen zou ruimschoots voldoende zijn om me eindelijk deze mooie sierlijke bewegingen eigen te kunnen maken.
Deze lerares was jonger, klein en freel. Heel geduldig en toelichtend ook. En rustig, bijna ergerlijk rustig. Deze keer weer veel opwarmoefeningen en veel staan -hier gaan we weer-, maar héhé, ik leerde de eerste les een eerste arm- en beenbeweging : "de manen van het wilde paard"... Nu dat klonk mysterieus en veelbelovend !
Tevreden, maar met de bibber in mijn benen van het lange staan, reed ik die avond naar huis.
Elke les kwam dezelfde herhaling, opnieuw en opnieuw en opnieuw... En af en toe kwam er een stukje bij.
Ik keek uit naar mijn volgende les, alhoewel het langdurige staan, waarbij het zweet me van de rug liep, een ware uitdaging voor mijn beenspieren was.
Heel, heel langzaam leerde ik los te laten.... Be-rusten in zijn.
En natuurlijk verlengde ik de sessies na 10 beurten !
....
Jaren vervlogen.
Tai chi heeft mijn leven -beetje bij beetje doch ingrijpend- verandert. Ik ben natuurlijk nog steeds mijn (soms hectische) zelve, maar leer te aarden, los te laten, evenwicht te vinden.
Hoe langer hoe meer, ontdek ik nieuwe dingen in en rondom mezelf ; kleine gewaarwordingen die ik vroeger als futiliteiten beschouwde, trekken nu mijn aandacht. En ik leer mijn rust omzetten in het dagelijks leven. Of toch ; ik probeer en de ene dag is de andere niet. Mijn honger naar meer is nog groot, maar ik leer geduldig te zijn, wetende dat dit een levenswerk is ....
En tenslotte ; nadat ik me ingeschreven had voor de 10-delige sessie, ontving ik geen enkele publiciteit of uitnodiging meer van l'art du chi...
Wetende dat mijn huidige tai chi school niet verbonden is met deze van l'art du chi, is het toch bijzonder eigenaardig..... Alsof het universum weet dat ik nu doe wat ik al jaren nodig had.
Je kan dus wel stellen dat tai chi mij gevonden heeft.
Toen ik op vakantie in Turkije was, besloot ik om een er een traditionele hammam te bezoeken. Ik maakte er dit beeldend tekstje van :
Lente in Antalya, Turkije. We verblijven een weekje in een klein, maar luxueus hotelletje. Eén van de accommodaties is de "hammam" ; alom geprezen om zijn weldadige, relaxerende eigenschappen. Ik besluit de daad bij het woord te voegen en reserveer een avondje om van deze nog ongekende luxe te kunnen genieten.
De hotelbediende voorziet me van een groot, wit badlaken en nodigt me uit om naar de hammamruimte te gaan en me alvast uit te kleden . In gebroken Engels legt hij me uit dat de hammamvrouw zo dadelijk komt.
Ietwat vertwijfelt kleed ik me uit, stop mijn kleren in een kastje en loop, gedrapeerd in de handdoek naar de hammam, een witte, marmeren, steriele ruimte. Heet water loopt uit een kraan en vult de ruimte met een beklemmende vochtige warmte. Ik laat de handdoek voor wat hij is en verhul mijn naaktheid in de warme mist.
Daar is ze, de hammam mevrouw ; een corpulente dame van om en bij de zestig, het woord "matrone" lijkt wel voor haar bedacht. Ze is gehuld in een groezelig wit pak. Haar forse bovenarmen verraden dat zij van aanpakken weet. En dat ondervind ik al snel aan de lijve.
Ze mompelt iets onverstaanbaars en gebaart me nors om op de marmeren tafel te gaan liggen en begint me met ruwe hand in te zepen. Geen plekje wordt vergeten ! Ze schuurt en schrobt mijn lichaam als een overijverige moeder. Ze drukt mijn gezicht tegen haar weelderige natte boezem terwijl ze mijn haren en mijn oren sopt. Ze hijgt van inspanning. Ik ruik haar zweetgeur. Ze gebied me weer te gaan liggen. Ik gehoorzaam gedwee, als een klein kind. Ze vult de kom met heet water en giet die over mijn lichaam, en nog eens, en nog eens. Ik piep nog even dat het een "beetje te warm" is, maar ze grijnst en giet dapper door. Tenslotte neemt ze de ruwe handdoek en wrijft me ijverig droog. Mijn huid gloeit. Mijn zonverbrande rode schouders doen zeer. Ze knikt glimlachend, mompelt nog iets in het Turks en weg is ze.
Verbijsterd en opgelucht tegelijk kleed ik me weer aan. Ik ga naar mijn kamer en kruip op mijn bed. Mijn huid tintelt van kop tot teen. De ruwe behandeling maakt dat ik me heerlijk schoon en lekker sloom voel. Ik val als een blok in slaap.
Gebroken hart alles doet pijn elke stap elke ademteug doet pijn elke blik herinnert me aan jou elke woord herinnert me aan je stem in ieder gebaar zie ik je hand in iedere plek is er het gemis o wat een pijn ik denk dat ik sterf dat ik zo dadelijk in stukken breek "going to pieces" en niet meer te lijmen ben niets meer te lijmen alleen wat onuitgesproken blijft een kras op mijn ziel de tijd maakt het langzaam heel langzaam heel erg langzaam tot bitterzoete herinnering
Mijn lieve lief waarom ? ik kan het niet vatten waarom ? was het plots allemaal uit ging je weg kwam nooit terug liet me staan met alleen een kille boodschap je komt niet terug waarom ? ik kan niet verder echt niet verder het gemis veel te groot ik hield van jou ik hou van jou hoe moet het nu verder ik laat je gaan neen kom niet terug ik kan het niet verdragen wil je niet zien niet horen, niet weten dat je bestaat zelfs geen herinnering je bent gegaan voor mij nu dood samen met een deel van mijn hart begraven
Ik heb hen tijdens mijn verblijf in dit vakantiedorp al eerder ontmoet : Dolf en Lola; Het was liefde op het eerste gezicht, zeker met Dolf. Zijn jonge onbeholpenheid vertederde me meteen.
Op een ochtend zag ik hen weer : Lola had zich reeds met haar roze logge lijf onder Dolf gevlijdt en geniet zichtbaar van zijn beschermende aanwezigheid. Zijn zacht behaarde huid straalt warmte af. Ik streel zijn rug en snuif zijn prikkelende geur op. Hij heeft een tatouage op zijn billen.
Dolf laat het zich allemaal welgevallen en met zijn drieën, Lola, Dolf en ik, soezen we even in. Lekker rustig is dit. Straks wordt het hier weer druk en zal Dolf de aanrakingen van tientallen kinderhandjes gewillig ondergaan.
Maar nu is het nog even ons knuffelmoment...
Ha ! Voor diegenen onder jullie die hier een pervers verhaaltje dachten te lezen : MIS ! Het verhaal gaat immers over een kinderboerderij die ik tijdens een vakantie opzocht. Dolf het varken en Lola een kalfje waren zo uitnodigend dat ik even, voor de foto, bij hen ging liggen. En dit was voer voor dit "trio".
Veel jaren geleden kreeg ik voor mijn moederdag een leuke witte knuffelbeer. Hij noemt "Beer" (hoe simpel kan het zijn....). Sinds jaar en dag neem ik hem nog steeds in de armen als ik ga slapen.
Ik vroeg me af, wat Beer hier allemaal wel van zou denken. Hierbij zijn verhaal :
"Hier zit ik dan,
iedere dag, sedert jaren,
te wachten tot de avond valt.
Dan kleed ze zich uit voor mij en ik ben de exclusieve toeschouwer.
Geen wonder dat mijn kraaloogjes stralen !
Met de jaren heeft mijn pluis aan schoonheid ingeboet,
maar zo ook haar lichaam
en samen worden we ouder en doorleeft.
Dan kruipt ze bij me in bed en neemt me in een iets te harde greep,
maar dat vind ik niet erg, want ze houdt van me.
En ik hou van haar, op mijn eigen bere-manier.
Eénmaal heb ik de glimlach erbij verloren,
maar het meisje dat me kocht, toverde met naald en draad
een nog grotere glimlach op mijn snuit.
Sindsdien knuffel ik weer met de glimlach,
daarom ben ik ook een knuffelbeer.
En geloof me vrij ; deze taak valt niet te onderschatten !"
Deze tekst schreef ik toen ik een aantal jaren geleden in Püttlingen (Duitsland) was. In het park staan de overblijfselen van de Hexenturm. Hier werden enkele eeuwen geleden 14 vrouwen beschuldigd van hekserij en tot hun dood opgesloten in deze toren.... Ik kreeg er kippevel van en werd intens verdietig, bedenkend dat hier zoveel leed werd berokkend aan deze onschuldige vrouwen.
Als eerbetoon bracht ik hen bloemen...
"Ik ben zo bang,
het is zo donker hier...
Mijn hele lichaam doet pijn ; mijn botten gebroken, mijn pezen gerokken, mijn haar kaal geschoren.
Mijn zoute tranen mengen zich met het bloed op m'n gezicht en maakt me misselijk. Zo ziek...
Zo klein en angstig.
Waarom die haat ? Wat heb ik hem misdaan ? Hij die me keurt en bespuwd, die me pijnigt en verkracht.
Hij die zo machtig lijkt, maar zo klein zijn geest.
Waarom is hij zo bang van me ? Waar vreest hij voor ?
Ziet hij misschien zijn ware gelaat in mijn gepijnigde gezicht ?
Het zal niet lang meer duren, aan dit lijden komt weldra een eind...
Bij dageraad zal het gebeuren. Ik word verbrand en zij met mij, 14 vrouwen... Veracht, beschimpt, mishandelt, vermoord.
Het laatste lijden ; krachtig en ik hoop kort.
Mijn lichaam is op en mijn ziel smacht naar rust.
Laat het alsjeblieft snel voorbij zijn, deze vreselijke nachtmerrie, deze nacht van de ziel.
Brand mijn lichaam, maar mijn geest zal tijdloos leven.
* * *
Na zoveel eeuwen staat hij er nog steeds, de toren, de kerker waar men mijn lichaam ooit onteerde.
De plek waar men me verbrandde... Waarom ?
Zoveel tijd is heen gegaan en toch... staat hij er nog.
"Uit respect" zeggen ze.
Respect, iets dat me nooit gegund werd en waarom dan nu ?
Zijn ze dan bang voor hun wandaden, wetende dat mijn ziel eeuwig leeft ?
Gaan ze gebukt onder schaamte voor wat mij ooit werd aangedaan ?
Of resten deze muren als levende relikwie, als vergiffenis voor de zonden. Mijn zonden ? Hun zonden.
Troosteloze hoop stenen, aandenken aan groot onrecht en onnoemelijke pijn dat hier ooit werd aangedaan,
je stemt me bitter.
Maar de roos in de ruimte verzacht mijn hart en brengt eindelijk wat schoonheid in dit verdoemde heksengraf.
Dit was een korte schrijfopdracht bij "creatief schrijven", rondom gevoelens van afkeer en walging :
(tussen haakjes ; ik heb echt geen hekel aan babies..)
DE BABY
Een kruisende, tandeloze holte gaapt in je rimpelige, knalrode hoofd. Je grijpende, compleet hulpeloze handjes klauwen schokkend in het niets.
Een scherpe zure geur walmt me tegemoet en als ik het roze dekentje opensla, zie ik de lauwe mosterdkleurige slijmerige smurrie van je opgetrokken beentjes lopen....
Christel schrijft...
Ik ben sedert een tiental jaren een fervent tai chi beoefenaar. Het is voor mij zoveel meer dan een sport ; het is een levenswijze. 
Toen ik op vakantie in Turkije was, besloot ik om een er een traditionele hammam te bezoeken. Ik maakte er dit beeldend tekstje van : 
Dit was een korte schrijfopdracht bij "creatief schrijven", rondom gevoelens van afkeer en walging :
Dit gedicht schreef ik op weekend in de abdij van Averbode ; het kerkhof van de monniken gaf me deze inspiratie....
