Tai chi... die rustige, sierlijke bewegingen leren op één dag... woaw !  Niemand had me dat beloofd, maar dat was wat ik toen dacht en ... dat leek me wel wat.

Dus zogezegd, zogedaan.... Een oud klein dametje wachtte ons die bewuste ochtend op.  We kregen wat informatie in een duffe zaal, eenvoudige oefeningen -die alles weg hadden van ouderdomsgymnastiek- en een aantal visualisatietechnieken, allemaal in het Frans, waar ik toen niet al te veel van begreep...

Enfin, in de namiddag zouden we naar het Hallerbos gaan om de bewegingen te oefenen, dus alle hoop was nog niet verloren.

Aangekomen in het Hallerbos, gingen we .... staan !

Nu, dat deed ik al zoveel jaren dus, what the fuck ???

Staan tussen de bomen, zinken door de knieën en met je armen de chi omarmen.  Ogen sluiten.  Regelmatig gluurde ik door m'n oogleden, maar de anderen bleven staan als standbeelden en ik leek de enige te zijn die me afvroeg hoelang deze pijniging nog zou duren ; mijn armen, benen en schouders begonnen behoorlijk te verkrampen.  No fun !

Straks was er geen tijd meer om die mooie Chinese bewegingen te leren, bedacht ik.  Ik voelde geen chi, alleen een steeds groeiende ergernis.  En zeker toen bleek dat dit.... alles was voor de dag !

Mits nog een half uurtje relaxatie oefeningen was de kous af en héhé... waar was die beloofde tai chi nu ?

Mijn slotsom : dit was, ofwel een vrouwtje die er niets van af kon, of helemaal niets voor mij.  Case closed !

Dan maar liever Afrikaanse dans, lekker veel bewegen, zweten en actie !

De tai chi dame was een volhouder, ze bleef me bestoken met folders over een volgende workshop (neen, dank u !), zelfs ondanks het feit dat ik aangaf niet meer geïnteresseerd te zijn.

Daarna ontving ik om de paar maanden de folders van "l'Art du Chi", workshops in Frankrijk.  Zag er wel veelbelovend uit, maar ook heel prijzig en -met mijn ervaring in het achterhoofd- niet de moeite.  Daar was ik nog veel te jong voor.... Misschien iets voor m'n oude dag.

L'art du chi bleek ook een volhouder.  De folders belandden echter systematisch in mijn prullenbak.

Nog jaren later kreeg ik een folder in handen over een reeks van 10 avonden tai chi in Alsemberg.  Mijn negatieve ervaring was al naar de achtergrond verdrongen, dus ik schreef me in...  Zoals altijd op zoek naar een hobby ; een niet te bepalen invulling in mijn leven, waarvan ik reeds ettelijke begonnen was maar na korte tijd opgaf omdat het toch mijn ding niet was.

Ik verwachtte niet te veel actie, maar kom ; 10 lessen zou ruimschoots voldoende zijn om me eindelijk deze mooie sierlijke bewegingen eigen te kunnen maken. 

Deze lerares was jonger, klein en freel.  Heel geduldig en toelichtend ook.  En rustig, bijna ergerlijk rustig.  Deze keer weer veel opwarmoefeningen en veel staan -hier gaan we weer-, maar héhé, ik leerde de eerste les een eerste arm- en beenbeweging : "de manen van het wilde paard"... Nu dat klonk mysterieus en veelbelovend !  

Tevreden, maar met de bibber in mijn benen van het lange staan, reed ik die avond naar huis.

Elke les kwam dezelfde herhaling, opnieuw en opnieuw en opnieuw...  En af en toe kwam er een stukje bij. 

Ik keek uit naar mijn volgende les, alhoewel het langdurige staan, waarbij het zweet me van de rug liep, een ware uitdaging voor mijn beenspieren was.

Heel, heel langzaam leerde ik los te laten.... Be-rusten in zijn. 

En natuurlijk verlengde ik de sessies na 10 beurten !

....

Jaren vervlogen.

Tai chi heeft mijn leven -beetje bij beetje doch ingrijpend- verandert.  Ik ben natuurlijk nog steeds mijn (soms hectische) zelve, maar leer te aarden, los te laten, evenwicht te vinden.

Hoe langer hoe meer, ontdek ik nieuwe dingen in en rondom mezelf ; kleine gewaarwordingen die ik vroeger als futiliteiten beschouwde, trekken nu mijn aandacht.  En ik leer mijn rust omzetten in het dagelijks leven.  Of toch ; ik probeer en de ene dag is de andere niet.  Mijn honger naar meer is nog groot, maar ik leer geduldig te zijn, wetende dat dit een levenswerk is .... 

En tenslotte ; nadat ik me ingeschreven had voor de 10-delige sessie, ontving ik geen enkele publiciteit of uitnodiging meer van l'art du chi...

Wetende dat mijn  huidige tai chi school  niet verbonden is met deze van l'art du chi, is het toch bijzonder eigenaardig.....  Alsof het universum weet dat ik nu doe wat ik al jaren nodig had.  

Je kan dus wel stellen dat tai chi mij gevonden heeft.