Ik merk dat ik de laatste tijd, sinds het ontstaan van de weddenschap, meer aan chocolade denk dan ooit tevoren. Ik ben nooit zo'n chocoladegek geweest en nu ineens lijk ik overal om me heen chocolade te zien, te ruiken en te horen. En helaas, ik heb er nog zin in ook! Gelukkig mag het nu nog en daarom heb ik vandaag dan ook een pieterpeuterig stukje van een reep hazelnoot chocolade op. Ik was fijn mijn gezonde bruine boterhammen zonder boter met jam aan het eten toen die plak chocolade naar me begon te kijken. En ja, ik keek terug. Nergeren is onbeleefd en vandaar dat ik een stukje nam. Gelukkig was ik in een situatie waarin het belachelijk zou zijn geweest als ik die hele reep naar binnen had gestouwt. Dat was mijn redding. Hierdoor is mijn schuldgevoel zo goed als niet aanwezig en mag ik morgen een dik stuk chocoladetaart naar binnen werken. 'Een dik stuk chocoladetaart?!' zul je denken. 'Waarom een dik stuk chocoladetaart?' Ik zie het je denken, maar ik kan er ook niks aan doen. Het is namelijk zo dat ik morgen al een half jaar blij ben met mijn geliefde. Om dat heugelijke feit te vieren zorgt mijn geliefde voor taart. Ik heb als voorkeur 'iets fruitigs' opgegeven, maar ik ben bang dat dat tevergeefs is. Mijn geliefde wordt dol bij het zien van chocolade en dan met name bij het zien van chocoladetaart. Ik denk daarom dat het té moeilijk voor hem zal zijn een chocoladetaart te nergeren, als die naar hem staat te loeren, en te kiezen voor 'iets fruitigs'. Morgen wordt dus een fijne, dikmakende dag. Hij heeft zich overigens al enigzins versproken, want meneer vertelde me dat hij zou zorgen voor warme chocolademelk en taart. Zoals je begrijpt, en zoals ik begrijp, gaat een fruitige taart niet samen met chocolademelk. Mocht hij toch aankomen met een fruitige taart dan zal ik vrolijk lachen en stiekem lach ik dan om zijn absurde manier van combineren. Ik begrijp dat julder allen vol spanning zit met welke taart meneer aan zal komen en bijdeze beloof ik die informatie morgen met jullie te delen!
Ik weet, dit is een blog over chocolade. Het is dan ook belachelijk dat ik hier ga vertellen over een laars die het begaf, maar ik ga het toch doen. Het verhaal is te mooi om te laten liggen, vandaar.
Gisteren was ik aan het werk in het lunchcafé. Ik bedien daar de mensen en probeer altijd lief naar ze te lachen, ongeacht of ik hun grapjes begrijp of niet. Lachen is het sleutelwoord voor een goede bediening. Zodoende was ik de hele dag al aan het lachen en ineens was het zes uur en zat het hele lunchcafé vol met etende mensen. En ineens, zomaar, pats, boem, liet de zool van mijn schoen los. En nee, niet zomaar een stukje. De hele halve zool hing als een slappe vaatdoek onder mijn voet, of als een slappe zool uiteraard. 'Wat nu?' dacht ik toen. Ik schuifelde naar een hoekje in het lunchcafe en dacht er even rustig overna. Wel wist ik dat ik haast moest maken, want het lunchcafé zat nog steeds vol. Hongerige mensen hebben vaak op de een of andere manier ook dorst en mijn taak is het om aan hun wensen te voldoen en dus ook de gewilde drankjes te serveren. Maar hoe moest dat nu? Hier viel niet meer op te werken. Zo af en toe liepen er wat collega's langs me heen en ik bedacht me dat ik één van hen wel om hulp zou kunnen vragen. 'Pssst, pssst. Hier!' fluisterde ik dan ook dwingend naar een collega. Ze keek me ietwat raar aan en kwam naar me toe. Ik tilde voorzichtig mijn schoen op en liet het probleem aan haar zien. Ze begon ineens erg vrolijk te kijken en leek het allemaal erg grappig te vinden, maar ik was het daar niet geheel mee eens. Ik vroeg, dwong, haar om een rol plakband te halen en die vervolgens om mijn schoen heen te wikkelen. Ze keek me nogmaals ietwat raar aan. 'Is het niet raar om met plakband om je schoen heen te gaan lopen?' vroeg ze dan ook. 'Maakt me niks uit. Ik wil een fatsoenlijke schoen' En zo ging ze op pad om een rol plakband te halen. Ze heeft het er netjes omheen gewikkeld en wonderbaarlijk genoeg liepen de laarzen weer als vanouds. Wel kwamen mijn collega's één voor één achter mijn plakband avontuur en konden ze het niet laten een niet al te medelevend lachje te laten horen. Ik moet zeggen dat het ook best opviel dat er een rol plakband omheen zat en dat het er ook vrij typisch uitzag. Verder waren ze het er allemaal over eens dat dit echt iets wat alleen mij kan overkomen. 'Wie koopt er nu ook schoenen op marktplaats?' was het eerste wat mijn baas zei. Nuja, ik dus en ik ga vanmiddag lekker snuffelen naar een nieuw paar. Op marktplaats!
De afgelopen dagen heb ik aardig wat chocolade afgeslagen. Er is me chocolademelk aangeboden, maar die heb ik afgeslagen. Dat was verder niet erg moeilijk, want ik drink chocolademelk vooral omdat dat gezellig is. Het ziet er nu eenmaal leuk uit als je samen aan een net té warme chocolademelk met slagroom zit te lurpen. Dan maar ongezellig aan de thee. Verder ben ik met mijn geliefde vriend uit eten geweest en hebben we onwijs genoten van een overheerlijk driegangen-diner en uiteraard kon ik bij het toetje kiezen voor iets met chocolade. En ook dat heb ik niet gedaan! Oké, er waren ook vijf andere toetjes om uit te kiezen en eigenlijk houd ik niet van de chocoladesaus en chocoladeijs, maar ik heb het toch maar mooi niet genomen! Weer pluspunten voor mezelf.
Maar verder ga ik dit jaar nog gewoon genieten van onwijs veel chocoladeletters met sinterklaas en de kerstkransjes met kerst. Vanmiddag ga ik met een fijn stel meiden pannenkoeken bakken, film kijken en kletsen. Ik denk vooral kletsen, want daar houden wij meiden van. Ik heb zomaar het idee dat enkele van ons prachtige ingevingen krijgen om chips mee te bakken met de pannenkoek en dan is er ongetwijfeld één die chocolade een nog veel mooier idee vind. En weigeren ga ik vandaag eens even niet doen! Aangezien deze dag dan dus toch al een chocolade volle dag gaat worden, ga ik zo lekker aan de bruine boterham met onzichtbaar weinig boter en een flinke scheut hagelslag. Puh!
De dag begon goed vandaag. Zoals gezegd heb ik mijn boterham besmeerd met jam zonder boter. Ik moet wel toegeven dat het niet de gebruikelijke bruine boterham was, maar een wit broodje. Echter ging het om het beleg en dat is me goed afgegaan. Zelfs geen last van mijn buik gekregen door deze rare wending in mijn leven. Ik zag dus een fijne chocoladeloze en verliefde dag tegemoet, want ik had met mijn geliefde vriend afgesproken. Vanaf dat punt ging het helaas mis. Ik haalde hem op van het station en van daar liepen we hand in hand, zoals een verliefd stel hoort te lopen, naar de stad. Terwijl we wandelden vertelde hij dat hij iets voor me had. Hij ritste zijn jas open en ik wachtte vol spanning op wat er komen ging. Onder zijn jas kwam een enorme dikke plak pure chocolade tevoorschijn. Onder het motto 'nu mag het nog'. Tijdens het wandelen hebben we van de chocolade gesnoept en uiteraard lieten we elkaars handen hierbij even met rust, want twee dingen tegelijk doen is nu eenmaal niet altijd een succes. De chocolade was heerlijk en wonderbaarlijk genoeg namen we ieder maar één reepje. De rest van de reep propte ik in mijn tas en toen gingen we over op bier in een gezellig donker café. De chocolade was al bijna uit mijn gedachten verdwenen, tot ik thuiskwam en mijn portomonnee in mijn tas zocht. Warempel, ik kwam ineens een dikke reep pure chocolade tegen. En zoals dat altijd gaat bij mij moet die dan ook op. Ik heb een film opgezet. Bij het kijken van een film hoort nu eenmaal eten en dus hoefde ik me niet schuldig te voelen als die reep op zou gaan. Vandaar de film. En zoals verwacht is de reep op dit moment volledig verdwenen in mijn maag. Vannochtend was ik nog angstig dat mijn maag van streek zou raken door een tekort aan chocolade, maar op dit moment is mijn maag behoorlijk van streek door een overdosis aan chocolade. Bah
Ik lag gisteravond in bed en ineens tolden er allerlei eetbare vormen van chocolade door mijn hoofd. Over de chocolademelk had ik nog niet nagedacht. Net als de chocoladekoekjes, chocoladepepernoten, kerstkransjes, chocoladeletters, negerzoenen, paaseitjes, chocoladepasta en ongetwijfeld kom ik de loop der tijd achter meer dingen die stiekem van chocolade zijn gemaakt, bah!
Maar ik heb net ook een geniale ontdekking gedaan, mijn redding; koetjesrepen zijn niet van chocolade gemaakt, maar is een cacaofantasie. 'Een cacaofantasie?' zul je nu denken. En ja, dat dacht ik ook. Vandaar dat ik verder ben gaan rondneuzen op internet; een cacaofantasie is een product dat minder dan 35% cacao bevat. Chocolade is een product dat minimaal 35% cacao bevat. Uiteraard vind ook ik het vrij zwak om nu een jaar lang koetjesrepen te eten op de momenten dat ik eigenlijk de behoefte voel de smaak van chocolade in mijn mond te hebben. Ik ben niet van plan de koetjesrepen om te smelten tot chocolademelk of het fijn te stampen tot hagelprut voor op mijn welbekende bruine boterham met onzichtbaar weinig boter. Niks van dat alles, ook de koetjesrepen worden verzocht uit mijn buurt te blijven! Maar mocht het me niet meer lukken, wordt ik met de dag depressiefer, puistjeslozer en kan ik de drang niet meer weerstaan, dan is het een fijne gedachte dat ik nog kan terugvallen op de koetjesrepen.
Mijn chocoladeloze jaar begint wanneer het nieuwe jaar van start gaat en dat betekend dat ik me tijdens deze sinterklaas nog rond mag eten aan chocolade en mijn bruine boterhammen met onzichtbaar weinig boter nog rijkelijk mag beleggen met hagelslag. Maar misschien is het goed alvast stapje voor stapje afscheid te nemen van de verschillende vormen van chocolade. In plaats van elke dag ontbijten met hagelslag kan ik proberen met dat om de dag te doen. En om mijn goede wil te tonen zal ik daar vandaag mee beginnen. Maar wat dan? Na jaren hagelslag als ontbijt te hebben gehad zal mijn maag misschien van streek raken, maar ik zit vol adrenaline en durf dit aan! Dadelijk zal ik de trap aflopen, nog een trap aflopen en in de keuken mijn welbekende bruine boterham besmeren zonder boter en met jam. Want ja, jam is oké.
'Ik ga een jaar lang geen friet eten' riep ze ineens uit. 'Een jaar lang geen friet eten?!' reageerde ik verbaasd. Wie komt er nu op het krankzinnige idee om een jaar lang geen friet te gaan eten? Bij elk frietje dat ik in mijn mond prop is de smaak altijd weer een verrassing; soms is het frietje smakeloos, maar het frietje erna kan weer onwijs lekker zijn met een knapperig randje waar ik zo van kan genieten. Een jaar lang geen friet eten was voor mij dus niet eens het overwegen waard. Wel leek het me een goed plan mezelf ook ergens een jaar lang van te onthouden. Op die manier kunnen wij bij elkaar uithuilen in moeilijke tijden wanneer de drang naar dat ene wat niet mag te groot is. Maar waar kan ik nu een jaar van afblijven? Iets waar je niet dagelijks mee te maken krijgt, want dan is het onbegonnen werk. Wel moest het iets zijn wat stiekem erg lekker is, want anders is de uitdaging eraf. Chocolade. Natuurlijk, chocolade. Nu zul je misschien denken 'een jaar lang geen chocolade is als een jaar lang niet geleefd' maar zo zie ik dat niet. Ik eet chocolade bij uitzondering. Als ik het in handen heb moet het wel altijd in één keer op, dat geef ik toe, maar ervoor zorgen dat ik het niet in handen krijg gaat me altijd vrij goed af. In mijn hoofd zag ik al helemaal voor me hoe de weken voorbij zouden gaan en dat ik alle verleidingen doorstond. In mijn hoofd maak ik dingen graag mooier en makkelijker dan ze zijn, zo ook nu. Want hoe langer ik erover nadenk hoe vaker ik bij nader inzien eigenlijk chocolade eet. Ik eet elke dag hagelslag op brood. Er is niks beters dan de dag te beginnen met een bruine boterham met onzichtbaar weinig boter en een flinke scheut hagelslag. Dat dus ook niet meer. Ook geen stratiatella yoghurt meer, want daar zitten stukjes chocolade in. Oeh, die yoghurt is toch lekker! Geen brownies, geen Mac Flurrie's in de smaken waar ik zo van hou, geen hele repen chocolade meer naar binnen stouwen, geen bonbons. Wauw, het leek ineens toch een stukje moeilijker dan ik in eerste instantie dacht. Maar goed, als je ergens aan begint maak je het af. Ik weet, het beginnen moet nog beginnen, maar in mijn hoofd was ik al bezig met het nieuwe jaar en dus was ik praktisch al begonnen. Uiteraard hebben wij allebei een doel nodig, want zonder doel red ik het niet. Als één van ons het niet red moet die die ander trakteren op een heerlijk avondje bios inclusief drinken en een dikke bak popcorn (uiteraard neem ik dan een pot chocoladesaus mee, want ondanks dat het ranzig is mag dat dan weer!). We zaten er eerst over te denken om elkaar ook nog mee uit eten te nemen, maar je kunt het ook overdrijven, want stiekem verkeren wij vaak in geldnood. Het enige waar we nu nog voor moeten zorgen is een contract waarbij we behalve een handtekening ook een flinke druppel bloed op dat papier druppen zodat we er echt niet meer onderuit kunnen. En laat dan het jaar maar beginnen..
