Nu heeft ontkennen echt geen zin meer. Nu is Cas een echt kankerpatiëntje. Er zijn al behoorlijk wat traantjes gevloeid bij mij. Cas die zegt gewoon: " Kijk mama ikke geen haar meer!" Voilà en hij speelt verder.
Amai, al die uren in het ziekenhuis beginnen door te wegen. Ik begin het lange wachten beu te geraken, nu al. We zijn nog maar maandag. Vandaag moesten we hier om half negen zijn, onmiddellijk is zijn bloed getrokken. We moesten natuurlijk wachten op de uitslag om verder te kunnen, maar pas om half een de ruggenprik das toch weer lang hoor! Dan moet hij nog eens 4 uur plat liggen en uiteraard wachten op het resultaat van de prik en dan mogen we weer naar huis. En morgen staan we hier opnieuw, idem voor woensdag en donderdag. En zo 4 weken lang! Cas die vind het wachten allemaal zo erg niet, zoals je op de foto kan zien.
