Als ontbijt heeft Cas 2 croissants gegeten en een croque monsieur. 'S middags heeft hij 2 borden met pasta, broccoli en vis gegeten. en na zijn dutje was het feest. En bij een feestje horen cakejes! Vanals hij zijn ogen opentrok kon we niet snel genoeg naar het feest vertrekken. Papa en Sem moesten naar beneden komen, want we moesten naar het feest. Tieren en brullen tot als we in de auto zaten en dan was hij weer gerustgesteld. Oma deed de deur nog maar open en Casje vroeg al onmiddellijk naar een cakeje. Maar de cake was voorzien als dessert. De chips was een goed alternatief. De chips kon niet snel genoeg in zijn mondje verdwijnen. 2 kippenboutjes volgden. Als dat allemaal op was, dan volgde een stuk stokbrood, ik schat van 40cm lang, met hesp. Dan is hij van mijn bord nog komen mee eten. En is hij de avond geëindigd met 3 stukjes cake. Het was echt feest voor Cas! Als al het eten voor zijn neus op tafel staat is er van grenzen stellen geen sprake, onmogelijk. Voilà zo krijg je een idee van een dagje tijdens de cortisonekuur.
We hebben de dag dan nog afgesloten met een flesje melk.
Vandaag zitten we reeds voorbij halfweg de vreselijke cortisonekuur. Hij heeft een onverzadigbare eetlust en ik stel dus grenzen om de vreetpartijen een beetje binnen de perken te houden. Hij had net zijn middageten op en hij vroeg alweer om eten. Ik had hem gezegd dat hij eerst nog een beetje mocht slapen en als het buiten een beetje donker werd hij opnieuw mocht eten. " Ok mama ". Oef dat valt voorlopig mee. Om 16u werd Casje wakker, en merkte hij dat het nog licht was buiten. Hij is dan in ons bed gekropen met het gordijn op een kiertje om te zien of het buiten donker werd! Af en toe riep hij dan eens op mij, moest ik erbij komen liggen en aaide hij me. Schattig, hè. Zijn blik bleef evenwel naar buiten gericht om zeker te zijn dat het nog niet donker werd buiten. Tegen 17u30 brak mijn hart en ben ik maar aan het eten begonnen, alhoewel het nog steeds niet donker aan het worden was. Ik kon het niet meer zien, het begon behoorlijk zielig te worden. Dus om halfzes is hij dan toch uit ons bed gekomen.