"Mama, ik wil opstaan!" Ok, ik naar boven om hem zijn kleertjes aan te doen en uit het bed te halen. Hij wou niet gaan zitten, liet hem terug zakken, als ik zijn armpje optilde viel dat gewoon naar beneden. Hij was klam van het zweet en voelde fris aan. Ik heb hem volledig afgedroogd en dan toch uit bed gehaald, want hij wou een boterham eten. Als ik hem naar beneden droeg dan hing hij op mijn schouder als een zak patatten, zo slap als een vod. In de zetel zakte hij opzij en in zijn eetstoel knikte zijn hoofd naar beneden en waren zijn ogen net knipperlichten. Zeer verontrustend allemaal, hij had ook maar 34° lichaamstemperatuur. Na telefoontje met het UZ, wilden de dokters hem zelf onderzoeken.(we moesten er normaal niet zijn vandaag)
15min later kwam er plots weer leven in. Eens we in de auto zaten waren we al liedjes van Kaatje aan het zingen tegen dat we in het UZ aankwamen, was er al niks meer van het hierboven beschreven te merken, gelukkig. Na onderzoek bleek dit ook bevestigd. Het was loos alarm, maar het was toch vies om te ervaren ze!!
Nu heeft ontkennen echt geen zin meer. Nu is Cas een echt kankerpatiëntje. Er zijn al behoorlijk wat traantjes gevloeid bij mij. Cas die zegt gewoon: " Kijk mama ikke geen haar meer!" Voilà en hij speelt verder.
Amai, al die uren in het ziekenhuis beginnen door te wegen. Ik begin het lange wachten beu te geraken, nu al. We zijn nog maar maandag. Vandaag moesten we hier om half negen zijn, onmiddellijk is zijn bloed getrokken. We moesten natuurlijk wachten op de uitslag om verder te kunnen, maar pas om half een de ruggenprik das toch weer lang hoor! Dan moet hij nog eens 4 uur plat liggen en uiteraard wachten op het resultaat van de prik en dan mogen we weer naar huis. En morgen staan we hier opnieuw, idem voor woensdag en donderdag. En zo 4 weken lang! Cas die vind het wachten allemaal zo erg niet, zoals je op de foto kan zien.
