Vier dagen gefietst nog een boel hoogtemeters verwerkt. De zwaarste rit was de rit van Abancay naar Limatambo, 118 km en meer dan 2500 hoogtemeters. Die dag was het ook bloedheet, temperaturen van 35 graden.

Ook de hoogte speelde mee, terug naar 3960 meter. Na een aantal weken ben je wel gewend aan deze hoogtes maar toch geraak je nooit volledig hersteld. Dit merken we allen aan ons lichaamsgewicht.

Na deze zware rit stond er iets heel speciaals op het menu -althans speciaal voor ons-. CUY of cavia zoals wij dit beter kennen. Vroeger werd dit enkel gegeten bij volkeren in het hoge Andes gebergte.

Sinds de zestiger jaren is het meer sociaal aanvaard als normale consumptie in Peru en Bolivie. Het wordt zelfs ook gegeten in Ecuador en Colombie. Naar schatting worden er 65 miljoen CUYS geconsumeerd

per jaar enkel in Peru.

Voor mij persoonlijk was het gewoon dat ik dit ook wel  eens wilde eten. Eerlijk gezegd het is niet slecht het smaakt een beetje naar kip en een beetje naar runds vlees en het is wel vrij vettig.

Ik heb het gegeten maar thuis zal ik het zeker niet klaarmaken.

Laat onze kinderen maar rustig spelen met onze cavia's of laat ze gewoon in hun kooitje maar leg ze niet op ons bordje.

Op het internet vind je verschillende methodes om je vetpercentage te berekenen.

Eén van deze methodes lijkt me wel vrij betrouwbaar. Aan de hand van je lichaamslengte, gewicht, omvang van je taille, omvang van je nek, en geslacht

wordt je vetpercentage berekend.

Na het invullen van deze parameters kwam ik tot de vaststelling dat mijn percentage gedaald was tot 6,7.

Dit mag zeker niet meer verlagen, maar wat doe je daar aan?

Alle dagen probeer je de nodige calorieen te verorberen maar je verbrandt er meer dan je binnen krijgt.

Komt daar nog bij dat je regelmatig spijsverteringsproblemen hebt - diaree, overgeven -, wat een negatief saldo geeft.

Tijdens de rustdagen proberen dit saldo naar de positieve kant te brengen.

Eén derde van de ritten zijn gereden, hopelijk dat mijn vetpercentage niet meer daalt.