Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
09-05-2017
Gunter - Dag 12
F=9 - M=8
We zijn de laatste dagen wat te veel verwend geweest denk ik. Geen van ons drie was onder de indruk van de wandeling. We liepen een tijdje langs een riviertje en een stuk in een bos maar de expresweg naar Pamplona was altijd hoor- of zichtbaar.
Pamplona daarentegen was fijn. Het was lang geleden dat we nog in een stad waren geweest dus het werd meteen nachtbrakerij. We zijn pas rond 22u30 in ons bed gekropen.
Gisteren was een gezellige avond in Zubiri. Goed eten en fijn gezelschap, meer moet dat niet zijn. Morgen Puenta La Reina, een plaats waar meerdere wegen naar Santiago de Compostela samensmelten. Vandaag hebben we een tijdje rondgehangen met Marc, een Duitser van 36 die we gisteren hebben leren kennen. Een toffe kerel met gevoel voor humor. Ondertussen is het snurkconcert hier rond mij gestart, snel dit bericht nog posten en dan snel mijn instrument er bij pakken...
Roncevalles - Zubiri Onze dikke Spaanse vriend, Rochillio El Robusto, loopt de camino voor de 2de keer. Hij wil een beetje aan zijn gewicht werken. Voordat we gingen slapen heb ik hem gevraagd of ik oorstopjes moest insteken . Hij vertelde me dat hij tijdens de vorige camino een beetje verlegen was voor zijn gesnurk, en daarom heeft hij het voorbije jaar zelf een mondstuk gemaakt tegen het snurken. Indrukwekkend ... Maar helaas werkt het niet. Hij kan die halve PET-fles beter uit zijn mond laten, het heeft geen nut en ik vind het een beetje gevaarlijk. Het waren vroege vogels in Roncevalles; de eersten begonnen zich klaar te maken om 05:00 AM. Wij zijn vertrokken rond 07:50 ... Bijna iedereen was al onderweg. De pittige wandeling van gisteren, deed zich vandaag (in het begin van de wandeling) nog serieus voelen. Mijn knieën waren er blijkbaar nog altijd niet goed van. Na een uurtje of twee waren de spieren terug opgewarmd en ging alles zeer vlot. Rond 13:30 zijn we al aangekomen in Zubiri. De Albergue Suseia ligt een beetje uit het centrum, maar is zeer de moeite waard. Heel modern, zeer netjes en alle luxe. Ideaal voor een perfecte nachtrust ware het niet dat ik hier net onze Spaanse vriend Rochillio tegen kom op de trap ...
Een fijne wandeling richting Zubiri vandaag. Wat glooiend, af en toe net iets te stijl naar beneden maar geen grotere wegen. Jan en Dries vertrokken als een pijl uit een boog dus ik besloot al snel mijn eigen tempo te stappen. Daar was niets mis mee. Ik heb bijna een uur het deuntje van Bridge over the river Kwai kunnen fluiten zonder mijn medemakkers hiermee te moeten vervelen. Het leek vandaag wel mijn filmdagje. Een groot stuk van de weg was geplaveid en deed me sterk denken aan the yellow brick road. Het was wel meer beige, grijs maar toch. U mag zelf beslissen wie van ons de Tinnen Man, Vogelverschrikker of Bange Leeuw is. Tijdens de eerste snackronde zijn de troepen gehergroepeerd en heb ik geprobeerd om hen wat bij te houden Ik stap ondertussen al een tijdje met een wandelstok (enkelvoud). Het is een beetje als klikpedalen. De eerste dagen is het wennen maar na het tijdje voelt het toch als een meerwaarde, zeker tijdens het dalen en het klimmen. Vanaf vandaag neemt Jan de fakkel over qua accommodatie en de eerste is er al boenk op! Jan heeft zijn huiswerk gedaan. Een jong koppel heeft een recent rijhuis als albergue ingericht. Proper, hip en gezellig. De verwachtingen liggen hoog vanaf nu. Misschien bij terugkomst toch maar één van deze films opnieuw bekijken. Ik ben er zeker van dat ons vader voor The bridge over the river Kwai zou gegaan zijn.
Vandaag en gisteren twee wandelingen gedaan van om en bij de 20 kilometer met serieus wat dalen maar nog meer met klimmen. Mijn lichaam heeft geen enkel moment tegengeprutteld. Ik ga er vanuit dat het ergste achter de rug is. Ook de nacht in het Hotel Col de Gamia was super. Megavriendelijke gastvrouw en een gastronomisch diner. Een kleine kamer dwingt automatisch gezelligheid af dus we hebben de avond afgesloten met dierenketting, overduidelijk gewonnen door Jan. De voorbije dagen hebben we steeds in de bergen gewandeld. Heel de omgeving is postkaartmateriaal. Het is prachtig maar op één of andere manier kunnen Jan en Dries er precies intenser van genieten. Versta me niet verkeerd. Ik kan het ook waarderen maar Dries en Jan genieten er precies op een hoger niveau van. Ik ben er stiekem wel wat jaloers op. Gisterenavond was wel wennen. We kwamen aan de refuge die volzat met nieuwbakken pelgrims met slechts 8 km op de teller. Dat was duidelijk voelbaar. Iedereen wou nog een praatje slagen en daarna nog bloggen én posten was niet evident. We zitten nu duidelijk op de overvolle pelgrimstrein. Fysiek gaat alles nu super maar mentaal begin ik enorm het thuisfront te missen. Ik wist dat ik een familieman was maar dat het me na tien dagen al zo hard zou raken en zelfs een beetje kraken had ik niet gedacht. Hopelijk is het zoals met de fysiek en moet je op een bepaald moment een klik maken. We waren vroeg in Roncevalles en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de mis van 18u00 mee te pakken. Het was eigenlijk wel een meerwaarde. De Gunter die 's zondags nog eens naar de mis gaat? Waar gaan we dat schrijven? Op ons blog natuurlijk.
Auberge Orisson - Roncevalles (ES)
De Auberge Orisson was netjes volgeboekt. In onze slaapzaal waren nog net genoeg plaatsjes vrij bovenop 3 stapelbedjes. Maar ondanks dat we er met 12 in een klein kamertje sliepen, heb ik vannacht heerlijk geslapen.Het ontbijt was wederom naar de schrale kant, maar ik ga er niet over zeuren. Om 7:40 zijn we deze morgen vertrokken voor de oversteek naar Spanje. Het klimmen was opvallend makkelijker dan de vorige dagen, vermoedelijk omdat we nu goed getraind zijn 😏. Het zicht op de Pyreneeën was subliem; we hebben tussen de loslopende paarden en schapen gestapt terwijl de gieren boven ons zweefden. Rond 12:30 hebben we, zonder veel problemen, de top van El Poeder bereikt (1410 meter). Vandaaruit was het enkel nog 3,5 km afdalen naar Roncevalles... maar amai, hier heb ik serieus mijne père gezien. Met afdalingen tot 25% zijn de beentjes toch effe in kramp gegaan. Mijn bovenbenen waren op een bepaald moment zo hard aan het trillen dat mijn broek begon af te zakken. Een geweldige apotheose stond ons te wachten in Roncevalles in de vorm van een lekker fris pintje. Veel meer heeft een man dan echt niet nodig. Heerlijk en ... dik verdiend! De albergue ziet er modern uit met mooie douches en gezellige slaapcabines. Helaas hebben ze den dikste Spanjaard van vandaag ook in ons slaapcompartiment gestoken en het ziet er geen stille slaper uit ... afwachten wat de nacht brengt.
Wij waren de enige drie gasten in het hotel col de Gambia en we hebben er heerlijk gegeten. Een plaatselijk onweer heeft voor de avondanimatie gezorgd. We zijn met 3 op een kamertje gepropt en ook deze keer bleek dit niet optimaal. Ik heb veel horen snurken en - naar het schijnt - ga ik zelf ook niet vrijuit. Na een mager ontbijtje zijn we rond 08:00 vertrokken richting St. Jean Pied de Port. Eerst een ferm stuk bergaf (om goed veel snelheid te pakken) en dan weer bergop om halfweg tot stilstand te komen in de Auberge Orisson. Bergaf ging vlot (of wat had je gedacht). Rond 11:30 zijn we gearriveerd in St Jean Pied de Port; een mooi maar toeristisch dorpje. Veel volk dus en dat zijn we niet meer gewoon; het was weer effe wennen. Om 12:30 zijn we begonnen aan onze klim richting Orisson. Ondertussen was het al redelijk warm geworden en dus duurde het niet lang of er kwam zweet aan te pas ... veel zweet. Amai, dat was vandaag toch wel de zwaarste beklimming die we tot hiertoe gedaan hebben. Om 15:00 zijn we in de Auberge Orisson aangekomen om er een hoop Amerikanen, Chinezen, Zuid-Koreanen, Nieuw-Zeelanders, Afrikanen, Brazilianen en Denen te treffen. De gemiddelde leeftijd ligt hier toch een pak boven de vijftig. Wij zijn dus de jonkies vanavond, benieuwd wat dat gaat geven ...
Het appartementje 'uit grootmoeders tijd' (zelfs de lakens roken naar moemoe) hebben we alweer achter ons gelaten. Over de wandeling van vandaag kan ik kort zijn; die was kort. Na amper 12 km en 1 beklimming waren we er al; hotel col de Gamia. Een mooi hotelletje met een prachtig zicht over de bergen. Het is de bedoeling om hier vandaag voldoende rust te pakken om morgen in Orisson te geraken; dat is halfweg onze oversteek van de Pyreneeën. De Gîte in Orisson is enkel toegankelijk voor wandelaars, met de auto of met de fiets kom je er niet in. Voor morgen staat er dus heel wat meer klimwerk gepland. De weersvooruitzichten vallen mee: 's morgens zou het nog kunnen regenen, vanaf 11:00 voorspellen ze droog weer. Morgen sluiten we ook aan op de Camino Frances; een nieuw hoofdstuk ... Ik ben benieuwd.
Ons verblijf op de boerderij was ok. Een warm bed, een bad of douche, een bescheiden maaltijd en ontbijt en twee pinten voor een 30 euro. Voor dit soort bedragen moet je flexibel blijven in je hygiënische verwachtingen.
Vandaag hadden we onze laatste recuperatiewandeling. Ik betwijfel echter of het woord wandeling in de huidige vooruitzichten gepermitteerd is. Een goei 10 km en we waren op onze bestemming.
Vanaf morgen krijgen we alleen nog maar serieuze jongens voorgeschoteld. Minimum 20 kilometer per dag met uitschieters tot 28 kilometer en dit zonder rustdag of recuperatiewandeling.
Mijn linkerknie heeft vandaag niet geleden. Ik heb zonder knieverband gewandeld en in tegenstelling tot de voorbije dagen deze keer weinig of geen vocht. Op advies van de huisdokter van Jan doe ik een driedaagse kuur Ibuprofen om een mogelijke ontsteking de kop in te drukken.
Vandaag slapen we in een hotel met een magistraal zicht op de bergen. Alles is hier dik in orde. Ondanks het feit dat we de enigste gasten zijn van het hotel hebben ze ons met zijn drieën op een klein kamertje gepropt. Ik verontschuldig me bij deze al bij mijn kamergenoten.
Aangezien we ruim op tijd waren kon iedereen in de namiddag zijn ding doen. Jan ging aan de slag met de was en de plas, Dries een wandelingetje en ikzelf met een boek op het terras van het hotel. Herman Koch blijft toch een onderhoudende schrijver.
Als we de proza op het internet mogen geloven dan komen we morgen terecht in de pelgrimkaravaan. Een nieuw deel van ons avontuur begint. Nu eerst nog over de Pyreneeën geraken.
Een stevige wandeling vandaag maar uiteindelijk ging het wel goed. De blaar is onder controle en ik heb voor de zekerheid een licht knieverband gekocht voor mijn zwakkere linkerknie. Ne stevige col (en nee, het gaat niet over de pint van gisteren) maar de beentjes deden goed mee. Het was alsof mijn spieren eindelijk begrijpen wat de bedoeling hier is. Een wijs man zei onlangs nog tegen mij: "krakende wagens bollen het langst". Ik hoop dat hij gelijk heeft. Ik had ook goed geslapen en dat zal ook wel helpen. Alleen schijnt het dat ik af en toe wel eens snurk... De dagen zijn dan misschien wel voor Jan en Dries. De nachten zijn voor mij!
Gisterenavond laat kregen we nog bezoek van een Italiaan in onze Gîte; Francesco Ferrari. Veel heeft hij niet gezegd; hij was moe want hij had 45 km gestapt ... de stoefer! Ik weet niet of hij blij was met onze aanwezigheid in de Gîte; Gunter heeft voor nogal wat lawaai gezorgd vorige nacht ... hij krijgt vandaag een kamer apart. Om iets na 8 zijn we deze morgen vertrokken voor een wandeling van ca 23 km in de bergen. Prima weertje vandaag, bij tijden was het heet. Veel geklommen, weinig gedaald ... Dat is alleszins mijn gevoel. Het ene prachtige vergezicht, na het andere. Echt supermooi, maar zwaar. Ik heb vandaag veel water verdampt, dus ik moet vanavond absoluut wat bijdrinken. Om 15:30 zijn we aangekomen in de ferme Borya etxaldea (1km van St Just Ibarre). Op deze boerderij hebben we een appartementje voor ons alleen; het avondmaal wordt opgediend om 19:00 en morgenvroeg krijgen we nog een ontbijtje.
De kleinere etappe deed deugd. Ik heb niet zo super geslapen ondanks de aardige buren in het stapelbed naast ons. Een Nederlands koppel die met de fiets tot Compostela gaan. Gewoon voor het avontuur en niet persé mega veel kilometers per dag willen afleggen. Ook vandaag is er nog een late gast gearriveerd in de gîtes. Een Italiaan die elke dag twee "normale" etappes tegelijk stapt. Een stil en pezig ventje. Ik heb hier trouwens nog enkele pelgrim met mijn BMI gezien. Allemaal scherpe gasten zoals mijn mede-pelgrims. Het voordeel van een kleinere etappe is dat er nog wat energie rest voor wat te toeristen. Uiteindelijk ga je dan toch nog slapen met 19 km op de teller. Morgen een intense en warme wandeling met veel hoogtemeters. Ik ben benieuwd. Ik heb ondertussen nog de hoge resolutie foto bijgevoegd bij het WAT artikel. Dat zegt veel meer dan de foto in het artikel zelf. Slaapwel.
De nachtrust heeft ons goed gedaan en de regen is verdwenen, we kunnen terug de wereld aan. Vanmorgen pas rond 10:00 vertrokken, er was geen haast bij want vandaag stond er slechts 14 km op het plan. Een eitje! In het begin was er wat twijfel over de te volgen route. de Pelgrimsroute wijkt blijkbaar af van de GR78, en deze wijkt op zijn beurt weer af van de wegbeschrijving die we hebben ontvangen in Lourdes. Het eerste deel hebben we een drukke baan gevolgd, niet echt een aanrader. Op de middag hebben we ff halt gehouden bij een kappelletje en wat gegeten. Nadien zijn we terug op GR78 terecht gekomen en was het heerlijk wandelen. Na heel wat klimmen en dalen zijn we om 14:00 aangekomen in Mauléon. Daar zijn we op het eerste het beste terras gaan zitten om een frisse pint te drinken ... Een Belgische Stella Artois! We hebben niet getwijfeld en hebben er dus 2 gedronken. In het gemeentehuis zijn we de sleutel gaan afhalen van onze gîte. Er is plaats voor 8 maar voorlopig zijn wij hier alleen. Plaats genoeg dus.
Vanmorgen rond 08:15 vertrokken voor een wandeling van 24 km (van Oloron naar l'Hopital St Blaise) in de regen. Aanvankelijk leek het nog mee te vallen met de regen maar tegen de middag moest de poncho toch aan. Het traject lag er redelijk vettig bij, mijn gamaschen (getten) kwamen goed van pas, ik ben blij dat ik ze heb meegenomen. 's Middags hebben we een baguette met wat saucisse en confituur gegeten in een bushokje. De regen heeft de sfeer vandaag een beetje gedrukt; we hebben bijna heel de tijd apart gelopen en van de mooie omgeving was ook al niks te zien (de Pyreneeën waren verstopt achter de dikke grijze wolken). Op het einde van de trip zaten we er allemaal een beetje door. Een warme douche heeft voor een opkikker gezorgd maar laat gaan we het vandaag zeker niet maken. Morgen 14 km voor de boeg; een recuperatiedag.
De slaapplaats van gisteren was dik in orde. Redelijk wat regeltjes maar dat moet waarschijnlijk als je de kwaliteit hoog wil houden. Maar als u zelf ooit op stap gaat en in Oloron passeert, overnacht dan zeker in Relais du Bastet.
Opnieuw een kuitenbijter vandaag, de zondvloed viel op zich nog wel mee maar het is toch steeds een domper op de feestvreugde. Het eerste stuk was veel asfalt maar het laatste stuk was klimmen en dalen in het bos. Door de kleigrond was het behoorlijk glibberig. Mijn blein was duidelijk niet akkoord met dit stuk. Ik was en ben stikop. Voor mijn vertrek vroegen mensen wel eens hoeveel ik ongeveer per dag moet lopen: "Tussen de 20 en de 25? Dat valt dan nog wel mee!" Na 5 dagen wandelen kan ik u zeggen, dat valt dik tegen!
Voorlopig komen we zo goed als niemand tegen. Het lijkt wel of we enigste zotten zijn die nu aan dit avontuur bezig zijn. We slapen vandaag in de refuge communale. Het enigste gebouw naast een Unesco-kerkje en 5 andere gebouwen. Dat wordt dadelijk al weer vroeg het bedje in en ik vind het nog geeneens niet erg.
Vandaag trouwens een speciale vermelding voor mijn schoenen. Ondanks een ganse dag regen waren mijn voetjes droog.
Vanmorgen rond 08:00 hebben we afscheid genomen van meneer pastoor, zijn zuster (en tevens voortreffelijke kokkin), Johanneke den Hollander, Marie Moustache (een Française zonder schoenen maar met snor) en een stel brutale Braziliaanse boeren. Achteraf bekeken hebben we ons toch prima vermaakt in de oude pastorie. Vandaag stond er een flinke regenwandeling op schema; de regen is gelukkig uitgebleven maar de wandeling was best pittig. Rond 15:00 zat onze dagtrip erop. We zijn in hier in Oloron in een mooie pelgrimsherberg terecht gekomen. Meneer pastoor moet hier dringend eens langskomen om inspiratie op te doen voor de hoogstnoodzakelijke renovatie van zijn stulpje. We hebben onze kleren in de wasmachine gegooid en kennis gemaakt met alweer een Hollander, Leonard. Zelfde principe ... Hij vertelt, wij luisteren. Ook de brute Braziliaanse boeren zijn van de partij, maar die hebben we deze keer een beetje ontweken. 't Is net 21:00 gepasseerd, wij gaan slapen. Morgen staat alweer een serieuze wandeling van 24 km op schema en deze keer gaat het echt regenen vrees ik ...
Omdat we gisteren een paar kilometers gestolen hadden, wandelden we vandaag de eerste "echte"dagtocht. Gelukkig niet in de regen zoals gevreesd maar dat is slechts uitstel van executie. Deze vloed is nu voor morgen.
Het was best vermoeiend om het hele eind van Arudy naar Orolon te wandelen. Mijn wandeltempo ligt lager dan dat van Dries en Jan. In het begin houd ik hen bij maar tegen het einde van de wandeling doe ik toch mijn eigen ding. Het gaat gewoon niet anders. Voorlopig wachten ze nog regelmatig. Hopelijk houden ze dat nog een tijdje vol.
Ik kruip al onder wol. De spieren moeten recupereren! Morgen wacht ons weer een zware tocht. Ik ben er niet echt gerust in. Een flinke blaar op de rechterhiel zal de tocht al vast niet gemakkelijker maken.
Deze nacht niet optimaal geslapen: slapen in een linnen lakenzak moet je absoluut gewoon worden en daarbij was het weer redelijk fris vannacht. Om 7:50 zijn we wakker geworden. Na een sober ontbijtje, hebben we meteen ons biezen gepakt en zijn we vertrokken. Omdat er vandaag regen werd voorspeld in de namiddag, hebben we er flink de pas in gehouden. Een pittige wandeling met steile kronkelende keienpaadjes. Vandaag is het zondag, morgen is het 1 mei ... Er zijn weinig winkels en als we er tegen komen zijn ze dicht. Met Arudy in zicht begon het flink te waaien en langs de flanken van de Pyreneeën werden snel de eerste regenwolken gevormd. We zijn droog in Arudy geraakt en we hebben wat gegeten in een klein restaurant. De eigenares van het restaurant heeft ons daar een slaapplaats bij Père Jozef aangeraden. Bij gebrek aan beter zijn we er maar op in gegaan. EN nu is het echt back to basics ... We zijn in een aftands parochiehuis terechtgekomen en meneer pastoor is niet goed gezind. In de kamer ligt een Braziliaans koppel te maffen, de matrassen liggen opgestapeld en verdeeld in de kamer. Een beetje later valt er een jong vrouwtje op blote voeten binnen (doornat want het is ondertussen beginnen gieten). En ja hoor, den eerste Hollander is een feit. Een klein frêle mannetje met lange grijze haren en een grote trekkar (zeg maar een mini-sleurhut) en hij wil absoluut zijn verhaal kwijt en wij ... Wij mogen luisteren.
Om strategische redenen zijn we vandaag wat vroeger gestrand dan gepland. Ze voorspelden zware plensbuien hier in Frankrijk en die wilden we in dit stadium liever mijden. Daarbovenop is 1 mei ook hier een feestdag en we hebben al te veel voor gesloten deuren gestaan. Hopelijk gaan we hier in Ardury onszelf kunnen bevoorraden morgen. Het was best veel klimmen en dalen met regelmatige flinke wind dus ik vond het niet erg om na een goede 17 km te kunnen afronden. Het nadeel is dat we de niet gehaalde kilometers morgen moeten inhalen. Dat wordt de eerste echte volwaardige trip en ik vrees in bijzonder slecht weer.
Vandaag slapen we bij de priester van het dorp en verlaten we de chambres d'hotes. Dag luxepelgrims, hallo rariteitenkabinet!
We zijn weer net geen 20 kilometer dichter bij Compostela. In theorie dan toch want in praktijk zal het minder zijn want het logement lag wat verder van de route af dan gedacht.
Een stuk meer macadam vandaag. Dat werd echter gecompenseerd door de rivier La Gave de Pau en de indrukkende kruisweg van Betharram. Een flinke klim maar dat viel niet op door de schitterende omgeving.
Het werd meteen duidelijk dat de twee collega's over meer klim-genen beschikken dan ikzelf. Misschien zit die 30 kilo extra er ook wel voor iets tussen.
Het valt op dat we nog wel veel te leren hebben. Gisteren slechts twee (koude) maaltijden wegens alles gesloten en vandaag hadden we bijna opnieuw prijs. Onze fantastische gastheer was echter bereid om nog iets uit de mouw te schudden. Een pelgrimsmaaltijd van 3 gangen voor 13 euro. Niet verkeerd.
F=9 - M=8
. Hij vertelde me dat hij tijdens de vorige camino een beetje verlegen was voor zijn gesnurk, en daarom heeft hij het voorbije jaar zelf een mondstuk gemaakt tegen het snurken. Indrukwekkend ... Maar helaas werkt het niet. Hij kan die halve PET-fles beter uit zijn mond laten, het heeft geen nut en ik vind het een beetje gevaarlijk. 
F=9 - M=7
Auberge Orisson - Roncevalles (ES)
Hotel col de Gambia - Auberge Orisson
F=8,5 - M= 8
Vanmorgen rond 08:15 vertrokken voor een wandeling van 24 km (van Oloron naar l'Hopital St Blaise) in de regen. Aanvankelijk leek het nog mee te vallen met de regen maar tegen de middag moest de poncho toch aan. Het traject lag er redelijk vettig bij, mijn gamaschen (getten) kwamen goed van pas, ik ben blij dat ik ze heb meegenomen. 's Middags hebben we een baguette met wat saucisse en confituur gegeten in een bushokje. De regen heeft de sfeer vandaag een beetje gedrukt; we hebben bijna heel de tijd apart gelopen en van de mooie omgeving was ook al niks te zien (de Pyreneeën waren verstopt achter de dikke grijze wolken). Op het einde van de trip zaten we er allemaal een beetje door. Een warme douche heeft voor een opkikker gezorgd maar laat gaan we het vandaag zeker niet maken. Morgen 14 km voor de boeg; een recuperatiedag. 
