Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
04-06-2017
Sarria - Portomarin (23 km)
Het was killig deze morgen toen ik vertrok, de lucht zag er grijs en miezerig uit; het leek alle momenten te kunnen gaan regenen. Bij het verlaten van Sarria dook de camino meteen de groene velden in. Tussen de glooiende heuvels werd het klimmen gevolgd door dalen. Het was best een mooie omgeving om in te wandelen, maar van mij mocht het toch wat warmer zijn. Ik had soms moeite met een sms'je te sturen omdat de vingers helemaal verkrampt waren van de koude. Ik heb er zowaar een snotvalling aan over gehouden.
Halverwege de wandeling heb ik de barrière van de laatste 100 km overschreden. Toch eentje om je aan op te trekken.
Rond 10:00 brak eindelijk de zon door en toen was ik al een flink eind opgeschoten want om 11:00 was ik al in Portomarin, plaats van bestemming. Ik heb nog ff getwijfeld om verder te stappen maar in goed overleg met de achterban (lees: het vrouwtje) heb ik toch beslist hier te blijven. Portomarin ligt aan een grote rivier, en de Albergue O' Mirador kijkt uit over deze stroom. Bij aankomst heb ik meteen een hoop kleren gewassen want met het slechte weer van de voorbije dagen was daar niet veel van in huis gekomen. Voor morgen wordt helaas hetzelfde weer voorspeld ... Spijtig!
Via deze weg wens ik de wedstrijdploeg van brandweer Beerse van harte proficiat met het behalen van de provinciale EN nationale titel! Het stond hier ook in de gazet. 😉
Het regende deze morgen in Triacastella en daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Of het iets met het weer te maken had weet ik niet maar de benen voelde zwaarder aan dan de voorbije dagen, de frisheid was er precies een beetje af. Toen ik rond 6:30 de dorpskern verliet, had ik de keuze uit 2 verschillende routes; eentje dat mij op 4u30 naar Sarria ging brengen en een andere waarvoor ik 6u30 nodig had. Ik koos voor de langste omdat ik anders te vroeg op de plaats van bestemming zou zijn; de Albergue waar ik vanavond slaap (La Casona de Sarria) ging pas om 12:00 open. Het eerste deel van de wandeling liep alweer langs een grote baan. Al gauw had ik spijt dat ik de lange versie had gekozen. Ik beschik over goede regenkledij maar na verloop van tijd zorgt het transpiratievocht er toch voor dat de binnenkant van het regenpak ook helemaal nat is. Het plakt en trekt dan langs alle kanten; niet echt gezellig. Na een tijdje verliet het wandelpad gelukkig de route van de baan en ging de camino verder over kleine landweggetjes. Het moet mooi zijn als het droog is maar vandaag kon ik er echt niet van genieten. Een 10-tal km voor aankomst werd het droog, maar het geluk was van korte duur want op 3 km van Sarria kon de regenkap alweer op. Saria is eigenlijk best wel groot en ik heb de hulp van mijn vrouwtje moeten inroepen om de Albergue te kunnen vinden. La Casona de Sarria is een hele mooie slaapplaats met veel ruimte, propere sanitair en met wegwerplakens (!). De eigenaar heeft mij aangeraden vanavond te gaan eten in Restaurant Roma; een restaurant met een vermelding in de Michelingigds waar je voor 16 euro kunt gaan eten ... en dat laat ik niet aan mij voorbij gaan. Misschien toch nog een mooi einde van een natte depressieve dag. Morgen kan het enkel beter gaan.
Onze Jean was deze morgen de eerste die de Albergue verliet, niet dat ik er niet goed geslapen heb of zo ... ik had gewoon goesting om de zon te zien opkomen op de top van de berg. O'Cebreiro (het dorpje vlakbij de top van de berg) is best gezellig; het lijkt wel een middeleeuws dorpje met smalle straatjes en huisjes met strooien daken. De zonsopgang was spectaculair (ik hoop dat de foto's een beetje een beeld geven van wat er te zien was). Nadien was het fijn wandelen in de bergen boven de wolken. Het zonnetje brandde heerlijk, de vergezichten waren fantastisch. Vandaag stond er een lange afdaling op het plan, dus heel veel moeite had ik er allemaal niet mee. Rond 10:00 liep ik plotsklaps met het hoofd in de wolken. Van de zon was niks meer te zien, een dikke mistlaag had het landschap ingepakt. Voor en achter me was geen enkele andere wandelaar meer te zien of geen geluid meer te horen, het leek wel of de avond was gevallen ... best creepy. Na verloop van tijd werd het zelfs fris, mijn gezicht en armen voelden klam aan van de dikke vochtige lucht. Rond 11:30 ben ik het mistige Triacastela binnengestapt; het is weer zo'n typisch klein dorpje met een paar huisjes, een restaurant, de noodzakelijke apotheker en een handvol Albergues. Mijn slaapplaats van vanavond (Albergue à Horta del Abel) was snel gevonden; een super leuk huisje met een 14-tal slaapplaatsen. Het is er allemaal zeer netjes en er is lekker veel ruimte. Na een uitgebreide douche was de zon blijkbaar toch door de wolken gebroken en ben ik meteen het dorp ingegaan om het verder te gaan verkennen. Ondertussen weet ik waar ik vanavond mijn paella ga eten, ik heb er zin in.
Vanuit Villafranca del Bierzo kan je op 2 verschillende manieren richting O'Cobreiro. Een moeilijke ('El Duro' genoemd) en een gemakkelijke (die voor het grootste gedeelte langs een hoofdbaan loopt). El Duro is absoluut de mooiste route om te wandelen maar laat niet toe om veel kilometers op een dag te doen. Op aanraden van de eigenares van de Albergue Leo (en rekening houdend met de afstand die ik wilde afleggen) ben ik langs de grote baan gegaan. Zoals eerder aangegeven ben ik vandaag vroeg vertrokken om de warmste periode (tss 12:00 en 16:00) tijdens het wandelen te vermijden. Het was zowaar koud deze morgen (ik had me niet te warm aangekleed omdat ik wist dat het heet ging worden). Viel dat even tegen zeg ... Mijn vingers waren bevroren, zelfs sms'en ging niet meer. En toen uiteindelijk de zon kwam piepen vanachter de bergen, was het direct veel te warm ... Het is ook nooit goed hoor ik jullie al denken 🙂 Het eerste deel van de wandeling is niet het vermelden waard, het tweede deel daarentegen ... Na ongeveer 20 km passeerde ik La Herreira; een pittoresk dorpje in een dalletje dat amper 30 huizen telt. Nadien volgde een klim die ervoor heeft gezorgd dat er zowaar zweet in mijn botten liep! Tijdens mijn hele camino-experience heb ik niet zoveel zweet gelaten als vandaag! Aanvankelijk was het klimmen langs de hoofdbaan, een beetje later moest ik de klim verderzetten op een prehistorisch keienpad. Mijn hartslag zat regelmatig tegen de 150 aan. Het zweet gutste letterlijk uit al mijn poriën. Ik was niet van plan te wassen vandaag maar heb na deze wandeling toch maar mijn kleren in een sopje gestoken. Iets na 12:00 ben ik aangekomen in de Albergue La Escuela (op 2,5 km van de top). Deze slaapplaats had ik vooraf geselecteerd omdat ze beter beoordeeld werd dan de slaapplaats op de top van de berg. En het mag gezegd worden; het is een nette Albergue. Ik slaap er op een zaaltje met 4 stapelbedden en een privé-badkamer .... Ik heb al erger meegemaakt. Ik zit nu 1250 meter hoog, morgen daal ik terug naar 600 meter en laat ik de hoge bergen definitief achter mij.
Alle aandacht naar mijn vrouwtje waarmee ik vandaag 20 jaar getrouwd ben. Zij is nog altijd - en zeker ook tijdens deze trip (!) - mijn steun en toeverlaat. Het feit dat ik deze trip mocht maken van haar en dat zij het gezin nu even alleen runt, zegt al genoeg ... ze is echt een topwijf! Dat ik er nu effe niet ben, ga ik achteraf goed maken. Als ik terug thuis ben, zal ik haar eens ferm in de watten leggen.
De etappe van vandaag was geen hoogvlieger; het duurde tot een stuk in de namiddag vooraleer de omgeving interessant genoeg was om er een foto van te trekken. Ik kreeg wel meteen de indruk dat er minder pelgrims onderweg waren (geen idee waar die gebleven zijn😳) Voor mij geen probleem; ik heb het toch graag wat rustiger onderweg. De thermometer is vandaag flink omhoog geschoten en het ziet ernaar uit dat het de volgende dagen nog bakken en braden gaat worden. Dit maakt het dan weer net iets lastiger tijdens het wandelen.
Iets na de middag ben ik aangekomen in Villafranca del Bierzo. De Albergue waar ik vanavond slaap is echt top! Het lijkt eerder een hotel dan een Albergue. Het is een oud pand dat recentelijk gerenoveerd werd, ik slaap voorlopig met 3 andere mannen op de kamer (er kan er nog eentje bij) , onze kamer is voorzien van een privé-badkamer en er zijn weer echte lakens om in te maffen. Heerlijk! Voor diegenen die de camino ooit zelf willen stappen; in Villafranca del Bierzo moet je in Albergue Leo zijn!! Morgen staat er een redelijk zware klimdag gepland, met deze temperaturen niet echt iets om naar uit te kijken. Maar hej ... morgen is alweer een dag dichter bij Compostella ... en daar kijk ik wel naar uit 🙂 !!
Gisterenavond was het flink afgekoeld op een hoogte van 1300 meter, geen temperatuur voor een terraske en dus vroeg te bed en weer heerlijk geslapen. Vroeg opgestaan (05:45) voor een snel ontbijtje en hup met de geit! Het was een magische ochtend! Na een half uurtje stappen heb ik het hoogste punt van de berg bereikt bij La Cruz de Hierro. Op deze bergtop laten de meeste wandelaars in de vorm van een kleine kei een wens achter, ook ik heb er mijn steentje bijgedragen ... en ik ben blij dat die baksteen nu uit mijn rugzak is. 😉 Het weer was fantastisch daar boven op den berg, in het dal hingen toen nog dikke pakken wolken. Op de flanken van de berg stond alles mooi in bloei; gele brem, witte en purpere heide, rode klaprozen, ... het leek wel alsof ik de hele tijd door een bloemenwinkel wandelde. Ondertussen was ik al een tijdje aan een lange afdaling begonnen van 20 km. De wandelpaden varieerden van zacht glooiend en gemakkelijk naar steil en gevaarlijk. Halfweg de afdaling kwam ik in het dorpje Molinaseca terecht; op het eerste terrasje dat ik tegenkwam zat een 73 jarige Duitse dame omringd door een aantal wandelaars. Haar kleren waren vuil, ze bloedde uit haar neus en haar arm deed pijn; ze had zich mistrapt op een vlak stuk in de afdaling... zo snel kan het dus gebeurd zijn. Later hoorde ik dat ze met de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht; de arm had dringende verzorging nodig. Rond 13:30 ben ik aangekomen in de Albergue Alea in Ponferrada; een klein en gezellig optrekje aan de rand van de grote stad. Ik slaap op een kamer van 4 (twee Australiërs en - jawel - een Belg). Het kan niet anders dan dat ik hier een gezellige avond ga hebben; ik kijk ernaar uit! O ja ... en de benen hebben deze trip vandaag moeiteloos doorstaan. Enkel de blaar op mijn linker grote teen is in omvang verdubbeld (ik had blijkbaar mijn schoenen verkeerd geknoopt ... lomperik!) maar daar kan ik perfect mee verder. Ik kan Compostella bijna ruiken ... 🙂
Ik heb vanacht alweer bij de varkens geslapen; een stal (weliswaar een propere stal) van 10 stapelbedden en een varken of 4 die er een wedstrijd van aan het maken waren ... Ik weet niet wie gewonnen heeft ... Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en heb - gezien de omstandigheden - vrij goed geslapen. De mooie meiden rondom mij zagen er vanmorgen iets minder fris uit. Vandaag droog vertrokken maar ik was nog maar net de stad uit of het begon al te regenen. (Astorga is trouwens een wreed gezellig stadje, als je ooit in de buurt komt, moet je er zeker eens langsgaan). Dus poncho aan en de volgende 2 uren was mijn gezichtsveld alweer beperkt tot de 8 vierkante meter die ik voor mij kon zien. Een openbaring toen de regenkap er terug af mocht; ik waande mij even in de highlands van Schotland. Groen begroeide bergen, heerlijke vergezichten, dreigende wolken ... echt fantastisch! Man, wat was ik blij dat ik terug in de bergen zat: na elke afdaling weer een beklimming, na iedere beklimming een verrassing, na elke bocht een ander plaatje ... dit is wat ik wou, hier werd ik oprecht blij van! Helaas moest even later terug de poncho aan ... voor een klein buitje. Echt Schots weer ook nog! De laatste kilometers van vandaag waren oprecht zwaar; de onmogelijke keienpaadjes waren terug van weggeweest. Vreselijk voor mijn blessure die bijna helemaal genezen was! (Echt ongelofelijk trouwens, de pijn die ik de voorbije dagen voelde in mijn scheenbeen was bijna volledig weg; klimmen of dalen was geen probleem meer). Alleen met het keienpad was ik niet echt gelukkig. Maar niks aan te doen ... ik zal morgen wel voelen hoe ik deze dag verteerd heb. Rond 13:00 ben in aangekomen in Foncebadon; een dorpje dat bestaat uit een 20-tal huizen. De meeste gezinnen hebben hier een zaakje dat gerelateerd is aan de camino; een Albergue, een supermarktje, een bar, ... Dit dorpje leeft echt van de camino. In de winter moet je hier volgens mij niet zijn. La Posada Del Druida is een kleine Albergue. Ik denk dat er in totaal een 15-tal pelgrims kunnen slapen; ik slaap op een kamer van 8 en ik denk dat ik een rustige nacht tegemoet ga (want een goed gedacht is veel waard)
Het regende deze morgen in Triacastella en daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Of het iets met het weer te maken had weet ik niet maar de benen voelde zwaarder aan dan de voorbije dagen, de frisheid was er precies een beetje af. 
Onze Jean was deze morgen de eerste die de Albergue verliet, niet dat ik er niet goed geslapen heb of zo ... ik had gewoon goesting om de zon te zien opkomen op de top van de berg. O'Cebreiro (het dorpje vlakbij de top van de berg) is best gezellig; het lijkt wel een middeleeuws dorpje met smalle straatjes en huisjes met strooien daken. De zonsopgang was spectaculair (ik hoop dat de foto's een beetje een beeld geven van wat er te zien was). Nadien was het fijn wandelen in de bergen boven de wolken. Het zonnetje brandde heerlijk, de vergezichten waren fantastisch. Vandaag stond er een lange afdaling op het plan, dus heel veel moeite had ik er allemaal niet mee. 
Vanuit Villafranca del Bierzo kan je op 2 verschillende manieren richting O'Cobreiro. Een moeilijke ('El Duro' genoemd) en een gemakkelijke (die voor het grootste gedeelte langs een hoofdbaan loopt). El Duro is absoluut de mooiste route om te wandelen maar laat niet toe om veel kilometers op een dag te doen. Op aanraden van de eigenares van de Albergue Leo (en rekening houdend met de afstand die ik wilde afleggen) ben ik langs de grote baan gegaan. 
Alle aandacht naar mijn vrouwtje waarmee ik vandaag 20 jaar getrouwd ben. Zij is nog altijd - en zeker ook tijdens deze trip (!) - mijn steun en toeverlaat. Het feit dat ik deze trip mocht maken van haar en dat zij het gezin nu even alleen runt, zegt al genoeg ... ze is echt een topwijf! Dat ik er nu effe niet ben, ga ik achteraf goed maken. Als ik terug thuis ben, zal ik haar eens ferm in de watten leggen. 
Ik heb vanacht alweer bij de varkens geslapen; een stal (weliswaar een propere stal) van 10 stapelbedden en een varken of 4 die er een wedstrijd van aan het maken waren ... Ik weet niet wie gewonnen heeft ... Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en heb - gezien de omstandigheden - vrij goed geslapen. De mooie meiden rondom mij zagen er vanmorgen iets minder fris uit. 
