Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
08-06-2017
Zelfreflectie
Ik zat niet met grote levensvragen, ik had geen problemen waar ik niet uit geraakte en ik zat ook niet met mezelf in de knoop. Ik heb eigenlijk altijd al eens iets speciaals willen doen, iets dat anderen (of de meeste anderen) niet doen. Sommigen onder jullie herinneren zich ongetwijfeld nog de 'Poco Loco' ... een MTB tocht van de Middellandse Zee over de Pyreneeën naar de Atlantische Oceaan... Wel, ik heb er ooit over nagedacht...maar da's een ander verhaal! Uiteindelijk ben ik bij de Camino terecht gekomen. Het was dus in de eerste plaats een sportieve uitdaging; iets waarover ik het gevoel had dat het een ongelofelijk straffe prestatie zou zijn. Ook het principe 'back to basics' sprak me wel aan; effe alle luxe achter laten. Tijdens de aanloop naar deze uitdaging ben ik in panne gevallen met mijn rug en heb er veel te lang mee gesukkeld. Zowel fysiek als mentaal heb ik toen een serieuze knauw gekregen. Ik had het gevoel dat ik ineens een oud ventje geworden was. Simpele dingen als het gras afrijden, de afwas doen, of gewoon in de zetel zitten, waren ineens niet meer evident. Mijn eens zo sportieve lichaam blokkeerde volledig ter hoogte van de rug. Er zijn momenten geweest dat ik dacht dat het nooit meer goed ging komen. Toen is het lopen van de Camino een doel op zich geworden. Het ging voor mijn lijf de ultieme uitdaging zijn; als het dit aan kon, kon ik er terug op vertrouwen ... Alles heb ik eraan gedaan om me zo optimaal mogelijk voor te bereiden op deze trip; eerst ben ik beginnen zwemmen (om m'n rug terug in balans te krijgen), daarna heb ik me suf gefietst op de home-trainer (uren heb ik op die fiets gezeten om de rugspieren terug aan te sterken terwijl ik keek naar reportages over de Camino) en tot slot ben ik beginnen wandelen (van af en toe tot alle dagen).
Wat heeft de Camino me gebracht? In de eerste plaats heb ik natuurlijk terug vertrouwen gekregen in m'n fysieke kunnen. Wat mijn benen en mijn lijf gepresteerd hebben, is niet evident. Ik heb ook geleerd om ernaar te luisteren. Toen ik halverwege in panne dreigde te vallen met mijn scheenbeen, ben ik het bewust een beetje rustiger gaan aanpakken. En kijk ... het probleem is eigenlijk vanzelf weggegaan. Ik ben verdorie ongelofelijk fier op wat mijn kathedraal gepresteerd heeft! (sommigen onder jullie zullen het wellicht meer zien als een kerkje of een kappelletje) 🙂 In de tweede plaats zijn er toch wel een aantal dingen die je opsteekt van een dergelijke trip: De weg (de Camino) ligt er niet altijd even plat en recht bij (zoals wij het zouden willen) soms is hij hobbelig, steil, vuil of haast onbegaanbaar. Ook de omstandigheden variëren; het is niet altijd mooi weer en de temperatuur is zelden juist. Soms is het moeilijk (fysiek, emotioneel of mentaal) en dan heb je hulp nodig (de ene gaat op zoek naar een wandelstok, de andere vindt steun in bemoedigende woorden van vrienden of familie ... of beiden). Soms kan je het verkeerde pad opgaan of de weg even kwijt zijn ... maar wie een bepaald doel voor ogen heeft en over voldoende veerkracht/wilskracht beschikt, zal deze obstakels wel kunnen verdragen. Zij die geen echt doel voor ogen hebben (of niet weten waarheen), adviseer ik toch om op pad te gaan. De weg zal je brengen naar plaatsen waar keuzes gemaakt moeten worden; kies verstandig en volg het hart ... Uiteindelijk zullen ook zij geraken waar ze willen zijn. Het klinkt allemaal een beetje klef en blasé ... maar ik meen het wel. Tot slot heeft deze hele trip me nog maar eens duidelijk gemaakt hoe goed ik het eigenlijk wel heb! Een echte thuis, een warm nest, een schat van een vrouw en 2 fantastische dochters. Binnenkort kan ik terug slapen in echte lakens, me afdrogen met echte handdoeken, een eigen bed, een eigen badkamer... wat een luxe! Ik kan haast niet wachten om terug naar huis te gaan om er volle bak van te kunnen genieten.
Hiermee wil ik deze blog graag afsluiten, ik ga hem thuis met veel plezier nog eens herlezen. Het zal voor mij een mooie herinnering blijven aan een geweldig avontuur. Bedankt allemaal en tot ziens!
MISSION ACCOMPLISHED! Karaktertest goed doorstaan! Ikke blij 😊 ! Met deze gevleugelde woorden heb ik rond 14:30 mijn aankomst medegedeeld aan vrouw en kinderen.
Deze morgen was ik er klaar voor; na 41 dagen onderweg te zijn geweest, ging ik dit varkentje wel eens even wassen. Rond 06:00 ben ik vertrokken in Arzua; het was nog een beetje donker toen ik het stadje verliet. Er was geen wolkje aan de hemel te bespeuren, het was rustig op de baan en de wind zat goed. Tijdens het eerste deel van de wandeling ben ik vooral door de velden gelopen en af en toe kwam ik wat eucalyptusbomen tegen. Rond half elf werd ik aangesproken door een Ier; hij is zowaar zijn hele levensverhaal beginnen te vertellen. Op het moment dat ik hem moest laten gaan (hij wandelde iets sneller dan ik en ik had al flink mijn best gedaan om hem te volgen) wist ik totaal niet waar ik zat, ik had geen idee hoeveel km ik nog moest doen. Toen ik een beetje later op een wegwijzer zag staan dat het nog maar 13 km was, kon ik het bijna niet geloven. Dat gesprekje met mijn Ierse wandelmaat had blijkbaar meer dan 10 km geduurd. Het heeft mij vleugels gegeven; alhoewel ik het mij had voorgenomen ben ik niet gestopt om te eten, ik ben gewoon blijven doorgaan. Het binnenwandelen van Compostella duurde nog eindeloos lang maar rond half 3 was het zover ... ik was er; ik stond voor de kathedraal van Compostella. Ik heb me effe aan de kant gezet om het te laten bezinken ... wat een gevoel! Met volharding en doorzettingsvermogen had ik dit toch maar effe netjes afgelapt. Na een uurtje aan de kant gezeten te hebben, ben ik gaan aanschuiven voor mijn getuigschrift (de Compostella) bij de toeristische dienst. Dat heeft meer dan 2 uren geduurd ... maar ik had het er voor over. Daarna ben ik op zoek gegaan naar mijn hotelletje; het vrouwtje had een kamer gereserveerd voor de laatste 2 nachten ... En daar zit ik nu een verslag te schrijven....
Bij deze wil ik iedereen die mij heeft aangemoedigd nog eens ongelofelijk bedanken; jullie hebben geen idee wat voor een positief effect het op mij heeft gehad. Zonder jullie was het wellicht niet gelukt... (ik denk dat er net een vliegje in mijn ogen is gevlogen 😪😏😉). Ik zit momenteel op een wolk en ik ga er zo lang mogelijk van genieten.
Voila, vandaag heb ik de beentjes nog eens getest voor de grote finale van morgen; op woensdag 7 juni probeer ik Santiago de Compostella te bereiken. De benen voelen goed en de mindset is OK; het ziet er goed uit ... Het was gisteren plezant in Palas del Rei. Tot ongeveer 22:00 pintjes gepakt en tapas gegeten met mijn nieuwe vriendjes in een plaatselijke kroeg; super gezellig! Deze morgen om kwart na zes alleen vertrokken (ik wandel nog altijd het liefst alleen); het was droog en fris en dus ideaal wandelweer. Gisterenavond en vanacht heeft het nog geregend dus de planten en bomen zagen er vandaag allemaal groen en fris gewassen uit. Tijdens de wandeling ben ik ook de eerste eucalyptusbomen tegengekomen; ongelofelijk van hoever je die al kan ruiken. Morgen wandel ik zowaar door een eucalyptuswoud; ik kijk ernaar uit. Het landschap is ondertussen wat vlakker geworden en doet af en toe denken aan de Vlaamse Ardennen (echt mooi). Vandaag ben ik ook veel meer pelgrims tegengekomen dan de dagen ervoor; volgens mij vooral Spanjaarden die de laatste 100 km komen wandelen om een certificaat te bekomen. Mij om het even, morgen wandel ik de laatste 39 km naar Compostella. Het ziet ernaar uit dat de zon mij zal begeleiden; er is 25 graden voorspeld. Vermits ik meer dan de helft van de route door bossen zal lopen, heb ik er geen schrik van. In een hotelletje in Compostella heb ik voor 2 nachten een kamertje gereserveerd. Dat wil zeggen dat ik deze nacht afscheid zal moeten nemen van de grote slaapzalen vol knorrende varkens, de bedampte kleine douches en de toiletten zonder WC-bril. Ik weet nu al dat ik het NIET ga missen ... 🙂
Zodra ik het mistige Portomarin achter me had gelaten, dook de wandelweg meteen een groot donker bos in; redelijk spooky rond 6:30 's morgens. De mist is nog even blijven hangen maar tegen 08:00 kleurde de hemel blauw en scheen het zonnetje eindelijk weer volle bak. Het bleef nog wel een beetjes fris aanvoelen dus prima wandelweer. Het was opnieuw stappen in een supermooi heuvelachtig landschap met onnoemelijk kleine dorpjes; een paar oude stenen huisjes met een kapelletje en je hebt hier een volwaardig dorp. Het enige wat je in zo'n dorp op je weg tegenkomt, zijn koeienvlaaien. Ik weet ondertussen als geen ander hoe een strontbaan eruit ziet. Om half elf heb ik een eerste keer gepauzeerd op een terrasje om er een colaatje te drinken. Lang heeft dat niet geduurd want ik ben bijna onmiddellijk weer vertrokken omdat ik een heel goed gevoel bij het wandelen had vandaag, alles liep vlot. Ik logeer vandaag in Albergue San Marcos; een supermodern en clean etablissement. Volgens mij is het nog niet zo oud; binnen en buiten ziet het er allemaal als nieuw uit. Ik ben er alweer een paar bekenden tegen het lijf gelopen en deze middag zijn we gezellig samen gaan eten. Vreemd ... maar ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat ik dit binnenkort ga missen. Momenteel denk ik eraan de laatste twee etappes in 1 dag te lopen (een 42 km in totaal). Op deze manier heb ik een hele dag om Compostella op mijn gemak te verkennen. Fysiek zou het in ieder geval moeten kunnen. Dat zou kunnen betekenen dat ik morgen mijn laatste genietbare wandeling afwerk. Morgen ga ik richting Arzua. De afstand van de wandeling is nog wat onduidelijk; in sommige boekjes spreken ze over 25 km, in andere over 28 km. We zien wel, als het maar niet regent 🙂
MISSION ACCOMPLISHED! Karaktertest goed doorstaan! Ikke blij 😊 !
Zodra ik het mistige Portomarin achter me had gelaten, dook de wandelweg meteen een groot donker bos in; redelijk spooky rond 6:30 's morgens. De mist is nog even blijven hangen maar tegen 08:00 kleurde de hemel blauw en scheen het zonnetje eindelijk weer volle bak. Het bleef nog wel een beetjes fris aanvoelen dus prima wandelweer. 
