Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
21-05-2017
Boadilla del Camino - Carrion de los Condes (24.6 km)
Ik ben vanmorgen bij het ochtendkrieken van de dag (06:15) vertrokken naar Carrion de los Condes. Mijn scheenbeen deed nog fameus pijn, op de gevoelige plaats is deze nacht een blauwe plek verschenen. Ik was nog maar net aan het stappen toen ik midden op het wandelpad een gewonde zwaluw tegen kwam. Vreemd dat iedereen deze is gepasseerd zonder erop te trappen. Ik heb hem vastgepakt en op een veilige plek gezet en (geloof het of niet) toen is de pijn van mijn scheenbeen verdwenen. Waarschijnlijk heeft de Ibuprofen van deze morgen er ook wel mee te maken. Het pad lag voor het grootste gedeelte langs een rechte drukke provinciebaan maar deze keer kon het me niet deren; ik had de goede vibes te pakken. Voor en achter me een polonaise van pelgrims, de ene al wat frisser dan de andere. Onderweg kwam ik een Italiaanse dame tegen die zowaar een hele stereoketen meezeulde in haar rugzak; ik heb haar Lady Jukebox gedoopt. Wat bezielt zo'n mens toch om de hele horde pelgrims lastig te vallen met Italiaanse klassiekers?! Ik heb geen plaatje aangevraagd, ik wist trouwens niet waar ik de centjes moest deponeren. Een beetje later kwam ik Super Siegfried tegen; een Duitser die vertrokken is in zijn thuisland en het na 2 maanden een beetje beu is; hij wil zo snel mogelijk naar huis. Dat is ook aan zijn tempo te zien; als een geoliede Duitse machine raast hij alle wandelaars voorbij. Die zien we wellicht nooit meer terug. Ook de Portugees Alberto ben ik nog tegengekomen. Alberto is een stille jongen en een prima kerel. Ik heb gisteren met hem nog een pintje gepakt op een terras. Net voor 12:00 ben ik aangekomen op de plaats van bestemming. Geen Albergue voor mij vanavond; ik heb mezelf eens iets gegund; ik slaap vanavond in een hostal in het centrum van de stad in een klein kamertje voor mij alleen! Het kamertje is ocharme 8 vierkante meter groot maar is voorzien van alle luxe: een bed met echte lakens (geen slaapzak nodig dus!), een toiletje (mijn eigen privé-pot!), een douche (heel de tijd warm water!) en een wasbakje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eerste half uur in deze kamer niets anders heb gedaan dan gelachen; Ik vind het echt heerlijk! Morgen is het back to reality; Mijn slaapplaats is gereserveerd dus ik moet mij niet haasten.
Ik ben blij om samen met jullie te lezen dat Jan al weer een flink stuk verder is geraakt na twee flinke etappes. Juan El Monstrou del Camino, indrukwekkend hoe hij de kilometers bij elkaar raapt. Het is eveneens fijn om te lezen dat het eten ook dik in orde was. Dan ben ik gerust dat hij al twee dagen lekker gegeten heeft want ook in Burgos hadden we goed gekozen. Een lokaal restaurantje vol met "locals", de pintxos waren er heerlijk. Begrijpelijk ging Jan na een relatief late maaltijd slapen. Dries en ik hebben nog heel even de horeca in Burgos gesteund maar lagen tegen net iets voor 12 uur in bed. Dat is niet te zot denk ik dan en hopelijk hebben we onze kamergenoten niet te veel gestoord bij onze latere intrede. We hebben Jan 's avonds en 's morgens nog overladen met knuffels en enkele zaken die misschien van pas kunnen komen: zakmes, een goei zalfke voor de voetjes, ontsmettingsmiddel, ... én mijn Christoffel "Kom goed thuis". Voor mij heeft hij zijn ding gedaan en dat zal voor Jan niet anders zijn.
Dries en ik zijn vanmorgen vroeg al gearriveerd in Zaventem. Bijna liep het deze morgen nog mis wegens verkeerde terminal. Het was op het randje maar we haalden onze vlucht. Onze lieve vrouwtjes stonden ons op te wachten en het was een fijn weerzien.
Vandaag sluit ik dit hoofdstuk af en word ik, net als jullie, een trouwe lezer van het blog in plaats van een mede-auteur.
Ik heb een heerlijk pelgrimsdiner gegeten in de Albergue; een complete groentenschotel met vis als voorgerecht, een megapan paella met een 1/2 fles wijn en een ijsje als dessert. Het was z'n 9 euro absoluut waard. Ze hadden me te slapen gelegd op een kamer van 8. Boven mij sliep Duke David (een oude geciviliseerde Engelsman waarvan ik weet dat hij kan ronken als de beste). Hij ging met z'n kleren aan slapen want z'n slaapzak was flink nat geworden tijdens de laatste regendag. Vreemd dat hij in het midden van de nacht toch in z'n onderbroek voor mijn bed stond te dansen. Enfin ... Ik heb het mij niet aangetrokken, ik heb mij omgedraaid en netjes verder geslapen. Deze morgen ben ik rond 06:00 vertrokken; het was koud buiten want het had gevroren (!). Na een aantal kilometers wandelen, kreeg ik last van een spier naast m'n rechter scheenbeen. Verdomme toch, nu was ik net af van de pijn van m'n blaren, nu dit weer! ' T was de bedoeling door de pijn heen te bijten, maar dat werd me toch teveel. Na een Ibobrufen ging het een pak beter. Het eerste deel van de wandeling liep over een bergflank naar een bomendreef ... mooi! Daarna kwam ik weer in de graanschuur van Spanje.... Je moet ervan houden denk ik dan. Rond 12:30 ben ik aangekomen in de Albergue en El camino. Een ok optrekje met een gezellige bar. Ondertussen al een pintje gedronken met Alberto en Ian, ook 2 einzelgängers. Straks weer dezelfde routine als altijd; hapje eten en vroeg slapen. Morgen moeten we op tijd op om vroeg te kunnen vertrekken, er liggen 26 km voor me klaar en vooraf was er nergens een slaapplaats te reserveren. Hier melden zich nu (16:00) nog steeds grote groepen pelgrims aan voor een overnachting; ze worden allemaal WANDELEN gestuurd ... geen plaats meer. Hopelijk geraak ik nooit in die situatie. Afwachten wat het morgen gaat geven ...
Ik heb deze nacht niet te best geslapen; ik heb het 12 uur zien worden, 2 uur , 4 uur, 6 uur ... en toen ben ik opgestaan. Dries is om 07:00 mee gaan ontbijten, Gunter lag nog te slapen. Het smaakte me eigenlijk niet (het zal de 'nu-moet-ik-het-alleen-gaan-doen' stress geweest zijn). Om 07:20 hebben we Gunter wakker gemaakt, we hebben met z'n allen nog eens goed geknuffeld en toen ben ik vertrokken.
Dries en Gunter gingen vandaag Burgos verder verkennen om later op de dag met de bus naar Madrid te rijden, morgen vliegen zij van Madrid naar Brussel.
Het was aanvankelijk de bedoeling om 20 km te stappen, maar halverwege voelde ik al dat er meer in zat. Het was een frisse maar mooie dag. Toen ik in Burgos vertrok, gaf de thermometer 3 graden Celsius aan: jas aan, muts op, zonnebril op en stappen maar. Het eerste deel van de wandeling viel een beetje tegen; het duurde lang voordat je de stad uit was en daarna was het een hele tijd stappen langs de autostrade; niet echt gezellig. Kort na de middag ben ik op een plateau terecht gekomen met eindeloos verre graanvelden en 1 wandelpaadje ... Geen bomen, geen struiken, niks ... alleen graanvelden, een wandelpaadje en ikke. Mmmm ... echt vrolijk werd ik er niet van. Maar hej, ik was gewaarschuwd; het stuk tussen Burgos en Leon is een saai stuk. Een reden temeer om er snel korte metten mee te maken; ik heb uiteindelijk 30,5 km gewandeld. Ik ben in Hontanas in een leuke Albergue terecht gekomen (Juan de Yepes); deze avond ga ik hier voor de pelgrimsmaaltijd want er staat paella op het menu. En daarna vroeg in het bedje; morgen wacht een wandeling van 28,5 km ... Ik kijk ernaar uit.
Op mijn laatste dag heb ik me dan toch laten overhalen om iets te bloggen. Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken om ons parcours te volgen en voor de vele bemoedigende woorden.
Het was voor mij een hele bijzondere ervaring met persoonlijke diepgang en ontmoetingen die ik meeneem voor de rest van mijn leven.
De eerste 10 dagen in Frankrijk hebben we genoten van prachtige panorama's en goed gelachen. Daarna op de 'echte' camino was het even aanpassen aan de drukte maar de ontmoetingen met de vele mensen zijn toch wel speciaal en een echte meerwaarde. Ook hier hebben we genoten van de natuur, de uitzichten en elkaars gezelschap.
Mijn wandeldagen zitten erop na ongeveer 500km. Nu in Burgos noch waardig afsluiten (met grote pinten dus) en dan terug naar het vrouwke en de kinders.
Ik wil de camino aanraden aan iedereen die eens iets speciaal wil doen of vastzit met iets. De eerste STAP is altijd de moeilijkste....
Wat een pokkedag! Vanmorgen om 8:30 vertrokken met donder en bliksem. Amper 7 graden Celsius, striemende regen en wind ... het hield niet op. Het duurde niet lang of er stond water in m'n wandelschoenen. Heel de tijd hebben we langs provinciale banen gelopen waar amper plaats is voor wandelaars. Het was ocharme een wandeling van 20 km maar ik heb er serieus mijn pere mee gezien. Aangekomen in Burgos hebben we ons genesteld in een Hostel; warme douche, propere bedjes ... een mens heeft niet veel nodig om instant gelukkig te worden. Onze laatste gezamenlijke wandeldag op deze camino is niet geworden wat we ervan verwacht hadden, maar dat hebben we in Burgos ruimschoots goed gemaakt. Een gezellige pint gedronken met wat tapas, wat gezeverd, veel gelachen ... . Dadelijk gaan we samen nog eens eten en dan kruip ik alweer vroeg in mijne nest. Wat mijn wandelmaten gaat doen weet ik niet maar ik vermoed dat zij nog een feestje gaan bouwen. Het was reuzegezellig om dit eerste deel van de camino met deze kanjers te wandelen; ik ga ze missen.
De gezamenlijke wandeling van vandaag viel in het water. Letterlijk dan. We zijn vertrokken in een stevige plensbui en die heeft wel even geduurd. Door het slechte weer hebben we ook gekozen om op het laatst de oorspronkelijke camino te volgen en niet de attractievere versie te nemen. Het werd snel duidelijk waarom er een alternatief is gekomen. De laatste 10 kilometer was saai, recht door de industrie van Burgos. Ik dacht dat ik de vorige nacht niet goed had geslapen maar "slecht geslapen" heeft vanaf nu een nieuwe definitie gekregen. Ik heb geen oog dicht gedaan. Af en toe wat gesoesd zoals ze in Beerse zeggen. Aan het diner kan het niet gelegen hebben. Het obligatoire pelgrimsmenu was deze keer wel in orde. Een dikke pompoensoep en verse paëlla als hoofdgerecht. Zelfs den Hollander die mee aan ons tafel zat was een fijne kerel. Ook voor Pim is Burgos het eindstation. We zijn rond één uur gearriveerd in ons hostel, geen Albergue deze keer. In praktijk niet echt grote verschillen, met 6 op een kamer maar wel met beddengoed. We hebben een wasje op gezet en trekken daarna de stad in. Hopelijk om iets te eten want we hebben nog geen middagmaal gehad en den deze heeft honger.
Vandaag om 06:25 was ik alweer alleen op pad (morgen wandelen we nog eens met z'n drieën om onze laatste gezamenlijke wandeldag op deze camino te vieren). En ik heb het toch weer even moeilijk gehad; alleen verder moeten vanaf Burgos .... vreemd dat ik dit niet kan loslaten. Soms daagt het me uit, soms schrikt het me af. Het wrong vanmorgen dus weer een beetje in 't kopje. Tegen de middag was alles opgeklaard en kon ik weer genieten van het wandelen. Ik ben Dries op mijn pad tegengekomen, we hebben samen verder gewandeld en hebben een fijn gesprek gehad. Het was een mooie dag; er was regen en storm voorspeld maar uiteindelijk zijn we droog in Ages geraakt. Een piepklein dorpje met 2 albergues en een paar restaurantjes. De albergues waren alweer volgeboekt; sommige wandelaars moesten na een trip van 27 km noodgedwongen verder om een slaapplaats te zoeken. Ik ben blij dat ik gisteren gebeld heb om te reserveren. We slapen vanavond met 8 op een kleine schuine zolderkamer. De eigenaar van de Casa Rocha was zo verlegen dat hij ons daar te slapen moet leggen dat we zelf mogen kiezen wat deze slaapplaats ons waard is. We hebben een semi-warme douche genomen en liggen droog vannacht; we hebben hem 15 euro gegeven (5 euro per persoon).
Moe maar voldoen, een stevige wandeling met op het einde pittoreske dorpje Ages als kers op de taart. Het verschil in accomodatie met de voorbije dagen is echter enorm. Gisteren konden we nog onze zwembroek aantrekken maar vandaag is er geen enkel plaatsje op de slaapzolder waar je kan rechtstaan. De extra vierkante meters die we gisteren kregen moeten we vandaag al terug inboeten. Het dorpje is zo overboekt dat Jan gisteren geen van zijn opties kon vast leggen. Ondanks het feit dat Jan al dagen de top-albergues aan elkaar rijgt heb ik gisteren slecht geslapen. Ik lag met Dries aan de deur van het sanitair waar de ganse derde verdieping naar toe moest. Het ontbijt maakte veel goed maar het avondeten veel wat tegen. Op mijn verzoek aten we in de albergue zelf maar in tegenstelling tot andere keren zaten we niet als pelgrims aan een grote tafel maar was het meer restaurantstijl. Suntje.
Morgen de laatste wandeling die we ook samen gaan wandelen. Het blijft een beetje een vreemd idee om Jan alleen te moeten zien verder gaan in Burgos maar ik heb nog geen seconde getwijfeld over mijn beslissing. Ik heb trouwens de indruk dat Jan ondertussen helemaal klaar is voor Compostela (als hij daar al stopt). Natuurlijk ga ik in de toekomst altijd moeten onderdoen aan de toog wat pelgrimsverhalen betreft maar dat gun ik Jan van harte.
Vandaag hebben ze alle duiven apart losgelaten om uiteindelijk toch weer samen in hetzefde, maar toch andere, nest te landen. We vonden het allemaal een goed idee om apart te wandelen. Naar mijn gevoel had het niet meteen met mijn beslissing te maken. We hebben allemaal ons eigen ritme en tempo en het voelde fijn om een keer helemaal je eigen ding te doen. Ik vertrok als laatste (wie had dat gedacht?) na wat medische verzorging van mijn blaren. Na een kort motivatiegesprek met mijn voeten was ik rond 8u00 aan het stappen. Ik heb echt mijn tijd genomen, leuke gesprekken gehad en best weinig moeite gehad met de trip van vandaag. De etappe van vandaag liep veel langs de expresweg. Dat blijft altijd wat jammer. Morgen opnieuw een klepper van tegen de 30 kilometers met redelijk wat klimmen. Gelukkig heeft een vriendelijke Nederlander wat geholpen bij de verzorging van mijn bleinen. Dank u Louis. Ik heb ook van mijn kant mogen ervaren dat we best wat lezers hebben van de blog. Mijn beslissing om nu zaterdag mijn camino af te ronden was voor velen een aanleiding om een begrijpend berichtje te sturen. Bedankt daarvoor.
De dip heeft gisteren nog wat aangesleept. Een laat telefoontje met vrouw en kinderen heeft me gelukkig weer wat moed gegeven. Echt lekker zat ik nog niet in mijn vel en dus ben ik vroeg gaan slapen; ik had geen zin in pinten pakken. Vanmorgen ben ik in alle vroegte opgestaan en vertrokken ... in m'n eentje (want ik moet het toch leren eh). De nachtrust en het vroege vertrek hebben me deugd gedaan. Het voelde alsof de opkomende zon gezorgd heeft voor de energie die ontbrak. Het was weer heerlijk wandelen het door een prachtig glooiend landschap, het was een prima weertje ... wat wil je nog meer? Op m'n eigen tempo heb ik deze dagtocht aangevat, halfweg kwam ik Dries tegen en zijn we samen verder gegaan. Ik heb een en ander kunnen overpeinsen en ondertussen kan ik eigenlijk niet meer wachten om alleen verder te gaan (zonder dat ik hierbij afbreuk wil doen aan mijn maten Dries en Gunter) . Normaal gezien ging ik een rustdag pakken in Burgos, maar die ga ik skippen. Na Burgos komt er een zwaar en saai stuk maar ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben. Vandaag heb ik alle zeilen bijgezet en zit ik op ramkoers naar Compostela. Dankuwel aan de familie, vrienden en collega's die mij bemoedigende berichten hebben gestuurd; ze hebben echt geholpen!
Stommerik! Op één van de warmere dagen van de camino vergeet den deze zijn pet in de albergue. Hoe loemp kunde zen? Gelukkig heb ik zonet een nieuwe kunnen kopen in Santo Domingo.
De wandeling was vandaag een stuk aangenamer. Zowel voor de ogen als voor de beentjes. Opnieuw tussen de glooiende velden en slechts 22 km. Jammer dat de voeten niet echt in vorm waren door toedoen van de bleinen. Ik was samen met Jan gestart maar door dat ik mijn tempo wat moest afstellen op de blaren hebben we het laatste gedeelte apart gelopen. We hebben in de voormiddag en namiddag (met een pintje op een terras) wat gesproken over mijn beslissing om zaterdag in Burgos terug naar België te gaan. Ik besef dat het niet eenvoudig uit te leggen is. Een tijdje geleden zou het een stuk gemakkelijker geweest zijn. Na dag 4 omdat het fysiek redelijk zwaar was en na dag 8 omdat ik heimwee had. De reden om af re ronden is echter op dit moment volledig anders. Ik heb het gevoel dat de camino magie bij mij zijn ding heeft gedaan. Het was een geweldige ervarig maar, dit in tegenstelling tot Jan, ik ben niet meer benieuwd wat volgende week brengt. De camino heeft nu al gebracht wat ik er van verwacht had.
De camino wandelen was een droom van Jan. Ik heb nooit deze droom gedeeld maar toen we er bijna twee jaar geleden over spraken had in het gevoel dat het iets voor mij kon zijn. Ik had toen wel wat nood aan wat Gunter-time. Ons vader in het ziekenhuis en toch best wel wat zorgen op het werk. Voor het maken van de tocht zijn er ondertussen veel dingen gewijzigd. Ons vader is jammer genoeg overleden maar op het werk zijn er momenteel alleen maar spannende uitdagingen. Ik heb over beide veel kunnen nadenken en daar alleen voor was het het waard om de camino te wandelen. Een collega stuurde voor mijn vertrek: "ik hoop dat je vindt wat je zoekt" en dat is inderdaad gebeurt. En het bleek dat het op zich niet zolang zoeken was. Ik heb al gemerkt dat het op het thuisfront mijn beslissing overkomt als opgeven. Dat ik er nog veel spijt van ga hebben als ik niet verder wandel. Ik ben redelijk overtuigd dat dit niet het geval gaat zijn. Ook het woordje opgeven geeft me een vieze nasmaak. Als ik zaterdag op het vliegtuig stap heb ik 21 dagen onderbroken gestapt. In totaal iets meer dan 500 km. Ik zie het weinige in mijn vriendenkring op dit moment nadoen. Dus fysiek opgeven? Ik dacht het niet. Op de camino wordt gezegd: "Als je de eerste 7 dagen overleeft dan kan je de camino uit stappen en ik denk dat hier wel een zekere waarheid in zit. Mentaal opgeven? Dat is dubbel. Ik weet dat ik niet naar huis ga alleen maar omdat ik mijn supergezinnetje mis. Maar de keuze blijft wel een emotionele. Daar valt niets op af te dingen. Ik heb mijn camino-beleving gehad. Een grote Hollander zei ergens in het begin: "Ieder maakt en doet zijn eigen camino" en een Amerikaanse jonge kerel zei overlaatst iets gelijkaardig: "There is no wrong way to do the camino". Ik trek me op aan deze filosofische woorden en laat het opgave gevoel van de thuisblijvers aan mij voorbij gaan. Het blijft natuurlijk lullig om Jan alleen verder te laten gaan. Maar mijn geweten wordt gesust door het feit dat zonder mij Jan nu achter zijn bureau op de Metallo zat. Ik ben toch in zekere zin een katalysator geweest om de tocht nú aan te vatten en daar ben ik best trots op. Ik ben er gerust in dat Jan tot in Compostela zal stappen. Dat zijn nu eenmaal de dingen die de Jan doet. En ik ben er ook 100% zeker van dat hij van dit "tweede" gedeelte gaat genieten. We hebben ondertussen redelijk wat bekende gezichten rond ons. En één ding is zeker, als je het nu wil of niet, "You never walk alone" op de camino.
Deze morgen heb ik Gunter zijn blaar verzorgd zodat we samen konden vertrekken. Dries was toen al een paar uurtjes op pad. Rond 08:15 hebben we Najera achter ons gelaten. Niet veel later vertelde Gunter me dat hij volgend weekend met Dries naar huis gaat. Het zat er al een aantal dagen aan te komen en eigenlijk wist ik het al en ik wist ook dat dit kon gebeuren, maar toch kwam dit nieuws effe binnen. Ik was er niet goed van; mijn eerste moeilijke momentje op deze camino. Ik moet vanaf zaterdag dus alleen verder naar Compostella. Hoe ik dat ga doen, weet ik nog niet. Van aard ben ik niet echt sociaal, eerder timide... Ach we zullen wel zien, deel II van de camino dient zich aan ... het zal anders zijn. Het landschap zag er terug wat mooier uit vandaag, het weer was perfect, maar de wandeling was moeilijk. Ik heb een tijdje alleen gestapt, na bijna 20 dagen zou deze afstand geen probleem mogen zijn, maar de benen voelde zwaar, en de blaar op mijn linker kleine teen deed ook al heel de tijd moeilijk maar ... ik ben er geraakt. De Casa de la Cofradia del Santo is een mega-Albergue met wel meer dan 200 slaapplaatsen. We slapen met 16 op een slaapzaal; ik kijk niet echt uit naar volgende nacht.
Een speciale dank aan mijn lief vrouwtje voor de bemoedigende SMSjes van vandaag; ik had het nodig!
Ik heb een heerlijk pelgrimsdiner gegeten in de Albergue; een complete groentenschotel met vis als voorgerecht, een megapan paella met een 1/2 fles wijn en een ijsje als dessert. Het was z'n 9 euro absoluut waard. Ze hadden me te slapen gelegd op een kamer van 8. Boven mij sliep Duke David (een oude geciviliseerde Engelsman waarvan ik weet dat hij kan ronken als de beste). Hij ging met z'n kleren aan slapen want z'n slaapzak was flink nat geworden tijdens de laatste regendag. Vreemd dat hij in het midden van de nacht toch in z'n onderbroek voor mijn bed stond te dansen. Enfin ... Ik heb het mij niet aangetrokken, ik heb mij omgedraaid en netjes verder geslapen. Deze morgen ben ik rond 06:00 vertrokken; het was koud buiten want het had gevroren (!). Na een aantal kilometers wandelen, kreeg ik last van een spier naast m'n rechter scheenbeen. Verdomme toch, nu was ik net af van de pijn van m'n blaren, nu dit weer! ' T was de bedoeling door de pijn heen te bijten, maar dat werd me toch teveel. Na een Ibobrufen ging het een pak beter. Het eerste deel van de wandeling liep over een bergflank naar een bomendreef ... mooi! Daarna kwam ik weer in de graanschuur van Spanje.... Je moet ervan houden denk ik dan. Rond 12:30 ben ik aangekomen in de Albergue en El camino. Een ok optrekje met een gezellige bar. Ondertussen al een pintje gedronken met Alberto en Ian, ook 2 einzelgängers. Straks weer dezelfde routine als altijd; hapje eten en vroeg slapen. Morgen moeten we op tijd op om vroeg te kunnen vertrekken, er liggen 26 km voor me klaar en vooraf was er nergens een slaapplaats te reserveren. Hier melden zich nu (16:00) nog steeds grote groepen pelgrims aan voor een overnachting; ze worden allemaal WANDELEN gestuurd ... geen plaats meer. Hopelijk geraak ik nooit in die situatie. Afwachten wat het morgen gaat geven ...
F=8 - M=8
De dip heeft gisteren nog wat aangesleept. Een laat telefoontje met vrouw en kinderen heeft me gelukkig weer wat moed gegeven. Echt lekker zat ik nog niet in mijn vel en dus ben ik vroeg gaan slapen; ik had geen zin in pinten pakken. Vanmorgen ben ik in alle vroegte opgestaan en vertrokken ... in m'n eentje (want ik moet het toch leren eh). De nachtrust en het vroege vertrek hebben me deugd gedaan. Het voelde alsof de opkomende zon gezorgd heeft voor de energie die ontbrak. Het was weer heerlijk wandelen het door een prachtig glooiend landschap, het was een prima weertje ... wat wil je nog meer? Op m'n eigen tempo heb ik deze dagtocht aangevat, halfweg kwam ik Dries tegen en zijn we samen verder gegaan. Ik heb een en ander kunnen overpeinsen en ondertussen kan ik eigenlijk niet meer wachten om alleen verder te gaan (zonder dat ik hierbij afbreuk wil doen aan mijn maten Dries en Gunter) . Normaal gezien ging ik een rustdag pakken in Burgos, maar die ga ik skippen. Na Burgos komt er een zwaar en saai stuk maar ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben. Vandaag heb ik alle zeilen bijgezet en zit ik op ramkoers naar Compostela. 
Deze morgen heb ik Gunter zijn blaar verzorgd zodat we samen konden vertrekken. Dries was toen al een paar uurtjes op pad. Rond 08:15 hebben we Najera achter ons gelaten. Niet veel later vertelde Gunter me dat hij volgend weekend met Dries naar huis gaat. Het zat er al een aantal dagen aan te komen en eigenlijk wist ik het al en ik wist ook dat dit kon gebeuren, maar toch kwam dit nieuws effe binnen. Ik was er niet goed van; mijn eerste moeilijke momentje op deze camino. Ik moet vanaf zaterdag dus alleen verder naar Compostella. Hoe ik dat ga doen, weet ik nog niet. Van aard ben ik niet echt sociaal, eerder timide... Ach we zullen wel zien, deel II van de camino dient zich aan ... het zal anders zijn. 
