Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
19-05-2017
Burgos - Hontanas (30,5 km)
Ik heb deze nacht niet te best geslapen; ik heb het 12 uur zien worden, 2 uur , 4 uur, 6 uur ... en toen ben ik opgestaan. Dries is om 07:00 mee gaan ontbijten, Gunter lag nog te slapen. Het smaakte me eigenlijk niet (het zal de 'nu-moet-ik-het-alleen-gaan-doen' stress geweest zijn). Om 07:20 hebben we Gunter wakker gemaakt, we hebben met z'n allen nog eens goed geknuffeld en toen ben ik vertrokken.
Dries en Gunter gingen vandaag Burgos verder verkennen om later op de dag met de bus naar Madrid te rijden, morgen vliegen zij van Madrid naar Brussel.
Het was aanvankelijk de bedoeling om 20 km te stappen, maar halverwege voelde ik al dat er meer in zat. Het was een frisse maar mooie dag. Toen ik in Burgos vertrok, gaf de thermometer 3 graden Celsius aan: jas aan, muts op, zonnebril op en stappen maar. Het eerste deel van de wandeling viel een beetje tegen; het duurde lang voordat je de stad uit was en daarna was het een hele tijd stappen langs de autostrade; niet echt gezellig. Kort na de middag ben ik op een plateau terecht gekomen met eindeloos verre graanvelden en 1 wandelpaadje ... Geen bomen, geen struiken, niks ... alleen graanvelden, een wandelpaadje en ikke. Mmmm ... echt vrolijk werd ik er niet van. Maar hej, ik was gewaarschuwd; het stuk tussen Burgos en Leon is een saai stuk. Een reden temeer om er snel korte metten mee te maken; ik heb uiteindelijk 30,5 km gewandeld. Ik ben in Hontanas in een leuke Albergue terecht gekomen (Juan de Yepes); deze avond ga ik hier voor de pelgrimsmaaltijd want er staat paella op het menu. En daarna vroeg in het bedje; morgen wacht een wandeling van 28,5 km ... Ik kijk ernaar uit.
Op mijn laatste dag heb ik me dan toch laten overhalen om iets te bloggen. Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken om ons parcours te volgen en voor de vele bemoedigende woorden.
Het was voor mij een hele bijzondere ervaring met persoonlijke diepgang en ontmoetingen die ik meeneem voor de rest van mijn leven.
De eerste 10 dagen in Frankrijk hebben we genoten van prachtige panorama's en goed gelachen. Daarna op de 'echte' camino was het even aanpassen aan de drukte maar de ontmoetingen met de vele mensen zijn toch wel speciaal en een echte meerwaarde. Ook hier hebben we genoten van de natuur, de uitzichten en elkaars gezelschap.
Mijn wandeldagen zitten erop na ongeveer 500km. Nu in Burgos noch waardig afsluiten (met grote pinten dus) en dan terug naar het vrouwke en de kinders.
Ik wil de camino aanraden aan iedereen die eens iets speciaal wil doen of vastzit met iets. De eerste STAP is altijd de moeilijkste....
Wat een pokkedag! Vanmorgen om 8:30 vertrokken met donder en bliksem. Amper 7 graden Celsius, striemende regen en wind ... het hield niet op. Het duurde niet lang of er stond water in m'n wandelschoenen. Heel de tijd hebben we langs provinciale banen gelopen waar amper plaats is voor wandelaars. Het was ocharme een wandeling van 20 km maar ik heb er serieus mijn pere mee gezien. Aangekomen in Burgos hebben we ons genesteld in een Hostel; warme douche, propere bedjes ... een mens heeft niet veel nodig om instant gelukkig te worden. Onze laatste gezamenlijke wandeldag op deze camino is niet geworden wat we ervan verwacht hadden, maar dat hebben we in Burgos ruimschoots goed gemaakt. Een gezellige pint gedronken met wat tapas, wat gezeverd, veel gelachen ... . Dadelijk gaan we samen nog eens eten en dan kruip ik alweer vroeg in mijne nest. Wat mijn wandelmaten gaat doen weet ik niet maar ik vermoed dat zij nog een feestje gaan bouwen. Het was reuzegezellig om dit eerste deel van de camino met deze kanjers te wandelen; ik ga ze missen.
De gezamenlijke wandeling van vandaag viel in het water. Letterlijk dan. We zijn vertrokken in een stevige plensbui en die heeft wel even geduurd. Door het slechte weer hebben we ook gekozen om op het laatst de oorspronkelijke camino te volgen en niet de attractievere versie te nemen. Het werd snel duidelijk waarom er een alternatief is gekomen. De laatste 10 kilometer was saai, recht door de industrie van Burgos. Ik dacht dat ik de vorige nacht niet goed had geslapen maar "slecht geslapen" heeft vanaf nu een nieuwe definitie gekregen. Ik heb geen oog dicht gedaan. Af en toe wat gesoesd zoals ze in Beerse zeggen. Aan het diner kan het niet gelegen hebben. Het obligatoire pelgrimsmenu was deze keer wel in orde. Een dikke pompoensoep en verse paëlla als hoofdgerecht. Zelfs den Hollander die mee aan ons tafel zat was een fijne kerel. Ook voor Pim is Burgos het eindstation. We zijn rond één uur gearriveerd in ons hostel, geen Albergue deze keer. In praktijk niet echt grote verschillen, met 6 op een kamer maar wel met beddengoed. We hebben een wasje op gezet en trekken daarna de stad in. Hopelijk om iets te eten want we hebben nog geen middagmaal gehad en den deze heeft honger.
Vandaag om 06:25 was ik alweer alleen op pad (morgen wandelen we nog eens met z'n drieën om onze laatste gezamenlijke wandeldag op deze camino te vieren). En ik heb het toch weer even moeilijk gehad; alleen verder moeten vanaf Burgos .... vreemd dat ik dit niet kan loslaten. Soms daagt het me uit, soms schrikt het me af. Het wrong vanmorgen dus weer een beetje in 't kopje. Tegen de middag was alles opgeklaard en kon ik weer genieten van het wandelen. Ik ben Dries op mijn pad tegengekomen, we hebben samen verder gewandeld en hebben een fijn gesprek gehad. Het was een mooie dag; er was regen en storm voorspeld maar uiteindelijk zijn we droog in Ages geraakt. Een piepklein dorpje met 2 albergues en een paar restaurantjes. De albergues waren alweer volgeboekt; sommige wandelaars moesten na een trip van 27 km noodgedwongen verder om een slaapplaats te zoeken. Ik ben blij dat ik gisteren gebeld heb om te reserveren. We slapen vanavond met 8 op een kleine schuine zolderkamer. De eigenaar van de Casa Rocha was zo verlegen dat hij ons daar te slapen moet leggen dat we zelf mogen kiezen wat deze slaapplaats ons waard is. We hebben een semi-warme douche genomen en liggen droog vannacht; we hebben hem 15 euro gegeven (5 euro per persoon).
Moe maar voldoen, een stevige wandeling met op het einde pittoreske dorpje Ages als kers op de taart. Het verschil in accomodatie met de voorbije dagen is echter enorm. Gisteren konden we nog onze zwembroek aantrekken maar vandaag is er geen enkel plaatsje op de slaapzolder waar je kan rechtstaan. De extra vierkante meters die we gisteren kregen moeten we vandaag al terug inboeten. Het dorpje is zo overboekt dat Jan gisteren geen van zijn opties kon vast leggen. Ondanks het feit dat Jan al dagen de top-albergues aan elkaar rijgt heb ik gisteren slecht geslapen. Ik lag met Dries aan de deur van het sanitair waar de ganse derde verdieping naar toe moest. Het ontbijt maakte veel goed maar het avondeten veel wat tegen. Op mijn verzoek aten we in de albergue zelf maar in tegenstelling tot andere keren zaten we niet als pelgrims aan een grote tafel maar was het meer restaurantstijl. Suntje.
Morgen de laatste wandeling die we ook samen gaan wandelen. Het blijft een beetje een vreemd idee om Jan alleen te moeten zien verder gaan in Burgos maar ik heb nog geen seconde getwijfeld over mijn beslissing. Ik heb trouwens de indruk dat Jan ondertussen helemaal klaar is voor Compostela (als hij daar al stopt). Natuurlijk ga ik in de toekomst altijd moeten onderdoen aan de toog wat pelgrimsverhalen betreft maar dat gun ik Jan van harte.
Vandaag hebben ze alle duiven apart losgelaten om uiteindelijk toch weer samen in hetzefde, maar toch andere, nest te landen. We vonden het allemaal een goed idee om apart te wandelen. Naar mijn gevoel had het niet meteen met mijn beslissing te maken. We hebben allemaal ons eigen ritme en tempo en het voelde fijn om een keer helemaal je eigen ding te doen. Ik vertrok als laatste (wie had dat gedacht?) na wat medische verzorging van mijn blaren. Na een kort motivatiegesprek met mijn voeten was ik rond 8u00 aan het stappen. Ik heb echt mijn tijd genomen, leuke gesprekken gehad en best weinig moeite gehad met de trip van vandaag. De etappe van vandaag liep veel langs de expresweg. Dat blijft altijd wat jammer. Morgen opnieuw een klepper van tegen de 30 kilometers met redelijk wat klimmen. Gelukkig heeft een vriendelijke Nederlander wat geholpen bij de verzorging van mijn bleinen. Dank u Louis. Ik heb ook van mijn kant mogen ervaren dat we best wat lezers hebben van de blog. Mijn beslissing om nu zaterdag mijn camino af te ronden was voor velen een aanleiding om een begrijpend berichtje te sturen. Bedankt daarvoor.
De dip heeft gisteren nog wat aangesleept. Een laat telefoontje met vrouw en kinderen heeft me gelukkig weer wat moed gegeven. Echt lekker zat ik nog niet in mijn vel en dus ben ik vroeg gaan slapen; ik had geen zin in pinten pakken. Vanmorgen ben ik in alle vroegte opgestaan en vertrokken ... in m'n eentje (want ik moet het toch leren eh). De nachtrust en het vroege vertrek hebben me deugd gedaan. Het voelde alsof de opkomende zon gezorgd heeft voor de energie die ontbrak. Het was weer heerlijk wandelen het door een prachtig glooiend landschap, het was een prima weertje ... wat wil je nog meer? Op m'n eigen tempo heb ik deze dagtocht aangevat, halfweg kwam ik Dries tegen en zijn we samen verder gegaan. Ik heb een en ander kunnen overpeinsen en ondertussen kan ik eigenlijk niet meer wachten om alleen verder te gaan (zonder dat ik hierbij afbreuk wil doen aan mijn maten Dries en Gunter) . Normaal gezien ging ik een rustdag pakken in Burgos, maar die ga ik skippen. Na Burgos komt er een zwaar en saai stuk maar ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben. Vandaag heb ik alle zeilen bijgezet en zit ik op ramkoers naar Compostela. Dankuwel aan de familie, vrienden en collega's die mij bemoedigende berichten hebben gestuurd; ze hebben echt geholpen!
Stommerik! Op één van de warmere dagen van de camino vergeet den deze zijn pet in de albergue. Hoe loemp kunde zen? Gelukkig heb ik zonet een nieuwe kunnen kopen in Santo Domingo.
De wandeling was vandaag een stuk aangenamer. Zowel voor de ogen als voor de beentjes. Opnieuw tussen de glooiende velden en slechts 22 km. Jammer dat de voeten niet echt in vorm waren door toedoen van de bleinen. Ik was samen met Jan gestart maar door dat ik mijn tempo wat moest afstellen op de blaren hebben we het laatste gedeelte apart gelopen. We hebben in de voormiddag en namiddag (met een pintje op een terras) wat gesproken over mijn beslissing om zaterdag in Burgos terug naar België te gaan. Ik besef dat het niet eenvoudig uit te leggen is. Een tijdje geleden zou het een stuk gemakkelijker geweest zijn. Na dag 4 omdat het fysiek redelijk zwaar was en na dag 8 omdat ik heimwee had. De reden om af re ronden is echter op dit moment volledig anders. Ik heb het gevoel dat de camino magie bij mij zijn ding heeft gedaan. Het was een geweldige ervarig maar, dit in tegenstelling tot Jan, ik ben niet meer benieuwd wat volgende week brengt. De camino heeft nu al gebracht wat ik er van verwacht had.
De camino wandelen was een droom van Jan. Ik heb nooit deze droom gedeeld maar toen we er bijna twee jaar geleden over spraken had in het gevoel dat het iets voor mij kon zijn. Ik had toen wel wat nood aan wat Gunter-time. Ons vader in het ziekenhuis en toch best wel wat zorgen op het werk. Voor het maken van de tocht zijn er ondertussen veel dingen gewijzigd. Ons vader is jammer genoeg overleden maar op het werk zijn er momenteel alleen maar spannende uitdagingen. Ik heb over beide veel kunnen nadenken en daar alleen voor was het het waard om de camino te wandelen. Een collega stuurde voor mijn vertrek: "ik hoop dat je vindt wat je zoekt" en dat is inderdaad gebeurt. En het bleek dat het op zich niet zolang zoeken was. Ik heb al gemerkt dat het op het thuisfront mijn beslissing overkomt als opgeven. Dat ik er nog veel spijt van ga hebben als ik niet verder wandel. Ik ben redelijk overtuigd dat dit niet het geval gaat zijn. Ook het woordje opgeven geeft me een vieze nasmaak. Als ik zaterdag op het vliegtuig stap heb ik 21 dagen onderbroken gestapt. In totaal iets meer dan 500 km. Ik zie het weinige in mijn vriendenkring op dit moment nadoen. Dus fysiek opgeven? Ik dacht het niet. Op de camino wordt gezegd: "Als je de eerste 7 dagen overleeft dan kan je de camino uit stappen en ik denk dat hier wel een zekere waarheid in zit. Mentaal opgeven? Dat is dubbel. Ik weet dat ik niet naar huis ga alleen maar omdat ik mijn supergezinnetje mis. Maar de keuze blijft wel een emotionele. Daar valt niets op af te dingen. Ik heb mijn camino-beleving gehad. Een grote Hollander zei ergens in het begin: "Ieder maakt en doet zijn eigen camino" en een Amerikaanse jonge kerel zei overlaatst iets gelijkaardig: "There is no wrong way to do the camino". Ik trek me op aan deze filosofische woorden en laat het opgave gevoel van de thuisblijvers aan mij voorbij gaan. Het blijft natuurlijk lullig om Jan alleen verder te laten gaan. Maar mijn geweten wordt gesust door het feit dat zonder mij Jan nu achter zijn bureau op de Metallo zat. Ik ben toch in zekere zin een katalysator geweest om de tocht nú aan te vatten en daar ben ik best trots op. Ik ben er gerust in dat Jan tot in Compostela zal stappen. Dat zijn nu eenmaal de dingen die de Jan doet. En ik ben er ook 100% zeker van dat hij van dit "tweede" gedeelte gaat genieten. We hebben ondertussen redelijk wat bekende gezichten rond ons. En één ding is zeker, als je het nu wil of niet, "You never walk alone" op de camino.
Deze morgen heb ik Gunter zijn blaar verzorgd zodat we samen konden vertrekken. Dries was toen al een paar uurtjes op pad. Rond 08:15 hebben we Najera achter ons gelaten. Niet veel later vertelde Gunter me dat hij volgend weekend met Dries naar huis gaat. Het zat er al een aantal dagen aan te komen en eigenlijk wist ik het al en ik wist ook dat dit kon gebeuren, maar toch kwam dit nieuws effe binnen. Ik was er niet goed van; mijn eerste moeilijke momentje op deze camino. Ik moet vanaf zaterdag dus alleen verder naar Compostella. Hoe ik dat ga doen, weet ik nog niet. Van aard ben ik niet echt sociaal, eerder timide... Ach we zullen wel zien, deel II van de camino dient zich aan ... het zal anders zijn. Het landschap zag er terug wat mooier uit vandaag, het weer was perfect, maar de wandeling was moeilijk. Ik heb een tijdje alleen gestapt, na bijna 20 dagen zou deze afstand geen probleem mogen zijn, maar de benen voelde zwaar, en de blaar op mijn linker kleine teen deed ook al heel de tijd moeilijk maar ... ik ben er geraakt. De Casa de la Cofradia del Santo is een mega-Albergue met wel meer dan 200 slaapplaatsen. We slapen met 16 op een slaapzaal; ik kijk niet echt uit naar volgende nacht.
Een speciale dank aan mijn lief vrouwtje voor de bemoedigende SMSjes van vandaag; ik had het nodig!
Ligt het aan de dagen (dag 17), de afstanden (2 keer rond de 30) of het weer ( vandaag 25°)? Ik weet het zelf ook niet maar een kleine blein van gisteren is vandaag uitgegroeid tot een monsterblaar achteraan op mijn linkervoet. De magische compeed heeft geen effect gehad, integendeel... Ik had gehoopt dat de dagen van blaren gepasseerd waren maar niets is minder waar. Aangezien ik al dagen design sandalen meesleur (Teva) dacht ik vandaag een groot stuk te wandelen op sandalen met sokken. De pelgrim is niet gebonden aan mode-regels. Zelfs de Jani gaat dit bevestigen. Het heeft niet echt geholpen wat de blein betreft. Op advies van de Vlaamse gastheren van eergisteren heb ik met een spuitje het vocht uit de blaar gehaald om deze nadien terug te vullen met Isobetadine. Wat ze er vergeten bij te zeggen waren in dat dit pikt als zot. De traantjes kwamen spontaan in mijn ogen staan. Hopelijk haalt het iets uit. Jammer genoeg kregen we niet meteen iets terug voor onze inspanning van vandaag. Veel industrie en als er een een panoramaatje in de lucht hing waren er steeds hoogspanningskabels om de fotomomenten te bederven. Het kan alleen maar beteren.
De Spanjaard viert zijn weekend met het hele gezin; ze gaan met z'n allen de deur uit om gezellig te tafelen, wat te drinken of een beetje te dansen. Het was gisterenavond zo gezellig in Logrono dat we de tijd een beetje uit het oog verloren waren; als een stel overjaarse pubers hebben we ons moeten haasten om tijdig terug in onze Albergue te zijn. Om 22:00 werd immers de deur gesloten en ging het licht uit. Ik heb er heerlijk geslapen. Dries is vanmorgen om 06:00 opgestaan en vertrokken; hij wou deze etappe nog eens alleen stappen. Om iets na 8 uur hebben Gunter en ik Logrono achter ons gelaten. Niet veel later zijn wij ook gesplit; Gunter beslist vandaag (of morgen) of hij de wandeltocht naar Compostela uit doet of dat hij met Dries in Burgos afscheid van me neemt om naar huis te gaan. Ik heb hem vandaag alleszins de ruimte gegeven om er eens goed over na te denken. De wandeling van vandaag stelde niet veel voor. De verstedelijkte omgeving van Logrono heeft ons een tijdlang achtervolgd. Vandaag zijn we trouwens de streek van de Rioja (Spaanse wijn) binnengestapt, maar ook van de blik op de wijngaarden word ik niet wild. 't Ligt er allemaal nogal rommelig bij. Ik zal de Rioja deze avond nog eens uitgebreid proeven, misschien zegt me dat meer. Onderweg komen we steeds meer 'stenen mannetjes' tegen; bepaalde pelgrims vinden het blijkbaar plezant om wat stenen op mekaar te stapelen. Wat daar de betekenis of het nut van is, weet ik niet. Ik zie mezelf er nog geen tijd in steken. Onze trip van vandaag duurde alleszins lang genoeg, op het einde was ik het wandelen beu. De Albergue waar we terecht zijn gekomen is weer top. Ik reserveer onze slaapplaatsen steeds een dag vooraf. De laatste dagen blijken meer en meer Albergues volzet; naar het schijnt zijn de maanden mei en september de drukste op deze pelgrimsroute maar dat wist ik niet. Ook onze slaapplaats voor morgen ligt al vast ... een Albergue met 219 bedden.
Ondanks dat we gisteren flink in de pinten zijn gevlogen, hebben we geen schitterende nacht gehad. In onze kamer sliepen 6 personen waarvan 1 vrouw ... Miss Piggy. Hemeltje lief, wat kon dat mens knorren zeg; een echte kwelling. De mannen keken redelijk beteuterd vanmorgen : geen enkel oordopje was bestand gebleken tegen haar decibels. Ik was uiteindelijk blij om te kunnen opstaan; ik heb nog geprobeerd vriendelijk te zijn tegen het varken maar ik denk niet dat het gelukt is. Dries was vanmorgen al wat vroeger vertrokken, hij wou deze wandeling alleen maken. Om 08:00 (bij het luiden van de kerkklokken) hebben Gunter en ik Los Arcos verlaten voor een flinke trip van 27 km. Het weer was fantastisch; zonnig en niet te warm. De mooie wandeling van gisteren heeft zich in de voormiddag nog voortgezet, in de namiddag veranderde het landschap. Naargelang we dichter bij Logrono kwamen, werd het onderweg vuiler, soms zelfs een beetje mistroostig. Logrono is dan ook geen klein dorpje meer, er leven meer dan 100.000 Spanjaarden. De Albergue Albas lijkt op het eerste gezicht dan weer wel een voltreffer. Het is er kraaknet en Miss Piggy is nergens te bespeuren. Straks gaan we naar het centrum om een beetje te eten en dan kruipen we vandaag waarschijnlijk wat vroeger onder de wol. Morgen wacht ons een wandeling van 29(!) km ....
Door de warme gastvrijheid van de Vlaamse vrijwilligers in albergue municipale van Los Arcos, zijn we gisteren niet tot een verslagje geraakt. Als we tegen 22u00 in onze eigen albergue kwamen ging het licht uit (letterlijk) en de wifi af.
Ik heb de vorige keer een beetje voor mijn beurt gesproken. De wandelingen van vandaag maar zeker die van gisteren waren de moeite. We liepen urenlang in de velden met rondom ons het prachtige glooiende Spaanse landschap. Vandaag hebben we de Navarra-vallei verlaten en zijn we de Comunidad de Riojas binnen gewandeld. De stappenteller op mijn gsm zegt dat we vandaag net over de 30 km hebben gestapt. Terwijl de wandeling van gisteren nog twee vingers in de neus was, zijn de beentjes en voeten vandaag opnieuw wat verschoten. Ik was blij dat we er waren maar het ging nog behoorlijk. Geen man overboord en misschien heeft de been- en voetmassage van Carlos daar wel een aandeel in. De masseur van de albergue municipal was een aangename vent die ook nog een woordje Frans sprak. Opnieuw een extra pluspunt voor de uitbating van het Vlaams Compostelagenootschap. Morgen krijgen we opnieuw 30 km op ons bord maar dat komt wel goed.
Oh ja, de pizzeria in Estella serveert verdraaid lekkere pizza's.
We hebben geen geweldige nacht gehad in de kamer van drie maar op een of andere manier hebben we ons toch overslapen. Gelukkig heeft Dries ons kunnen wekken om 08:30 en een half uurtje later waren we al richting Los Arcos aan het wandelen. De grote meute was toen al vertrokken dus was het rustig wandelen in een werkelijk prachtig landschap. We waanden ons in het Italiaanse Toscane: gele kronkelende wandelpaden tussen de nu nog groene korenvelden in een zacht glooiend landschap. Deze wandeling was echt een topper! Rond 13:30 zijn we aangekomen in Los Arcos. De Albergue viel een beetje tegen en het dorpje had ook al niet veel te betekenen maar er waren wel 2 gezellige terrassen die meteen bevolkt werden door de aangekomen pelgrims. Blijkbaar hadden alle pelgrims beslist om er eens flink in te vliegen. Kleine pintjes werden grote pinten, werden halve liters ....wij stonden erbij en keken ernaar ... en hebben gewoon keihard meegedaan. In de late namiddag zijn we nog terecht gekomen in een Albergue die wordt uitgebaat door Mieke en Daniël van de Vlaamse Compostela-vereniging. Een fantastisch koppel! Het deed deugd om nog eens goed te kunnen leuteren in de moedertaal met uiteraard de obligatoire pint erbij. Super gezellige avond gehad en weer veel nieuwe pelgrims leren kennen. Om 22:00 hebben we afgesloten en zijn we in ons bed gekropen ...
Ik had gelijk. Deze nacht nog eens super geslapen en 's morgens vertrokken voor een wandeling van +20 maar daar draaien we ons hand niet meer voor om. Dat gaat tegenwoordig precies vanzelf. Omdat er gisterenavond regen in de lucht hing besloten we het pelgrimsmenu te nemen in de Albergue. Het was gewoontjes maar het gezelschap maakte alles beter. Aan tafel zaten enkele grappige Litouwse meiden die we onderweg ook nog regelmatig hebben gepasseerd. Je komt trouwens continue "bekend" volk tegen onderweg. Rustig een koffietje drinken onderweg is er niet meer bij. Toen we op een terrasje zaten vlogen de buenos dia's, hello's, hola's en buen camino's constant heen en weer. Grappig. Tijdens de wandeling zelf werd ik via WhatsApp "opgezadeld" met een versie van Sweet Caroline en die heb ik onderweg duchtig kunnen fluiten en neuriën omdat ik wegens fotomoment en plaspauze (niet persé in die volgorde) enkele honderden meters achter Jan en Dries liep. Deze avond gaan we kijken of er in Estella lekker kan gegeten worden. Ik weet u morgen te vertellen of het zo is.
Het was gisteren weer gezellig tafelen in de Albergue Santiago Apostol. Geweldig hoe 16 compleet vreemden voor elkaar het zo gezellig kunnen maken. Je hoeft niet eens dezelfde taal te spreken (maar het helpt wel). De Britse kerel die in ons compartiment mocht slapen, bleek achteraf een jonge Anglicaanse priester. Wel vreemd te moeten toegeven dat ik heel de nacht onder een priester heb gelegen, maar 't was nen brave .. denk ik. Ik heb alleszins weer fantastisch geslapen vorige nacht. Zelfs onze dikke Spaanse vriend heeft me niet kunnen storen. Wellicht heeft de wijn van gisterenavond er ook mee te maken. Er was voor vandaag regen voorspeld maar uiteindelijk is het heel de dag droog gebleven. Je krijgt het weer dat je verdient, wordt er dan al eens gezegd . Vannacht heeft het wel flink geregend dus de weilanden en bossen lagen er deze morgen fris bij. Weer een dagje vol fantastische vergezichten, oude stenen bruggetjes, kleine kerkjes en rotslechte wandelpaden. Kronkelende paadjes die bezaaid zijn met van die vuistgrote keien waarop je om de vijf voeten je enkels verzwikt. In het begin vond ik ze leuk, maar nu baal ik er van. Maar klagen doen we niet hoor, het is maar een detail. We krijgen ook steeds meer contact met de andere pelgrims onderweg. Dat is niet vreemd want je komt steeds dezelfden tegen. Iedereen doet dagelijks ongeveer dezelfde afstand (ca 20km). Rond 14:00 zijn we aangekomen in onze pas gerenoveerde Albergue in Estella. We hebben een kamer van 3 geboekt dus deze avond hebben we het kot voor ons alleen.
U heeft op de foto's van Jan kunnen zien dat de slaapplaatsen van deze nacht recht uit een aflevering van Star Trek hadden kunnen komen. Esthetisch dik in orde maar er goed in slapen was voor mij niet weggelegd.
Wat een dag vol regen ging worden bleef beperkt tot een flinke bui op de middag. De wandeling was weer aangenamer dan gisteren maar ik vrees dat we niet meer de zichten gaan krijgen van in het begin. Onderweg kwamen we het zoveelste kruis tegen dat iedereen er aan doet en moet herinneren dat de camino best niet te onderschatten is. Het kruis dat we vandaag tegen kwamen was voor Frans Koks, een Belg die jammer genoeg nooit in Compostela is geraakt. We hebben er al best veel gepasseerd maar bij mij laat het toch altijd een diepe indruk na. Een groot stuk van de wandeling lag vol dikke keien en ik was blij dat ik hoge en stevige wandelschoenen droeg. Veel Amerikaanse dames wandelen etappes op hun loopschoentjes terwijl hun bagage naar hun volgend hotel gebracht. Dat moet vandaag toch wel zeer gedaan hebben.
De foto bij het artikel is getrokken op de berg die we vandaag over moesten. Er is een monument geplaatst ter ere van de pelgrims. Ik vond het wat fake en de camino heeft wel meer van deze dingen in petto. Het is soms een dunne lijn tussen een echte pelgrimbeleving en platte commerce.
Vandaag slapen we in een groot spel. Stapelbedden in een grote ruimte maar wel wat gescheiden per 4. Ik ben er nu al zeker van dat ik goed ga slapen.
PS: Om één of andere reden verschijnt de foto die ik aan het artikel koppel soms ondersteboven. Ik word er zot van! Voor de zekerheid plak ik vanaf nu dezelfde foto in bijlage. Dan staat hij wel goed.
In een kast slapen: been there, done that! Het was een beetje ongemakkelijk proppen voor je volledig in de kast zat maar uiteindelijk heb ik wel goed geslapen. Er was nochtans lawaai genoeg, maar op een of andere manier lukt het me vrij goed om mij 's nachts af te sluiten voor de omgevingsgeluiden. Iets voor 8 zijn we deze morgen vertrokken in Pamplona. (Een gezellig stadje trouwens: we hebben er gisteren vlak na aankomst 2 pintjes gedronken en iedereen keek al direct scheel. De dubbele tong was niet ver af. Voortaan toch beter eerst iets eten voordat we gezellig gaan pintelieren.) we hebben vandaag zowat alles gehad: steile bergen, weidse velden, strakke wind, felle zon, malse regen ... Het plaatje was compleet. Rond 15:00 zijn we aangekomen in Albergue Santiago Apostol. Een grote herberg waar tot 100 pelgrims kunnen slapen. De grote slaapzaal is onderverdeeld in gesloten compartimenten van 2 (voor de koppeltjes) en open compartimenten van 4 voor de rest. Vanavond wordt ons compartiment opgevuld door een Britse kerel. Zijn naam ben ik al vergeten, maar het ziet er wel nen toffe uit. En ja hoor ... Er zijn nog zekerheden in het leven. In het compartimentje naast ons hebben ze Rochillio te slapen gelegd. Ik vrees dat ik hem nog dikwijls zal tegenkomen.
Gisterenavond gezellig en goed gegeten in de Albergue Suseia. Het was een 'full house' in Suseia; met 13 aan tafel werd er serieus wat afgelachen. We hebben onze slaapkamer deze keer enkel moeten delen met David, een krasse Britse zeventiger. Onze dikke Spaanse vriend, Rochillio El Rosbusto, heb ik deze nacht niet gehoord; hij sliep in een andere kamer. Ik heb prima geslapen en om 08:00 deze morgen zijn we op pad gegaan voor een wandelingetje van 20 km. 't Was vandaag de eerste keer dat ik niet echt overweldigd was door de natuur, misschien was het doordat het wandelpad vrij dicht tegen een drukke baan lag ofwel ben ik gewoon geworden aan de Spaanse fauna en flora. De voeten hebben goed stand gehouden maar na 12 dagen heb ik toch mijn eerste blaar te pakken; bovenop mijn linkse 'ringvingerteen' (?!). 't Is niet erg, een beetje Vaseline op de blaar en we kunnen verder. Net voor 2 uur zijn we aangekomen in Pamplona. De Casa Ibarrola ligt vlakbij de noordelijke ingangspoort tot de stad. Een modern ingericht huisje waar we deze nacht in de kast mogen slapen (zie bijgevoegde foto)... 't Is weer eens iets anders.
F=8 - M=8
De dip heeft gisteren nog wat aangesleept. Een laat telefoontje met vrouw en kinderen heeft me gelukkig weer wat moed gegeven. Echt lekker zat ik nog niet in mijn vel en dus ben ik vroeg gaan slapen; ik had geen zin in pinten pakken. Vanmorgen ben ik in alle vroegte opgestaan en vertrokken ... in m'n eentje (want ik moet het toch leren eh). De nachtrust en het vroege vertrek hebben me deugd gedaan. Het voelde alsof de opkomende zon gezorgd heeft voor de energie die ontbrak. Het was weer heerlijk wandelen het door een prachtig glooiend landschap, het was een prima weertje ... wat wil je nog meer? Op m'n eigen tempo heb ik deze dagtocht aangevat, halfweg kwam ik Dries tegen en zijn we samen verder gegaan. Ik heb een en ander kunnen overpeinsen en ondertussen kan ik eigenlijk niet meer wachten om alleen verder te gaan (zonder dat ik hierbij afbreuk wil doen aan mijn maten Dries en Gunter) . Normaal gezien ging ik een rustdag pakken in Burgos, maar die ga ik skippen. Na Burgos komt er een zwaar en saai stuk maar ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben. Vandaag heb ik alle zeilen bijgezet en zit ik op ramkoers naar Compostela. 
Deze morgen heb ik Gunter zijn blaar verzorgd zodat we samen konden vertrekken. Dries was toen al een paar uurtjes op pad. Rond 08:15 hebben we Najera achter ons gelaten. Niet veel later vertelde Gunter me dat hij volgend weekend met Dries naar huis gaat. Het zat er al een aantal dagen aan te komen en eigenlijk wist ik het al en ik wist ook dat dit kon gebeuren, maar toch kwam dit nieuws effe binnen. Ik was er niet goed van; mijn eerste moeilijke momentje op deze camino. Ik moet vanaf zaterdag dus alleen verder naar Compostella. Hoe ik dat ga doen, weet ik nog niet. Van aard ben ik niet echt sociaal, eerder timide... Ach we zullen wel zien, deel II van de camino dient zich aan ... het zal anders zijn. 
F=9 - M=9
Het was gisteren weer gezellig tafelen in de Albergue Santiago Apostol. Geweldig hoe 16 compleet vreemden voor elkaar het zo gezellig kunnen maken. Je hoeft niet eens dezelfde taal te spreken (maar het helpt wel). De Britse kerel die in ons compartiment mocht slapen, bleek achteraf een jonge Anglicaanse priester. Wel vreemd te moeten toegeven dat ik heel de nacht onder een priester heb gelegen, maar 't was nen brave .. denk ik. Ik heb alleszins weer fantastisch geslapen vorige nacht. Zelfs onze dikke Spaanse vriend heeft me niet kunnen storen. Wellicht heeft de wijn van gisterenavond er ook mee te maken. Er was voor vandaag regen voorspeld maar uiteindelijk is het heel de dag droog gebleven. Je krijgt het weer dat je verdient, wordt er dan al eens gezegd 
. Vannacht heeft het wel flink geregend dus de weilanden en bossen lagen er deze morgen fris bij. Weer een dagje vol fantastische vergezichten, oude stenen bruggetjes, kleine kerkjes en rotslechte wandelpaden. Kronkelende paadjes die bezaaid zijn met van die vuistgrote keien waarop je om de vijf voeten je enkels verzwikt. In het begin vond ik ze leuk, maar nu baal ik er van. Maar klagen doen we niet hoor, het is maar een detail. We krijgen ook steeds meer contact met de andere pelgrims onderweg. Dat is niet vreemd want je komt steeds dezelfden tegen. Iedereen doet dagelijks ongeveer dezelfde afstand (ca 20km). Rond 14:00 zijn we aangekomen in onze pas gerenoveerde Albergue in Estella. We hebben een kamer van 3 geboekt dus deze avond hebben we het kot voor ons alleen. 
Gisterenavond gezellig en goed gegeten in de Albergue Suseia. Het was een 'full house' in Suseia; met 13 aan tafel werd er serieus wat afgelachen. We hebben onze slaapkamer deze keer enkel moeten delen met David, een krasse Britse zeventiger. Onze dikke Spaanse vriend, Rochillio El Rosbusto, heb ik deze nacht niet gehoord; hij sliep in een andere kamer. Ik heb prima geslapen en om 08:00 deze morgen zijn we op pad gegaan voor een wandelingetje van 20 km. 't Was vandaag de eerste keer dat ik niet echt overweldigd was door de natuur, misschien was het doordat het wandelpad vrij dicht tegen een drukke baan lag ofwel ben ik gewoon geworden aan de Spaanse fauna en flora. De voeten hebben goed stand gehouden maar na 12 dagen heb ik toch mijn eerste blaar te pakken; bovenop mijn linkse 'ringvingerteen' (?!). 't Is niet erg, een beetje Vaseline op de blaar en we kunnen verder. Net voor 2 uur zijn we aangekomen in Pamplona. De Casa Ibarrola ligt vlakbij de noordelijke ingangspoort tot de stad. Een modern ingericht huisje waar we deze nacht in de kast mogen slapen (zie bijgevoegde foto)... 't Is weer eens iets anders. 
