Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
14-05-2017
Gunter - Dag 17
F=8 M=9
Ligt het aan de dagen (dag 17), de afstanden (2 keer rond de 30) of het weer ( vandaag 25°)? Ik weet het zelf ook niet maar een kleine blein van gisteren is vandaag uitgegroeid tot een monsterblaar achteraan op mijn linkervoet. De magische compeed heeft geen effect gehad, integendeel... Ik had gehoopt dat de dagen van blaren gepasseerd waren maar niets is minder waar. Aangezien ik al dagen design sandalen meesleur (Teva) dacht ik vandaag een groot stuk te wandelen op sandalen met sokken. De pelgrim is niet gebonden aan mode-regels. Zelfs de Jani gaat dit bevestigen. Het heeft niet echt geholpen wat de blein betreft. Op advies van de Vlaamse gastheren van eergisteren heb ik met een spuitje het vocht uit de blaar gehaald om deze nadien terug te vullen met Isobetadine. Wat ze er vergeten bij te zeggen waren in dat dit pikt als zot. De traantjes kwamen spontaan in mijn ogen staan. Hopelijk haalt het iets uit. Jammer genoeg kregen we niet meteen iets terug voor onze inspanning van vandaag. Veel industrie en als er een een panoramaatje in de lucht hing waren er steeds hoogspanningskabels om de fotomomenten te bederven. Het kan alleen maar beteren.
De Spanjaard viert zijn weekend met het hele gezin; ze gaan met z'n allen de deur uit om gezellig te tafelen, wat te drinken of een beetje te dansen. Het was gisterenavond zo gezellig in Logrono dat we de tijd een beetje uit het oog verloren waren; als een stel overjaarse pubers hebben we ons moeten haasten om tijdig terug in onze Albergue te zijn. Om 22:00 werd immers de deur gesloten en ging het licht uit. Ik heb er heerlijk geslapen. Dries is vanmorgen om 06:00 opgestaan en vertrokken; hij wou deze etappe nog eens alleen stappen. Om iets na 8 uur hebben Gunter en ik Logrono achter ons gelaten. Niet veel later zijn wij ook gesplit; Gunter beslist vandaag (of morgen) of hij de wandeltocht naar Compostela uit doet of dat hij met Dries in Burgos afscheid van me neemt om naar huis te gaan. Ik heb hem vandaag alleszins de ruimte gegeven om er eens goed over na te denken. De wandeling van vandaag stelde niet veel voor. De verstedelijkte omgeving van Logrono heeft ons een tijdlang achtervolgd. Vandaag zijn we trouwens de streek van de Rioja (Spaanse wijn) binnengestapt, maar ook van de blik op de wijngaarden word ik niet wild. 't Ligt er allemaal nogal rommelig bij. Ik zal de Rioja deze avond nog eens uitgebreid proeven, misschien zegt me dat meer. Onderweg komen we steeds meer 'stenen mannetjes' tegen; bepaalde pelgrims vinden het blijkbaar plezant om wat stenen op mekaar te stapelen. Wat daar de betekenis of het nut van is, weet ik niet. Ik zie mezelf er nog geen tijd in steken. Onze trip van vandaag duurde alleszins lang genoeg, op het einde was ik het wandelen beu. De Albergue waar we terecht zijn gekomen is weer top. Ik reserveer onze slaapplaatsen steeds een dag vooraf. De laatste dagen blijken meer en meer Albergues volzet; naar het schijnt zijn de maanden mei en september de drukste op deze pelgrimsroute maar dat wist ik niet. Ook onze slaapplaats voor morgen ligt al vast ... een Albergue met 219 bedden.
Ondanks dat we gisteren flink in de pinten zijn gevlogen, hebben we geen schitterende nacht gehad. In onze kamer sliepen 6 personen waarvan 1 vrouw ... Miss Piggy. Hemeltje lief, wat kon dat mens knorren zeg; een echte kwelling. De mannen keken redelijk beteuterd vanmorgen : geen enkel oordopje was bestand gebleken tegen haar decibels. Ik was uiteindelijk blij om te kunnen opstaan; ik heb nog geprobeerd vriendelijk te zijn tegen het varken maar ik denk niet dat het gelukt is. Dries was vanmorgen al wat vroeger vertrokken, hij wou deze wandeling alleen maken. Om 08:00 (bij het luiden van de kerkklokken) hebben Gunter en ik Los Arcos verlaten voor een flinke trip van 27 km. Het weer was fantastisch; zonnig en niet te warm. De mooie wandeling van gisteren heeft zich in de voormiddag nog voortgezet, in de namiddag veranderde het landschap. Naargelang we dichter bij Logrono kwamen, werd het onderweg vuiler, soms zelfs een beetje mistroostig. Logrono is dan ook geen klein dorpje meer, er leven meer dan 100.000 Spanjaarden. De Albergue Albas lijkt op het eerste gezicht dan weer wel een voltreffer. Het is er kraaknet en Miss Piggy is nergens te bespeuren. Straks gaan we naar het centrum om een beetje te eten en dan kruipen we vandaag waarschijnlijk wat vroeger onder de wol. Morgen wacht ons een wandeling van 29(!) km ....
Door de warme gastvrijheid van de Vlaamse vrijwilligers in albergue municipale van Los Arcos, zijn we gisteren niet tot een verslagje geraakt. Als we tegen 22u00 in onze eigen albergue kwamen ging het licht uit (letterlijk) en de wifi af.
Ik heb de vorige keer een beetje voor mijn beurt gesproken. De wandelingen van vandaag maar zeker die van gisteren waren de moeite. We liepen urenlang in de velden met rondom ons het prachtige glooiende Spaanse landschap. Vandaag hebben we de Navarra-vallei verlaten en zijn we de Comunidad de Riojas binnen gewandeld. De stappenteller op mijn gsm zegt dat we vandaag net over de 30 km hebben gestapt. Terwijl de wandeling van gisteren nog twee vingers in de neus was, zijn de beentjes en voeten vandaag opnieuw wat verschoten. Ik was blij dat we er waren maar het ging nog behoorlijk. Geen man overboord en misschien heeft de been- en voetmassage van Carlos daar wel een aandeel in. De masseur van de albergue municipal was een aangename vent die ook nog een woordje Frans sprak. Opnieuw een extra pluspunt voor de uitbating van het Vlaams Compostelagenootschap. Morgen krijgen we opnieuw 30 km op ons bord maar dat komt wel goed.
Oh ja, de pizzeria in Estella serveert verdraaid lekkere pizza's.
We hebben geen geweldige nacht gehad in de kamer van drie maar op een of andere manier hebben we ons toch overslapen. Gelukkig heeft Dries ons kunnen wekken om 08:30 en een half uurtje later waren we al richting Los Arcos aan het wandelen. De grote meute was toen al vertrokken dus was het rustig wandelen in een werkelijk prachtig landschap. We waanden ons in het Italiaanse Toscane: gele kronkelende wandelpaden tussen de nu nog groene korenvelden in een zacht glooiend landschap. Deze wandeling was echt een topper! Rond 13:30 zijn we aangekomen in Los Arcos. De Albergue viel een beetje tegen en het dorpje had ook al niet veel te betekenen maar er waren wel 2 gezellige terrassen die meteen bevolkt werden door de aangekomen pelgrims. Blijkbaar hadden alle pelgrims beslist om er eens flink in te vliegen. Kleine pintjes werden grote pinten, werden halve liters ....wij stonden erbij en keken ernaar ... en hebben gewoon keihard meegedaan. In de late namiddag zijn we nog terecht gekomen in een Albergue die wordt uitgebaat door Mieke en Daniël van de Vlaamse Compostela-vereniging. Een fantastisch koppel! Het deed deugd om nog eens goed te kunnen leuteren in de moedertaal met uiteraard de obligatoire pint erbij. Super gezellige avond gehad en weer veel nieuwe pelgrims leren kennen. Om 22:00 hebben we afgesloten en zijn we in ons bed gekropen ...
Ik had gelijk. Deze nacht nog eens super geslapen en 's morgens vertrokken voor een wandeling van +20 maar daar draaien we ons hand niet meer voor om. Dat gaat tegenwoordig precies vanzelf. Omdat er gisterenavond regen in de lucht hing besloten we het pelgrimsmenu te nemen in de Albergue. Het was gewoontjes maar het gezelschap maakte alles beter. Aan tafel zaten enkele grappige Litouwse meiden die we onderweg ook nog regelmatig hebben gepasseerd. Je komt trouwens continue "bekend" volk tegen onderweg. Rustig een koffietje drinken onderweg is er niet meer bij. Toen we op een terrasje zaten vlogen de buenos dia's, hello's, hola's en buen camino's constant heen en weer. Grappig. Tijdens de wandeling zelf werd ik via WhatsApp "opgezadeld" met een versie van Sweet Caroline en die heb ik onderweg duchtig kunnen fluiten en neuriën omdat ik wegens fotomoment en plaspauze (niet persé in die volgorde) enkele honderden meters achter Jan en Dries liep. Deze avond gaan we kijken of er in Estella lekker kan gegeten worden. Ik weet u morgen te vertellen of het zo is.
Het was gisteren weer gezellig tafelen in de Albergue Santiago Apostol. Geweldig hoe 16 compleet vreemden voor elkaar het zo gezellig kunnen maken. Je hoeft niet eens dezelfde taal te spreken (maar het helpt wel). De Britse kerel die in ons compartiment mocht slapen, bleek achteraf een jonge Anglicaanse priester. Wel vreemd te moeten toegeven dat ik heel de nacht onder een priester heb gelegen, maar 't was nen brave .. denk ik. Ik heb alleszins weer fantastisch geslapen vorige nacht. Zelfs onze dikke Spaanse vriend heeft me niet kunnen storen. Wellicht heeft de wijn van gisterenavond er ook mee te maken. Er was voor vandaag regen voorspeld maar uiteindelijk is het heel de dag droog gebleven. Je krijgt het weer dat je verdient, wordt er dan al eens gezegd . Vannacht heeft het wel flink geregend dus de weilanden en bossen lagen er deze morgen fris bij. Weer een dagje vol fantastische vergezichten, oude stenen bruggetjes, kleine kerkjes en rotslechte wandelpaden. Kronkelende paadjes die bezaaid zijn met van die vuistgrote keien waarop je om de vijf voeten je enkels verzwikt. In het begin vond ik ze leuk, maar nu baal ik er van. Maar klagen doen we niet hoor, het is maar een detail. We krijgen ook steeds meer contact met de andere pelgrims onderweg. Dat is niet vreemd want je komt steeds dezelfden tegen. Iedereen doet dagelijks ongeveer dezelfde afstand (ca 20km). Rond 14:00 zijn we aangekomen in onze pas gerenoveerde Albergue in Estella. We hebben een kamer van 3 geboekt dus deze avond hebben we het kot voor ons alleen.
U heeft op de foto's van Jan kunnen zien dat de slaapplaatsen van deze nacht recht uit een aflevering van Star Trek hadden kunnen komen. Esthetisch dik in orde maar er goed in slapen was voor mij niet weggelegd.
Wat een dag vol regen ging worden bleef beperkt tot een flinke bui op de middag. De wandeling was weer aangenamer dan gisteren maar ik vrees dat we niet meer de zichten gaan krijgen van in het begin. Onderweg kwamen we het zoveelste kruis tegen dat iedereen er aan doet en moet herinneren dat de camino best niet te onderschatten is. Het kruis dat we vandaag tegen kwamen was voor Frans Koks, een Belg die jammer genoeg nooit in Compostela is geraakt. We hebben er al best veel gepasseerd maar bij mij laat het toch altijd een diepe indruk na. Een groot stuk van de wandeling lag vol dikke keien en ik was blij dat ik hoge en stevige wandelschoenen droeg. Veel Amerikaanse dames wandelen etappes op hun loopschoentjes terwijl hun bagage naar hun volgend hotel gebracht. Dat moet vandaag toch wel zeer gedaan hebben.
De foto bij het artikel is getrokken op de berg die we vandaag over moesten. Er is een monument geplaatst ter ere van de pelgrims. Ik vond het wat fake en de camino heeft wel meer van deze dingen in petto. Het is soms een dunne lijn tussen een echte pelgrimbeleving en platte commerce.
Vandaag slapen we in een groot spel. Stapelbedden in een grote ruimte maar wel wat gescheiden per 4. Ik ben er nu al zeker van dat ik goed ga slapen.
PS: Om één of andere reden verschijnt de foto die ik aan het artikel koppel soms ondersteboven. Ik word er zot van! Voor de zekerheid plak ik vanaf nu dezelfde foto in bijlage. Dan staat hij wel goed.
In een kast slapen: been there, done that! Het was een beetje ongemakkelijk proppen voor je volledig in de kast zat maar uiteindelijk heb ik wel goed geslapen. Er was nochtans lawaai genoeg, maar op een of andere manier lukt het me vrij goed om mij 's nachts af te sluiten voor de omgevingsgeluiden. Iets voor 8 zijn we deze morgen vertrokken in Pamplona. (Een gezellig stadje trouwens: we hebben er gisteren vlak na aankomst 2 pintjes gedronken en iedereen keek al direct scheel. De dubbele tong was niet ver af. Voortaan toch beter eerst iets eten voordat we gezellig gaan pintelieren.) we hebben vandaag zowat alles gehad: steile bergen, weidse velden, strakke wind, felle zon, malse regen ... Het plaatje was compleet. Rond 15:00 zijn we aangekomen in Albergue Santiago Apostol. Een grote herberg waar tot 100 pelgrims kunnen slapen. De grote slaapzaal is onderverdeeld in gesloten compartimenten van 2 (voor de koppeltjes) en open compartimenten van 4 voor de rest. Vanavond wordt ons compartiment opgevuld door een Britse kerel. Zijn naam ben ik al vergeten, maar het ziet er wel nen toffe uit. En ja hoor ... Er zijn nog zekerheden in het leven. In het compartimentje naast ons hebben ze Rochillio te slapen gelegd. Ik vrees dat ik hem nog dikwijls zal tegenkomen.
Gisterenavond gezellig en goed gegeten in de Albergue Suseia. Het was een 'full house' in Suseia; met 13 aan tafel werd er serieus wat afgelachen. We hebben onze slaapkamer deze keer enkel moeten delen met David, een krasse Britse zeventiger. Onze dikke Spaanse vriend, Rochillio El Rosbusto, heb ik deze nacht niet gehoord; hij sliep in een andere kamer. Ik heb prima geslapen en om 08:00 deze morgen zijn we op pad gegaan voor een wandelingetje van 20 km. 't Was vandaag de eerste keer dat ik niet echt overweldigd was door de natuur, misschien was het doordat het wandelpad vrij dicht tegen een drukke baan lag ofwel ben ik gewoon geworden aan de Spaanse fauna en flora. De voeten hebben goed stand gehouden maar na 12 dagen heb ik toch mijn eerste blaar te pakken; bovenop mijn linkse 'ringvingerteen' (?!). 't Is niet erg, een beetje Vaseline op de blaar en we kunnen verder. Net voor 2 uur zijn we aangekomen in Pamplona. De Casa Ibarrola ligt vlakbij de noordelijke ingangspoort tot de stad. Een modern ingericht huisje waar we deze nacht in de kast mogen slapen (zie bijgevoegde foto)... 't Is weer eens iets anders.
We zijn de laatste dagen wat te veel verwend geweest denk ik. Geen van ons drie was onder de indruk van de wandeling. We liepen een tijdje langs een riviertje en een stuk in een bos maar de expresweg naar Pamplona was altijd hoor- of zichtbaar.
Pamplona daarentegen was fijn. Het was lang geleden dat we nog in een stad waren geweest dus het werd meteen nachtbrakerij. We zijn pas rond 22u30 in ons bed gekropen.
Gisteren was een gezellige avond in Zubiri. Goed eten en fijn gezelschap, meer moet dat niet zijn. Morgen Puenta La Reina, een plaats waar meerdere wegen naar Santiago de Compostela samensmelten. Vandaag hebben we een tijdje rondgehangen met Marc, een Duitser van 36 die we gisteren hebben leren kennen. Een toffe kerel met gevoel voor humor. Ondertussen is het snurkconcert hier rond mij gestart, snel dit bericht nog posten en dan snel mijn instrument er bij pakken...
Roncevalles - Zubiri Onze dikke Spaanse vriend, Rochillio El Robusto, loopt de camino voor de 2de keer. Hij wil een beetje aan zijn gewicht werken. Voordat we gingen slapen heb ik hem gevraagd of ik oorstopjes moest insteken . Hij vertelde me dat hij tijdens de vorige camino een beetje verlegen was voor zijn gesnurk, en daarom heeft hij het voorbije jaar zelf een mondstuk gemaakt tegen het snurken. Indrukwekkend ... Maar helaas werkt het niet. Hij kan die halve PET-fles beter uit zijn mond laten, het heeft geen nut en ik vind het een beetje gevaarlijk. Het waren vroege vogels in Roncevalles; de eersten begonnen zich klaar te maken om 05:00 AM. Wij zijn vertrokken rond 07:50 ... Bijna iedereen was al onderweg. De pittige wandeling van gisteren, deed zich vandaag (in het begin van de wandeling) nog serieus voelen. Mijn knieën waren er blijkbaar nog altijd niet goed van. Na een uurtje of twee waren de spieren terug opgewarmd en ging alles zeer vlot. Rond 13:30 zijn we al aangekomen in Zubiri. De Albergue Suseia ligt een beetje uit het centrum, maar is zeer de moeite waard. Heel modern, zeer netjes en alle luxe. Ideaal voor een perfecte nachtrust ware het niet dat ik hier net onze Spaanse vriend Rochillio tegen kom op de trap ...
Een fijne wandeling richting Zubiri vandaag. Wat glooiend, af en toe net iets te stijl naar beneden maar geen grotere wegen. Jan en Dries vertrokken als een pijl uit een boog dus ik besloot al snel mijn eigen tempo te stappen. Daar was niets mis mee. Ik heb bijna een uur het deuntje van Bridge over the river Kwai kunnen fluiten zonder mijn medemakkers hiermee te moeten vervelen. Het leek vandaag wel mijn filmdagje. Een groot stuk van de weg was geplaveid en deed me sterk denken aan the yellow brick road. Het was wel meer beige, grijs maar toch. U mag zelf beslissen wie van ons de Tinnen Man, Vogelverschrikker of Bange Leeuw is. Tijdens de eerste snackronde zijn de troepen gehergroepeerd en heb ik geprobeerd om hen wat bij te houden Ik stap ondertussen al een tijdje met een wandelstok (enkelvoud). Het is een beetje als klikpedalen. De eerste dagen is het wennen maar na het tijdje voelt het toch als een meerwaarde, zeker tijdens het dalen en het klimmen. Vanaf vandaag neemt Jan de fakkel over qua accommodatie en de eerste is er al boenk op! Jan heeft zijn huiswerk gedaan. Een jong koppel heeft een recent rijhuis als albergue ingericht. Proper, hip en gezellig. De verwachtingen liggen hoog vanaf nu. Misschien bij terugkomst toch maar één van deze films opnieuw bekijken. Ik ben er zeker van dat ons vader voor The bridge over the river Kwai zou gegaan zijn.
Vandaag en gisteren twee wandelingen gedaan van om en bij de 20 kilometer met serieus wat dalen maar nog meer met klimmen. Mijn lichaam heeft geen enkel moment tegengeprutteld. Ik ga er vanuit dat het ergste achter de rug is. Ook de nacht in het Hotel Col de Gamia was super. Megavriendelijke gastvrouw en een gastronomisch diner. Een kleine kamer dwingt automatisch gezelligheid af dus we hebben de avond afgesloten met dierenketting, overduidelijk gewonnen door Jan. De voorbije dagen hebben we steeds in de bergen gewandeld. Heel de omgeving is postkaartmateriaal. Het is prachtig maar op één of andere manier kunnen Jan en Dries er precies intenser van genieten. Versta me niet verkeerd. Ik kan het ook waarderen maar Dries en Jan genieten er precies op een hoger niveau van. Ik ben er stiekem wel wat jaloers op. Gisterenavond was wel wennen. We kwamen aan de refuge die volzat met nieuwbakken pelgrims met slechts 8 km op de teller. Dat was duidelijk voelbaar. Iedereen wou nog een praatje slagen en daarna nog bloggen én posten was niet evident. We zitten nu duidelijk op de overvolle pelgrimstrein. Fysiek gaat alles nu super maar mentaal begin ik enorm het thuisfront te missen. Ik wist dat ik een familieman was maar dat het me na tien dagen al zo hard zou raken en zelfs een beetje kraken had ik niet gedacht. Hopelijk is het zoals met de fysiek en moet je op een bepaald moment een klik maken. We waren vroeg in Roncevalles en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de mis van 18u00 mee te pakken. Het was eigenlijk wel een meerwaarde. De Gunter die 's zondags nog eens naar de mis gaat? Waar gaan we dat schrijven? Op ons blog natuurlijk.
Auberge Orisson - Roncevalles (ES)
De Auberge Orisson was netjes volgeboekt. In onze slaapzaal waren nog net genoeg plaatsjes vrij bovenop 3 stapelbedjes. Maar ondanks dat we er met 12 in een klein kamertje sliepen, heb ik vannacht heerlijk geslapen.Het ontbijt was wederom naar de schrale kant, maar ik ga er niet over zeuren. Om 7:40 zijn we deze morgen vertrokken voor de oversteek naar Spanje. Het klimmen was opvallend makkelijker dan de vorige dagen, vermoedelijk omdat we nu goed getraind zijn 😏. Het zicht op de Pyreneeën was subliem; we hebben tussen de loslopende paarden en schapen gestapt terwijl de gieren boven ons zweefden. Rond 12:30 hebben we, zonder veel problemen, de top van El Poeder bereikt (1410 meter). Vandaaruit was het enkel nog 3,5 km afdalen naar Roncevalles... maar amai, hier heb ik serieus mijne père gezien. Met afdalingen tot 25% zijn de beentjes toch effe in kramp gegaan. Mijn bovenbenen waren op een bepaald moment zo hard aan het trillen dat mijn broek begon af te zakken. Een geweldige apotheose stond ons te wachten in Roncevalles in de vorm van een lekker fris pintje. Veel meer heeft een man dan echt niet nodig. Heerlijk en ... dik verdiend! De albergue ziet er modern uit met mooie douches en gezellige slaapcabines. Helaas hebben ze den dikste Spanjaard van vandaag ook in ons slaapcompartiment gestoken en het ziet er geen stille slaper uit ... afwachten wat de nacht brengt.
Wij waren de enige drie gasten in het hotel col de Gambia en we hebben er heerlijk gegeten. Een plaatselijk onweer heeft voor de avondanimatie gezorgd. We zijn met 3 op een kamertje gepropt en ook deze keer bleek dit niet optimaal. Ik heb veel horen snurken en - naar het schijnt - ga ik zelf ook niet vrijuit. Na een mager ontbijtje zijn we rond 08:00 vertrokken richting St. Jean Pied de Port. Eerst een ferm stuk bergaf (om goed veel snelheid te pakken) en dan weer bergop om halfweg tot stilstand te komen in de Auberge Orisson. Bergaf ging vlot (of wat had je gedacht). Rond 11:30 zijn we gearriveerd in St Jean Pied de Port; een mooi maar toeristisch dorpje. Veel volk dus en dat zijn we niet meer gewoon; het was weer effe wennen. Om 12:30 zijn we begonnen aan onze klim richting Orisson. Ondertussen was het al redelijk warm geworden en dus duurde het niet lang of er kwam zweet aan te pas ... veel zweet. Amai, dat was vandaag toch wel de zwaarste beklimming die we tot hiertoe gedaan hebben. Om 15:00 zijn we in de Auberge Orisson aangekomen om er een hoop Amerikanen, Chinezen, Zuid-Koreanen, Nieuw-Zeelanders, Afrikanen, Brazilianen en Denen te treffen. De gemiddelde leeftijd ligt hier toch een pak boven de vijftig. Wij zijn dus de jonkies vanavond, benieuwd wat dat gaat geven ...
Het appartementje 'uit grootmoeders tijd' (zelfs de lakens roken naar moemoe) hebben we alweer achter ons gelaten. Over de wandeling van vandaag kan ik kort zijn; die was kort. Na amper 12 km en 1 beklimming waren we er al; hotel col de Gamia. Een mooi hotelletje met een prachtig zicht over de bergen. Het is de bedoeling om hier vandaag voldoende rust te pakken om morgen in Orisson te geraken; dat is halfweg onze oversteek van de Pyreneeën. De Gîte in Orisson is enkel toegankelijk voor wandelaars, met de auto of met de fiets kom je er niet in. Voor morgen staat er dus heel wat meer klimwerk gepland. De weersvooruitzichten vallen mee: 's morgens zou het nog kunnen regenen, vanaf 11:00 voorspellen ze droog weer. Morgen sluiten we ook aan op de Camino Frances; een nieuw hoofdstuk ... Ik ben benieuwd.
Ons verblijf op de boerderij was ok. Een warm bed, een bad of douche, een bescheiden maaltijd en ontbijt en twee pinten voor een 30 euro. Voor dit soort bedragen moet je flexibel blijven in je hygiënische verwachtingen.
Vandaag hadden we onze laatste recuperatiewandeling. Ik betwijfel echter of het woord wandeling in de huidige vooruitzichten gepermitteerd is. Een goei 10 km en we waren op onze bestemming.
Vanaf morgen krijgen we alleen nog maar serieuze jongens voorgeschoteld. Minimum 20 kilometer per dag met uitschieters tot 28 kilometer en dit zonder rustdag of recuperatiewandeling.
Mijn linkerknie heeft vandaag niet geleden. Ik heb zonder knieverband gewandeld en in tegenstelling tot de voorbije dagen deze keer weinig of geen vocht. Op advies van de huisdokter van Jan doe ik een driedaagse kuur Ibuprofen om een mogelijke ontsteking de kop in te drukken.
Vandaag slapen we in een hotel met een magistraal zicht op de bergen. Alles is hier dik in orde. Ondanks het feit dat we de enigste gasten zijn van het hotel hebben ze ons met zijn drieën op een klein kamertje gepropt. Ik verontschuldig me bij deze al bij mijn kamergenoten.
Aangezien we ruim op tijd waren kon iedereen in de namiddag zijn ding doen. Jan ging aan de slag met de was en de plas, Dries een wandelingetje en ikzelf met een boek op het terras van het hotel. Herman Koch blijft toch een onderhoudende schrijver.
Als we de proza op het internet mogen geloven dan komen we morgen terecht in de pelgrimkaravaan. Een nieuw deel van ons avontuur begint. Nu eerst nog over de Pyreneeën geraken.
Een stevige wandeling vandaag maar uiteindelijk ging het wel goed. De blaar is onder controle en ik heb voor de zekerheid een licht knieverband gekocht voor mijn zwakkere linkerknie. Ne stevige col (en nee, het gaat niet over de pint van gisteren) maar de beentjes deden goed mee. Het was alsof mijn spieren eindelijk begrijpen wat de bedoeling hier is. Een wijs man zei onlangs nog tegen mij: "krakende wagens bollen het langst". Ik hoop dat hij gelijk heeft. Ik had ook goed geslapen en dat zal ook wel helpen. Alleen schijnt het dat ik af en toe wel eens snurk... De dagen zijn dan misschien wel voor Jan en Dries. De nachten zijn voor mij!
Gisterenavond laat kregen we nog bezoek van een Italiaan in onze Gîte; Francesco Ferrari. Veel heeft hij niet gezegd; hij was moe want hij had 45 km gestapt ... de stoefer! Ik weet niet of hij blij was met onze aanwezigheid in de Gîte; Gunter heeft voor nogal wat lawaai gezorgd vorige nacht ... hij krijgt vandaag een kamer apart. Om iets na 8 zijn we deze morgen vertrokken voor een wandeling van ca 23 km in de bergen. Prima weertje vandaag, bij tijden was het heet. Veel geklommen, weinig gedaald ... Dat is alleszins mijn gevoel. Het ene prachtige vergezicht, na het andere. Echt supermooi, maar zwaar. Ik heb vandaag veel water verdampt, dus ik moet vanavond absoluut wat bijdrinken. Om 15:30 zijn we aangekomen in de ferme Borya etxaldea (1km van St Just Ibarre). Op deze boerderij hebben we een appartementje voor ons alleen; het avondmaal wordt opgediend om 19:00 en morgenvroeg krijgen we nog een ontbijtje.
F=9 - M=9
Het was gisteren weer gezellig tafelen in de Albergue Santiago Apostol. Geweldig hoe 16 compleet vreemden voor elkaar het zo gezellig kunnen maken. Je hoeft niet eens dezelfde taal te spreken (maar het helpt wel). De Britse kerel die in ons compartiment mocht slapen, bleek achteraf een jonge Anglicaanse priester. Wel vreemd te moeten toegeven dat ik heel de nacht onder een priester heb gelegen, maar 't was nen brave .. denk ik. Ik heb alleszins weer fantastisch geslapen vorige nacht. Zelfs onze dikke Spaanse vriend heeft me niet kunnen storen. Wellicht heeft de wijn van gisterenavond er ook mee te maken. Er was voor vandaag regen voorspeld maar uiteindelijk is het heel de dag droog gebleven. Je krijgt het weer dat je verdient, wordt er dan al eens gezegd 
. Vannacht heeft het wel flink geregend dus de weilanden en bossen lagen er deze morgen fris bij. Weer een dagje vol fantastische vergezichten, oude stenen bruggetjes, kleine kerkjes en rotslechte wandelpaden. Kronkelende paadjes die bezaaid zijn met van die vuistgrote keien waarop je om de vijf voeten je enkels verzwikt. In het begin vond ik ze leuk, maar nu baal ik er van. Maar klagen doen we niet hoor, het is maar een detail. We krijgen ook steeds meer contact met de andere pelgrims onderweg. Dat is niet vreemd want je komt steeds dezelfden tegen. Iedereen doet dagelijks ongeveer dezelfde afstand (ca 20km). Rond 14:00 zijn we aangekomen in onze pas gerenoveerde Albergue in Estella. We hebben een kamer van 3 geboekt dus deze avond hebben we het kot voor ons alleen. 
Gisterenavond gezellig en goed gegeten in de Albergue Suseia. Het was een 'full house' in Suseia; met 13 aan tafel werd er serieus wat afgelachen. We hebben onze slaapkamer deze keer enkel moeten delen met David, een krasse Britse zeventiger. Onze dikke Spaanse vriend, Rochillio El Rosbusto, heb ik deze nacht niet gehoord; hij sliep in een andere kamer. Ik heb prima geslapen en om 08:00 deze morgen zijn we op pad gegaan voor een wandelingetje van 20 km. 't Was vandaag de eerste keer dat ik niet echt overweldigd was door de natuur, misschien was het doordat het wandelpad vrij dicht tegen een drukke baan lag ofwel ben ik gewoon geworden aan de Spaanse fauna en flora. De voeten hebben goed stand gehouden maar na 12 dagen heb ik toch mijn eerste blaar te pakken; bovenop mijn linkse 'ringvingerteen' (?!). 't Is niet erg, een beetje Vaseline op de blaar en we kunnen verder. Net voor 2 uur zijn we aangekomen in Pamplona. De Casa Ibarrola ligt vlakbij de noordelijke ingangspoort tot de stad. Een modern ingericht huisje waar we deze nacht in de kast mogen slapen (zie bijgevoegde foto)... 't Is weer eens iets anders. 
F=9 - M=8
F=9 - M=7
Auberge Orisson - Roncevalles (ES)
Hotel col de Gambia - Auberge Orisson
F=8,5 - M= 8
