7.15 liep de wekker af, en niemand van ons kon vermoeden dat het een dag ging worden met veel verrassende wendingen... we ruimden onze slaapplaats op, gingen even langs de bakker, verfristen ons en wachtten dan op Jonathan en zijn gezin. Om 8.30 waren ze er en hebben we samen ontbeten; een gezellige bende van 11 mensen aan één grote tafel. Jonathan had courgettekoekjes gebakken, een delicatesse die ik zeker ga proberen na te maken thuis. Dan werd alles in gereedheid gebracht voor de viering, en één voor één druppelden de mensen binnen.
De viering was enorm verschillend van wat wij gewoon waren; enorm veel liederen, die enthousiast en luid meegezongen werden door de aanwezigen, onder wie vele kinderen. Jonathan bleek een gepassioneerd voorganger, die de juiste snaar bij de aanwezigen, ook bij ons, wist te raken. Er was livemuziek, veel inbreng van de kinderen, een mooie getuigenis, spontane gebeden, ... het was een enorme ervaring voor ons. Dan gingen de kinderen naar de zondagsschool en werd er voor de volwassenen zeer diep ingegaan op een Bijbelfragment. De gemeenschap is nu net Paulus aan het bestuderen, dus het fragment kwam daaruit. Boeiend, verrassend, eens temeer. Na een slotzang en zegen was er ruimte voor ontmoeting met koffie en koekjes. We voelden ons echt opgenomen in deze fijne groep. Tot slot kregen we een zegen van Jonathan en trokken we weer op weg, mét zelfgebakken koekjes in onze rugzak!
Zoutleeuw lag snel achter ons, maar de viering bood veel stof tot gesprek, en aan een aangenaam tempo trokken we verder. Een heerlijke route was het, door de natuur, zonder ook maar één huis of auto tegen te komen in enkele uren tijd. In Neerhespen begon de warmte toch een tol te eisen; we waren uiteindelijk pas om 12.15 kunnen vertrekken en het was een hele warme dag. Even flakkerde de hoop op toen we een parochiezaaltje zagen, maar dat bleek jammer genoeg gesloten. We zetten ons dan even op de bank om wat water te drinken en Dribbel ook wat te laten rusten toen er plots een dame de straat overstak. Ze nodigde ons dadelijk uit om binnen iets te komen drinken, van een verrassing gesproken! We maakten kennis met Filip en Dominique, twee hele fijne mensen, die ook wel van stappen hielden. Een gemoedelijk en aangenaam gesprek onder het genot van een heerlijk biertje, wat kan een pelgrim meer wensen?? Taart bijvoorbeeld! Dominique bleek vandaag jarig te zijn en besloot de aangekochte taart met ons te delen! Hoeveel geluk kan een mens hebben?? De taart was overheerlijk, het gezelschap fantastisch, de gastvrijheid ontroerend. Met spijt in het hart namen we afscheid van deze weldoeners en trokken we verder.
De warmte werd er niet minder op, en het was een verademing toen er een lang, schaduwrijk stuk aankwam, in de schitterende vallei van de kleine Gete. Wat een natuurpracht, wat een heerlijke groene long, wat een heerlijk gevoel om hier te mogen wandelen! Even een spoorwegbrug onderdoor en aan een Sint-Jobkapelletje trokken we de taalgrens over, op weg naar Hélécine, ons eindpunt van vandaag. Op een straatverkoop/rommelmarkt dronken we nog iets, en laat daar nu net een dame aankomen die enkele jaren geleden ook de Camino gestapt heeft! Gespreksstof te over natuurlijk, en vrolijk maar ook een beetje moe vertrokken we voor het laatste loodje.
Dat weegt gewoonlijk het zwaarst, en ook nu was dat zo; het was uiteindelijk tegen 18.00 toen we aankwamen aan de vroegere Norbertijnenabdij, nu een statig kasteel met een geweldige tuin. En in dat park was een massa volk van de zon aan het genieten. In een popuprestaurant aten we een caesar's salad, en dan begonnen we na te denken over een slaapplaats. We hadden ons er eigenlijk al mee verzoend buiten te slapen (het park zag er heerlijk uit) tot Dirk nog eens op pad ging. Gewapend met enkele telefoonnummers keerde hij terug. Dat bleek een gouden idee te zijn... Prètre Janneau gaf ons de tip eens te gaan horen in het kleine kasteeltje bij de gravin. Het 'kleine' kasteeltje bleek toch redelijk fors uit de kluiten gewassen te zijn...
We belden aan de voordeur en werden begroet dooor een een enthousiaste hond, die Dribbel duidelijk als een indringer zag. Achter de hond (die uiteindelijk de doodbrave Bonaparte bleek te zijn) verscheen de gravin zelf. Toen we ons voorstelden als pelgrims op de camino gingen alle deuren open. Letterlijk zelfs: we kregen te horen dat we konden blijven slapen, eten en een bad konden nemen. Lichtjes/stevig overdonderd werden we in een salon voorgesteld aan een vriendin des huizes, terwijl de maaltijd werd voorbereid. Even later werden we uitgenodigd in de eetkamer, waar ons een uiterst verfijnd menu werd voorgeschoteld: een heerlijke kervelsoep (alle groenten uit de eigen tuin!), zalige kippenbouten, worst, worteltjes, aardappeltjes met jus en een assortiment koude groentjes. Afsluiten deden we met een heerlijk dessert. Een uitstekende 'pelgrimsmaaltijd' in een werkelijk uniek kader! In het salon dronken we nog koffie, terwijl een genaimeerd gesprek vlot verder werd gezet. De gravin bleek een geëngageerde dame te zijn met een uitgesproken mening en heel wat savoir-vivre. Voor een goed gesprek zijn wij ook altijd te vinden, dus het werd een boeiende avond. De kunstliefhebber in ons kon er niet van over... de kunstcollectie was fenomenaal.
Ik moest Dribbel nog even uitlaten, en dat kon in de kasteeltuin; ik heb toch enkele keren in mijn armen geknepen om er zeker van te zijn dat ik niet aan dromen was. Dribbel was minder onder de indruk; hij kan hier duidelijk wel aan wennen. Daarna kregen we onze kamers toegewezen, allen met een eigen badkamer. En zo zit ik hier dit verslag te maken... in een kamer met enkele authentieke rococo-schilderijen aan de muur, bureau, zeteltjes, salonnetje, een kanjer van een tweepersoonsbed, een enorm uitzicht op de voortuin (enkele honderden meters) en met mijn heerlijke Dribbel aan mijn voeten; hij mag 'vanzelfsprekend' bij mij slapen.
We hebben het in het verleden vaak gezegd: het leuke aan de camino zijn de ontmoetingen, en op dat vlak kan deze dag zeker tellen! Jonathan, Sara, Warren, Daniel, Andrew, Phoebe en de hele gemeenschap, Dominique en Filip, gravin Sophie d'Ursel, het was een memorabele dag voor ons dankzij jullie allemaal. De gemaakte beloftes zullen we nakomen, daar kan je gerust in zijn.
De nacht verliep voorspoedig, met een onverwachte toiletstop voor iedereen omstreeks de klok van zessen. Dribbel was ervan overtuigd dat de dag begonnen was, en toen bleek dat we nog niet gingen wandelen legde hij zich ostentatief in het bed van nonkel Dirk... van een hangjongere gesproken! We besloten nog wat verder te slapen, zelfs tot de beiaard negen keer geslagen had... we zullen het nodig gehad hebben. Onze sympathieke slaapplaatsverstrekker kwam verse koffie brengen met toebehoren, een gebaar dat waanzinnig gewaardeerd werd! We pakten in en verlieten Kortenaken na een korte stop aan de Carrefour. Hier bleek opnieuw de enorme populariteit van Dribbel bij de dames: een mevrouw trok dadelijk een pas gekocht pak hondensnoepjes open om hem er een paar te geven. De voorbije dagen hadden we dat nog gezien: koekjes, loempiaatjes, brood, water, ... Dribbel weet niet waar hij eerst moet kijken/proeven/happen als hij mensen ziet.
Maar verder weer! Langs de gesloten kerk trokken we de Krawatenstraat door, om die aan de Groenstraat opnieuw te verlaten. De camino loopt hier samen met de GR Hageland, en die fel rood-gele aanduidingen zijn al van heel ver zichtbaar. Maar sinds gisteren zijn ook de blauw-gele stickers van de Camino zelf verschenen; de vertrouwde ster op een blauw veld. De hele dag hebben we vooral gewandeld tussen de fruitboomgaarden: appelen en peren in overvloed en bijna klaar voor de oogst.
Het weer was vandaag typisch voor ons landje: erg wisselvallig; in de vroege morgen heel veel regen, dan een zonnetje dat van voorzichtig naar ontzettend warm evolueerde om dan na de middag weer over te gaan in een stevige plensbui. 's Middags hebben we na het middageten nog van een korte siësta genoten. Daarna vingen we de beklimming aan richting Ransberg, toch wel pittig, om erna even te bekomen in een cafeetje waar de tijd stil was blijven staan. De dame werkte al 70 jaar (in september) in dit café, en er was nog niets veranderd in al die jaren... dat bleek, toen we even het toilet wilden bezoeken ;-)
Ransberg werd verlaten, en langs boomgaarden, velden, wegen en bossen trokken we verder tot Budingen, waar we enkele uiterst charmante kapelletjes langs de baan konden bezoeken en kennis maakten met ongeveer elke bekende heilige in ons Vlaamse land. In Budingen aarzelden we even om daar een plek voor de nacht te zoeken, maar de mogelijkheid om misschien nog even de wereldberoemde kerk van Zoutleeuw te kunnen bezoeken voor sluitingstijd trok ons over de streep om er nog enkele kilometertjes bij te doen. We kwamen eigenlijk net na sluitingstijd aan, maar voor drie vrome pelgrims en een schattige pelgrimshond werd graag een uitzondering gemaakt. En of het de moeite was!! Een schitterende collectie beeldhouwwerk vanaf de vroegste Romaanse periode tot de barok heeft hier een plaats gekregen. Daarnaast prachtige schilderijen, retabels, triptieken én een sacramentstoren (Cornelis Floris de Vriendt II) van 18 meter hoog alsjeblieft!! Een bijna sacrale beleving!!
Daarna trokken we op zoek naar een slaapplaats, maar de kerkelijke overheid gaf niet thuis, zodat we op zoek moesten bij de concurrentie. Dirk vond een voorganger van de Evangelische gemeenschap bereid om naar Zoutleeuw te komen en ons binnen te laten in hun gebouwen. Jonathan bleek een Amerikaan te zijn die hier na zijn opleiding was blijven hangen en in Sint Truiden woont met zijn vrouw en vier kinderen. Een uitgebreid gesprek was het gevolg, en we werden ook uitgenodigd voor de dienst morgenvroeg. We installeerden ons en trokken de stad in op zoek naar avondeten. Het werd een fijne Turkse maaltijd. Daarna zijn we terug naar onze slaaplaats getrokken wara we nu dit verslag gemaakt hebben.
Morgen van 10.00 tot 11.30 zijn we te gast in de viering, daarna trekken we verder, waarschijnlijk tot Hélécinne. Het zou mooi weer zijn, dus daar duimen we dan ook voor!
Een hele fijne, lekkere en ontspannen avond werd gevolgd door een rustige nacht.. Om 6.45 maakten de wekkers een einde aan zoete dromen en begonnen we opnieuw in te pakken. Onze gastvrouw had nog een heerlijk uitgebreid ontbijt voor ons voorzien, en daar zeggen we natuurlijk geen neen tegen! Tegen 8.00 stapten we in de wagen en kregen we opnieuw een lift, deze keer in omgekeerde richting. 8.30 stonden we terug aan de abdij van Averbode voor het vervolg van onze tocht. We vertrokken van aan de ingang van de abdij, door de bossen bergaf en volgden het knooppuntennetwerk. Het bos maakte vrij snel plaats voor een stukje langs de grote weg en leidde ons langs het geboortehuis van Ernest Claes, de man die hier in de streek op zijn eentje een groot stuk van het toeristische aanbod draagt. Jammer genoeg was het bezoekerscentrum niet geopend, dus trokken we verder naar het marktplein van Zichem waar we in één van de vele cafeetjes een koffie hoopten te vinden. Verbijsterd waren we toen bleek dat geen enkel café open was! In het sociaal huis gingen we op stempeljacht, en een eenvoudige vraag leverde een plateau dampend verse én lekkere koffie op! Dribbel werd ook niet vergeten en kreeg van de directrice persoonlijk een bakje vers water. Solidariteit is hier geen loos woord, zoveel is duidelijk.
Maar de lokroep van de weg was sterker, en nu de hunker naar cafeïne gestild was trokken we de Demerbroeken in, richting Maagdentoren. De speciale constructie na de instorting blijft de gemoederen beroeren, maar al bij al waren we blij te zien dat dit monument van verder verval gespaard is gebleven. De voorbereidingen voor de wielerronde van het Hageland waren volop bezig; gelukkig dat we hier geen dag later waren gepasseerd. Peter wees de weg naar een schitterende route langs de Demer richting Diest, en blijgezind gingen we op weg. Blij was ook onze Dribbel, die bijna de hele weg vrij kon rondhuppelen. Langs het station kwamen we Diest binnen. Over de versterkingen trokken we verder richting Begijnhof, waar we doorheen wandelden op weg naar het centrum. Daar genoten we van een kleine pauze om dan weer verder te wandelen op zoek naar proviand. Ook deze zoektocht werd succesvol afgerond, en we verlieten Diest langs de Zuidkant.
Hier lieten de wegwijzers en de routebeschrijving ons even in de steek, maar creatief als we zijn kwamen we toch terug op het juiste pad terecht. De autostrade werd gekruist en onder een windmolen tussen de fruitboomgaarden bekwamen we even. We besloten door te gaan tot Kortenaken, maar de kilometers begonnen hun tol te eisen, en het was in redelijk vermoeide toestand dat we het eindpunt bereikten. De pastoor werd opgezocht en toen bleek dat het huis van de pelgrim dat we eerder passeerden ook enkele slaapplaatsen had. We kregen een volledige tuinbungalow ter onzer beschikking. Het avondmaal werd in de onmiddellijke nabijheid genuttigd en we besloten nog even Rummikub te spelen in de tuin.
Intussen is het net over middernacht en voelen we dat het goed geweest is voor vandaag. Morgen doen we het waarschijnlijk wat rustiger aan, maar we weten intussen dat het moeilijk is zulks te voorspellen.
Wat extra leuk is aan het stappen in eigen land is het feit dat er geen taalbarrières zijn; je kan gewoon mensen aanspreken, je wordt ook zelf vaak aangesproken, en dat maakt het leggen van contacten, zoeken naar eten, slaapplaatsen en dergelijke een pak eenvoudiger. Morgen of overmorgen trekken we de taalgrens over en kunnen we kijken of ons Frans ook nog sterk genoeg is ;-)
Heerlijk om te ontwaken in een droge en warme stek... Rond 4.00 was het opnieuw beginnen regenen, maar de ochtend zag er tegen 6.45 veelbelovend uit. We hadden gisteravond nog alles voor het ontbijt gekocht, dus daar zijn we de dag dan ook mee begonnen. Tegen 8.00 waren alle sporen van onze aanwezigheid uitgewist en met een gevoel van oprechte dankbaarheid zijn we vertrokken uit Voortkapel, een dorpje waar we tot gisteren zelfs niet van gehoord hadden. Maar de gastvrijheid was waarlijk hartverwarmend!! Dankjewel aan Marcel en de andere parochiemensen!!
Op pad dus weer, maar na amper 5 minuten besloten de weergoden roet (of beter: regen) in het eten te gooien. Regenjasjes werden bovengehaald, rugzakken ingepakt en we trokken verder onder een stevige plensbui, die gelukkig maar een klein uurtje duurde. Tegen 9.40 doemden de torens van Tongerlo op aan de einder, en een voorzichtig zonnetje begeleidde ons op onze laatste meters richting... KOFFIE!! Een gedroomde locatie was het, met een leuk terrasje en een sympathieke dame achter de toonbank. Nu ook de innerlijke mens ontdooid was gingen we de abdij verkennen. Het dient gezegd: we hadden een warmer onthaal verwacht van de Norbertijnen... onverschillig, ongeïnteresseerd en zonder enig enthousiasme over de toch wel unieke historische plek waar ze mogen leven en werken! Maar ja, iedereen kan een slechte dag hebben...
Vanaf nu veranderde de weg totaal!! De lange, drukke en saaie wegen veranderden in mooie bospaadjes, schitterende vergezichten, heerlijke wandelwegen door slaperige woonwijkjes, ... het mocht duidelijk zijn: we waren aangekomen op de Via Monastica! De Heksenbrug (de naam alleen al!) werd gevolgd door de Langedreef, Papendreef, ... Daar passeerden we het Boswachtershuisje, wat mooie herinneringen deed herleven aan een ver jeugdbewegingsverleden. Maar de lokroep van een mooi terrasje konden we vlot weerstaan, want een alleraardigst bospad bracht ons langs het eerste van de Merodekastelen, om dan Westerlo binnen te trekken. De Grote Markt lag er verlaten bij, maar onder de Marktlinde nuttigden we een fijn middagmaal.
Gesterkt door deze fijne maaltijd trokken we richting Grote Nete, die we dwarsten en een heel fijn natuurgebied ontdekten met een overvloed aan rijpe braambessen, een heerlijk hapje voor onderweg! Op deze manier voelen de kilometers veel aangenamer; wandelen en genieten van de wandeling, dat is uiteindelijk waar de camino om draait! Als de weg zo aangenaam is komt het doel uiteindelijk veel dichterbij.
Dribbel is trouwens een heerlijke reisgenoot; vanaf de eerste dag was duidelijk dat Peter en Dirk het helemaal zagen zitten dat hij erbij was; hij krijgt de hele dag hapjes en extraatjes toegestopt en wordt non stop geknuffeld. Hij is dan ook een zalige reisgezel: trekt de hele dag de kop van de groep, deelt lief, leed, water en voedsel met iedereen. Op dit moment ligt hij al lekker te slapen!
Voor ons werd het tegen 16.00, gezeten op een zonnig terrasje, duidelijk dat Averbode ons eindpunt zou worden voor vandaag. Een uiterst hartelijke ontvangst viel ons ten deel van de Norbertijnen die er woonden. Op een terrasje wachtten we op Christine, de vriendin van Peter, die ons gastvrij ontving in Schaffen. Een luxe was het... gereden worden over zo'n afstand (en tegelijkertijd beseffen dat we morgen die weg opnieuw zullen stappen, want we vertrekken morgen terug aan Averbode waar we vandaag stopten). De tuin was uitnodigend, het eten super (cougettesoep met pesto! Een gouden tip!) en het gezelschap uiterst gezellig en sympathiek. Twee fijne vrienden kwamen onze groep verruimen, en er waren gespreksonderwerpen te over. Tussendoor verorberden we een heerlijke maaltijd, een zalige rijstpap en enkele betere flessen wijn. Om het met de woorden van de aanwezigen te zeggen: 'àlle problemen van de wereld hebben we misschien niet opgelost, maar we hebben wél ons best gedaan'.
Mooie woorden om een mooie dag te besluiten... morgen wacht ons opnieuw een boeiende tocht: van Averbode over Zichem naar Diest en daarna ... zien we morgen wel weer! Zoals hét cliché van de camino: 'het gaat over de weg, niet over de bestemming'... maar cliché's worden dan ook cliché's mét reden...
2 augustus: van Lier tot Voortkapel (voordorp Tongerlo)
Om 7.00 liep de wekker af en werd de schade van de eerste dag opgemeten. De pijnlijke hiel was nog wat pijnlijker geworden, maar met de nodige intape-acties en pijnstilling hoopten we er het beste van. We trokken dan ook hoopvol gestemd door het slaperige Lier, kochten brood onderweg en vervolgden onze weg. Net voor Berlaar zagen we enkele omgezaagde bomen liggen, een ideale plek voor ons ontbijt. Stokbrood, worst en kaas, het blijven, ook in ons eigen land, de vaste ingrediënten om er weer even tegen te kunnen. We wisten op voorhand dat het een ietwat saaie wandelweg zou worden... we maakten de verbinding tussen Lier (Via Brabantica) en Tongerlo (Via Monastica). De kortste weg leidde ons langs grote en - zo bleek al snel- drukke wegen.
Niet getreurd, en na een koffiestop in Berlaar waren de batterijtjes voldoende opgeladen om er even flink de pees op te leggen. Aan een flink tempo trokken we verder, tot de Cruysberg ons wist te verleiden tot een extra stopje. Het dient gezegd, Dribbel ontpopt zich tot de leider van ons gezelschap; hij heeft zonder onderbreking de kop getrokken, met af en toe een betekenisvolle blik naar achteren: 'waar blijven jullie?' leek hij te zeggen... Maar aan de andere kant was hij ook altijd de eerste om bij een pauze fluks te gaan liggen om wat te rusten. Hij doet het goed, onze mascotte!
In Herenthout wachtte een alleraardigst kapelletje dat gewoon te mooi was om voorbij te lopen, en daar hebben we onze middagpauze gehouden. Dribbel kon zijn geluk niet op toen een halve chorizo eensklaps op de grond viel... een mooi teken van boven...
En verder gingen we weer, intussen onszelf gelukkig prijzend met het weer: niet te warm, maar wel lekker droog. Dat hadden we beter niet gezegd... vanaf 15.00 begon het te tegenen, en tot op dit ogenblik is het nog niet gestopt. Het kon de pret niet drukken, en we trokken weer verder, al begonnen de kilometertjes toch ook voelbaar te worden. Tegen onze aankomst in Morkhoven liep het suikertekort ernstig op, en daarom bouwden we nog een extra drinkstop in.
Slechts 4.8 kilometer scheidden ons nog van ons doel van de dag: de abdij van Tongerlo, toen we aankwamen in Voortkapel. Het liep al tegen 17.15, en we vreesden dat de abdij mogelijk geen plaats meer zou hebben. Daarom trokken we naar het parochiezaaltje en stelden ons voor als pelgrims die op zoek waren naar een onderdak voor de nacht. Het dient gezegd: een heel netwerk trad in gang, en binnen de tien minuten kregen we de sleutel van het parochiezaaltje zomaar mee. We installeerden ons dankbaar, en plots kwam Marcel vragen of we geen zin hadden in een kommetje verse soep! Dat moest geen twee keer gevraagd worden, en tien minuten later zaten we te genieten van hete, lekkere soep. Tijdens een gezellige babbel bleek zelfs dat Marcel in de jaren zeventig nog Sinterklaas is komen spelen in de Unic van Wijnegem... jeugdsentiment voor Wijnegemse Peter, die zonder twijfel nog op die Sint zijn knie gezeten heeft!
De spontaniteit en de vriendelijkheid van de mensen van de parochie hier in Voortkapel was deugddoend en hartverwarmend! We branden zeker een kaarsje voor hen!
We gingen nog even inkopen doen en een hapje eten en zijn nu aan het genieten van een gezellige avond na een pittige dag: tegen de 30 kilometer is het uiteindelijk geworden, en morgen wordt gelijkaardig. Maar de sfeer is goed, de eerste blaren verzorgd, de hiel rustig en de moraal hoog!
Deze morgen zagen we elkaar om 8.20 bij Peter in Wijnegem. Carina
bracht ons met de auto naar de kerk, waar pastoor Leo ook net aankwam
gefietst. Hij had een hele sterke en heel persoonlijke zegening in
elkaar gestoken met een Bijbelfragment over de Emmaüsgangers, twee
pelgrimgebeden en een hele mooie zegening. Op het einde kregen we een
kruisje en vertrokken we.
Door
het park van Wijnegem, via de Keerbaan en de Cruyenveldebaan naar het
bos van Ranst. Aan de Mariagrot stopten we voor een paar wraps en een
korte pauze. Ranst trokken we vlot door, om dan richting Lier te
stappen. Onderweg nog even een korte siësta want één van ons kreeg last
van de hiel.. we kwamen vlot tegen 14.00 in Lier aan, waar we duidelijk
verwacht werden in de Brug. Een uiterst gastvrij onthaal, ook voor onze
Dribbel, en we kregen twee kamers aangewezen.
De rest van de
namiddag hebben we de stad uitgebreid verkend, met bezoeken aan de Sint
Jacobskapek, Sint Gummaruskerk, Sint Pieterskapel en het begijnhof. Na
een lekkere pizza trokken we naar het Zimmerplein waar Bart ons kwam
bezoeken én trakteren. Een superfijn weerzien met onze campanero die
helaas moest afhaken wegens gezondheidsproblemen..
Dribbel was er voor het eerst bij en hij heeft er ook van genoten!
Het is fijn om weer op weg te zijn... deze keer in eigen land, maar het
heerlijke gevoel van samen op weg te zijn is onbetaalbaar! Morgen
trekken we naar Tongerlo, een flinke 26 kilometer verder. Wij hebben er
alvast zin in!
Dit jaar moeten we nergens op tijd geraken....het is dus 'vrijheid-blijheid'!! Daarom is dit programma een richtprogramma dat steeds kan gewijzigd worden
Peter en Peter vertrokken 5 jaar geleden op Camino: van Astorga naar Santiago. Een heerlijke stapvakantie, die smaakte naar meer. Een jaar later stapten we in het spoor van de Katharen, nog een jaar later stapten we langs de kust. Twee jaar geleden stapten Dirk en Margot mee, opnieuw van Astorga naar Santiago. In 2016 stapten beide Peters opnieuw een heerlijk stukje door Frankrijk.
Dit jaar gaat Dribbel, de lieve hond van Peter, mee en vertrekken Peter, Peter, Dirk en Dribbel in Wijnegem. Overmorgen krijgen we onze zegen van priester Leo, en dan gaan we op stap. We stappen van Wijnegem naar Lier en dan naar Tongerlo, waar we aanpikken op de Via Monastica. Die zal ons een heel stuk verder brengen, we hopen te eindigen na twee weken ergens in het Noorden van Frankrijk.
Waarom doen we het? Om te stappen in het spoor van de geschiedenis, om het hoofd leeg te maken, om de batterijen op te laden, om te genieten van de natuur en het samenzijn... redenen te over dus!
Je bent uitgenodigd om onze weg te volgen via deze blog.
